april 2017, een positieve test in handen op onze verjaardag. We waren zwanger van ons tweede kindje. De eerste echo was goed, goede groei en een mooie hartklopping. Alles ging goed. Ik was misselijk en geen bloedverlies. Elf weken, een echo. Van buitenkant niet goed te zien dus toch inwendige echo. Met 7 weken is het gestopt met groeien. Ons kleine wondertje is verloren... uit eindelijk gekozen voor abortus, dit omdat mijn lichaam na 4 welen nog niks had gedaan. 31-5 is de kleine weg gehaald. Ik heb de dag van de echo en de dag van de ingreep flink gehuild. Daarna eigenlijk niet meer. 18-12 was ik uitgerekend, ook geen moeite gehad met die dag dat zelfde jaar. Mijn man wilde de kleine een naam geven, ik zag daar nut niet van in, we hadden niks in handen gehad maar allen Op zwart wit beelden gezien. Mei 2018 mocht ik bevallen van ons 3e kindje (1 sterretje). Ook nu geen moeite gehad met verlies van het tweede kindje. Tot de laatste maanden. Ik voel me beroerd, intens verdrietig en denk steeds vaker aan hoe hij of zij geweest zou zijn. Als we hem Of haar niet wAren verloren hadden we ons prachtige zoon niet gehad maar steeds vaker zie ik de echo voor me. Herleef ik het moment van het slechte nieuws. Ik zit de laatste tijd Ook niet lekker in mijn vel. Ineens behoefte om deze pagina te bezoeken en mijn verhaal van me af te schrijven... hoop dat het snel Beter gaat...
Wat naar!!!! Als je je er echt depressief van voelt zou ik toch eens naar je huisarts gaan ermee. Misschien wat gesprekken met een therapeut? Om te kijken wat de reden is dat dit nu zo heftig boven komt?
Ik herken het gevoel, bij kwam de klap ook later en wanneer ik eraan terug dacht zat ik volledig in dat moment en was ik totaal de controle over mijn emoties kwijt. Ik heb hulp gezocht bij de huisarts en die heeft me doorverwezen naar praktijk hulpverlener. Die heeft me vrij snel doorgestuurd naar de psycholoog voor EMDR. De psycholoog heeft uiteraard ook geëvalueerd en kwam tot dezelfde conclusie. EMDR was erg pittig maar wat een wondermiddel. Na de 1e sessie was het al zoveel lichter en kon ik er weer naar kijken. Ik zeg niet dat dat ook voor jou het beste is, maar ik zou sowieso om hulp vragen aan de huisarts. Zij verwijzen je door naar de voor jou juiste hulpverlener. Heel veel sterkte ❤
Sterkte. Onze miskraam is al weer ff geleden. 14 februari was ik uitgerekend en dit jaar zou hij 12 geworden zijn (xy chromosoom, weefsel is onderzocht omdat ik dood en dood ziek was en op vraag ook getest op xx of xy) was 12 wk zwanger. Oorzaak rode hond. Eenmaal stabiel moest ik curettage ondergaan. Had geen keuze (42 graden koorts, compleet uitgedroogd en zwaar zwangerschap misselijk en hormonen die bleven stijgen dus lichaam had niks door dat het mis was). Na 4/5 dg opname dus curetage Ook nog 800cc bloed verloren dus mocht nog nacht blijven op kraamafdeling tussen de huilende baby's en trotse moeders . Wel eigen kamer. Vond het traumatisch dus dat herken ik wel Foto staat nog altijd op de jaar tussen de kindjes in. Hij hoort er bij. Huisarts kan je helpen met bijv emdr. We hebben onze u de naam diego gegeven.. Van man hoefde het niet, ik vind het fijn. Sterkte
Naam geven en foto’s enzo had ik tot op heden geen behoefte aan. Ik kan normaal ook heel makkelijk schakelen, misschien te makkelijk, oké vervelend en door zeg maar. Maar merk nu dat ik er steeds vaker bij stil sta. Ik ken iemand die is bevallen van een dood kindje met 36 weken. Die heeft meer recht op het verdriet denk ik dan dan ik... dus vind de stap therapie zo groot.
Ja zo dacht ik ook. Maar aan de andere kant. Verdriet kent geen grenzen. Iemand kan zwaar verdrietig zijn over een hond die dood gaat bijv. En dit soort verdriet mag er okk zijn Een miskraam is heftig en wordt vaak onderschat. Enige wat ik wilde was zsm weer zwanger worden om het te vergeten. Maand voor uitgerekende datum bleek ik weer zwanger 2 wk later kon ik op kraambezoek bij een vriend van ons die net vader was geworden en hun waren gelijk zwanger met ons. Had het anders denk niet getrokken Kwam te dicht bij. Natuurlijk is een kind verliezen bij de geboorte erger of wellicht zelfs nog erger na geboorte. Maar dat wil niet zeggen dat je geen verdriet mag hebben over jou miskraam . Hoe klein ook het was wel jou kindje. Verdriet kent geen grenzen, verdriet mag er zijn.
EMDR staat voor Eye movement desensitization and reprocessing en helpt bij het verwerken van trauma's. Het was voor mij idd op dit verlies gericht, vooral bepaalde momenten zoals het zelf opwekken van de miskraam om dan vervolgens je toekomst droom in de wc pot te zien liggen en door te spoelen. Ik kreeg dat om de 1 of andere reden niet goed in mijn hoofd, ik kon er alleen maar zwaar ongecontroleerd emotioneel op reageren en dit kwam op allerlei momenten ineens in mijn hoofd. Met de EMDR verbind je op de 1 of andere manier je relativerende deel van je brein met het emotionele. Het heeft mij echt heel erg goed geholpen.