Hoe gaat de papa van jullie vlindertje om met het verlies?

Gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie meisje...

Heb het zelf niet meegemaakt, maar ik herken meteen wat mijn nicht en haar man hebben meegemaakt. Zij hebben hun eerste kindje verloren toen ze 37 weken zwanger was, is in haar buik overleden. We hadden 6 weken later een familie etentje en haar man was de draad weer aan het oppakken, mijn nicht kon dat nog helemaal niet. Zij heeft toen ook duidelijk gezegd dat het voor mannen anders is en dat die er anders mee omgaan, dat je dat moet accepteren, maar wel moet blijven praten. Begrip voor elkaar is denk ik het belangrijkste, dus dat jij begrijpt dat je man eerder de draad weer oppakt, en dat hij begrijpt dat jij dat nog niet kan.
Ik denk dat het samen verwerken ook niet helemaal kan, iedereen doet dat op zijn eigen manier. Maar je kan elkaar wel steunen.
Heel veel sterkte in ieder geval...

 

Ik vind het heel moeilijk om mijn vriend te helpen.
Hij gaat inderdaad heel anders met het verlies van onze dochter om. Hij praat er liever niet meer over, en lijkt alledaagse dingen te doen.
Terwijl ik juist veel over haar wil praten en constant bezig ben met het plaatsen van onze dochter in ons leven.

Het is dus onmogelijk om zijn manier van verwerken te respecteren en tegelijk mijzelf te helpen.

Hij vind het moeilijk om te horen dat ik verdiet heb, maar met mij praten maakt hem niet van streek. Terwijl ik wel erg van streek raak als ik behoefte heb aan praten maar dat voor hem probeer te verdringen.
Uiteindelijk is hij dus degene die zich aan moet passen en voel ik me vaak schuldig omdat ik hem niet kan helpen.

De eerste dagen heeft mijn partner trouwens veel over onze dochter gesproken met vrienden en familie. Daar heb ik echter niets van gemerkt, ik was de eerste twee weken mezelf niet, en ik heb nog steeds moeite te realiseren wat er gebeurt is. Ook heeft mijn partner haar in het ziekenhuis verzorgd, opgebaard en aan familie laten zien terwijl ik onder narcose was. Hij heeft de foto's uit het ziekenhuis thuis in zijn eentje bekeken, vervelende telefoontjes beantwoord en mij goed verzorgd. Ook heeft hij dertien dagen na de geboorte beschuit met muisjes getrakteerd op zijn werk.

Ik heb ook gemerkt dat hij stiekem meer binding met onze dochter had als ik in de gaten had. Hij wilde dolgraag een dochter. Elke werkdag keek hij ernaar uit om ons s'avonds weer te zien. Hij trok mijn trui al omhoog om de baby te begroeten nog bijna voordat ik een zoen kreeg. Hij keek veel verder vooruit als ik. Verheugde zich verschrikkelijk op het moment dat onze dochter ter wereld zou komen. Omdat de baby in mijn buik zat genoot ik volop van haar aanwezigheid en was ik veel minder met de toekomst bezig.

Als ik dat zo lees dan heeft hij het verlies op zijn eigen manier al een plek kunnen geven. Het lijkt alsof ik pas later wakker ben geworden en we dus op andere momenten begonnen met verwerken. Ook verwerken we beiden totaal andere ervaringen. Daarnaast heb ik ook last van schuldgevoel en het gebrek aan vertrouwen in mijn lichaam.

Ik zou niet weten wat ik zonder hem moet.
Ik heb echt enorm veel respect voor hem, ik vind het zo knap dat hij zo ongelooflijk veel geduld met me heeft. Ik ben alleen zo bang dat dat geduld binnenkort op zal raken...

 

Ik herken je verhaal echt helemaal. Ik heb t m zelfs soms verweten. Ik kon er niet tegen dat hij zo snel weer verder ging en ik elke dag nog huilde en t bij hem nooit meer zag. Nu weet ik wel dat dat natuurlijk onzin was en dat hij er zeker wel verdriet van had en nu nog steeds. Blijf praten en elkaars verwerking respecteren. Maar nogmaals ik herken t echt! Heel veel sterkte!

 

Hier ook zo,
Twee totaal verschillende manieren van verwerken.
In het begin wilde ik er het liefst de hele tijd over hebben.
En mijn vriend was zo moe dat hij heel veel sliep, terwijl ik niet kan slapen.
Het heeft hem zeker heel veel verdriet gedaan, en dat zie je ook aan hem.
Maar hij heeft zijn leventje opgepakt. Na 4 weken is hoj gaan werken maar bij elk ziekenhuisbezoekje gaqt hij nog mee. Bijna dagelijks heeft hij toch een dipje en zegt dan eerlijk dat hij ons mannetje mist en verteld dan over zijn toekomstplannen.
Het doet hem ook veel verdriet als ik vertel dat hij savend weg is ik voorheen op de bank ging liggen genieten van zijn getrappel.
Mijn mening, iedereen heeft zijn eigen manier om het te verwerken.
Daar is niks mis mee zolang je maar blijft communiceren.

 

Gefeliciteerd en gecondoleerd met je mooie dochter.

Mijn ervaring is ook dat mijn man en ik er anders mee om zijn gegaan. Maar ook dat het met hem veel slechter ging dan het leek. Onze dochter is in januari geboren en wij zijn vervolgens 3 weken samen thuis geweest. Dat was heel erg fijn, veel gepraat, gehuild en gewoon samen geweest. Daarna moest mijn man weer aan het werk en merkte ik dat hij daar heel erg mee bezig was en er steeds minder ruimte was voor zijn verdriet. Ik heb geprobeerd hierover te praten maar hij wilde het zelf niet zien. Steeds vaker en liever had hij contact met iemand die niets afwist van onze dochter want 'dan kon hij zichzelf zijn'.
Na een tijdje, ergens in maart/april besefte hij zelf gelukkig ook ineens dat hij op de vlucht was geweest en dat zijn dochter voor altijd een deel van zijn leven uit maakt.

We hebben contact gezocht met de maatschappelijk werkster die ons begeleid had rondom de bevalling. Zij wist al dat dit kon gebeuren want tijdens onze laatste afspraak (net voor de bevalling) had ze ons er zelfs nog op gewezen. Ze vertelde ons dat mannen en vrouwen apart rouwen, dat het heel normaal is om even op een ander spoor te zitten. Maar ook dat je elkaar uiteindelijk weer moet vinden en dat we moesten bellen als dit niet zou gebeuren.

Omdat voor ons duidelijk was dat we er samen niet uit kwamen hebben we gebeld. We wilde niet ook nog elkaar kwijt raken. Voor ons is dit de beste beslissing die we konden nemen. Vanaf die eerste afspraak is het steeds beter gegaan. Inmiddels kan ik oprecht zeggen dat het goed gaat met ons. We missen ons meisje iedere dag maar ze hoort erbij en we zijn trots op haar. Zij heeft ouders van ons gemaakt, ondanks dat we haar niet mogen opvoeden.

Nu zie ik bij jou wel dat het nog ontzettend vers is, het is nog zo kort geleden. Wij zijn inmiddels bijna een jaar verder en nog steeds is iedere dag anders. De goede momenten duren steeds langer maar soms overvalt het verdriet me nog steeds. Inmiddels vind ik dat ook niet erg meer, ik hoef me er niet voor te schamen dat ik mijn dochter mis.

Neem je tijd, doe alles in een tempo dat goed voelt voor jou. Dit was mijn ervaring maar iedereen is verschillende. Bij mij werkte het niet om iets tegen mijn man te zeggen, hij moest er zelf achter komen.

 

Het is heel normaal dat je als man en vrouw anders met het rouwen om gaat. Ook ik herken het heel erg. Mijn man en ik zijn de eerste tijd veel samen geweest en samen doe je alles stapje voor stapje. Na 2 weken begon hij weer met werken en dat vond ik best moeilijk. Daar zat ik dan in mijn uppie thuis zonder mijn grote steun die alweer aan het werk was en voor mijn gevoel alweer verder ging met zijn leventje terwijl dat van mij nog stil stond. Dit was natuurlijk niet zo maar zo voelde het voor mij. Maar ik begreep mijn man ook en wist dat hij er op andere momenten ook nog vaak aan dacht.
Zolang je begrip hebt naar elkaar toe en de manier van rouwen respecteerd is het goed denk ik.
Wij kunnen er gelukkig samen heel goed over praten en dat scheelt wel. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik er nog meer mee bezig ben dan mijn man maar ik denk dat dat ook niet heel gek is aangezien ik ons zoontje heb voelen trappen in mijn buik. Ze zeggen niet voor niets dat de band van een vader met een kind pas begint zodra het geboren is. Bij moeders groeit die band gedurende de 9 maanden al.

Veel sterkte meid!

 

Hoi meiden, ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet zo herken. Wij kunnen het samen erg goed verwerken en staan er ook vaak hetzelfde in. Een enkele keer dat ik dacht; nu ga jij wel erg snel en zo snel kan ik nog niet, maar over het algemeen begrijpen we elkaars gevoel erg goed en snappen we wanneer de een of de ander even iets extra's nodig heeft. Ik had dit vtv niet durven dromen, maar ben er erg blij mee. Het geeft me veel rust. Heel veel sterkte voor iedereen!

 

BeetjeMama heel herkenbaar jouw verwoording. Zolang we samen zijn gaat het met mij best aardig, maar bij de dingen die ik alleen moet doen voel ik me ontzettend eenzaam. Ik zat gisteren te janken in de trein, dan zit je tussen de mensen en toch ben je alleen met je verdriet.

 

het enige verschil dat ik merk tussen mijn man en mij is dat ik erg opvliegend naar hem ben. ik heb heel veel last van stemmingswisselingen. mijn man is superlief en vangt me goed op. hij heeft net zoveel verdriet als ik. hij ging na een week weer aan het werk maar de tweede dag kwam hij al naar huis en is de rest van de week thuis gebleven. nu werkt hij halve dagen

 

Mijn vriend pakte ook al snel weer de dagelijkse dingen op. Hij is ook heel slecht in zijn gevoelens met mij delen, hij dealt er het liefst in zijn eentje mee en heeft dan de neiging dat te doen als ik er niet ben. Gelukkig kan ik wel over A. met hem praten, en gaan we ook samen naar het graf en heeft hij een lijstje laten maken met A zijn voet en hand afdrukjes. Dat is zijn manier om te laten zien dat hij A. mist en dat vind ik wel weer fijn.

Ook ik merk dat ik het liefst constant met mijn vriend ben en erg aanhankelijk ben. Ik voel me zo eenzaam zonder hem. En zelfs als ik omringd ben door familie heb ik hem nodig. Mijn zus is dit weekend geweest uit Engeland en toch wilde ik het liefst de hele tijd mijn vriend erbij hebben. Hij is toch degene die echt weet wat ik voel en ervaar. En de anderen hebben dat helaas niet, ondanks dat ze meeleven.