Afgelopen zondag 25-3 is onze lieve zoon na 19 weken zwangerschap geboren. We zijn er kapot van, hij was zo gewenst en welkom. Bij zijn geboorte is door de gynaecoloog aangegeven dat er mogelijke afwijkingen zichtbaar waren aan zijn handjes en kaaklijn, dit zou kunnen wijzen op een chromosoom teveel bij het 18e chromosoom (eventueel syndroom van edwards), dit wordt in de komende weken verder onderzocht. Zelf twijfel ik erg aangezien ik ook al ruim 4 weken bloed verloor en dit steeds is onderzocht door de artsen (blaasontsteking, contactbloedingen etc), maar nooit echt duidelijk is geworden wat de oorzaak was van de bloedingen. Ik voel me ontzettend leeg en verdrietig en dus ook erg onzeker over eventuele oorzaken en de toekomst. Wie herkent dit?
Ten eerste gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Hij heeft een papa en mama van jullie gemaakt! Maar wat afschuwelijk verdrietig dat hij niet kon blijven Ik herken je onzekerheid over de oorzaken en de toekomst. Helaas komt er meestal niets uit de onderzoeken. We weten niet waarom het de een overkomt en de ander niet. Onze gyn noemde het pech, da's best een understatement maar anders kun je het ook niet noemen. Dat maakt het zo grillig en niet onder controle te houden. Heel moeilijk. Ik wens jullie heel veel licht en liefde en hou je vast aan elkaar.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen in deze moeilijke periode en hoop dat je alles een plekje kan geven. Op 16-01-2012 ben ik na 17 weken bevallen van onze dochter Crystal. Zij bleek bij de echo voor de vruchtwaterpuntie een afwijking te hebben aan haar hoofd en hartje...Na een versnelde punctie onderzoek kregen wij te horen dat zij Trisomie 18 had, syndroom van Edwards en dus niet levensvatbaar. Ook ik had bloedingen vanaf het begion van mijn zwangerschap en pijnen die ik niet herkende van mijn andere 2 zwangerschappen. Na het afscheid hebben wij ook met verschillende vragen gezeten. Vooral ook omdat ik inmiddels 42 ben. Tijdens mijn eerste nacontrole bij de gyn heb ik dan ook antwoorden gekregen op mijn verschillende vragen. Er is haast nooit een erfelijkheid factor verbonden met trisomie 18 en dit bleek ook uit de testen, mijn leeftijd had er eigenlijk niks mee te maken, en wij zouden nu meer kans hebben op een gezond kindje dan dit ons weer zou overkomen. Per jaar worden er zo'n 30 kindjes geboren met dit syndroom in Nederland en overleven niet. Mijn gyn zijn woorden waren dan ook. Jullie hebben gewoon dikke pech gehad. Gezien mijn leeftijd en het feit dat wij in de medische male mollen zitten hebben wij besloten om vrij snel het weer te proberen. Maar een eventuele nieuwe zwangerschap zal nooit de plek in kunnen nemen. De plek van het dappere meisje dat ondanks alle bloedingen en onzekerheden 17 weken bij mij is gebleven.
Dank jullie wel voor de lieve reacties. We voelen ons inderdaad vader en moeder, maar het is frustrerend dat we dit gevoel nu niet goed kwijt kunnen. Ik heb sterke behoefte om iets vast te houden, iets te strelen en te wiegen. Gelukkig kunnen we dit wel goed met elkaar bespreken en hebben we veel steun aan elkaar en de omgeving. @jazz, dit was mijn eerste zwangerschap en ik weet dus niet goed hoe het zou kunnen voelen, maar heb ook vanaf het begin mijzelf niet prettig gevoeld en mijn buik voelde pijnlijk aan. Daarnaast ben ik dus vanaf week 13 ongeveer bloed verloren, op het laatst dagelijks (vooral 's nachts). Herken jij dit ook? Kun/wil je iets vertellen over jouw pijn en bloedverlies?
Heel veel sterkte met dit hele grote gemis van jullie zoontje.Hij heeft jullie papa en mama gemaakt op de dag dat hij geboren werd. Heel veel sterkte voor nu en voor de toekomst
Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje* en helaas gecondoleerd dat jullie hem zo vroeg al hebben moeten laten gaan. Dat gevoel van leegte, verdriet en onzekerheid is helaas heel herkenbaar. Op 16 december zijn wij onze tweeling Tristan en Kyra verloren na een zwangerschap van 18+5. Het klinkt nu misschien nog volslagen vreemd dat ik dit nu ga zeggen, maar de scherpe kantjes worden in de toekomst wat minder. Net na mijn bevalling is mij dat ook verteld door meiden die eerder een kindje verloren waren en ik had toen zoiets dat dit gevoel nooit minder zou worden, maar het is echt zo. Wellicht een kleine tip. Mijn gynacoloog raadde mij het boek Stille Baby's aan van Christine Geerinck-Vercammen. Dit boek gaat over rouwverwerking bij doodgeboorte en zwangerschapsafbrekingen. Ik heb hier heel veel herkenbare dingen uit kunnen halen. (staat er toevallig nu ook eentje op marktplaats Marktplaats.nl > Stille baby's - Boeken - Zwangerschap en Opvoeding). Heel veel sterkte de komende tijd. Hopelijk krijgen jullie een antwoord op de vraag waaraan hij is overleden, helaas is dit niet altijd zo. Mocht je behoefte hebben, je mag me altijd PB'en. Dikke knuff, MissQ.
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Maar helaas moct hij niet bij jullie blijven. Ik herken de situatie waar je nu in zit. De pijn, de leegte en het verdriet om een kindje wat zo welkom was. Zelf ben ik 16 oktober van een meisje* met 23wkn. Ik wens je veel sterkte in de periode die komen gaat.