Heb met tranen in mijn ogen en over mijn wangen je verhaal gelezen... Vreselijk dat dit jullie is overkomen! Wat mooi dat midden in de nacht, S naar jullie is gekomen en de baby's bewonderd heeft! Ik wens je heel veel liefde, sterkte en kracht toe om dit dubbele verlies ooit een plaatsje te geven! Hele dikke knuffel van mij!
Silvester was zo onwijs lief voor de babies en voor ons, dat is hij nog steeds trouwens. Hij was nooit erg van het knuffelen maar komt mij nu steeds knuffelen, zo heerlijk. Denk dat hij ook een beetje veiligheid bij mij zoekt, zou het niet???
Gefeliciteerd met Tristan* en Kyra*, gecondoleerd dat jullie ze weer hebben moeten laten gaan. De emoties zijn heel herkenbaar die je beschrijft, vooral dat je wereld in elkaar stort als je van de arts hoort dat het in ene kan dat ze geboren worden, zoveel te vroeg. In een andere post las ik dat je een aanbod voor een maatschappelijk werkster van je leidinggevende hebt gekregen. Ik ben vorig jaar bij het Fiom geweest voor een maatschappelijke werker en ik heb er destijds heel veel aan gehad. Je kunt daar alles bespreken, zonder dat je je gesprekspartner hoeft te sparen en omdat ze gespecialiseerd zijn in rouw verwerking hoef je dingen ook niet uit te leggen. Nu moet ik wel zeggen dat ik hiervoor niet bij mijn familie terecht kon.
@Zeepraadje, ja, dat denk ik ook, hij is zo onwijs aanhankelijk de laatste tijd..... Dat ben ik helemaal niet van hem gewend, wel heel erg gewenst hoor! @Berthe, dank je voor je reactie. Lief dat je mijn andere posts ook hebt gelezen. Tsja, die maatschappelijk werkster, ik weet niet goed wat ik daarmee aan moet. Ik vind het heel fijn om hier mijn verhaal te kunnen doen en kom in contact met meiden die hetzelfde hebben meegemaakt, dat doet me heel goed. En begrijp me ajb niet verkeerd. Na mijn miskramen in 2008 heb ik uiteindelijk ook hulp gezocht. Ik heb EFT gehad en kon na 2 sessies al over mijn miskramen praten zonder gelijk te moeten huilen. Had zelf al alles geprobeerd, zelfs een tattoo laten zetten waar ik lang over na had gedacht. Hij had me heel erg geholpen. Maar wij (en ik dus ook) zijn al zo goed op weg dat ik niet weet of ik op de hulp van een maatschappelijk werkster zit te wachten. Ik kan heel goed praten met mijn man en mijn zus en moeder, zou dat verschil maken? Of zou ik toch gebruik moeten gaan maken van het aan bod van de maatschappelijk werkster?? Mag ik vragen wanneer jij weer aan het werk bent gegaan na het verlies van jullie sterretje?
Missq: wat heb je je verhaal prachtig geschreven. Het straalt zoveel liefde uit. Tristan en Kyra hadden zich geen betere ouders kunnen wensen! Het getuigd van ontzettend veel kracht en positiviteit dat je ook nog steeds mee leest/schrijft in ons tweelingtopic. Dank je wel daarvoor. Wat betreft maatschappelijk werk, je kan altijd een keer het gesprek aangaan. Wie weet geeft het nieuwe inzichten, en dingen waar je iets mee kan. Wellicht ook niet, gelukkig heb je een netwerk om je heen waar je het kwijt kunt. Pas goed op jezelf meid, en je wondergoed passen op jullie, daar ben ik van overtuigd!
wat een verhaal zeg, de tranen lopen over m'n wangen, wat vreselijk!!!! Heel heel heel erg veel sterkte de komende tijd en alle tijd die erna mag komen. Wat mooi dat jullie zoon jullie kanjers Tristan en Kyra sterretjes noemt. Ze zijn de mooiste sterren in de lucht en zullen altijd over hun papa , mama en grote broer waken.
Lieverd.. ook ik heb je verhaal met verslagenheid gelezen..... je bent zo sterk en dapper hoe je hier mee om gaat.... Dikke knuffel voor jou, je man en Syl..... Sterkte lieverd XXX
Ik denk dat die maatschappelijk werker niet weg loopt, als je nu goed met mensen kunt praten en er geen behoefte aan hebt, dan ga je nu toch gewoon niet. Jij bent nu de enige die kan bepalen wat goed voor je is, anderen kunnen je daarbij alleen maar zo goed mogelijk ondersteunen en je moet nu helemaal niets. En als je er later alsnog behoefte aan hebt, dan kun je dan altijd nog gaan. Natuurlijk mag je vragen wanneer ik weer aan het werk ben gegaan. Ik ben zelf na een maand of twee weer gaan werken, 3 x 4 uur. Dat heb ik opgebouwd met 4 uur erbij per 2 weken. Na een half jaar was ik weer volledig aan het werk (40 uur). 12 uur klinkt weinig, maar ik was toen echt moe daarna.
Zit hier met tranen in m'n ogen, wat erg zeg! Ik kan ook alleen maar zeggen dat ik je veel sterkte wens.
Wat een vreselijk verdriet missq, ik weet echt niet wat ik moet zeggen Ik vind het heel bewonderenswaardig hoe je het doet en over schrijft, je bent een hele sterke supermamma.
Wat een verhaal, ook ik heb echt een brok in mijn keel....heel erg veel sterkte gewenst en volgens mij ben je een hele sterke vrouw. Echt heel knap hoe je je hier verwoord! Respect daarvoor. Maar ik wil je wel graag feliciteren met je twee kindjes en condoleren met dit verschrikkelijke verlies. Een hele dikke digiknuf!
Lieve missq, pfoe, de rillingen krijg ik ervan maar wat heb je jouw verschrikkelijke ervaring mooi en liefdevol opgeschreven! Ik hoop zo dat je gauw weer het geluk mag vinden en je zoontje een gezond brusje mag schenken. liefs!
Net je hele verhaal gelezen en zit met een krop in de keel! Dit is gewoon niet eerlijk,zo een dingen wilt niemand meemaken. Je hebt nu 2 mooie sterretjes in de lucht die elke dag over jullie zullen waken en zorgen dat er na regen ook weer zonneschijn mag komen!! Heel veel sterkte met het verwerken van deze moeilijke periode. Grtjs Laura