Hallo, Ik wil graag mijn verhaal delen over onze sterretjes Tristan en Kyra die op 16 december na een zwangerschap van 18 weken en 5 dagen geboren zijn. Na de tweede IVF behandeling waren we eindelijk zwanger. De angst van de miskramen nog vers in mijn achterhoofd, genieten kan ik nog niet. Na de 6 en 8 weken de spannende 12 weken termijn en daarna nog de nekplooimeting. De nekplooimeting is goed en we "mogen" eindelijk gaan genieten van ons zelf. Helaas heeft dit maar 7 weken mogen duren... Op maandag 12 december (18+1 wkn) ben ik met bloedverlies naar het ziekenhuis gegaan. Ik zou eigenlijk een nachtje ter observatie blijven. De dag erop werd ik erg ziek. Pols van 130, bloeddruk 90/50 en een temp van 39,1. Mijn infectiewaarde blijkt 127 te zijn, terwijl die normaal onder de 6 moet zijn. Ik heb inmiddels al een infuus gekregen, slangetje met zuurstof en lig met een blaaskatheter met een apart opvangbakje zodat ze ieder uur kunnen kijken hoeveel ik plas. Al mijn eten en drinken wordt zorgvuldig bijgehouden. Er zijn momenten dat ik heel helder ben en momenten dat ik erg ziek ben. Heb geen pijn, maar erg lekker voel ik me niet. Achteraf bleek dat ik in een shock was en daardoor mijn eigen pijn onbewust heb weten weg te cijferen. Woensdag hebben we een gesprek gehad met de arts omdat mijn krampen aan blijven houden. Als onze kindjes geboren zouden worden, dan kunnen ze niets voor hun doen. Je hele wereld stort in elkaar. Ze mogen niet geboren worden, nog niet. We bespreken met elkaar wat we willen en wat we niet willen, stel dat ze geboren worden. We willen ze heel graag zien en vasthouden, foto's maken. Uit de bloedkweken blijkt dat ik een bacterie heb. Deze is in mijn bloed gekomen waardoor ik een bloedvergiftiging heb opgelopen, vandaar mijn verontrustende waardes. Ook mijn nier en lever hebben erg slechte waardes. Weer andere zakjes aan mijn infuus erbij en iedere dag een keer of 2 bloedprikken. Op donderdagmiddag worden mijn krampen erger en bel in mijn man op om snel naar het ziekenhuis te komen. Hij was onderweg naar mijn moeder waar ons zoontje op dat moment is en omdat hij geen fototoestel bij hem had, zegt hij tegen mijn moeder dat ze naar het ziekenhuis moet komen met toestel. Al snel zijn ze allebei in het ziekenhuis en heb ik 20 tot 30 minuten een flinke weeenstorm. Gelukkig stopt het op het moment dat ik op de poo-stoel ben gaan zitten. Ik moet en zou die blaaskatheter uit hebben en uiteindelijk een paar uur later halen ze dat ding eruit. Het gaat een stuk beter en ik heb geen krampen meer. Rond 1 uur 's nachts beginnen de krampen weer, ze zijn wat heftiger dan in de middag. De verpleegster zegt dat ik als ik dat wil, best mijn man mag bellen om te komen. Om 1:20 uur bel ik hem dat ie snel naar het ziekenhuis moet komen. Iets daarna voel ik een "bobbel" tegen mijn onderbroek aandrukken. Ik schrik, bel op de alarmknop en schreeuw mijn longen uit mijn lijf dat er iemand moet komen. Het blijken de vliezen te zijn die uitpuilen. Aangezien mijn man er nog niet is, heb ik uit alle macht geprobeerd om mijn kindjes in mijn buik te houden. Ik voel een rare knap en ik roep au, terwijl het niet zeer doet. Om 01:47 uur word Tristan geboren terwijl ik alleen uitademde. Hij is met zo'n kracht geboren dat zelfs de placenta ermee uit is gekomen. Mijn man is er op dat moment niet bij. Ik wil dat hij de navelstreng doorknipt en de arts heeft bijna 10 minuten met de placenta in haar handen gezeten tot hij er was. Tristan ligt op dat moment op mijn onderbuik. Wat is hij mooi zeg, helemaal compleet, heel klein. Mijn man heeft de navelstreng doorgeknipt en de verpleegkundige heeft foto's gemaakt. Tristan is op mijn borst gelegd en ik vraag de arts of het mogelijk kan zijn dat ons tweede kindje in mijn buik blijft. Ze zegt dat dit waarschijnlijk niet gaat. Maar gaat kijken waar ze zich bevind. Ons tweede kindje zit al in het geboortekanaal, dus moet geboren worden. Om 2:10 uur is na 2 keer persen onze Kyra geboren. Gelukkig heeft mijn man haar wel geboren zien worden. Ook haar navelstreng knipt hij door en ze komen samen op mijn borst te liggen. Ze zijn zo mooi, helemaal af, minimensjes. Tristan weegt 205 gram, Kyra 185. We hebben ons zoontje van ruim 5 jaar midden in de nacht naar het ziekenhuis laten komen met mijn ouders en zusje. Mijn man heeft hem op de gang eerst opgevangen en vertelt dat de babietjes geboren zijn, heel klein zijn en niet meer ademen. De eerste reactie van hem (midden in de nacht!) was, ow, maar dan zijn ze dood en sterretjes geworden.. Hij was de eerste die ze mocht bekijken en heeft een paar minuten heel gebiologeerd zitten kijken en wat vragen gesteld. Daarna wilde hij tv kijken, iets wat ie altijd na een tijdje deed als hij bij mij op bezoek kwam.
poeh,jeetje weet gewoon niet wat ik moet zeggen...... Ik hoop voor jullie dat jullie het na een tijdje een plekje kunnen geven. Ik zal je verhaal niet vergeten in ieder geval..... heel veel sterkte liefs minnie
jeetje wat een verhaal. Krijg er echt een brok van in mijn keel. Ik wil jullie bijdeze feliciteren met jullie 2 kinderen en ook condoleren met het enorm groot verlies.
Hey Meis, Mijn wereld stond even stil dat ik je verhaal las, het geluk, de angst, het onbegrip, de roes, de blijdschap en het grote verdriet, precies een maand geleden voelde ik helaas hetzelfde.... Ik denk aan je!
Jeetje meis, wat een verdriet. Ik wil jullie feliciteren met de geboorte van jullie mooie kindjes, maar tot mijn verdriet ook gelijk condoleren met het verlies van jullie wondertjes. Heel veel sterkte gewenst.... dikke knuffel
Meid wat verschrikkelijk dat jullie dit moeten meemaken. Wat fijn dat jullie zoontje er zo (ogenschijnlijk, goed) mee omgaat, hoe gaat het nu met hem? Ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen, heel verdrietig dat jullie twee prachtige kindjes niet bij jullie mochten blijven. Knuf mixedbeeb
pppffff weet echt ff niet veel te zeggen. Met een brok in mijn keel zit ik nu na t lezen van je verhaal en tranen in mijn ogen. Tristan en Kyra.. prachtige namen! Je zoontje heeft t prachtig gezegd: het zijn nu sterretjes die schitteren aan de hemel. Heel veel sterkte wens ik voor jou, je man , zoontje en familie. makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik hoop dat je t met de tijd kunt verwerken en een mooi plekje in je hart geven. Gefeliciteerd met jullie 2 prachtige kindjes en gecondoleerd tegelijk xxx
zit ook met een brok in m'n keel. Gefelicieerd met de geboorte van jullie kindjes en enorm veel sterkte de aankomende tijd.
Jeetje wat erg voor jullie Hele mooie namen hebben jullie kindjes. Gaan ze nog onderzoeken hoe het komt? Ik wens jullie heel veel sterkte met dit grote verlies
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes meiden, het doet me goed dat jullie zo met ons meeleven. Ze hebben nog veel onderzoek gedaan en zijn erachter gekomen dat het candida glabrata is geweest die dit veroorzaakt heeft. 75% van de vrouwen heeft een soort candida in haar schede die normaal daar geen problemen geeft. Doordat wij IVF hebben gehad is deze candida vermoedelijk met het terug plaatsen van de eitjes mee mijn baarmoeder in gegaan. Doordat de baarmoeder sluit en een lekker "broedstoofje" wordt voor de eitjes heeft de bactertie daar ook de kans gekregen om zich te vermeerderen. Waarna deze daarna mijn baarmoederwand heeft aangetast om vervolgens in mijn bloed terecht gekomen. Hierdoor heb ik de bloedvergiftiging opgelopen en zelf zo slecht gelegen... Bij een eventueel volgende poging kunnen ze mij hierop testen en met een "simpel" pilletje deze bacterie killen. We hebben hier op dit moment niets aan en krijgen onze kindjes hier niet mee terug. Zelfde gevallen zijn over de hele wereld pas in 7 andere gevallen beschreven. In Nederland alleen al worden per jaar 16.000 IVF behandelingen en 40.000 inseminaties gedaan. Het komt dus echt zelden voor.....
jeetje meid wat erg voor jullie..... En dat het dan met een pilletje voorkomen had kunnen worden is nu zeker zo cru voor jullie! Heel veel sterkte
met een brok in mijn keel en wazige ogen zit ik je verhaal te lezen. heel veel sterkte met dit grote verlies! en wat een kanjer is jullie oudste zoon dat hij zou reageerd. sterkte!
Wat een ontzettend verdrietig verhaal zeg, vreselijk voor jullie. Ontzettend veel sterkte de komende periode... Gecondoleerd. Liefs Elmo
De ochtend na de bevalling; ons zoontje sliep bij opa en oma. Zijn eerste opmerking na het wakker worden: Oma, als je ziek bent en babies in je buik hebt, moeten ze er niet uitkomen, want dan krijg je dode babietjes. Het volgende wat hij daarna vroeg was aan opa, Opa, ik snap nou echt niet hoe ze dat blik in die rolstoel hebben gekregen (ik had een poo-stoel op mijn kamer staan)! Voor hem moeten we door, hoe moeilijk het ook allemaal is. We hebben het er niet makkelijk mee, ze waren zo gewenst, zo mooi, zo af, alleen nog niet klaar om zelf te ademen op onze wereld. Vaak kijk ik naar de sterren en dan zie ik 2 hele mooie, dat zijn onze Tristan en Kyra. 2 hele mooi sterretjes op een reis naar iets waar geen pijn is. Ik ben dankbaar dat ze samen op reis zijn. Als ik twee zonnestraaltjes door de wolken zie gaan, dan weet ik dat het Tristan en Kyra zijn die achter de wolken aan het spelen zijn. Soms zie ik 2 vogels door de lucht vliegen en in deze vogels zie ik dan onze kindjes..... Het is en blijft allemaal zo dubbel, aan de ene kant mag ik blij en gelukkig zijn dat ik er zelf nog ben, want het had ook zo anders af kunnen lopen, aan de andere kant is er de leegte, het gemis. Ik heb ze nooit bewust in mijn buik voelen rondspartelen, maar nu.... iedere keer voel ik iets en soms denk ik nog steeds dat het Tristan en Kyra zijn. Dan realiseer ik me weer dat dat niet kan. Zo moeilijk. Maar ooit gaan we het een plekje geven, een heel mooi en speciaal plaatsje in ons hart en gedachte. Een plekje zonder pijn, zonder verdriet. Voor altijd in onze gedachte, vergeten zullen we ze niet. -x- MissQ.