Lieve Verox en Verox man... Gefeliciteerd met de geboorte van jullie kleine en prachtige meid *Vlinder.... Helaas moet ik jullie ook condoleren met het verlies van jullie dochter... Heel veel sterkte de komende tijd,weet dat er mensen zijn die jullie niet kennen,maar toch aan jullie denken. Liefs Petra
Mamaenmini, Giulietta, Pluisje en Pinter Bedankt voor jullie medeleven, dat geeft ons moed en kracht. Twijfel Bedankt voor de lieve en wijze woorden. Het is heel moeilijk om mezelf tijd te gunnen en geduld te hebben. Het is mij toch geleerd dat je zonder aantoonbare lichamelijke klachten gewoon kunt werken. Niet aanstellen/zeuren en gewoon proberen. Ik vraag me vaak af wat andere mensen ervan vinden. Wat is sociaal acceptabel? Dat maakt het fijn om van buitenstaanders en lotgenoten begrip te krijgen. Dani Heel veel succes met het oppakken van je werkzaamheden. Het is super dat je gewoon rustig aan kunt beginnen in een bekende omgeving. Wel moeilijk dat je met kinderen werkt inderdaad. Dapper dat je hulp hebt gevraagd. Ik ben er nog niet aan toe, ben waarschijnlijk bang voor het onbekende. Ik hoop dat de hulp prettig is voor jullie, en dat het jullie helpt Caspers verlies een plaatsje te geven... Mamabeer Bedankt dat je jullie verhaal met me wilde delen. Ik heb je een privébericht gestuurd om je te bedanken. De herkenning in verhalen van lotgenoten is heel waardevol nu. Mooi om te lezen hoe je nu terugkijkt op het afgelopen jaar. Geweldig om te horen dat je nu 8 maanden zwanger bent, dat geeft ons ook hoop voor de toekomt. Ik wens je de rust om te kunnen genieten van deze zwangerschap en natuurlijk het allerbeste voor de toekomst! Mandy Bedankt voor je steun en goede adviezen, ik merk inderdaad dat erover praten en schrijven een soort van rust geeft.
Het waarom houd me heel erg bezig nu. Ik ben niet naïef deze zwangerschap in gegaan. Ik was me er vanaf het begin van bewust dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Dat gezonde kinderen baren echt een wonder is. Ik wil altijd alles weten, had een hoop gelezen over wat er allemaal mis kon gaan. Wist dat de kans op een miskraam groot was, hoeveel zeldzame ziektes of afwijkingen een goede zwangerschap in de weg konden staan. Ik hield constant een slag om de arm. Eerst maar eens de risicovolle eerste weken door... Eerst de 20 weken echo afwachten... En na de 20 weken echo zei ik nog tegen de verloskundige dat we nu richting de 26 weken gingen, dan is ons kindje pas levensvatbaar... Iedereen verklaarde me voor gek dat ik zo "pessimistisch" was. Het is ook het niet zo dat ik niet genoot van de zwangerschap, maar ik was wel opvallend realistisch... Ik vond het vreemd dat niemand dat inzag, ik vond andere zwangere vrouwen naief. Pas na de 20 weken echo durfde ik iets voor ons kindje te kopen, en kwam ik op de roze wolk terecht. Het is echter geen moment bij me opgekomen dat het ook weleens slecht af kan lopen zonder reden. En daar heb ik verschrikkelijk veel moeite mee. Ik vraag me steeds af hoe het mogelijk is dat mijn lichaam geen waarschuwings signalen heeft gegeven. Heb ik iets over het hoofd geien? Had ik iets anders kunnen doen? Iedereen blijft maar herhalen dat ik geen schuld heb, dat ik echt niets kon doen, maar dat blijft zo onacceptabel voor mij... Ik heb het nodig om een oorzaak te weten, om het in de toekomst te kunnen voorkomen. Ik hoop dat het ziekenhuis me donderdag een oorzaak of reden kan geven. Ik denk niet dat ik het ooit zal begrijpen. Ik hoop dat ik het wel ooit kan accepteren.
Overigens gisteren geboorte-/bedank- kaartjes gemaakt en besteld. Ik vind het toch een fijne gedachte om kaartjes de wereld in te sturen. Zodat sommige mensen die misschien in het zicht zetten en erover praten of bewaren om er later nog eens aan denken... Zijn er meer mensen die toch kaartjes hebben laten maken?
Lieve verox, Wij hebben ook kaartjes laten maken, staan in mijn album. Spannend donderdag, laat je weten hoe het gegaan is? Begrijpen hoeft niet, maar het zou fijn zijn als je weet hoe of wat. Maar ik snap je vragen, zoveel.... Schrijf alles op, op het moment kom je er niet op maar achteraf... Je gevoel herken ik ook, dat twijfelende. Ik durfde niet goed blij te zijn,,, ik weet het aan een eerdere miskraam. Dat ik daarom die angst voelde.... Sorry voor mijn warrige berichtje
jeetje meid wat verschrikkelijk! gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter en gecondoleerd met het verlies! het waarom was ook bij mij een punt.. ik wilde alles weten en hoe het kon gebeuren,helaas hebben ze bij ons nooit erachter kunnen komen waarhet aan lag, ik hoop dat jullie wel wat antwoorden kunnen krijgen. heel veel sterkte! one day you will meet again!
De kaartjes zijn prachtig geworden... Voor de geïnteresseerden staan ze in mijn fotoalbum. Staat ook een foto van vlinder bij.
Vandaag voor het eerst naar een verjaardag geweest. Een paar weken geleden zat ik in dezelfde woonkamer op een verjaardag ultiem gelukkig over de zwangerschap te kletsen. Ik heb de hele middag het gevoel gehad dat er iets heel erg mis was. Ik had hier zwanger willen zitten... Ik had hier samen met Vlinder horen te zijn... Dit klopte niet. Ik had vrolijk en gelukkig over baby's en zwangerschappen moeten praten. In plaats daarvan werd er op mijn verzoek vooral niet over gepraat. Misschien was dat ook wel verkeerd van me. Maar het was natuurlijk toch een verjaardag, en die wilde ik niet verpesten met tranen of zware emotionele verhalen... Dus heb ik me de hele middag ingehouden. Dat merkte ik in de auto onderweg naar huis pas. Alle emoties kwamen er weer uit. Mijn schoonzusje heb ik sinds de geboorte van Vlinder niet gezien of gesproken, en toen ik har vandaag zag werd er ook niets over gezegd. Ik wil haar dat niet kwalijk nemen, want ik weet ook wel dat ze dat niet opzettelijk doet, aar het doet wel pijn. Thuis snel weer de foto van onze prachtige dochter bekeken, en dan begrijp ik er weer niets van... Ze is zo mooi, het is niet te bevatten dat ze zo ontzettend klein is. Ze ziet eruit alsof ik haar zonder problemen mee naar huis had kunnen nemen. Waarom kon ze nou niet groter groeien?
@ verox dikke knuffel! Moeilijk is dat! Wij hebben het er bewust wel heel veel over. We zijn trots en dat moet niet doodgezwegen worden. Ik snap wel dat je het er op een verjaardag niet over wilt hebben. Wij zeggen ook , ons verdriet hoeft een ander niet in de weg te staan maar ook wij zijn trots en al gaat dat gepaard met verdriet hij gaf ons ook geluk. Misschien heeft je schoonzus opgevangen dat je het er niet over wilden hebben en heeft ze uit respect niets gezegd? Ik wil je een dikke knuffel geven, er over praten is niet makkelijk maar er niet over praten ook niet...
Loeve verox, Ook vanuit hier een dikke knuffel. Het gevoel er ander niet mee lastig te willen vallen is bekend, maar kijk uit dat je niet alleen blijft met je verdriet. Ik ervaar het net als yvon, wil er graag over praten! Het helpt me. Niet als groepsgesprek op een verjaardag, maar wel met familie en goede vrienden. Een op een, ook tijdens een verjaardag. Het is wel goed dat je zelf aangeeft wanneer je het er niet over hebben wilt, soms is het ook fijn om even uit je 'situatie' weg te stappen en het over andere dingen te hebben. Maar alleen als dat voor jou goedvoelt op dat moment. Knuf, J10
Ik wilde inderdaad voorkomen dat het een groepsgesprek zou worden. Dat alle aandacht naar ons zou gaan en iedereen verdrietig zou worden. Er zitten natuurlijk ook mensen die je nauwelijks kent en was bang voor onbegrip. Ik vind het fijn om erover te praten met bekenden, en ook 1 op 1 met onbekenden. Mensen mogen er best naar vragen. Maar dit was de eerste verjaardag en heb nu geleerd dat dit niet de juiste manier was.
Door te ontdekken leer men Je moet voor jezelf de juiste manier vinden wat je prettig zult vinden! Hoe gaat het vandaag met je?
Verox: wat moedig van je dat je naar die verjaardag bent gegaan! Je hebt jezelf weggecijferd voor een ander, en dat in deze situatie; respect. Je bent een sterke vrouw. Lijkt me inderdaad vreselijk moeilijk om er niet over te praten, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook een beetje moeilijk zou vinden om er over te beginnen. Ik ben dan toch altijd bang om mensen die vandaag misschien net een goede dag hebben, weer in hun verdriet terug te brengen. Ik ben mezelf aan het aanleren om dan te vragen of ze het vervelend vinden als ik ernaar vraag, maar ik blijf het moeilijk vinden. (Sorry ) Ook een lief en dapper idee van het geboorte kaartje. Ik heb het (nog) niet gezien, maar ga echt even kijken
@Twijfel Dank je voor de bewondering, ik moest erom glimlachen, want zo had ik het nog niet bekeken. Lastig dat we allemaal geleerd hebben zoveel rekening met elkaar te houden eigenlijk. Maar tegelijkertijd ook erg mooi. Respect voor de medemens vind ik erg belangrijk, en rekening met elkaar houden is daar een belangrijk onderdeel van... @Yvon Ik had vandaag weer veel afleiding en dan gaat het heel aardig. Vanavond weer even een inzinking gehad, merk dat het verdriet me vaker overvalt. Ik vond een informatieve link vandaag. Heel mooi en herkenbaar. https://www.lumc.nl/home/0001/12556/19997/805210150152715#n1 Alsof het voor ons geschreven is. Misschien hebben jullie er ook iets aan?
@ verox, ik. Herken het helemaal die pagina.... Thx voor het delen. Precies wat je nu zegt zei ik gister tegen mijn vriend. Soms kan ik zo trots zijn als ik naar zijn foto kijk... Maar soms ook zo verdrietig. En het is er dan ineens....
Ik heb het steeds kunnen onderdrukken, ik weet ook dat het verschrikkelijk zinloos is en ik mezelf alleen maar van streek maak, maar ik blijf maar denken aan alles wat ik nu mis... Wat had ik Vlinder graag mee naar huis genomen, haar zien lachen, horen huilen, haar oogjes open zien gaan... Wat had ik graag een strontvervelende huilbaby gehad, boos op haar willen worden... Haar in mijn armen houden, overladen met kusjes en knuffels en zielsveel van haar houden.