Hallo, Helaas ben ik nieuw op dit forum, helaas, want niemand wil hier op staan en zoveel vragen hebben.. Ik zal mijn verhaal doen en de bijhorende vragen, want nergens lees ik ons verhaal precies. Maandag 12 maart heb ik erge hoofdpijn gekregen. Mijn vriend heeft toen het ziekenhuis gebeld waar werd gezegd dat ik gewoon aspirientjes moest innemen en als het over een uur nog niet beter was maar weer eens bellen. Ik ben in slaap gevallen en de volgende ochtend was er niks meer aan de hand. Het weekend daarop zijn we een weekend weggeweest omdat mijn vader jarig was. Ik heb mij echt er doorheen moeten slepen en zag er erg moe uit. Donderdag 22 maart ging mij opvallen dat ik wel erg veel vocht ging vasthouden, eerste instantie bij mijn benen en enkels. Een gewichtstoename van 3 kilo in een week was uiteindelijk ook daar vandaan en ik maar denken, wow wat groei ik lekker, wat een buik.. Diezelfde donderdag kreeg ik ook weer hoofdpijn, ik heb dat weten te onderdrukken met aspirientjes tot zaterdag middag. Ik werd die ochtend al niet lekker wakker, maar wilde niet de hele dag thuis zitten en mijn vriend heeft mij bij mijn ouders afgezet omdat hij 's middags een beetje moest werken. We zaten heerlijk in het zonnetje maar na een half uur moest ik in de schaduw en nam nog 2 aspirientjes. Na 10 min in de schaduw wilde ik op de bank liggen en niet lang daarna ben ik op bed gaan liggen. Ik smste mijn vriend of hij bi Jan klaar was want ik voelde mij zo beroerd. Toen hij weer bij mijn ouders was trok ik het niet meer en hebben we het ziekenhuis gebeld. We mochten gelijk komen. In de auto zei ik nog; als ze maar niet vinden dat ik zit te miepen. Eenmaal aangekomen is mijn bloeddruk gemeten, urine en bloed getest. BAM, helemaal fout! Zware zwangerschapsvergiftiging!!! En dat met 22,5 week zwangerschAp! Ze hebben er 5 uur over gedaan mijn bloeddruk een beetje acceptabel te krijgen. Een katether erin en ik werd ziek gemaakt.. Heel erg ziek. Dat was ik natuurlijk al, doodziek, maar nu fysiek tot uiting. Ik moest mij op het ergste voorbereiden. Maandag ben ik overgebracht naar het WKZ waar ik nog een keer uitgebreid getest ben. Ook ons kleine mannetje scheen al 1,5 week niet gegroeid te zijn. Toen zwakte mijn wereld in! Ik wist bij zwangerschapsvergiftiging, dat afbreking de enige mogelijkheid was. Er werd ons ook maar 1 keuze voorgelegd omdat ik als mama het anders niet zou overleven. Ik kon niet meer en ondanks alles moest het over zijn, op was ik! Dinsdag middag is de bevalling op gang gebracht en om 00.25 is ons prachtige zoon geboren. Met alles erop en eraan, kerngezond maar helaas niet levens vatbaar en heeft de bevalling niet overleeft. Hij was 30 cm en 420 gram. Echt een prachtig kereltje, ons ventje en perfect, hij moest alleen nog heel was weekjes groeien. Zo verliefd en zo verdrietig zijn we. Zo mooi om te zien dat we al dingen herkende van zijn papa en mama. Maar zo oneerlijk dat zo'n kutziekte een einde moet maken aan een gezonde baby en mama. Ik heb tot zaterdag avond in het WKZ gelegen en tot die tijd alleen maar op bed moeten blijven. Met een sloot medicatie blijft het allemaal onder controle. Maar ben in 1 week al 7 kilo kwijt en weeg nu nog minder dan voor mijn zwangerschap. Daarnaast mis ik ontzettend mijn buik en die kleine hummel welke erin zat, och wat mis ik hem! Hoe ga ik die leegte opvullen? Ik voel nu al de drang dit te moeten opvullen met een nieuwe zwangerschap. Jens is ons eerste kindje en de wens is nu alleen maar groter juist omdat ik dat gemis zo voel. Soms voelt dat oneerlijk naar hem toe en mijn vriend snapt dat fysiek niet. Ik ben heel benieuwd naar reacties op mijn verhaal en of ik dit ooit een plekje zal gaan geven en hoe zal een volgende zwangerschap gaan verlopen? Gr. Stephanie
Als eerste gefeliciteerd met jullie prachtige zoon, maar ook gecondoleerd... Ik heb hier geen ervaring mee, maar kan me alleen maar een voorstelling maken van het verdriet en de pijn.... Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen de komende tijd!
hoi hoi wat een verhaal zeg bah ik ben ook een mama van een kindje die er niet meer is een prachtige dochter esmee mijn verhaal staat hier ook wel tuzen . het is voor jou nog heel vers meid en gun je zelf de tijd om het een plekje tegeven ik ben nu een half jaar verde en ik denk er nog iedere dag aan . mijn bevaling moest ook voor mijn leven opgang worden gebracht. ik denk ook nu na over een volgende zwangerschap we zijn gewoon weer verde gegaan en ik zie wel waneer het komt . hebben jullie hem begraven of gekremeert . en 1 tip doe het op je eigen manier het verwerken en luister niet naar wat anderen zegen denken of voelden geen 1 kan jou vertelen hoe je het moed doen het komt vanzelf . ik wil je heel veel sterkte wensen in deze oo zoo moeilijke tijd . liefs van mandy
Lieve Stephanie, Ik heb je zoveel dingen te vertellen, en zoveel dingen te vragen Ik heb exact hetzelfde meegemaakt als jij, ons zoontje Kyano* is 02-03-21012 overleden tijdens de bevalling met 23,2 weken. Ook naar utrecht geweest etc. ik had het Hellp-syndroom, jij ook? Ik zou graag prive met je in contact willen komen, via de mail of facebook ofzo misschien, als je daar behoefte aan hebt? Ik heb al die tijd gezocht na iemand die hetzelfde mee had gemaakt, mar het is zo zeldzaam dat het zo vroeg in de zwangerschap al komt. Ik denk dat we veel voor elkaar kunnen betekenen. Ook het gevoel, dat je weer zwanger wilt zijn heb ik, mag alleen nog 7 weken niet ivm onderzoeken, vreselijk vind ik dit. ik wil weer een lichtpuntje aan het eind van de donkere tunnel.. Liefs kim.
Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen in deze moeilijke en onzekere tijd. En ik wens jullie alle goeds en moois voor de toekomst!
Gefeliciteerd Stephanie met jullie zoontje. Het voelt altijd zo dubbel om iemand te feliciteren in zo'n situatie maar hij heeft jullie wel papa en mama gemaakt. Een mooi mannetje die alleen nog wat groter had moeten worden. Zo oneerlijk! Zelf ben ik op 16 oktober bevallen van een meisje* bij 23wkn. Zij had downsyndroom met daarbij vele afwijkingen. De moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten maken om die zwangerschap af te breken. Ik mis haar nog iedere dag. De leegte, het verdriet dat is er nog steeds. De scherpe randjes gaan er vanaf maar de leegte blijft. Je bent moeder geworden maar hebt niks om voor te zorgen. Dat doet pijn. De wens om weer zwanger te worden was er bij mij ook heel snel. Inmiddels is het nog niet gelukt om zwanger te worden. Maar als ik denk aan die eerste paar maanden dan ben ik blij dat het toen ook niet gelukt was. Ik had een boel te verwerken en daar zou ik anders niet aan toe zijn gekomen. Maar nu mag het wel weer Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen in deze moeilijke periode. Je mag me altijd PBen als je wilt.
Hi jonneke, Poe, is ook niet niks! Lijkt me een verschrikkelijke keuze! Wij hebben met 12 weken toen ook een combitest laten doen en gelukkig was alles toen al uitgesloten (1:4700). Bewust hier voor getest omdat mijn tante 1 downdochter heeft en later zwanger is geweest van een downjongen en met die zwangerschap hetzelfde hebben meegemaakt als jullie. Zij heeft ons toen geadviseerd veel foto's te maken van ons ventje omdat zij dat toen niet hebben gedaan en tot op de dag van vandaag spijt van hebben. Hebben jullie veel foto's gemaakt? Lijkt mij zo moeilijk om die keuze te hebben moeten maken. In onze situatie was er gewoonweg geen keuze. Ik moest leven, dus hij moest komen! Ik denk (correct me if im wrong please!!) dat het mentaal wat dat betreft ook een stuk lastiger is te plaatsen. Dus je baby laten leven no matter what of afbreken op de voorspellingen die er na de zwangerschap en verdere leven van je gezin. Dan hierin geen keuze hebben.. Ik wens je veel sterkte ook, tijd zal het beter maken, niet over maar beter.. Ook wens ik je veel succes met de nieuwe ronde(s). Wij zijn vandaag weer begonnen na de bevalling.. Heb nog geen menstruatie gehad, maar ik zie het allemaal wel.. Vorige keer was in 1x raak. Hoop dat het nu komt zoals het moet komen, de natuur weet best wel wat ie doet maar ook die maken weleens schoonheidsfoutjes. Als die deze keer onze deuren maar voorbij loopt! Liefs!
Mama van Jens, Gefeliciteerd en helaas ook gecondoleerd. Wat vreselijk dat jullie dit moeten meemaken Ik wilde je eigenlijk alleen laten weten dat het wel verstandig is om jouw bloed te laten onderzoeken. Daar kunnen ze veel informatie uithalen. Ik heb zelf ook HELLP gehad bij de eerste en nu bij de tweede zwangerschap ben ik vrij vroeg begonnen met het slikken van acetylsalicylzuur en zet ik ook dagelijks een spuit Fragmin. Beide bloedverdunners... Overleg goed met de gyn, want herhaling van het HELLP-syndroom is helaas aanwezig. Heel veel sterkte!
Wat fijn dat jullie ook veel fotos gemaakt hebben. Wij ook en ik ben daar zo blij mee. Het is eigenlijk het enige wat we hebben van ons meisje*. Over die keuze... tja ik weet niet wat makkelijker is. Ik vind het eigenlijk ook geen keuze die wij gemaakt hebben. Is natuurlijk wel zo, wij hebben gezegd dat we de zwangerschap af wilden breken, maar het was een gedwongen keuze. We weten gewoon dat ons meisje* kwalitatief gezien geen leven zou hebben. Ze zou ernstig gehandicapt zijn. Dat was moeilijk om die woorden uit te spreken ja, maar we hebben die keuze wel met liefde gemaakt. We hebben er over na kunnen denken en er naar toe kunnen leven. Bij jou was het plotseling ineens, en waarom? Natuurlijk ging het om jouw of zijn leven en dan is de keuze misschien wel makkelijker gemaakt. Maar het verdriet en de leegte blijven en daarin is denk ik geen verschil. Het is ook maar net hoe je er naar kijkt denk ik. Spannend dat julie er weer voor zijn gegaan. Ik hoop dat het snel raak mag zijn. Ik heb zelf ook gedacht dat mijn lichaam wel aan zou geven als het er weer klaar voor is. We zien wel. *knuf*