Onze jongens *Jorn* en *Tijn*

Hallo,

bij deze mijn verhaal over onze overleden zoontjes Jorn en Tijn. De hele zwangerschap nergens last van gehad, zelfs niet misselijk! Alles was telkens perfect! Tot die ene dag.

Het was 21 november, 's morgens rond 07.45 uur. Ik was me aan het aankleden en moest hoesten. Ineens voelde het alsof ik leegliep! Ik wist meteen dit is niet goed! Mijn vliezen waren gebroken....ik was 20 wkn en 2 dgn zwanger. Snel mijn man wakker gemaakt (die toevallig vrij was die dag) en meteen het ziekenhuis opgebeld. Die zeiden dat ik rustig moest blijven en wat van het vocht moest opvangen wat ik verloor en die kant op moest komen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik onderzocht en bij inwendig onderzoek zagen ze dat de navelstreng van Jorn al was uitgezakt. Dit was geen goed teken. Doordat ik nu een open verbinding had doordat de baarmoedermond zich niet meer kon sluiten was er een groot infectiegevaar. Ik kreeg meteen antibiotica om een infectie te voorkomen. Ik werd opgenomen en mocht alleen mn bed uit voor te wassen en te plassen. De volgende dagen verliepen rustig, had verder geen weeen en ik verloor geen vruchtwater. Op dinsdag 25 november kreeg ik weer een echo en het leek of er zich weer wat vruchtwater had aangemaakt. We mochten blij zijn. Ons andere zoontje maakte het verders goed.

We kregen dus weer een beetje hoop...maar we werden telkens van de ene naar de andere kant gesleurd met onze gedachten en gevoelens. Het ene moment denk je: Alles komt goed en het andere moment ziet alles er zwart uit! De hele dag die onzekerheid van wat ik voelde, was het een goed of een slecht teken.....het was een wirwar in onze hoofden.

Op donderdag 27 november werd ik per ambulance overgebracht naar een ander ziekenhuis voor een echo die al gepland stond. Ze zouden daar een echo maken van de hartjes omdat ze daar betere echo-apparatuur hadden die dieper kon kijken dan in het ziekenhuis waar ik onder behandeling was. Daar kregen we te horen dat onze zoon Jorn was overleden. 's Morgens hadden we z'n hartje nog gehoord. Ze zeiden daar ook dat het er voor ons andere zoontje ook slecht uitzag. Op de een of andere manier viel er toen een last van onze schouders af. Dat klinkt misschien heel raar, maar dat was het eerste moment dat we eindelijk duidelijkheid kregen. We wisten eindelijk waar we aan toe waren.

Ik werd weer teruggebracht naar het ziekenhuis waar ik opgenomen lag. Daar begonnen 's avonds de weeen van Jorn om 23.30 en 's morgens 28 november om 8.46 is hij geboren. Hij werd heel hoog afgenaveld in de hoop dat het stukje navelstreng terug de baarmoedermond in zou gaan en dat Tijn zou blijven zitten. Ondanks de constante toediening van antibiotica werden de waardes in mn bloed steeds hoger. Als de waarde boven de 150 zou komen moest er een beslissing genomen worden over ons tweede zoontje Tijn. Het zou voor mij dan te gevaarlijk gaan worden in verband met de infectie die in mij zat. In 3 uur steeg mijn waarde van 119 naar 166. Op dat moment werd ik heel bang. Mede doordat ze in het andere ziekenhuis gezegd hadden dat die infecties gevaarlijk zijn voor de moeder. De kans dat Tijn het zou halen was nihil en dan nog moest hij zeker 5 weken blijven zitten voordat hij levensvatbaar zou zijn. En het was op dat moment erg onzeker hoe ziek ik zou gaan worden in die komende 5 weken. We hebben toen samen besloten om de bevalling van Tijn op te wekken. We hadden gewoon geen andere keus. Tijn is 29 november geboren en overleden. Tijn heeft nog 34 minuten geleefd. Jorn was 200 gram en 19 cm, Tijn was 335 gram en 25 cm.

Nadat Jorn en Tijn geboren waren hebben ze 2 dagen later de waarde in mijn bloed weer gecontroleerd. Mijn waarde was enorm gezakt, naar 67. Toen wisten we zeker dat we de juiste beslissing genomen hadden. Als de infectie erger was geworden was Tijn vanzelf gekomen.

We hebben ze samen op 3 december gecremeerd. Ze zitten nu samen in een urntje en ze staan lekker warm in ons huis. Dat geeft een goed gevoel. Ook hebben ze in het ziekenhuis van Jorn en van Tijn een hand en voetafdrukje genomen. Ook hebben we foto's gemaakt. Zo hebben we mooie en tastbare herrinneringen van onze twee zoontjes.

Samen hebben ze er wel voor gezorgd dat ze mijn man papa en mij mama hebben gemaakt, dat ze onze ouders opa en oma hebben gemaakt en dat ze allebei een peetoom en peettante hebben! Het zijn en blijven onze twee zoontjes en wij zullen ze nooit vergeten!

Liefs Kim, een trotse mama.