Gaat wel weer over, dus geef haar de nabijheid die ze nu nodig heeft Voor een volgende keer zou ik haar beslist niet alleen laten in het ziekenhuis: deze leeftijd staat bekend om verlatingsangst, dus zorg dat als ze nog eens opgenomen wordt, er steeds 1 van jullie bij is. Dat gaat een hoop schelen op de stress achteraf, (weten we hier uit ervaring).
Doorgaans is het zo dat de ouder die rooming-in doet, eten kan bestellen van het ziekenhuis zelf. Wel op eigen kosten dan, maar je kunt dan gewoon eten Maar zelfs als er echt niets geregeld is, kun je afwisselen. Mijn man nam vaak een bord voor mij mee en dat at ik dan dus later. Het scheelt namelijk wel echt enorm op de stress die je kind ontwikkelt over zo'n opname...
Whaha wat een domme opmerking moet ik water/ors door dr strot drukken dan? Of zelf maar een sonde/infuus aanleggen? Ik kan er toch niks aan doen als zij blijft spugen en diarree blijft houden? We waren er zelfs nog vroeg bij op donderdag. vrijdag mocht ze mee naar huis. Thuis aangekomen weigerde ze weer te drinken , zaterdag opnieuw opgenomen voor 2 nachten ze hebben ons dus te vroeg laten gaan tsjah kan ik niks aan veranderen he ... Even voor de duidelijkheid, we zijn weggegaan op de momenten dat ze sliep dus echt wel over nagedacht. Buiten dat hadden we beide zelf ook buikgriep dus hebben afgewisseld en zelf ook alles onder gespuugd daar. Mochten allemaal liever niet vd kamer af ivm besmettingsgevaar dus we waren blij als we even samen 2 uurtjes thuis waren om 'iets'te kunnen eten en de kamer uit konden. Opa en oma paste al op de oudste, die had ook buikgriep dus mocht niet de hele dag in t ziekenhuis zijn en wij waren te zwak om voor hem te zorgen. En andere opa en oma wonen in spanje. Goede vrienden van ons zaten ook thuis met buikgriep dus je moet wat he. Ik lijk wel gek dat ik mezelf ook nog ga verantwoorden maar moest dit toch even kwijt alsof t onze schuld is dat ze nu zo is. De rest bedankt voor de reacties en lieve meedenkers !
Ehm, WAAR ter wereld zeg ik iets over dat opname jullie schuld was? Die buikgriep van jullie zelf is een ander verhaal natuurlijk. Maar daar staat niets over in de openingspost, dara zeg je alleen dat je af en toe naar huis moest om te eten. En DAT kun je toch echt zo regelen dat steeds een van jullie bij je kind is. En daar heb ik helaas wel vrij uitgebreid ervaring mee. 't Is niet dat ik maar makkelijk praten heb ofzo. Wij hebben alleen zelf wel ondervonden dat het een enorm verschil maakt achteraf of je erbij bent of niet. Onze jongste is met 3 weken oud opgenomen geweest op de neonatologie en daar kun je er gewoon niet 24/7 bij blijven. Dat is de enige opname geweest waarbij ze bij thuiskomst echt over de rel was.
dat staat in de zin hoe je afsluit. Zorg dat ze niet opgenomen wordt En wij kozen ervoor thuis te eten en ik kan me niet voorstellen dat dat de oorzaak van de impact is maar goed..mm
Nee hoor, er staat: zorg dat ALS ze nog eens opgenomen wordt er altijd 1 persoon bij haar blijft. Dat citeer je ook zelf.
Nee dat staad er helemaal niet , even goed lezen . Sneu dat je meisje zo van slag is. Ik denk dat tijd en veel bij je dragen haar wel goed doet en dat kost tijd. Bij onze oudste kwam alles er 3 jaar later pas uit. Ze lag op de nicu dus wij mochten de eerste 2 weken van haar leven amper bij haar zijn. 3 jaar later begon ze er over te praten. " mama toen de dokter mij pijn deed moest ik huilen en jij was er niet" toen we dit tegen de cardioloog zeiden vertelde hij dat hij het vaker hoorde. Dus een ziekenhuisopname is ingrijpend hoe oud ze ook zijn. Dus heel logische dat ze zo van slag is. Gaat het inmiddels al weer wat beter met jullie allemaal ?
Inderdaad, als ouder kun je altijd eten en slapen op de kinderafdeling van een ziekenhuis. Maar dat terzijde. Getraumatiseerd zou ik het niet noemen, ze moet bijkomen van de ziekte en de opname. Daarnaast zit ze midden in de verlatingsangst fase, dus los van het hele gebeuren wil ze gewoon veel bij jullie zijn. Geef haar de geborgenheid die ze nodig heeft, en ook tijd.
Off topic, maar mijn zoontje heeft ook in het ziekenhuis gelegen en ik kreeg alleen de eerste dag een ontbijt, omdat we 's nachts waren gekomen. Dus helaas krijg je niet overal eten. Maar er was wel een koelkast en een magnetron, daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. On topic: Ik zou je kindje gewoon de geborgenheid bieden die ze vraagt, dan komt het vast goed
Toch beter lezen dan Het was een advies voor een volgende keer, (die hopelijk voor jullie niet komt ). Ik heb niets gezegd over hoe jullie het deze keer gedaan en gekozen hebben en al helemaal niets over het feit DAT ze opgenomen moest worden. En soms kun je niet anders, want met buikgriep is het gewoon niet verstandig om wel in het ziekenhuis te gaan bivakkeren. Dat snapt iedereen. Maar dat stond niet in je openingspost. Hoeft ook niet, maar dan moet je ook niet verwachten dat je antwoorden krijgt die daar wel rekening mee houden Wij merkten in ieder geval bij onze jongste dat de enige opname waarbij ze echt van slag was achteraf, de opname op de neonatologie was, waar wij dus niet bij konden blijven. Alle andere opnames was ze thuis niet anders dan voor of tijdens opname. En omdat dat nogal eens onderschat wordt, met name door artsen!, wilde ik je dat toch meegeven. Beslist niet om te roepen dat ze getraumatiseerd zou zijn of om je een schuldgevoel aan te praten trouwens...
Dat was bij ons ook: als we 's nachts opgenomen werden, was het ontbijt voor kosten van het ziekenhuis. Rest moest je dan zelf bestellen. En dat was duur... ontbijt en lunch weet ik zo niet meer, maar avondeten kostte gewoon 7,50. En als dat nou nog lekker was.... Dus wij hebben het steeds zelf geregeld. Zat niet te wachten op elke keer een kleffe witte boterham en een klef beschuitje en 's avonds die doorgekookte meuk
Op de kinderafdeling waar mijn zoontje lag, waren twee broodmaaltijden en avondeten (niet als thuis maar goed te doen, als ik werk op een andere afdeling daar scoor ik ook graag een bordje - maar dat dat als personeel kan is luxe tegenwoordig) voor 1 ouder inbegrepen. Bij "mijn" afdeling voor volwassenen mogen trouwens ook sommige familieleden mee eten: ik geloof twee per maaltijd als ze waken bij een terminale patient, en 1 persoon als die speciale begeleiding biedt bij bijvoorbeeld geretardeerde of demente patiënten. Maar in alle ziekenhuizen waar ik gewerkt heb, heb ik nog nooit meegemaakt dat er niets te koop was qua warme maaltijden. Vaak wel aan de prijs inderdaad, maar als het duur is komt dat vaak door een externe cateraar die lekker kookt. En bezoek kan natuurlijk altijd wat meenemen. En ingeval van nood weet ook elke bezorger de weg naar de ziekenhuizen prima te vinden 😜 Meer ontopic: waar mogelijk zou ik vermijden dat zo'n kleine gup alleen blijft daar, mijn ervaring is dat je er niet op kan rekenen dat er behoorlijke "oppas" is door de verpleging. Maar dat is misschien niet eend het belangrijkste voor je dochter, ze moet ook de ziekte zelf verwerken. Succes, en vooral lekker vel knuffelen en leuke dingen doen!
Mijn kindjes ligt vanaf geboorte af en aan in het Z-H, is ook idd huilerig en hangerig . Veel liefde en geborgenheid geven en proberen ritme op te bouwen maar lastig is het zeker
dat was hier ook, slapen bij je kind was altijd mogelijk, eten moest je toch echt in de kantine halen (opeten mocht dan wel in de kamer) en dat kreng was dus doordeweeks alleen open tijdens het reguliere ochtendbezoek en na 14h dus gewoon dicht! Ik heb een zeer beperkt voedingsschema wegens zoutloos eten, dus ik kan niet aan de pizza, patat en afhaalmaaltijden, dus dan moest je helaas wel eens naar huis om te eten. Het scheelde wel dat ze rond die tijd nog een behoorlijke grote middagslaap deed zodat je even weg kon. In de avond was man thuis om af te wisselen. Ik kookte ondertussen en maakte dan meteen maaltijd voor man klaar, die het dan kon opeten na zijn bezoek. Maar hier ook wel eens alleen moeten laten, omdat er even geen andere bekende beschikbaar was. Nu is ze niet zo heel erg eenkennig, dus de zusters vond ze ook wel gezellig. Ze heeft wel enorme nachtmerries gekregen na thuiskomst, ze werd hysterisch als ze een pleister zag en prikjes bij CB waren een drama. Ik heb toen een boekje gekocht over 'doktersbezoek' en daarbij een zusterssetje net spuitje, thermometer etc. Ze heeft wel 2 maanden lang AUW AUW AUW geroepen en dan moest haar beer een pleiser op zijn kop. Ze was er toen nog wat te klein van, maar de maanden erna begon ze het goed te snappen als er iets van doktersaard moest gebeuren. We zijn regelmatig bij de huisarts omdat ze weer ziek is, maar dat gaat nu zelfs zonder huilen! We lezen het boekje voordat we erheen gaan en benoemen wat we gaan doen.En als ze dan thuis is, dan gaat ze papa en mama beter maken met haar setje Het is hier dus vanzelf minder geworden!
Ik heb vorige week hier een topic gehad omdat ik niet goed wist wat er met zoonlief aan de hand was nadat hij was opgenomen in het ziekenhuis (gelukkig maar 1 nacht, was ook uitgedroogd). Nu we weer wat verder zijn heb ik intussen antwoord op m'n vraag wat de oorzaak van zijn onrust was, want intussen gaat het gelukkig weer goed met hem. Hij was gewoon compleet ontregeld door de zks-opname! Dus om op jou vraag verhaal terug te komen: gewoon de dagelijkse structuur, rust, nabijheid en extra troost waar nodig is zal er voor zorgen dat ze zich weer snel veilig gaat voelen. Het maakt gewoon veel indruk op zo'n kleintje!! Ze snappen dat ze in vreemde omgeving zijn maar snappen niet wat er gebeurd en wat ze overkomt, laat staan alle vervelende behandelingen en onderzoeken!!! Ons zoontje is 15 mnd, ik ben ook niet van zijn kamer geweest als alleen om ook wat te eten in de tijd dat hij sliep. Hij heeft na de opname een week lang gespookt snachts (4,5 uur huilen aan 1 stuk) maar nu is er weer rust Dus het kost gewoon even tijd voordat die ukkies het een beetje verwerkt hebben... Hopelijk voelt jou dochtertje zich ook weer snel weer de oude! Succes ermee, want het is niet alleen heftig voor de kleine maar ook voor jou als mama!