Onze prachtige Sverre - afgebroken na 22 weken

Hallo meiden,

Inmiddels alweer 2 weken geleden ben ik na 22 weken bevallen van ons zoontje Sverre. Het ging niet goed met Sverre en we wisten al 4 weken dat dit zou gaan gebeuren. Desondanks bleef het natuurlijk verschrikkelijk moeilijk. De weken voor de bevalling heb ik heel internet afgestruind op zoek naar ervaringen van anderen en daarbij heb ik veel aan deze vlinderlounge gehad. Misschien hebben anderen nu ook iets aan mijn ervaring, die ik hieronder heb verwoord:

Afgelopen zondag 24 januari om 23.45 zijn Erik en ik na een zwangerschap van vijf maanden papa en mama geworden van onze prachtige zoon

Sverre

Sverre is Noors voor wervelwind en in de korte tijd dat hij bij ons was heeft hij behoorlijk wat stof doen opwaaien.

De dinsdag voor de bevalling hebben we nog een laatste echo gehad en die heeft ons veel rust gegeven. Eén week eerder werd ons in grote lijnen nog verteld: “jullie kindje kan op de voetjes na gezond zijn, die kans is klein maar het kan, of het kan helemaal fout gaan, dit is alle informatie die we jullie kunnen bieden en op basis hiervan zullen jullie een keuze moeten maken.” Tja, ga er maar aan staan...
Nu, een week later, was de situatie al zodanig verslechterd dat we eigenlijk geen keus meer hadden. Het vocht was weer toegenomen en hij bewoog nog maar heel weinig.
De gynaecoloog voorspelde dat als ik de zwangerschap zou uitdragen, Sverre of veel te vroeg geboren zou worden of al voor de bevalling zou overlijden. Dat maakte het voor ons iets makkelijker, we hoefden ons nu niet meer af te vragen: wat als we een andere keus hadden gemaakt.... Daarna heeft ze nog een hele stapel foto’s voor ons gemaakt en uitgelegd wat er allemaal ging gebeuren.

Voor de bevalling moesten we ons afgelopen zondag om 9 uur melden in het AMC. Daar kreeg ik om de drie uur medicatie die de weeën moest opwekken. Tot een uur of drie waren die goed te doen, daarna kreeg ik morfine. Om tien uur s’ avonds kreeg ik de laatste pil voor die dag en ook het laatste shot morfine. Als er na deze pil niets zou gebeuren, zou ik een slaapmiddel krijgen om een goede nacht te kunnen maken en zouden we de volgende dag verder gaan.

Om kwart over tien begon er echter een weeënstorm die dwars door alle morfine heen ging. Ik had achter elkaar door weeën die zo sterk waren dat ik niet meer wist waar ik het moest zoeken. Qua pijnstilling konden ze niets meer voor me doen, ik mocht niet meer hebben vanwege het risico op ademhalingsproblemen. Om half twaalf braken eindelijk de vliezen (die prikken ze niet door bij zo'n klein kindje omdat die te licht is waardoor dan de 'druk' wegvalt) en stopte de pijn. Maar dus ook de weeën. Gelukkig heb ik dankzij het paardrijden een sterke bekkenbodem en kon ik Sverre er zelf uitwerken, hij was toen al overleden. Hij lag in een stuit, waardoor het een stuk moeilijker ging en ik ondanks dat hij zo klein was nog twee hechtingen heb opgelopen.

Toen hebben ze ons eerst een tijdje met rust gelaten en hebben we even met zijn drietjes gezeten. Helaas kwam de placenta niet helemaal vanzelf los en moest ik naar de OK om die onder narcose te laten verwijderen. Ik was behoorlijk veel bloed verloren en ze twijfelden of ik een transfusie moest hebben, maar omdat mijn waarden goed waren hebben ze het uiteindelijk niet gedaan.

Toen ik om half drie ’s nachts terug op de kamer kwam, waren onze ouders er ook, dus zij hebben hem ook nog even gezien en afscheid kunnen nemen.
Daarna heeft onze geweldige verpleegkundige soep voor ons gemaakt en zijn we om vijf uur uitgeput gaan slapen. Om die tijd kwam de gynaecoloog die de bevalling had gedaan, nog een herinneringsboekje brengen met foto's en hand- en voetafdrukjes, echt ontzettend lief. We zijn sowieso geweldig verzorgd door iedereen.

De volgende ochtend hebben we Sverre nog even bij ons gekregen en hebben we rustig afscheid genomen. Ook hebben we stapels foto’s genomen. Sverre zou in het ziekenhuis blijven voor verder onderzoek. Wat was het moeilijk om op de bel te drukken zodat de verpleegkundige hem op kwam halen! De geneticus is nog even langs geweest om uit te leggen wat ze tot nu toe allemaal bij hem had geconstateerd. Dat was wel fijn, want op de voetjes na konden wij niet echt duidelijke afwijkingen zien, maar er bleek wel het nodige mis te zijn.

En daarna mochten we naar huis. Erik heeft me in rolstoel door het ziekenhuis gecrost, want ik kon nog niet op mijn benen staan door het bloedverlies. En daar zitten we nu bij te komen. De afgelopen dagen waren enorm zwaar en intens, maar op een bijzondere manier ook mooi. We hebben echt vol bewondering naar ons mannetje zitten kijken, zo klein en zo mooi. Zijn hele handje was net zo groot als mijn duimnagel. We zijn ontzettend verdrietig, maar ook zo trots en verliefd op onze zoon. Foto's laten we graag zien op verzoek, ze zijn niet eng maar we kunnen ons voorstellen dat niet iedereen erop zit te wachten.

En met deze korte samenvatting (ik kon het niet korter maken) eindigt ons verhaal. Het was moeilijk om te schrijven: waar ik voorheen vooral de medische feiten op een rijtje moest zetten, ging het hier om emoties, die op dit moment nog zo heftig zijn. Daarnaast heb ik nog zoveel weggelaten om het een beetje leesbaar te houden. Ik hoop dat anderen hier iets aan hebben...

Liefs Lysander

 

Dankjulliewel voor alle lieve reacties, dat doet ons erg goed.
We zijn al met 12 weken in het ziekenhuis beland vanwege een ernstig verdikte nekplooi en ik heb tot de bevalling met 22 weken elke keer een soort mail aan mezelf geschreven om alles op een rijtje te zetten en een beetje orde te scheppen in alle feiten en emoties.
Dat heeft mij erg geholpen en zo hadden ook alle vrienden en familie de juiste informatie.
Nogmaals bedankt allemaal en ook jullie sterkte voor iedereen die dat nodig heeft.