Dag lieve Elin

Na een zwangerschap van 27 weken is op 25-03-2010 onze lieve kleine Elin levenloos ter wereld gekomen. Elin heeft nog een grote broer Kyan en het doet ons pijn dat hij nooit met haar zal kunnen spelen.

In december 2005 leerden mijn vriend en ik elkaar kennen. Beiden hadden we een kinderwens en in juni 2007 raakte ik voor het eerst zwanger. Deze eindige in een MK en een operatie volgde direct toen bleek dat er een cyste op mijn eierstok zat. Deze is samen met mijn eileider verwijdert. Later bleek dat er op mijn overgebleven eierstok ook een cyste zat en die is toen bij een tweede operatie verwijdert. Gelukkig was mijn eierstok behouden en was de kans op een zwangerschap nog aanwezig. Vrij snel na de tweede operatie werd ik zwanger en is in oktober 2008 onze zoon Kyan geboren.

We wilden graag een broertje of zusje voor Kyan en rond zijn eerste verjaardag was ik weer zwanger. Alle controles waren goed en de 20 weken echo was ook goed verlopen. Rond de 25 weken moest ik voor een gesprek met de gynaecoloog naar het ZH vanwege een te hoge BMI en daar constateerde de gyn een groeiachterstand bij ons kindje. We kregen vlak daarna weer een zeer uitgebreide echo in het ZH. Ze hebben niets alarmerends kunnen vinden. Ons kindje was wel aan de kleine kant, maar het groeide wel volgens een curve. We moesten ons op korte termijn maar geen zorgen maken, omdat de baby ook nog eens voldoende bewoog in de buik. Wel zouden ze vanaf nu de groei goed in de gaten gaan houden. Een week later kwam ik weer op controle bij de gyn. En dat was ook het moment waarop de grond onder onze voeten vandaan gleed. Het hartje van ons kindje klopte niet meer. Ik weet echt niet meer wat de gyn. op dat moment tegen ons zei. We kregen een dag de tijd om het op ons in te laten werken en dan zou de bevalling worden ingeleid. We moesten zelfs gaan nadenken over een begrafenis. We moesten ons kindje aangeven en begrafen. Ik wilde daar niet over nadenken. Ik moest nog gaan bevallen. Daar zag ik als een berg tegenop. We wisten niet precies wanneer ons kindje was overleden. Ik wist niet of ik het eng zou vinden. Dit waren de zwaarste dagen uit mijn leven.
Tijdens de bevalling mocht ik absoluut geen pijn krijgen. Al duurde het wel even voordat ik een ruggenprik kreeg. Deze werkte ook nog niet goed. Ik kreeg behoorlijke pijnscheuten. Net alsof ik toch een wee voelde, alleen hoefde ik ze niet echt weg te puffen. Maar al met al was het toch snel gegaan. Ik hoefde niet te persen. Ons kindje kwam er vanzelf uit, vlak nadat de vliezen waren gebroken. Onze lieve kleine Elin was geboren. En wat was het nog een gaaf kindje. Alles zat erop en eraan. We hebben een aantal uren met haar doorgebracht in het ziekenhuis. Foto's genomen en voet en handafdrukjes zijn er gemaakt. 's Avonds gingen we weer naar huis en Elin kwam de volgende dag thuis. We hebben haar in een mandje gelegd en thuis heeft ze nog een aantal dagen een eigen plekje gekregen. Het mandje hebben we dicht gehouden.
De begrafenis was klein en intiem. We hebben haar een mooi afscheid gegeven.

Het is nu 4 maanden geleden. Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan haar denken. Ze blijft voor altijd in ons hart.
Uit onderzoeken is niets uitgekomen. Domme pech noemen ze dat. Er loopt nog een chromosonen onderzoek, maar de kans is klein dat er nog iets uitkomt. Maar we krijgen onze Elin er toch niet mee terug.

 

Bedankt voor alle lieve reacties tot nu toe. Ondanks het gemis, hebben we draad inmiddels best wel opgepakt hoor. We hebben nog een mannetje van 21 maanden hier rondlopen. Hij zorgt voor zoveel afleiding in ons leven. En door hem kunnen we ook wel weer genieten van andere dingen.
Toch moet hij ook weten dat hij een zusje heeft gehad. Dus nemen we hem vaak mee naar het graf van Elin en gaan we daar een kaarsje branden. Als we weer weg gaan zwaait hij altijd naar zijn zusje. Hij begrijpt er misschien niet veel van, maar hij zal er best wat van mee krijgen.

 

Wij noemen de naam Elin ook vaak. En zeker als we naar het graf gaan. Hij weet dat het Elin's plekje is. Als we hem voor laten lopen, dan loopt hij er al zelf naar toe.

 

Bij mij zijn er ook heel wat tranen gerolt. Het heeft wel geholpen je emoties te laten gaan. Ik voel me nu sterker. Al moet ik zeggen dat ik ook veel kracht haalt uit mijn andere zoon.
Toch wordt je regelmatig geconfronteerd met het verlies. Je hoeft maar de straat op te lopen en je ziet zwangere vrouwen en baby's rondlopen. Ook vragen vreemden je wel eens hoeveel kinderen je hebt en dan weet je even niet wat je moet zeggen. Ik heb er gewoon 2, maar ik wil een vreemde ook weer niet gaan vertellen dat mijn dochter een sterretje is.
Ook ben ik deze week gebeld door felicitas. Klopt het dat U onlangs bent bevallen? Ik zei dat ik hem niet meer nodig had en gooide zo de hoorn erop. Ik kon niet meer vriendelijk blijven.