We kunnen makkelijk uren bij anderen op visite gaan. Je hebt aan allebei geen kind aan ze, je merkt amper dat ze er zijn zo lief zijn ze. We proberen consequent te zijn maar ik denk in de realiteit dat we nog wel steekjes laten vallen.
Los van het feit dat het natuurlijk fijn is om even je verhaal kwijt te kunnen en andere ervaringen te horen, lijkt me dit niet de juiste plek om te vragen wat het zou kunnen zijn. Er wordt hier altijd wel heel snel met allerlei diagnoses rondgestrooid. Ik zou zeker weten een doorverwijzing vragen naar een kinderarts en vanuit daar verder kijken, het klinkt in mijn oren echt niet als 'normaal' gedrag. Uiteindelijk gaat het erom dat je handvatten krijgt hoe ermee om te gaan en dat kan vaak pas als je weet wat het precies is. Succes!
Er wordt toch helemaal niet met diagnoses gestrooid? Ik denk dat TS veel kan hebben aan de reacties hier.
Ik herken wel een hoop van wat je schrijft in zowel mezelf als in mijn oudste en er is eigenlijk maar 1 ding wat voor ons werkt, en dat is het niet proberen te veranderen maar het juist toe te laten. Ik lees veel wat je allemaal probeert om het te veranderen en dat is op zich wel begrijpelijk, maar daarmee zet je haar op een bepaalde manier juist nog meer onder druk, door haar af te wijzen op haar manier van verwerken. (Willen veranderen is een afwijzen van wat er is.) Mocht ze inderdaad hooggevoelig zijn, is de enige manier die prikkels er ook uit te laten. De een doet dat door te huilen (meest bekende vorm), maar vooral de kinderen met een erg sterke wil doen dat door middel van 'vuur te spugen'. Wanneer zij iedere keer dat ze haar prikkels eruit gooit word afgewezen gaat dat juist van kwaad tot erger omdat ze steeds een gedeelte moet blijven onderdrukken, waardoor de spanning er nooit volledig uit kan. Vergelijk het met een hogedrukpan, als de druk er niet af kan omdat dit niet word toegelaten, zal deze vroeg of laat ontploffen. Wat voor ons werkt is gewoon even laten gebeuren en accepteren dat ze dat gewoon even nodig heeft. Uiteraard zijn er grenzen (slaan, schoppen), maar omdat er ook wederzijds begrip is en boosheid toegestaan is, zijn die grenzen eigenlijk zelden meer nodig. De driftbuien duren ook veel minder lang en zijn minder heftig omdat alleen de prikkels van diezelfde dag eruit hoeven, in tegenstelling tot iets wat (onbewust) al jaren is opgebouwd. Blijven benadrukken dat er nog steeds van haar word gehouden en het niet erg is, even knuffelen, geeft een kind meer rust dan gestraft worden om iets waar ze zelf ook geen controle over heeft. Ik weet dat de manier waarop wij dit doen onconventioneel is, maar omdat mijn oudste daarin precies hetzelfde is als ik reageer ik vooral op dat gedrag vanuit wat ik nodig heb/had als kind en ik merk dat dit voor haar precies zo geldt. Misschien heb je er wat aan.
Bedoel je dat wij haar niet uit laten razen? Ik laat haar vaak altijd uitrazen . Het enige is dat ze er zelf niet meer uitkomt. Na een halfuur huilen zit ze er helemaal doorheen en begint ze te schreeuwen mamaaaa mamaaaa . Wel eens geprobeerd te vragen wat er is maar dan krijg ik boos neeee!!! Als ik er niet op reageer schopt en slaat ze om zich heen en gilt ze zo erg dat het klinkt alsof ik onze dochter vreselijk afbeul. In het begin hielp het ook nog wel als ik haar op schoot nam en haar heel strak tegen me aandrukte . Dan kalmeerde ze en kon ik haar weer laten kalmeren. Ik vind het niet normaal dat ze een uur zo gilt en schoot en slaat en niet meer te kalmeren is. Ze lijkt wel bezeten door een duivel
Persoonlijk denk ik dat je dochter de afwijzing van jou aan voelt en dit haar pijn/woede versterkt. Hoe moeilijk het ook kan zijn, hier in dit topic geef je zelf al een aantal dingen aan die wanneer zij dat voelt dat haar erg kunnen kwetsen. Het feit dat je je schaamt voor haar gedrag, dat ze bezeten lijkt door de duivel.. je wilt haar niet de juiste hulp bieden omdat je geen stempel-kind wilt. Ik kan me best voorstellen dat het enorm frustrerend moet zijn voor je, maar heb je je ook geprobeerd te verplaatsen in haar positie? Ze zit de hele dag op school, de overgang naar groep 3 is er een die best heftig is, zeker wanneer ze al perfectionistisch is, en dan komt ze thuis op de plek waar ze even niet onder druk zou hoeven te staan en die emoties even kunnen ontladen, en dan staat ze vervolgens alsnog onder druk om 'normaal' te moeten doen. Sorry ts, maar ik word hier al kwaad wanneer ik lees dat jij je eigen kind vergelijkt met een duivel, ik kan me haar gedrag erg goed voorstellen.
Jij zegt dat je zekf ook gevoelig bent. versterken julie beide niet elkaar.? Dit kan onbewust zo der dat de een het weet. is het niet een optie dat pappa er bij gaat zitten meer niet doorbreek de patroon.
Hier ook met onze handen in het haar gestaan toen onze dochter echt tekeer ging als een wild beest, oergeluiden maken, grommen, overgeven... Ik denk dat je het mee moet maken voor je zo op TS reageert als ze zegt dat ze wel bezeten lijkt door de duivel. Het is echt vreselijk je kind zo te zien, het heeft niks met dwang te maken, dwang om 'normaal' te doen. Sommige kinderen zijn zoooo gevoelig voor prikkels. Hier werkte uitrazen niet trouwens, ze bleek er dan in hangen. Andere manieren aanreiken om zich te uiten werkte wel.
Ik kan me zeker goed verplaatsen in haar. Ik denk zelfs dat mijn dochter hetzelfde kind is als mij van vroeger . Het enige verschil is dat ik enig kind ben en onze dochter niet. Mijn moeder niet werkte en omdat ik alleen samenwoonde met mijn moeder een stuk minder prikkels te verwerken had. ik heb zelf nu ook met vlagen behoorlijk last van alle prikkels hier thuis en dat helpt natuurlijk ook niet. Ik vraag een stukje tips en adviezen hier van andere ouders en geen verwijten. Daar kan ik niks mee. Haar gedrag lijkt helaas nou eenmaal duivels en een andere benaming kan ik er ook niet voor verzinnen. Ik denk juist thuis dat ze echt zichzelf kan zijn en juist alleen hier thuis zich zo gedraagt . Ben juist opzoek naar hoe ik dit in goede banen kan leiden. hulp zoek ik wel , maar vooraf wat van andere ouders horen voelt fijn
Mss kun je eens binnenlopen bij de opvolger van het consultatie bureau, centrum jeugd en gezin? Zij zitten daar om te helpen wanneer je er zelf even niet uitkomt en mss is deze drempel niet zo hoog? Volgens mij hebben ze gewoon een inloopspreekuur. Je zult merken dat wanneer je begrip en hulp krijgt, het al een heel stuk oplucht... Ik begrijp je, been there, done that.. Mensen die dit soort heftige uitbarstingen van hun kinderen nooit hebben meegemaakt kunnen zich geen voorstelling maken van hoe verschrikkelijk heftig dit is....
Nav je verhaal snap ik dat je radeloos bent. Ik zou over de drempel heen stappen om hulp in te schakelen. Wie weet krijgt ze helemaal geen stempel ( en wat dan nog?!) maar krijg je goede handvatten hoe je er mee om kan gaan.
Papa is hier gelukkig een goede trooster in het verhaal inderdaad. Echter is papa ook gewoon fulltime aan het werk en zal ik er ook zelf mee moeten omgaan als ik alleen met haar ben. Bij papa kan ze ook wel erg uit haar plaat gaan hoor . Als we beiden samen thuis zijn is het vaak ook beter als ik mij er buiten hou, we kunnen elkaars gevoelens Indd erg versterken. Maar ik ben haar mama en we moeten het toch samen met elkaar zien te redden . Het is lastig. Ik voel me met momenten schuldig dat het me niet lukt haar de troost of rust te geven die ze (denk ik) zoekt.
Dan zou ik zeker hulp zoeken: jij zult je dan zekerder gaan voelen over wat je voor je dochter kan doen en die rust zal haar ook helpen. Niet voor schamen: niet alles kun je zelf en dat hoeft ook niet. Geen enkel mens kan alles zelf.
Voordat je naar de hulpverlening toe stapt zou ik ook een paar filmpjes maken van de uitbarstingen. Dan hebben ze meteen een goed beeld van haar reacties. Anders zouden ze je nog weg kunnen sturen met wat opvoedtrucjes, die misschien allang niet meer helpen. Je omschrijft dat ze heel erg perfectionistisch is. Wellicht zit dat haar dwars. Houdt ze zich verschrikkelijk in op school en komen alle emoties er 's avonds uit. Weet ze dat ze fouten mag maken en de lat voor zichzelf niet zo hoog hoeft te leggen? Je zegt dat je zelf ook zo perfectionistisch bent, misschien werkt dat thuis onbedoeld op haar door? Verlangen jullie 'teveel' van haar? Of misschien is het voor haar al genoeg dat er op school veel van haar wordt verlangt. Groep 3 is een pittig jaar, waarin ze heel erg veel moeten. Elke dag lezen, schrijven, rekenen, weinig tijd om nog te spelen. Een idee om 's avonds voor het slapen even door te nemen wat allemaal goed ging die dag, waar ze trots op is en waar jullie trots op zijn bij haar die dag. Dan sluit ze de dag goed af en mogelijk gaat ze dan niet zitten piekeren. Zag laatst ergens een dagboekje van Scrivio, het smoeltjesschrift of zoiets, voor kinderen die onzeker zijn of last van faalangst hebben. En misschien is school wel te makkelijk voor haar. Heeft ze te weinig uitdaging. Ik wijs niet met mijn vingertje naar jullie hoor, ik probeer mee te denken naar mogelijk oorzaken. Lijkt me verschrikkelijk moeilijk en frustrerend om je kind niet goed te kunnen helpen. Ik hoop voor je dochtertje en jullie dat er snel weer rust in huis hebben.
Lieverd, ik had vroeger ook van die opvliegende buien. Ik heb nu eenmaal veel temperament, ben een streber en perfectionist. Ik had het alleen niet dagelijks, maar ergernissen stapelden zich op. Dan hoefde er uiteindelijk maar een heel klein dingetje te zijn waar ik door ontplofde. Ik heb mijn emoties grotendeels leren controleren, maar ook nu loop ik wel eens weg en geef een knal tegen een deur, gewoon om het even kwijt te zijn. Alle spanningen moeten eruit. Geef haar een kussen waar ze in kan slaan en schreeuwen en kijk eens of het helpt. Daarna, als de frustratie eruit is, kun je het gaan benoemen. Teken desnoods een emmer met druppels voor ieder klein dingetje en laat aan haar zien dat alles wat ze meemaakt wat geen plek heeft gekregen, in die emmer komt en uiteindelijk stroomt hij over. Dan krijgt ze er een beeld bij. Kan ze al schrijven? Dan kan een dagboek ook helpen. Ik zou wel hulp zoeken hoor. Begeleiding hierin maakt het voor jezelf ook veel makkelijker. Succes!
Ik zou eerst hier eens op letten, ik zie nl niks geks in je bericht. Wanneer dit niet helpt kun je altijd nog het wijkteam/CJG bij jou in de buurt inschakelen. Kinderen, zeker kinderen die erg gevoelig zijn (heb zelf een hooggevoelige dochter) hebben duidelijkheid en structuur nodig. Consequent zijn is daarin geel belangrijk en ik denk dat je hiermee een hoop kan bereiken. Let er wel op dat ze in in het begin wat heftiger kan reageren.
TS, ik heb niet alles doorgelezen. Maar dat stukje "het lijkt de duivel" herken ik weer vanuit onze zoon als hij een extreme woede aanval heeft. Wij vermoeden, weet eigenlijk wel zeker, hooggevoeligheid. En wachten nu op een intake van de integrale hulp. De woede aanvallen waren in de zomervakantie extreem aanwezig, nu en stuk minder. Er is meer structuur en ik heb een periode niet lekker in mijn vel gezeten. Onze zoon voelt stemmingen van andere heel heftig aan. Als jij bijvoorbeeld s morgens direct nors doet tegen hem dan kun je er donder opzeggen dat hij de hele dag niet te genieten is en dit zie je terug in zijn gedrag en houding. Op dit moment verloopt het bij ons op school roemoerig en thuis rustig en dan heb je eigenlijk geen kind aan hem. School heeft teveel prikkels etc.. plus dat hij en zijn juf niet zo op één lijn liggen. Deze juf maakt bij binnenkomst al een bepaalde indruk, die ik zelf ook niet prettig vind. Mijn zusje was vandaag even mee om hem weg te brengen en had dit gevoel ook bij deze juf. Ik heb haar laatst al aangesproken over een ander indicent en haar manier van reageren, maar blijkbaar helpt dit nog niet. Dus binnenkort nogmaals om tafel met haar. Als mijn zoon in een heftige emotie zit dan leid ik hem af. Ik maak grapjes of gaan even lekker samen stoeien. Zit hij in een extreme woede aanval dan moet ik hem met rust laten. Als hij "klaar" is dan lijkt het alsof hij niets meer weet van het incident. Zoals je zelf zegt: alsof er iemand anders het overneemt. Mijn moeder heeft dit laatst zelf ervaren met hem en zelf zij schrok ervan en voelde alsof het een ander persoon was. Heel heftig om dit te horen van een ander. Ik zou contact opnemen met de huisarts voor een doorverwijzing.
Wauw wat een herkenbaarheid hier! Ook hier een dochter(9) die een klein "bommetje" is. Wij zijn inmiddels al enige tijd bezig met uitzoeken waar haar gedrag vandaan komt. Onze dochter ontploft echter niet alleen thuis maar ook op school. Ze is een ontzettend lief en zorgzaam meisje maar zit zichzelf zo vreselijk in de weg! Vermoeden is hier een combinatie van hooggevoeligheid/ hoogbegaafd en faalangst. Samen met school zijn we nu aan het kijken om een Iq test te gaan doen. We hebben ook regelmatig contact met de Jeugdverpleegkundige van het cjg zij is thuis en op school geweest om onze dochter te observeren. En er zijn al diverse testen gedaan vanuit school waar uit komt dat onze dochter gewoon ontzettend slim is en precies weet wat ze wanneer wel en niet moet doen/zeggen en tegen wie ook haar school resultaten zijn boven gemiddeld. Halverwege groep 3 las ze al op volwassen niveau! Nu dus na meer als een jaar nog steeds bezig met onderzoeken en vell tips verder gaat het redelijk.maar we zijn er nog niet! Mijn tips: Erken de boosheid. Zeg dat het ok is dat je boos mag zijn. Geef haar een rustplek waar ze zich kan terug trekken. Neem contact op met cjg en vraag een gesprek met de jeugdverpleegkundige, zij kan doorsturen naar wijkteam. Heel veel sterkte!
Als ze hooggevoelig is kun je elkaars gedrag versterken. Onze uk is nog maar 2.5 maar de cb zei ook al dat hij wat weg heeft van hooggevoelig. We liepen toen hij 1- 1.5 was ook tegen problemen aan. Nachten wakker liggen ,uren huilen, alleen Mama moest vasthouden en alser andere waren moest ik lopen. De cb kwam toen op huisbezoek en samen gekeken. Gelukkig was het in combinatie met sprongetjes een periode daarna kwam er rust. Als ik niet lekker in mijn vel zit , regelmatig buikpijn hoofdpijn. En op die dagen is uk niet heel gezellig heel veel uitproberen echt vervelend. Altijd een kunst om er samen de dag door te komen.