Hallo allemaal, ik wilde even mijn verhaal kwijt over onze zoon Kyano* die 02-03-2012 om 18:12 tijdens de geboorte overleden is doordat ik het Hellp-syndroom kreeg. Iemand die ook een kindje verloren is door hellp heb ik tot nu toe nog niet gevonden, en weet ook niet of ik die wel ga vinden. maar zou het ook fijn vinden om met mensen in aanraking te komen die soortgelijks mee hebben gemaakt. Tijdens de 20 weken echo goed nieuws: een jongen! En slecht nieuws: zn buikje en bovenbeetjes waren te klein in verhouding. week daarna terug, weer slecht nieuws: ze willen een vruchtwaterpunctie om chromosoomafwijkingen uit te sluiten. maar de arts wilde eerst dat ik een week absolute bedrust zou houden om te kijken of hij in die week goed groeide. in die week was hij 80gr gegroeid, goed vond ik, maar de arts zag het somber in omdat Kyano* alleen mar minder zou gaan groeien. dus met tegenzin tog mar de punctie gedaan, wat slopend! de kans op n miskraam was 1 op 300 door die punctie, maar we wilden ook wel graag weten waardoor hij niet goed groeide. De eerste uitslag was goed! nu nog 2 weken wachten op de kweekjes. Sinds de punctie elke avond voor t slapengaan, gewacht tot ik onze kleine kruimel voelde schoppen, zodat ik zeker wist dat hij nog leefde. Gelukkig was de punctie helemaal goed gegaan. had die avond nog wel gebraakt. Maar bij nog een uitgebreide echo bleek dat niet alleen zn buikje en beentjes te klein waren, maar dat ons zoontje helemaal te klein was! weeer slecht nieuws dus. Hij liep 3 weken achter in groei, doordat de placenta zeer slecht doorbloed was. Mijn zwangerschap verliep verder vlekkeloos tot die 20 weken. had echt helemaal nergens last van, kon de wereld aan voor mn gevoel. in die rustweek is hij wel goed gegroeit, maar mocht wel weer halve dagen werken, en verder rustig aan doen. in die week merkte ik wel dat ik heel benauwd was, maar de arts zei dat dat waarschijnlijk van de spanning was. dat heb ik een weekje kunnen doen tot ik in de nacht van 27/28 jan. huilend wakker werd van de pijn onder mn borst, en heb ook verschillende keren moeten braken. verder de nacht afgewacht. volgende morgen de verloskundige gebeld, die me meteen doorverwees naar de verloskamers. hier moest ik me binnen een uur melden, en na verschillende bloed en urine onderzoeken bleek ik pre-eclampsie te hebben, moest dus blijven die nacht. komende 24u elk kwartier bloeddruk gemeten, via n katether mn urine gespaart, bijgehouden wat ik dronk. en ze hebben in die week dat ik daar lag wel gemiddeld 4x per dag bloed geprikt. werd ook aan de magnesium gelegd, waar ik nog zieker van werd, braken, buikpijn, hoofdpijn. die week mocht ik weinig bezoek, moest in het donker liggen en mocht geen tv aan. de 29e kregen we smorgens te horen dat mijn ziekte te ernstig was, en dat we moesten denken aan zwangerschapsafbreking. ik wilde hier niks van weten! ik wilde ALLES geven voor onze kleine man, voor mij was hij het belangrijkste! toen werd ik met de ambulance naar met WKZ gebracht voor n second opinion. Hier kregen we eind van die dag geen beter nieuws: u heeft het Hellp-syndroom, waardoor u in coma kunt raken of n hersenbloeding kunt krijgen, en uiteindelijk zelfs overleiden. Uw kindje is echt heel erg klein en is nog lang niet klevensvatbaar, hij moet min 600gram wegen (woog 340) en als hij dat gewicht al ooit gaat wegen bgaat dat te lang duren, u bent te ziek! BAM! daar stort je wereld in! al die tijd gedacht dat alles goed zou komen, een te kleine baby kan altijd! dat komt wel goed! niet dus! die avond terug naar Tilburg, en de dag erop alles geregeld, meubels afgezegt, kistje uitgezocht en zn crematie geregeld. die ochtend was ons mannetje nog super bewegelijk, dit kan wel is zn laatste schop zijn dacht ik telkens. Heb de nacht voor mn bevalling hem al mn gevoelens verteld, en hem wel 100x mn excuses aangeboden. Vond het zo vreselijk dat hij nog lekker rond trappelde in mn buik, zich van geen kwaad bewust, niet wetend wat hem te wachten stond. die vrijdagochtend zijn de ween opgewekt door vaginale pillen. om half 8 naar de verloskamers gebracht, om 2u zijn mn vliezen gebroken en om 12 over 6 is hij geboren, onze prachtige zoon Kyano. Super klein was hij, hij woog 340gram. maar hij was perfect! hij was zelf helemaal gezond verder, en alles zat erop en eraan! die avond afscheid van hem genomen, toen hij mee werd genomen in zn kistje stortte mn wereld in. donderdag 8 maart is hij gecremeerd in besloten kring, onze grootste nachtmerrie werd werkelijkheid! je hoort je kind niet te overleven! we hadden hem zoo graag leren kennen, en n fijn leven willen geven! moet zo erg wennen dat ik niet meer zwanger ben, ik vind t vreselijk, voel me zo leeg van binnen. word zelfs verdrietig als ik mn platte buik in de spiegel zie. Ik zou dolgraag snel al n tweede kindje willen, in mijn omgeveing is IEDEREEN zwanger, dus zal nog moeilijk voor me worden. Ik kan niet wachten om weer ergens naar uit te kunnen kijken. maar komende 3 maanden mag dat niet, moet eerst herstellen en ontzwangeren, en krijg over 8 weken nog een stollings onderzoek om te kijken of het aan mij ligt dat de placenta niet goed ontwikkeld was. Als dat zo is kan ik nooit een goede placenta intwikkelen, en als er uit die test niks komt heb ik 25% kans op weer (minder erge vorm) zwangerschapsvergiftiging, 90% kans dat het later in de zwangerschap pas komt, en 3% kans dat het weer hellp word. Ben zo bang dat hij n volgende zwangerschap het weer zo mis gaat, de kans is wel groot dat ik het weer krijg. maar komende weken volgen vele onderzoeken, en bij een volgende zwangerschap gaan ze meteen actie ondernemen om dit te voorkomen, of uit te stellen. want normaal krijgen mensen dit pas na 30 weken, en dan is het kindje al levensvatbaar, het was zeeer zeldzaam dat het zo vroeg in de zwangerschap al voorkomt. vind ook alleen mar verhalen over Hellp met n positieve afloop. helaas moest dit net ons weer overkomen. ik vind het zoo oneerlijk! maar de woede, verdriet en het schuldgevoel word ooit minder, hoop ik! maar vergeten doen we ons engeltje NOOIT! Groetjes Kim.
Jeetje meid, wat een ontzettend heftig verhaal. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige zoon, helaas mocht hij niet bij jullie blijven, wat moet dit ontzettend zwaar voor jullie zijn. Dat zo'n klein perfect mensje niet mag blijven, zo hoort het niet te gaan. Gecondoleerd en heel veel sterkte, wat een intens verdriet.
pfff worden schieten me tekord als ik dit lees vlist me ook weer alles voorbij het is allemaal zooo onerlijk en zo gemeen even voor jou en nartulijk ook alle andere mama,s en papa, Hoe moeder ben je, als je moeder bent van en kindje dat niet kon blijven Je bent moeder, zoveel moeder, niet met woorden te beschrijven. Je bent moeder, maar niet mama, hij vader, maar niet papa. Maar zij is jullie kindje klein en zal dat voor altijd zijn. Hoe moeder ben je, als je moeder bent maar de wereld wil het niet weten Je bent moeder, zoveel moeder hoewel anderen dat heel snel zijn vergeten. Je bent moeder, maar niet mama, hij is vader, maar niet papa, maar veel anderen willen niet weten dat je moeder, zóveel moeder bent en dat jij nooit zult vergeten. Hoe moeder ben je als je geen mama bent; je hebt een liefde zoals geen ander kent Je vecht voor je kind, je huilt om haar, je herdenkt haar opnieuw elk jaar. Je draagt een geheim van jullie twee die band is er nog, want die ging mee. Je bent moeder, als je moeder bent van een kindje hoog daarboven een kind dat jouw geheimen kent en in jou altijd zal blijven geloven. Jij bent moeder. Zóveel moeder.......
Lieve Kim, alseerste gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje Kyana* en helaas gecondoleerd dat jullie hem veel te vroeg hebben moeten laten gaan. Wat een mooie naam hebben jullie hem gegeven. Je hele leven stort in als zoiets je overkomt. Wij hebben 16 december onze tweeling Tristan en Kyra verloren na een zwangerschap van 18+5. Ik bleek een bacterie te hebben waardoor ikzelf ook kantje boord heb gelegen. Er staan over de hele wereld maar 7 andere gevallen beschreven die ook een twee of drieling zijn verloren door deze bacterie. Een beetje hetzelfde als wat jij beschrijft dus, zo onwijs zeldzaam. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen de komende tijd. Dikke knuff, MissQ. P.s.: @Mandy, wat een onwijs mooi gedicht! An angel in the book of life wrote down an infant's birth and mentioned as he close the book Kyano* too beautiful for earth....
dankje meid ik heb hem ook naar jou gedaan ik vind het een gedicht voor alle papas en mama,s die een steretje heeft . het is bizonder om moeder te zijn maar geen mama bent . veelen begrijpen dat niet vandaar het gedichtje. meid heeeel veel sterkte we voelen het verdriet met je mee
Wat vreselijk! Er is hier op een HELLP topic waar meiden helaas dezelfde ervaring hebben als jij, volgens mij onder prematuren-topic.. Ik heb zelf ook HELLP gehad vandaar dat ik dit weet, ik hoop dat je hier wat troost/steun kunt vinden. Sterkte met het verlies van jullie ventje.
Hoi Kim, Ik heb precies en exact hetzelfde meegemaakt als jullie. Ik kon ook niet zoveel vinden op Google en heb daarom ook net mijn verhaal gedaan op dit forum. Ik ben nu een paar dagen thuis en het gemis is enorm!! Sterkte de komende tijd meid!
Wat een verdriet en wat een gemis. Heel veel sterkte voor nu en de tijd die komen gaat. Ik wens jullie het allerbeste en hopelijk in de toekomst een helemaal gezond en levend kindje toe!
Kim (en mamajens), zoals jomidi al zei is er onder het prematuren forum ook een topic voor HELLP. Daar zijn ook een aantal vrouwen wiens kindje is overleden door HELLP. Voor nu alvast heel veel sterkte gewenst en als je er aan toe bent ben je in ieder geval welkom in dat topic.