Hallo dames, Ik wil graag even van me afschrijven hier waar er vaak meer begrip is dan in de buitenwereld. Even bij t begin: De afgelopen 4 jaar waren lichamelijk en geestelijk behoorlijk zwaar. Dit begon in de zwangerschap van ons heerlijk ventje. Na de bevalling kwam ik maar moeilijk op de been en onder andere bekkenklachten bleven 4 jaar lang erg aanwezig. Samen met veel pijnklachten gehele lichaam. Uiteindelijk diagnose fibromyalgie gekregen. Hier kon ik mij niet bij neer leggen. Dus door en door en.. Juist. Totdat ik geen rode vlaggen meer kon negeren en in een stevige burn out terecht kwam. Hier ben ik ook meer dan een jaar mee zoet geweest. De wens voor een 2e bleef toch knagen. Ondanks ik het vaak toch niet aan durfde. Gezien mijn lichaam die mij behoorlijk in steek heeft gelaten de laatste jaren. Dan toch de keuze om voor een 2e te gaan. Met angst voor de zwangerschap en bevalling in mn achterhoofd. April 2016 was onze eerste echte poging. En jawel raak♡ Wauw zo snel! Helaas is deze zwangerschap mis gegaan met 6 weken. Mijn gevoel dat het een tweeling was klopte! Wauw wat heftig! Dus verwerken, plekje geven en uiteindelijk vol goede moed door. Nu waren we inmiddels beland in ronde 7. Langzaam aan begon ik me zorgen te maken. (Ik weet t is pas ronde 7) maar zo'n stemmetje in je hoofd wat zegt dat je de afgelopen jaren ook niet op je lichaam kon vertrouwen. Wauw deze ronde is t gewoon raak! Een klein moment dacht ik: wauw zou t dan toch? Maar mijn voorgevoel zei wat anders. Dit is niet goed! En jawel t is weer misgegaan deze keer met 4.5 week. Dus nog echt pril. Maar helaas ons 3e sterretje♡ We hebben de moeilijke beslissing genomen om er nog 1x voor te gaan. En gaan nog bespreken hoelang we nog gaan proberen. Als t dan niet gelukt is, of wel maar eindigt weer in een mk dan houd het voor ons op. Dan gaan we definitief verder met zn 3 tjes! Aan de ene kant voelt t als opgeven. En alsof je niet graag genoeg een 2e kindje wilt verwelkomen. En alsof ik mijn zoon niet heel graag een brusje gun. Maar aan de andere kant wil ik niet koste wat kost blijven doorgaan. Het zijn toch weer elke keer klappen die je lichamelijk en geestelijk moet opvangen. En als ik zie hoeveel mensen al soms jaren proberen voor al maar eens 1 wondertje te mogen verwelkomen!! Jeetje dan mogen wij toch van geluk spreken dat we een gezond en heerlijk ventje mochten verwelkomen... Als ik t zo terug lees dan is wel een zeer beknopte versie van ons verhaal. En weet ook niet precies wat ik hiermee wil bereiken. Ik plaats het toch.
Het is belangrijk om van je af te schrijven. En natuurlijk is het geen opgeven, het is heel logisch dat je dat verdriet niet iedere keer mee wil maken. Ik hoop voor jullie dat zich toch spoedig een tweede wondertje aandient dat lekker blijft plakken!
Heftig, moeilijke beslissing.. Maar je gezondheid moet je erg zuinig op zijn! Snap op moment, nu na onze MA zeker dat je het vertrouwen kwijt bent. Ben ik ook. Het is moeilijk om positief te blijven. Heel veel succes! Ik hoop voor jullie gauw n 2e wondertje!!
Dank jullie wel! Ow proficiat Dizzy met je zwangerschap♡ Ik hoop voor jullie snel een eerste wondertje appelsientje! Dikke knuf voor jou.. Wat verdeietig...
Ik hoop voor jullie dat het verlangen naar nog een kindje vervuld mag worden. En als jullie dit verlangen toch moeten opgeven, dan maakt het je geen loser! Je verlangen en verwachtigen kunnen bijstellen en toch samen het geluk weer vinden is juist een teken van kracht.
Mooi verwoord! Veel sterkte gewenst swee! Lijkt me zoo hetig om een ma/mk 2x zo snel achter elkaar te moeten door maken! Maar wat weegt zwaarder: het risico dat het misschien nog een keer mis kan gaan of de wens voor een 2e opgeven. Deze keuze kan iedereen natuurlijk alleen voor zichzelf maken. Nogmaals veel sterkte en ik hoop dat je nog een x zwanger mag worden en dat dit dan een plakkerd mag zijn!!!!