Onze dochter "flipt" elke dag . Help wat is dit. Zou ze iets hebben ?

Is het erger geworden sinds de komst van haar zusje??

Ik denk namelijk eerder in de richting van ADD, ze wil hoe dan ook die aandacht van jullie blijven houden en als ze naar bed moet, krijgt ze de aandacht niet meer en probeert ze het op deze manier zo lang mogelijk te krijgen.
En ook kan ze blijkbaar enirm moeilijk omgaan met alle prikkels.
Deze 2 samen zorgt ervoor dat ze "explodeert".

Ik herken sommige dingen van onze zoon, echter is hij ook enorm hyper erbij en heeft hij sinds zijn 4e jaar de stempel ADHD gekregen en sinds zijn 7e ook PDD-NOS erbij.

 

Dit.
Ik lees op zich helemaal niet zulke rare dingen. Dat huiluurtje als baby: volkomen normaal, dat zou ik er nu niet bij gaan trekken als 'er was altijd al iets met haar'.
Als jij zo perfectionistisch was als kind en ze is op school zo ontzettend aangepast, dan zou ik de oorzaak daarin zoeken en daar begeleiding bij zoeken.

 

op basis van je verhaal zou ik niet meteen concluderen dat er echt iets 'mis' is waar je een diagnose/stempel voor zou willen/moeten hebben, aangezien je dochter op school zich voorbeeldig kan gedragen. Ik denk wel dat het goed is als jullie hulp zoeken maar meer iets in de vorm van coaching/psycholoog/opvoedkundig steunpunt ed (sorry, ik zit niet in deze wereld, weet de juiste termen niet).
hoe dan ook, heel vervelend! Zoek hulp en hopelijk kunnen jullie daarmee het voor het hele gezin beter krijgen, sterkte!

 

Ik herken dit gedrag wel van mijn oudste, maar zij is vier dus wel jonger dan jouw dochter. Hier is het echt een uiting van overprikkeling en daarbij een soort onmacht om die prikkels buiten te houden. Als baby moest ze al álles zien en horen etc, ze was een heel slechte slaper en heeft qua ontspanning echt een handleiding; als ze niet kan ontspannen, blikft ze 'aan' en blijven die prikkels dus binnenkomen net zolang tot het echt te veel is. We hebben een soort exorcist-tafferelen gehad waarbij zij krijsend op de grond rondjes lag te spartelen al overgevend...
We letten er nu dus enorm op dat zij ontspanning heeft, prikkelloze periodes. Ze kan op haar kamer even alleen spelen, daar haalt ze veel rust uit al. Verder doe ik kinderyoga-oefeningen met haar, bewegen en ademen, dat helpt ook. In bed doen we vaak een korte meditatieoefening en vaak een korte massage om haar lijf tot rust te brengen. Enerzijds heeft ze veel beweging nodig, maar anderzijds ook juist veel ontspanning. Zelf vindt ze het heel moeilijk om die ontspanning op te zoeken, dus wij letten erg op haar signalen van overprikkeling.

Ze is ook echt slim, ze pikt alles snel op, kan nu met 4 leuk lezen en een beetje schrijven, dat soort uitdaging heeft ze ook nodig maar zorgt ook weer voor prikkels. Het is dus echt een balans vinden... en dat gaat nu gelukkig heel goed, omdat wij gevonden hebben wat nu werkt... maar wie weet hoe dat bv over een jaar is, dan heeft ze misschien weer iets heel anders nodig. Zo gaat dat nu al vier jaar, maar we vinden telkens wel iets dat haar helpt. Als we dat niet zouden vinden, zou ik ook hulp zoeken.

Mijn man was als kind ook zo, hij heeft nu de diagnose ADHD, dus daar houden we ook wel rekening mee. Maar ook hij redt zich met voldoende in- en ontspanning.
Mijn dochter lijkt overigens vooral overprikkeld, dus geen ADHD, en het is maar de vraag of mijn man niet ook gewoon snel overprikkeld is ipv dat hij echt ADHD heeft. Op school zien ze ook geen ADHD-kenmerken bij dochter.

 

Ik ben ook kinderpsycholoog en na het lezen van je verhaal, is een stoornis zeker niet het eerste waar ik aan zou denken. Als ze op alle ander gebieden goed functioneert en het 'flippen' bij het naar bed gaan eigenlijk het enige wat er echt aan de hand is, kan dit zoveel oorzaken hebben, zoals teveel prikkels, ergens bang voor zijn of misschien wel 'dwars' gedrag omdat ze niet wil gaan slapen en weet dat ze zo haar zin kan doordrijven (en zichzelf verliest in die emoties op dat moment). Hier met iemand over praten en goed analyseren wat er op zo'n moment gebeurt, kan al veel inzichten geven, al dan niet met bv een video-opname. Misschien is het zelfs een idee dat een van jullie als ouders het naar bed gaan een keer filmt? En dan filmen voordat ze 'flipt' zodat je goed kunt terugkijken wat er nu echt gebeurt. Veel succes, het is soms moeilijk om zo'n negatieve spiralen te doorbreken maar met de juiste hulp en handvatten, moet het zeker lukken!

 

Ik herken mijn dochter wel in jou verhaal. Mijn dochter is op school ook echt het perfecte meisje maar thuis flipt ze. Ze houd zich de hele dag groot op school, kan niet zichzelf zijn en thuis is ze in haar 'veilige' omgeving dus dan gaat ze los. Dan komt alles er uit wat ze de hele dag op school heeft ingehouden. Mijn dochter heeft erge faalangst, alles moet perfect en als ze bijvoorbeeld tijdens de werkjes het antwoord niet weet op een vraag van de juf, dan barst ze bijna in huilen uit. Ze zit nu op speciaal onderwijs voor kinderen met een gemiddeld IQ. De klassen zijn kleiner en er is veel 1 op 1 contact. Mijn dochter heeft helemaal geen stoornis, enkel enorme faalangst en dat maakt haar dagen en zij zichzelf enorm moeilijk. Wij vertellen haar regelmatig wat ze heel erg goed heeft gedaan en als ze ergens verdrietig om is dan halen we er dingen bij die wel heel goed gingen zeg maar. Altijd het positieve erbij halen.

 

Heb je al een keer geprobeerd om savonds een blokje om te doen voor het slapen gaan? Evt met het ondertussen doorbespreken van de dag? Wat ik verder kan bedenken is een knutsel momentje voor het slapen gaan. Of heb je dat al geprobeerd?

 

Haar gevoelens benoemen is ook een idee? Dat ze zich begrepen voelt door je. Dus als ze savonds niet wilt slapen, benoem dan dat je weet dat ze verdrietig en boos is omdat ze niet wilt slapen maar dat het wel is wat gaat gebeuren. Mocht ze niet luisteren dan terug gaan, weer haar gevoel benoemen en waarschuwen, en een consequentie benoemen als ze niet luistert. Zo doen wij het altijd met dochter

 

Ondanks je gevoel toch naar de huisarts gaan. Een stempel klinkt negatief maar als je weet wat er is kun je beter begeleiden en ondersteunen.

Het heeft wat weg van (hoog)begaafdheid of waar ik heel erg aan moet denken is hooggevoelig. Kan meerdere aspecten bevatten. Thuis is een veilige plek om zich te ontdoen van spanningen dus het is niet gek dat ze zich thuis zo uit en niet op school.

 

Probeer je over dat 'stempeltje' heen te zetten, je kind heeft hulp nodig en jullie ook. Er hoeft helemaal niet iets ernstigs aan de hand te zijn, maar als je niet weet waar je het moet zoeken, blijft het aanmodderen. Onze zoon is bij een speltherapeut geweest en wij als ouders kregen fijne handvaten mee. Was vooral heel handig, het betekent niet dat wij het verkeerd deden of slechte ouders zijn, we hadden gewoon nodig dat iemand meekeek en feedback gaf. Ik ben het eens met de mensen die zeggen: wees er snel bij want patronen slijten in. Het zal rust geven en die hebben jullie broodnodig. Sterkte!

 

Ik snap de schaamte en de onmacht, maar ik zou echt naar de huisarts gaan. Er hoeft niet direct een stempel te komen (en wat dan nog, het blijft je dochter), maar wellicht dat jullie een verwijzing kunnen krijgen voor iemand die jullie helpt met dit gedrag.

Dat maakt het fijner voor jullie en vooral ook voor haar

 

Ik denk meer in de richting van Sdonya. Op school moet alles vlekkeloos verlopen en thuis voelt ze zich veilig en ontploft ze.

Kijk eens naar het bedritueel, misschien kun je daar een rust moment vinden om even de dag met haar te bespreken, even samen 1 op 1, knuffelen etc...

 

Dat is ook mijn gedachte. Ik was zelf zo'n explosief kind en ik heb er heel erg veel last van gehad dat het perfecte plaatje naar de buitenwereld belangrijker werd gevonden dan mijn gevoelens. Uiteindelijk heeft precies dat er toe geleid dat ik het contact met mijn moeder heb verbroken.
Inmiddels zijn we zo'n 30 jaar verder en is er veel meer hulp en begeleiding mogelijk, en ik zou deze zeker aan nemen. Uiteindelijk komt het er gewoon op neer dat je dochter belangrijker is (of zou moeten zijn) dan de buren.

Bij mij bleek het een vorm van hooggevoeligheid te zijn, en ik herken veel in het boek "Draakje vurig" (scrivo media). Ik was dolgelukkig met dit 'stempeltje', eindelijk (h)erkenning en vanaf daar de mogelijkheden om er mee om te kunnen gaan.
Of dat voor jouw dochter ook geldt kan ik vanaf hier natuurlijk niet zien, maar vergeet niet dat dit voor jouw dochter waarschijnlijk nog veel zwaarder is dan voor jou, laat staan voor je buren.

 

och het arme grietje, ik herken het goede gedrag op school het altijd perfectionistisch willen zijn. De boog is altijd gespannen, zo ook bij mijn dochter en dat kan simpelweg niet.

Wat hier erg helpt is haar tablet tijd te geven, na 16 uur mag ze op haar tablet, zodat ze rustig aan tafel kan rond 17 uur.
Wat ze dan doet zijn meestal de 'stomme' spelletjes, nagels lakken, haren knippen etc, spelletjes waarbij je dus juist niet hoeft na te denken.

Ook voor het slapen gaan zorgen we voor wat ontspanning

Wat hier ook heel belangrijk is is dat ze hier niet tegelijk naar bed gaan, in ons geval is ze de jongste dus gaat ze als eerste, dat betekend ook even lekker een half uur 1 op 1 tijd met mama. Als ik merk dat er dingen zijn gebeurt die dag die een plaatsje moeten krijgen dan vertel ik een zelfverzonnen verhaal waarin die dingen dan ook gebeuren en hoe ze opgelost zijn. Dit helpt haar om het een plek te geven. Daarna gaat haar radio aan, die zet ik op de timer zodat die na een uur vanzelf uit gaat, ze luistert dan naar kinderen voor kinderen. Ook blijft haar leeslampje aan zodat ze kan gaan lezen als ze dit wil (die doe ik uit wanneer wij naar bed gaan) We zeggen dan wel dat het bedtijd is maar dat , als ze nog niet moe is, ze gewoon nog even mag lezen of spelen in bed.

Hiermee zijn hier de buien beduidend afgenomen, ze krijgt ze nu alleen nog wanneer ze iets niet mag en heel graag wil (zoals vorige week , ze was ziek thuis van school maar flipte totaal omdat ze ook niet naar turnen mocht. Hierin ging ze heel ver en heeft mij geslagen en iets naar mijn hoofd gegooid . Ondanks dat ik weet waar haar enorme woede vandaan komt heeft ze wel een flinke straf gehad en heeft ze de rest van de dag op haar kamer doorgebracht)

Vanmorgen was het weer raak maar dan speelt ze een spelletje op haar tablet wat net te hoog gegrepen is terwijl haar broer naast haar zit en haar steeds wil helpen (wat ze niet wil hebben) Dan ben ik heel resoluut en moet ze stoppen met het spelletje en wat anders doen. Ik zeg haar dan dat ze er even afstand van moet nemen en dat ze het 's middags (na 16 uur) weer kan proberen en dat het dan misschien wel lukt.

 

ik zou eens goed gaan bijhouden wat er gebeurt voor zo'n aanval. weet je aanleidingen van die dag wat ee gebeurt is. kortom alles opschrijven wat van invloed zou kunnen zijn. wat is de situatie wat is jullie reactie en wat zijn evt consequenties van haar gedrag. is het belonend voor haar om zich zo te gedragen? mag ze daardoor bv later naar bed/ krijgt ze aandacht etc. door dit inzichtelijk te maken heb je misschien wat meer een idee welke situaties haar overprikkeld maken. is ze echt moe als ze naar bed toe moet? kan je een evt beloning in het vooruitzicht stellen wanneer ze wel netjes op haar kamer blijft. heeft ze wat speelgoed oid waaemee ze zich kan vermaken etc. probeer wanneer ze in goede doen is een gesprek met haar aan te gaan over wat er gebeurt als ze gaat flippen. dit lukt niet op het moment dat ze er middenin zit want dan overziet ze alles niet meer.

verder kan je altijd vragen of er iemand is die kan komen meekijken binnen jullie gezien. dit vraagt van jullie een kwetsbare houding maar het gaat erom dat jullie allemaal geholpen worden hiermee.

 

Ik heb niet alle reacties gelezen dus wat ik ga zeggen kan al gezegd zijn.

Je zegt dat ze niet meer rustig te krijgen is. Ik lees dat je je schaamt voor de buren en dat je je zorgen maakt. Ben jij op zo'n moment wel oprecht rustig? Biedt je haar op dat moment een veilige plek? Als in dat ze niks van jouw zorgen en stress merkt? Als je dochter gevoelig is dan kan jouw stress haar reactie juist erger maken.

Ik vind ook dat je hulp moet zoeken. Maak er eens een filmpje van, laat iemand meekijken bij je thuis, kijk eens of Integrale Vroeghulp wat voor je is. Dat is heel laagdrempelig maar kan je wel hulp bieden.

 

Ik ben juist blij met het "stempel" ADHD bij onze zoon. Het blijft pittig, maar we hebben nu wel een beknopte "gebruiksaanwijzing" waar we voorheen met de handen in het haar zaten... "Stempels" worden nogal negatief bekeken, wat nogal jammer is. Je kind heeft in zo'n geval namelijk geen stempel, maar een serieuze aandoening waar hij/zij hulp bij nodig heeft (en de ouders en de rest van het gezin ook). Denk om, schaam je niet, zoek hulp!!!

 

ik snap de aversie tegen stempeltjes niet zo goed. In veel gevallen is een kind juist gebaat bij een stempel zodat er meer begrip komt. Ik zou dus zeker verder laten onderzoeken. Het hoeft niet iets heel heftigs te zijn, maar dat ontploffen vind ik iig niet "gewoon".

Hier hebben we ook iemand mee laten kijken met onze oudste, om een andere reden hoor, maar de weg blijft verder hetzelfde.
Er was een vermoeden en daar zijn we nu nog meer in gesterkt. Als ze officieel gediagnosticeerd zou worden kunnen we er wel vanuit gaan dat het dat is.
Wij hebben heel goed afgewogen (samen met de professional) wat een officiele diagnose (dus een stempeltje) voor meerwaarde heeft. In ons geval hebben we handvatten gekregen waar wij voorlopig mee uit de voeten kunnen. Een stempel heeft hier geen meerwaarde voorlopig. Mocht dat wel het geval geweest zijn dat had ik die diagnose zo laten stellen, ik heb daar dus totaal geen moeite mee en heb er lak aan wat andere mensen vinden. Ik doe alleen wat in het belang van ons kind is.

 

Hoe is ze ergens anders? Hoe consequent zijn jullie?
Misschien een klein iets maar kan zin grote verandering teweeg brengen.