Ik ben nog een jonge meid, met nog een heel leven voor zich. Ondanks dat werd ik op 17-jarige leeftijd zwanger. Nu bijna 3 jaar later durf ik er eindelijk over te praten. Mijn ouders weten nog van niks, de vader van mijn kindje ook niet. De enige die het weet is mijn beste vriend en mijn ex-vriend. De vader van mijn kindje is een turkse jongen. We hadden 6 maanden een relatie toen ik zwanger werd. Ik wist niet hoe ik het hem moest vertellen, aangezien hij duidelijk had gemaakt dat het nooit echt serieus zou kunnen worden, omdat zijn ouders dat niet zouden accepteren. ik moest het hem vertellen. Ik wist alleen niet hoe. Hoe maak je iemand duidelijk dat je zijn kind draagt en het wil houden, ondanks dat je weet dat hij je zal dwingen om het weg te halen. De avond dat ik het hem wilde vertellen, hebben we grote ruzie gehad. Hij beweerde dat ik met andere jongens op stap ging. Hij werd zo boos dat hij me meerdere malen sloeg. Op mijn rug, mijn armen en mijn buik. Het enige waar ik aan kon denken was het beschermen van mijn kindje. Hij maakte het uit. Hij was woest. Ik heb het hem tot op heden niet verteld, en wil het hem ook niet meer vertellen. Twee weken nadat het uit was, kreeg ik een miskraam. Ik was alleen thuis, heb gehuild alsof mijn leven er vanaf hing. De eerste paar weken heb ik met een waas voor mijn ogen mee gemaakt. Iedereen dacht dat dat was omdat het uit was, maar ik wist wel beter. Na twee en een half jaar heb ik mijn hart durven te luchten bij mijn beste vriendin. ze was erg lief voor me, we hebben samen gehuild om het kindje wat ik verloren ben. Dit verlies heeft een grote impact op mijn leven gehad. nog huil ik me elke avond in slaap en ik slaap echt slecht. ik weet niet hoe ik met dit verlies om moet gaan. na bijna drie jaar heb ik het er nog steeds moeilijk mee en soms weet ik niet wat ik er mee moet. waarom ben ik mijn kindje verloren? had mijn kindje geen recht op een leven? ik weet dat ik het dan alleen had moeten opvoeden en alles, maar dat was het zeker waard geweest. In september zou mijn kindje twee jaar worden, waarom mag ik dat niet mee maken? ik weet niet eens of het een jongen of meisje was geweest.. ik kan niet omgaan met dit verlies!
Sweetxprincces wat vreselijk voor je om dit 'geheim' zolang te moeten hebben meegedragen zonder dat iemand er van wist.. Het is goed dat je er over wilt/kunt praten, doe dit ook vooral, dat is erg belangrijk in t verwerkingsproces. Logisch dat je je uk mist.. ik kan je niet helpen hier mee maar wil je wel heel veel sterkte wensen!
Och meis, wat afschuwelijk! Dan sta je er helemaal alleen voor en dan gebeurt dit... Het is ook niet eerlijk. Misschien is het een idee om een keer met je huisarts te praten en te vragen of hij/zij tips heeft voor jou. Je bent namelijk niet de enige (helaas) die een mk heeft gehad, dus de arts kan je misschien doorverwijzen naar een maatschappelijk werker zodat je over je kindje kan praten. En natuurlijk kan je hier veel praten! Ik wens je veel sterkte meis.
Lieve weetxprincess, Wat een geheim heb je zo lang met je moeten meedragen... Ik denk dat je de eerste stappen al gezet hebt, door het een aantal mensen te vertellen. En ook hier op deze site kun je natuurlijk je hart luchten en vind je altijd een luisterend oor. Misschien is het inderdaad een goed idee om ook hulp te zoeken? Ik denk dat het sowieso geen kwaad kan, misschien kunnen ze je richtlijnen geven over hoe het nu verder moet, zodat je je leven weer een beetje op kan pakken! Meid heel veel sterkte in ieder geval!
ik ben nu op net 5 een film aan het kijken over een vader die zijn kindje helemaal alleen moet opvoeden omdat zijn vrouw gestorven is.. alleen al bij het aanzicht van het kleine meisje barst ik al bijna in tranen uit.. ik weet haast zeker dat het een meisje zou zijn geweest..
Een hele dikke knuffel voor jou! Vaak klopt dit gevoel. Schrijf een brief aan je meisje, zet je gevoel op papier. Of maak een mooi afscheid samen met je vriendin voor je meisje. Ik heb mijn engeltjes een naam gegeven met een speciale betekenis, dat heeft mij heel erg geholpen. Ook heb ik een vlinderdoosje gemaakt, hiert zitten de testen, de echo's , gedichten en wat foto's in van mijn engeltjes. Ik hoop dat je iets aan hebt... liefs Naatje
ik heb geen enkele foto of test meer van haar. Ik heb alleen de echo en de herineringen aan mijn vlindertje. Een naam heeft ze al. Ik heb haar Zoë genoemd. de betekenis van die naam is leven. het word tijd dat ik afscheid neem, misschien dat ik haar dan inderdaad wel los kan laten!
Wat een mooie naam heb je haar gegeven! En heel mooi dat je nog een echo van haar hebt, kan me voorstellen dat die heel dierbaar voor jou is. Probeer idd echt afscheid van Zoë te nemen en haar los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Volgens mijn kan je daarna pas echt beginnen in het rouwen en de verwerking. Dikke knuf Naatje
Goh wat erg, maar je zal er sterker uit komen, dat staat vast! Ooit ga je de man van je leven tegenkomen die popelt om een kindje te hebben met jou. Mannnen kunnen soms toch zo idioot zijn, slaan en ruzie maken...je zou hem voor de kop moeten slaan die gek! er zijn nog goeie mannen hoor, en je zal snel terug zwanger zijn als je er klaar voor bent! Sterkte XXX