Na ons verlies van ons meisje in 2013 zakte de wereld onder me voeten vandaan. Waarom? Waardoor? In de 20 weken al aangegeven dat er iets niet goed was, ik voelde haar bijna niet meer en mijn gevoel zat niet goed. Er werd mij gezegd dat het kwam door de placenta die voor lag en me niet druk hoefde te maken.. Met 22.5 weken kwam ik erachter tijdens een controle dat haar hartje was gestopt. Hoe erg ik ook over de rooie ging, dit had ik al aan voelen komen.... Op 2 september met 23.1 weken is zij na een snelle bevalling van nog geen 4 uur te wereld gekomen. Na verschillende onderzoeken is er geen enkele oorzaak gevonden maar was het moeder natuur haar harde manier om te laten zien dat er niet altijd een reden hoeft te zijn... Na dit gebeuren zit de angst in je schoenen. Kan ik nog wel zwanger worden? Vroeger werd mij gezegd dat de kinderkans nihil was... Maar ik had al een dochter van 4. Zou het nu dan een teken zijn dat het echt niet meer mag lukken?? Een paar maanden na haar bevalling miste ik haar zo erg en dat lege gevoel dat ik een jaar zonder anticonceptie heb gezeten zonder resultaat, angst werd steeds groter en groter. Het zal mij nooit meer lukken. Heaven werd afgelopen 2 september alweer 2 jaartjes jong... Mijn dochter (nu 6 jaar) had op school een hele mooie kaart gemaakt, 2 roze ballonnen wilde ze zelf kopen. 1 met vlindertjes en de ander met minni mouse. Kaart aan vast gemaakt en op het strooiveld los gelaten. Het gevoel dat ik kreeg toen ik haar de ballon los zag laten en de ballon in de hoogte zag verdwijnen stond ik natuurlijk te huilen maar dit keer met een goed, warm gevoel en een grote glimlach op mijn gezicht De volgende ochtend na haar verjaardag testte ik positief!! Helemaal blij en over de rooie, wat moet ik nu? Het zal toch weer fout gaan? Mocht heel snel al naar het ziekenhuis komen en ja hoor daar zat een zakje maar nog geen vrucht te zien omdat ik nog zo vroeg was. Ondertussen ben ik alweer 15 weken zwanger en het voelt ook weer van ik ben pas 15 weken... Vorige week te horen gekregen dat we weer in verwachting van een meisje zijn!! Ik wist niet waar ik het zoeken moest, zou dit allemaal een teken van die kleine meid boven zijn?? Hartstikke blij vorige week en sinds deze week schiet de angst er weer in... Hoe ga ik dit in godsnaam nog 25 weken volhouden???? Morgen weer een echo en ik ben zo ontzettend bang dat het weer gebeurd! Dat ik weer mijn kindje achter moet laten in het ziekenhuis en thuis op een brief moet gaan zitten wachten dat ze eindelijk gecremeerd is... Morgen ook meteen aangeven dat ik eerder ingeleid wil worden. Ik wil dr zo lang mogelijk bij me houden maar des te eerder ik dr in me armen heb, des te eerder bij mij de angst over is. Die 22 weken komen steeds dichterbij....... Ik ben gewoon zo ontzettend bang
Jeetje meis, wat vreselijk verdrietig ik snap je angst heel goed, ik denk ook niet dat iemand je iets kan zeggen om je gerust te stellen. De tijd zal het moeten leren. Ik vergelijk het een beetje met dat bij mij na de bevalling van mijn eerste bleek dat ze zwaar gehandicapt was. Er waren geen tekens aan de wand geweest alleen een knagend gevoel bij mij dat er iets niet klopte. Bij de zwangerschap van mijn jongste werd ik heel goed in de gaten gehouden en iedereen zei steeds dat het deze keer gewoon goed zou zijn en dat het kindje gezond was, maar tot op de laatste dag was ik enorm bang dat het alsnog mis zou blijken te zijn. Dit is echter ongegrond geweest. Achteraf vind ik het wel jammer dat ik er niet voor 100% van heb kunnen genieten. Maar als je eenmaal zoiets heftigs meemaakt sta je er gewoon niet meer onschuldig in. Heel veel sterkte met de angst, probeer hoe moeilijk het ook is om het toch los te laten. Schrijf je zorgen op, maak duidelijk aan je Gyn of vk dat je je vaak zorgen maakt en of je wellicht vaker op controle kan komen. (Ik mocht altijd bellen en kon dan meteen terecht voor een extra ctg/echo in het ziekenhuis) en probeer afleiding te zoeken. Sterkte en knuf!
Deze zwangerschap zal zwaar zijn! Weet er zelf alles van. De angst blijf je houden maar wel met ups en downs. Wij zijn ons kindje met 16 weken verloren. Je leeft van mijlpaal naar mijlpaal. Eerst de 12 weken dan de 20, dan 24 weken want dan gaan ze actief iets doen enz. Pas naar de 25 weken kreeg ik meer rust en was ik sterker dan m'n angst. De laatste weken was wel weer heftig maar dat had met name te maken dan ik me niet gehoord voelde door de gynaecoloog. Meis probeer ook te genieten van de mooie dingen/momenten. Dit kindje verdiend het ook! Je kunt dit nooit overdoen. Dikke knuffel
Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik duim voor je dat alles goed blijft gaan en de aankomende 25 weken voorbij vliegen!
Hoe gaat het nu met je Sadieraven? Hou je het vol in alle onzekerheid? Ben je qua dagelijks leven aan het minderen met werk of andere dingen, of ga je door zoals je deed voor je zwangerschap? Ik wens je alle rust en zekerheid die nu mogelijk is bij je, misschien zelfs kleine geniet momentjes van de zwangerschap. Sterkte!