hoi moeders, wie heeft er nog meer angst om zwanger te worden terwijl je het erg graag wilt. heb 3 gezonde jongens maar op 19 okt 2010 ben ik bevallen van een dood geboren jongentje een week van te voren op contole en die dag stortte alles in een het hartje van ons zoontje klopte niet meer!! een hele week heb ik door moeten lopen terwijl ons zoontje kay nog in me buik zat en ik zal hem niet meer voelen bewegingen of schoppen!! toen ben ik smaandags de 18 de ingeleid en een dag later is ons mooie ventje geboren hi leek heel erg op ons jongste zoontje helemaal prachtig. nu sinds een paar weken is me spiraal eruit en willen we graag voor nog n kindje gaan maar ben zoo bang!! help me bedankt alle reacties zijn welkom
Goed van je om je verhaal hier te delen. Zo kunnen we elkaar een beetje steunen op dit forum. Ik kan me voorstellen dat je het eng vindt. Zelf heb ik eind november een dochter verloren na 23 weken zwangerschap. Het is niet makkelijk om weer vertrouwen te hebben in dat het goed zal gaan. Onze wens voor een kind is ook niet weg. Dus ik probeer positief te blijven. Eerst zwanger proberen te worden en dan de volgende stap. Wij hebben in het ziekenhuis een hele fijne gynaecoloog die ons heeft geholpen bij het verlies van Lune. Daar kunnen we meteen weer bij terecht en dan gaan we samen een plan opstellen. Waar voelen wij ons prettig bij. Dit geeft mij een goed gevoel. Tuurlijk zal er veel onzekerheid en spanning zijn, maar ik zou ook dolblij zijn om weer zwanger te zijn. Jij hebt 3 gezonde boys op de wereld en probeer je hieraan vast te houden. Positief proberen te blijven en er voor gaan!
Ik heb in november mijn zoontje verloren na een zwangerschap van 23 weken. Nu ben ik 7 weken zwanger en vind het hartstikke eng. Ik ben zo bang om een miskraam te krijgen of weer een kindje te verliezen. Over 4 dagen heb ik mijn eerste echo, maar zelfs na een kloppend hartje verwacht ik niet erg te kunnen genieten. Wat ik wel fijn vind is dat ik nu bij de gynaecoloog ga lopen en heel goed in de gaten gehouden word. Maarja een onbezorgde zwangerschap zal er nooit meer in zitten denk ik. Hopelijk zijn jullie ook weer snel zwanger, en vliegt de tijd voorbij!
Ik ben ook mijn dochter verloren na 23 weken zwangerschap. Wij gaan er ook weer voor. Vind het ook hartstikke eng om het misschien weer mee te maken al is de kans nihil maar toch! Ook wij hebben al een gezonde zoon.. Ik heb voor mezelf ook zoiets van dat ik er meteen weer voor moet gaan anders word de drempel alleen maar hoger Wij hebben ook met de gyn afgesproken om de eerste helft vd zwangerschap veel echo's te laten maken, voor onze geruststelling. Tot aan de 23 weken. De controles blijf ik dan wel bij de vk doen dat vond ik zelf fijner omdat het dan toch meer voelt als een "gewone" zwangerschap Maar indd eerst maar eens zwanger worden
@ maira, gefeliciteerd met je zwangerschap! Snap dat het dubbel is nu maar hopelijk gaat alles goed en heb je over 7 maanden een mooi en gezond kindje in je armen! Je bent wel weer snel zwanger geworden he? Dat is wel fijn! Hopelijk gaat het hier ook niet lang duren
hoi moeders, ten eerste miara11 gefelicteerd met jullie zwangerschap heel erg leuk het is zeker moeilijk en vooral toen je positive zwangerschap test in je handen had lijkt mij! ik dufde het echt niet gelijk heb heel heel erg lang gewacht nu gaat me jongste na school en heb me er een paar x overheen willen zetten maar me gevoel blijft enorm, weten jullie allemaal wat er gebeurd is en waarom jullie kindjes zijn overleden?? rikkigf wat fijn dat jullie een fijne gynocloog hebbe dat scheelt zeker veel!! ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen ok na het ziekenhuis en vragen om gynocloog of via verloskundige heb het er eigenlijk met hun niet meer over gehad dacht dat het voor mij zo goed zou zijn! maar helaas er bleef een hele grote leegte!! bellenoa dat is een goed idee van je om eerste tijd in ziekenhuis te blijven heb je toch meer echos enzo!! en hoe staan jullie mannen hier in?? vind fijn om er zo over te praten we hebbe toch allemaal het zelfde mee gemaakt dus weten hoe we ons voelen! gr
Bij mijn vorige zwangerschappen ben ik bij de verloskundige geweest, tot mijn 20 weken echo van Lune. Tijdens de echo zagen ze dat iets niet goed was met het hart. Toen naar het ziekenhuis naar de gynaecoloog. Na verdere onderzoeken in Groningen zijn we erachter gekomen dat het totaal niet goed zat met het hart en de kleine hersenen. Na een punctie zijn we erachter gekomen dat ons meisje een zeer zeldzame chromosoomafwijking had. We weten na onderzoek dat het niet erfelijk, dus pure pech. Dat geeft ons weer hoop. Ik zou als ik jou was een afspraak maken met een gynaecoloog. Je verhaal vertellen en hij/zij kan laten horen wat de mogelijkheden zijn. Ik zal bewust niet terug gaan naar de verloskundige. Wij zijn erg goed behandeld hoor, door de verloskundigenpraktijk, maar tijdens en na de geboorte van Lune hebben we gesprekken in zh gehad. Ook kan er op ieder moment een echo worden gemaakt. Wij hebben ons verdriet heel goed samen kunnen delen. Ook ieder op zijn eigen manier, wat soms ook lastig was. We zijn heel erg naar elkaar toe gegroeid en willen beide graag nog een broertje/zusje voor onze andere dochter. Mijn man vindt het ook super spannend allemaal. Ook hij zal onzeker zijn mochten we zwanger worden. Ik denk dat hij wel erg bezorgd zal zijn en bij elk onzekerheidje naar de gynaecoloog wil. Maar we gaan elkaar zeker positief oppeppen. Ik vind het ook fijn om mijn verhaal te kunnen delen.
Ook wij liepen de eerste 20 weken bij de verloskundige, bij de 20 weken echo was bij onze dochter een hartafwijking geconstateerd en daarna nog verschillende echo's in Nijmegen gehad. Daaruit bleek dat het toch wel om een ernstige hartafwijking ging en hebben wij met pijn in ons hart besloten om de zwangerschap te beëindigen... dat was beter voor onze dochter. We gaan gewoon net als bij de andere zwangerschappen voor controle naar de vk, vanaf het begin dus meteen. En de gyn gaat vanaf 10 weken regelmatig een echo uitvoeren, maar hij doet dan dus ook alleen puur de echo's en de rest bij de vk. Dat wilden wij graag, we mochten ook de hele zwangerschap bij de gyn lopen, maar dan voel ik me al meteen zo'n "probleem geval" en ik wil het zo normaal mogelijk zeg maar. Mijn man en ik hebben hier toch wel wat moeilijke momenten gehad. Mannen pakken sowieso weer eerder de draad op van het leven, maar zij gaan ook heel anders met het verlies om. Dat botste hier af en toe nog wel eens. Nu gaat het weer wat beter, na wat heftige ruzies, kan ik nu wel zeggen dat we dichter naar elkaar toe gegroeid zijn en we hebben elkaar nog beter en op een andere manier leren kennen.