Ja een jongen!... maar je mocht niet langer bij ons blijven

De 20 weken echo op 18 februari, mijn buurvrouw op 18 maart. Ik zou haar sms-en of alles gezond was en natuurlijk wat we zouden krijgen een jongen of meisje. Na 2 mooie meiden hoopten we op een jongen. en ja een jongen is het!! en alles zag er verder goed uit, tot ze bij het hoofdje aan kwam, toen kregen we de schrik van ons leven. het hoofdje van Jesse heeft zich niet goed ontwikkeld, betekende geen overlevingskans. waarschijnlijk niet in mijn buik en niet als hij geboren zou worden met 40 weken. de schok werkte nog even door en de verloskundige heeft een afspraak gemaakt met het wkz, voor die middag nog. Onze kleine meid naar oma, die kreeg ook een schok en kon het niet geloven. ze zei laat ze nog maar eens goed kijken in het wkz. maar ik keek nog eens naar het fotootje wat we mee hadden gekregen en het was me heel duidelijk dat ons kleine lieve mannetje geen overlevingskans heeft. Op de echo was het ook erg duidelijk, samen met de reactie van de verloskundige. Jee wat was dat een ongelooflijk rare ochtend. We kwamen thuis en ik pakte m'n telefoon, hoe ga ik dit sms-en met de buuf? zelf zwanger en 2 jaar geleden met 17 weken hun kindje verloren.

Onze jesse heeft anencephalie. Dat betekent dat hij geen hersentjes heeft. Wel zijn hersenstam, die was denk ik wel goed ontwikkeld, want hij dronk wel en dat kunnen veel babytjes niet begreep ik. en meestal overleven ze de 17 weken niet in je buik, maar jesse wel. In het ziekenhuis kregen we uitleg over wat de mogelijkheden zijn. in eerste instantie had ik gelijk zoiets uitdragen dat wil ik niet. En ik wil niet dat er in de voorjaarsvakantie wat wordt geregeld om de bevalling in te leiden. Ik wilde graag met mijn meiden leuke dingen doen en jesse hoorde daar bij. ik had wel een gesprek met de gyneacoloog en ze raadde me aan om eens op google te kijken, ook om foto's te zien. het leek me zo eng om een mensje met een open hoofdje te zien. Ik vind het ook zo zielig voor Jesse, zo in mijn buik hersentjes verloren, hoofdje open.
Op google kwam ik wel wat verhalen tegen maar niet veel, daarom wil ik mijn verhaal kwijt. misschien heeft iemand anders er iets aan.

Die week heb ik echt zitten twijfelen, ondertussen had ik aangegeven dat vanaf maandag wanneer het voor het ziekenhuis kon de bevalling ingeleid kon worden. dus dinsdag stond, maandag gesprek met de verpleegkundige van de afdeling die er die dag ook voor ons zou zijn.
Twijfelen over toch uitdragen, na aanleiding van een aantal verhalen van andere moeders. ik heb veel mijn buuf gepraat over hoe zij het heeft ervaren. Daardoor hadden mijn man en ik al heel veel beslissingen genomen die je anders in het ziekenhuis voor het eerst hoort en dan moet beslissen. aan het eind van de week besloot ik dat ik de zwangerschap niet wilde uitdragen. Om verschillende redenen en die zijn voor iedereen weer anders. Had ook altijd gedacht hoe kan je nu de zwangerschap uitdragen lijkt me super moeilijk, dat was voor ik het zelf meemaakte. Als we de meiden nog niet hadden gehad en de kleine in mijn buik geen open hoofdje had gehad,had ik er misschien wel voor gekozen de zwangerschap uit te dragen.

als ik op de week terug kijk, ben ik zo blij dat ik even de tijd heb genomen. zo heb ik veel kunnen overdenken en praten met anderen over mijn beslissing. en ook is het zo ongelooflijk dat je in een roes de week beleeft. toen de maandag aanbrak toen pas kwam het besef en toen de dinsdag. de bevalling wordt ingeleid. dat wil ik helemaal niet, maar ik weet ook dat het met jesse niet goed zou komen, dat wil ik 'm ook niet langer aan doen. (tja en dan weet ik eigenlijk niet goed wat hij er allemaal van merkt, dat maakt het ook erg lastig om een keus te maken) alle keuzes hebben we gemaakt wat bij ons goed voelt en dat we dachten goed voor jesse en de meiden zou zijn.

wat ik fijn vond is dat de afdeling waar we lagen een mandje heeft voor kindjes die dood worden geboren. Met 22 weken is jesse niet zo groot geworden en een omslagdoek en mutsje zijn echt veel ste groot. 's middags hebben we het mandje bekeken en dat was zo mooi, daar kreeg ik zo'n goed gevoel van. We laten hem veilig achter. Een rieten mandje met een matrasje en mooie bekleding erin. we kozen een neutrale bekleding, veel keus hadden we niet omdat er veel kindjes dood geboren waren zij de verpleegkundige. Jee dat is wel slikken als je dat hoort.
jesse ligt echt zo mooi in zijn mandje en we hebben veel foto's zelf gemaakt van jesse. Ik wil daar een mooi boekje voor maken om bij alle herinneringen te bewaren.

Wat een vreselijk moment was het toen Jesse geboren werd, kon niet stoppen met huilen. en de verpleegkundige en verloskundige om me heen waren met jesse bezig. ik wilde heel graag jesse zien als hij in zijn mandje lag. Ze zou zijn hoofdje afdekken zodat ik op mijn eigen tempo zijn hoofdje kon bekijken waar het mis was gegaan. en dat viel me mee, ook hoe mooi jesse eruit zag. je weet echt niet wat je te wachten staat en dan is jesse er en ziet hij er erg mooi uit. en dan wordt je steeds verdrietig waarom mag hij niet bij ons blijven. Het zou zo leuk zijn de meiden met jesse, wat zou hij vertroeteld worden. tja.....

en wat schrok ik, mijn man was naar de wc en ik was alleen met jesse, wilde hem aanraken. en toen zag ik een stuipje. Dacht echt hij leeft nog. en toen ik zijn wangetje wilde aanraken weer een stuipje alsof hij naar mijn vinger kwam, raak me maar aan. zo'n schattig gezichtje heeft jesse, neusje mondje oortjes alles mooi. zijn oogjes een beetje bol. Maar hij zag er tevreden uit. je zag gelukkig niet pijn op zijn gezichtje.

Ik vergat bijna zijn knuffeltje bij 'm te leggen. maar die heeft hij nu bij zich. Ging zo in hem op. Je blijft kijken en denken wat gebeurd er.

we zijn zo goed en rustig begeleid in het ziekenhuis. Konden zelf de keuzes maken die we willen. en doordat ik met mijn buuf zo veel heb gepraat en gemaild en al mijn gedachten kon vertellen en opschrijven heb ik het idee dat we het voor ons en jesse op een goede manier hebben gedaan. Het afscheid nemen daar kregen we alle ruimte voor. de verpleegkundige heeft voet en hand afdrukje gedaan. Ze gaf ideeën aan maar konden zelf de keus maken. dat geeft zo'n goed gevoel.

En dan met lege handen en buik naar huis. Heel vreemd.... Steeds weer een ander herinnering of ding dat je denkt dat kan niet met jesse. Jesse is er zo niet, geen wiegje. zal niet zo gek mee doen met de meiden, geen knuffels kusje........

 

Hallo Allemaal,

Wat een ontzettende lieve reacties van jullie, dank je wel. Net zulke lieve reacties als van iedereen dicht om ons heen. Pff dat is echt zo lief. Iedere keer weer als iemand zo lief reageert dan stromen de tranen over mijn wangen. gisteren ochtend mijn oudste dochter naar school gebracht weer voor het eerst. Daar zag ik erg tegen op, iedereen deed zo lief. En ik liep huilend de klas binnen. Lotte keek me aan, wat gebeurt er nu toch?

De dagen gaan zo snel voorbij dat wil ik helemaal niet. Ik wil nog zo graag met Jesse bezig zijn. Een fotoboekje maken en bedenken wat we met het as gaan doen als blijvende herinnering en dat hij bij ons is.

Conchita