feestdagen pfff geen zin in. kerstboom laat ook maar zitten. met kerst verplichte familiebezoeken. oud op nieuw wil ik gewoon thuis zijn alleen met mijn man. vandaag het nieuws gezien dat Kate zwanger is. ze ligt in het ziekenhuis en moet daar blijven omdat ze veel last heeft van ochtendmisselijkheid. daar kan ik dan wel boos om worden en vind ik dan zo n gezeur!!!
Gisteren en vandaag zit ik weer alleen met mijn verdriet. Mijn partner is aan het werk. Sinterklaas en de sneeuw maken me enorm verdrietig. Zaterdagavond hebben we pakjesavond met surprises. Ik heb nog niets gedaan. Ik moet nog pakjes kopen, gedichten schrijven, surprises maken. Ik heb er zoveel moeite mee, ik weet niet of het me nog gaat lukken. Ik zie ook enorm op tegen de avond zelf, wat nu als ik de hele avond ga zitten janken daar? We hebben gisteren voor het eerst een wensballon opgelaten in de sneeuw. De eerste poging mislukte, maar gelukkig hadden we er twee. Mijn partner leek ervan onder de indruk te zijn. Die vond het erg mooi. Ik was er weer erg "nuchter" onder. Ik merk toch dat de emoties los komen als ik alleen ben. Samen met mijn partner ben ik veel sterker.
Het is ook niet raar dat je hier moeite mee hebt. Ik kan het me heel goed voorstellen hoor. Je moet opeens iets regelen voor een 'leuke, gezellige' avond, terwijl je emotioneel gezien waarschijnlijk niet echt behoefte hebt aan die vreugde. Heel veel succes daarmee!! En ik begrijp heel goed dat je je met je partner sterker voelt. Jullie hebben dit samen meegemaakt en dat schept een extra band tussen jullie. Je weet dat hij weet hoe je je voelt en dat voelt veilig. Als je zonder hem bent, voel je je eenzaam en dat zorgt er waarschijnlijk weer voor dat je je ook verdrietiger gaat voelen.
We hebben toch twee acceptabele surprises gemaakt. Pakjesavond ben ik tijdens een gedicht in tranen uitgebarsten, mijn partner heeft het gedicht verder voor moeten lezen. Verder was ik voornamelijk de ochtenden erg emotioneel. Op naar de volgende moeilijke dagen. Komend weekend kerstviering van mijn partners werk. Zie er weer als een blok tegenop. Een onduidelijke dresscode waardoor ik bang ben uit de toon te vallen. Allemaal nieuwe mensen. En de gedachte dat ik daar eigenlijk stralend en hoogzwanger rond had gelopen...
Het is ook helemaal niet gek dat je in tranen uitbarst bij zoiets hoor. Gewoon lekker laten gaan! Niemand die je dat kwalijk neemt. Kan me voorstellen dat je niet graag naar die kerstviering gaat. Vooral inderdaad met het idee dat je eigenlijk met een lekkere dikke buik daar had moeten zijn, dat herken ik echt heel erg! Dat denk ik ook bij alles.. Maar probeer er van te genieten, misschien is het juist wel fijn om even met mensen te zijn waar je verder niets mee hebt...beetje oppervlakkige onzin praten. Dikke knuf!
Dank je BeetjeMama! De bevestiging van iemand die weet waar je over praat helpt zoveel... Ik worstel op het moment ook erg met heimwee naar mijn werk. Wat zou het fijn zijn om gewoon weer rustig aan het werk te gaan... Ik zou het bijna vrijwillig willen doen... Ik zit nu in de zw en krijg dus een uitkering tot februari. Mijn vorige werkgever heeft mijn contract niet verlengd omdat ik zwanger was. Ze hebben gewoon een vacature open staan voor mijn baan. Ik vind het verschrikkelijk eng om te gaan solliciteren bij een vreemd bedrijf. Want natuurlijk wil ik ze over Vlinder vertellen, maar dat lijkt me niet gepast, en ben bang dat mensen ervan schrikken. Ik twijfel of ik een voormalig werkgever zal benaderen, daar had ik het altijd naar mijn zin, maar ben er weggegaan omdat ik bij mijn nieuwe werkgever carriere kon maken. Die carriere kan me nu gestolen worden. Maar ook al zijn deze mensen vertrouwd, ook hier zal het me zwaar vallen om over mijn ontslagreden en Vlinder te praten. Eigenlijk twijfel ik ook of ik hetzelfde werk wel moet gaan doen. Bij mijn vorige werkgever was mijn zwangerschap blijkbaar niet te combineren met mijn baan. Ik mis mijn werk.
Lieve Verox, Ik breek even in. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie mooie meisje, maar gecondoleerd met dit grote verlies... Veel te klein voor deze wereld. Ik vind het zo erg dat dit soort dingen gebeuren, onbegrijpelijk gewoon. Ik wil jullie heel veel sterkte en kracht toewensen. En hoe moeilijk het ook is, praat erover wanneer je er behoefte aan hebt en probeer jezelf er doorheen te slaan. Knuffel. Ik zag net dat ik je al had gecondoleerd (had er even niet aan gedacht), maar goed.
Dank je Amazing, geen probleem dat het voor de tweede keer is dat krijg je ervan als je zo lang doorzeurt he...? Mijn partner zei zojuist dat ik niet dezelfde baan moet nemen alleen maar omdat dat het gemakkelijkst is en zo lekker vertrouwd voelt. Het is gewoon niet de verstandigste keuze aangezien we de nadelen van werken in een 'mannenwereld' nu kennen. Ik zou daar in de toekomst gegarandeerd weer nadelen van ondervinden. Volgens hem moet ik daarom nu op zoek naar een baan binnen een bedrijf dat wel om weet te gaan met zwangere vrouwen en jonge moeders. Ik ben slim genoeg om nieuwe dingen te leren. Ik doe elke denkbare taak met evenveel passie zolang ik er maar waardering voor krijg. Ik vind wel weer een andere baan waar ik van ga genieten... Hoe waar dit ook is, ik voel het op dit moment niet. Op dit moment snak ik juist naar veilig, gemakkelijk en vertrouwd... En ik weet niet of ik zo'n nieuwe uitdaging wel aan kan.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt hoor. Je wilt weer dat vertrouwde om je heen, dezelfde taken, dezelfde mensen. Alleen het probleem is, dat het niet hetzelfde is..... en dat zal het waarschijnlijk ook niet meer worden. Jij bent niet meer hetzelfde nu...en dat is helemaal niet negatief. Maar dat betekend dat alles om je heen ook niet meer helemaal zo zal zijn hoe het was. Je gaat de dingen anders ervaren en ande }rs bekijken. Dat kan er ook voor zorgen dat het werk wat je eerst zo graag deed met die collega's, misschien helemaal niet meer zo goed zou bevallen als eerst. Misschien is het juist goed om een nieuwe baan te krijgen, met nieuwe mensen. Die leren jou kennen hoe jij nú bent...en met het verleden dat je nú al bij je draagt. Zo zie ik het tenminste. Ik kan misschien nog een week of 12 terug (na mijn ZWverlof) bij mijn oude baas. Super baas, hele leuke collega's en erg leuk werk! Maar ik ben al verder aan het solliciteren..... misschien is het beter om juist een nieuwe uitdaging te zoeken. Maar dat is maar wat zo door mijn hoofd gaat. Misschien is het helemaal niet goed om aan iets nieuws te beginnen en zorgt dat nog voor te veel stress, je weet maar nooit natuurlijk! Maar als je huidige baan niet goed te combineren is met zwanger zijn, zou ik op zoek gaan naar iets anders als ik jou was. Het is wel fijn voor je als je je ergens prettig kan voelen en gewoon lekker zwanger rond kan waggelen daar zonder dat er problemen van komen of je niet begrepen wordt o.i.d.
Ik heb waarschijnlijk nog een week of 12 of 14 dat ik zou kunnen werken daar. Dus een maand of 3.... Daarna moet ik er sowieso uit omdat ik al verlening heb gehad en zo zit het nu eenmaal in elkaar daar. Moet er dan een half jaar uit en dan mag ik terug komen in principe. Maar ik weet het nog niet. Als ik geen leuk ander werk vind, blijf ik sowieso daar en als ik er daar uit moet en ik vind geen ander werk in de tussentijd, ga ik waarschijnlijk ook gewoon weer terug. Maar als ik een andere leuke baan vindt, dan ga ik daar graag voor!
@verox weet dat ik vaak aan jou denk en aan yvon. Ik ben dan niet veel meer hier maar ben met mijn gedachte iederedag bij jullie. Het is niet makkelijk en de a.s weken word het alleen maar zwaarder en moeilijk (dat denk ik) Maar wat mij helpt is opschrijven wat ik voel. ben ook met het album over casper bezig met alle echos, fotos, aandenken, kaarten enz. dat helpt om het een beetje te verwerken. Emotioneel is het vreselijk voor me maar ook daar moet ik door heen! wat betreft je baan doe waar je je goed bij voelt en begin niet te snel. krijg hier vaak de vraag wanneer ik weer begin is toch AL 10 weken geleden nou voor mij pas en voel me er nog niet goed bij dus begin ergens in het nieuwe jaar pas. Ook ik zie op tegen de feestdagen (hebben wel bijna alle cadeaus binnen) breng ze door met ouders, schoonouders en broertje met vriendin en 2 kids (waarvan 1 petekindje is van nu 4 weken oud) het maakt het allemaal moeilijker en zwaarder en het idee dat het niet "eerlijk" verdeeld is. Broetje is moeilijk aan het doen ivm kerst dus irriteer me er nog meer aan. kids worden er de dupe van en kan ik nu niet hebben grrrrr. Doe rusig aan denk aan jezelf en probeer ml wat te remmen moet ik hier ook doen want hij duikt in zijn werk en vergeet het hele gebeuren te verwerken!! Daarbij is er veel stress op het werk ivm verhuizing van bedrijf enz. Doe rustig aan en mocht je willen mailen of whats appen of wat dan ook. pb me dan en dan word het geregeld!! dikke kus en knuffel!!
Ik vol verwachting het topic aangeklikt om te kijken wat er weer gepost is... zijn het 3 puntjes! Flauw hoor
We hadden van het weekend een grote kerstviering van mijn partners werk. Ik zag er vooraf tegenop en het leidde tot een kleine paniekaanval op vrijdag. Het feest zelf op zaterdag was een groot succes, had het niet willen missen. Hoewel ik het liever niet in deze toestand mee wilde maken. Veel vechten om groot te blijven en tranen tijdens een gesprek met een collega over mijn sollicitatieplannen. Maar over het algemeen was het leuk. De spanning kwam eruit toen ik zondagochtend moe thuiskwam en na een middagdutje in tranen wakker werd. Een flinke huilbui zonder aanleiding en uiteindelijk huilend in slaap gevallen. De rest van de avond en vandaag zitten de tranen me hoog, echt huilen lukt niet, heb een dof en leeg gevoel in mijn hoofd. Alleen slapen lijkt een oplossing. Heb vandaag dan ook niet veel gedaan, veel in bed gelegen, geslapen, tv gekeken en ben eigenlijk heel trots dat ik wel de huisdieren verzorgd heb, een wasje gedraaid, en zelf op tijd gegeten en gedronken heb. Wil absoluut niet klagen, want het gaat vanzelf weer over. Morgen voel ik me vast alweer beter. Maar mijn moeder belde vandaag, en die zei dat ik gewoon dingen moest gaan doen, het leven gaat gewoon door, je zult toch weer een keer aan het werk moeten, ga maar lekker boodschappen doen en koken... Nou heb ik daar een paniekerig gevoel aan overgehouden omdat ik het blijkbaar zo fout doe... Wat doen jullie op zo'n dagen? Schouders eronder en verder gaan of even stilstaan bij het verdriet?
Wat rot dat je moeder dat gezegd heeft, vind ik niet heel erg handig van haar. Maar ze bedoelt het vast niet verkeerd. Je mag best dagen hebben waarop je even je verdriet eruit moet laten! Dat is toch niet raar. En als jij die dag lekker in bed wilt blijven liggen, dan doe je dat toch? Je hebt veel te veel te verwerken nu, om maar even de schouders eronder te zetten en door te gaan. Ja verdriet zal er toch uit moeten, hoe mee je het opkropt, hoe vervelender het zal worden! Ik heb ook nog bijna iedere dag mijn huilbuien...dan word ik gewoon ontzettend verdrietig als ik weer bedenk hoe alles gegaan is en dat ik haar niet hier heb en dan jank ik gewoon even lekker de ogen uit mn kop! Daarna voel ik me altijd weer een stuk beter moet ik zeggen, als ik dan niet huil, blijf ik de hele dag 'huilerig'... dan krijg ik bij iedere gedachte of zielig iets meteen tranen in mijn ogen. Lekker doen hoe jij het wilt! Trek je van niemand iets aan, ze kunnen wel zeggen dat het leven doorgaat, maar voor ons is dat even niet zo. Het leven gaat wel door, alleen staan wij gewoon even stil! En langzaamaan zal je verder gaan en steeds meer door gaan. Maar dat heeft tijd nodig en die mag je jezelf best geven hoor! Oh en ik ben super blij te lezen dat het feestje toch (op wat momenten na) erg leuk was!
Lieve Verox, Herkenbaar hoor! Je moeder heeft je waarschijnlijk een hart onder de riem willen steken, het is ook voor haar niet mogelijk om te weten wat o dit moment je juiste of verkeerde woorden zijn. En ik moet eerlijk toegeven, ik zou zelf ook niet exact weten wat ik graag wel en niet wil horen. Mijn moeder laat mij vooral veel het woord doen, wel prettig ze weet dat ik moet ventileren om mijn gevoel kwijt te kunnen. Wat ik vooral merk (en dat lees ik ook een beetje in jouw verhaal) is dat ik weer onderdeel wil zijn van de maatschappij, mijn familie, vrienden, omgeving. Niet wegzakken in verdriet, maar ook nuttig zijn. Helaas maakt dat dat je je soms teveel inhoud in je omgeving en je dat thuis dubbel terugbetaald krijgt. Ondertussen heb ik wel gemerkt dat iedereen, ook collegas waar ik veel mee samenwerk goed begrijpen dat je je rot voelt en je daardoor af en toe afwezig, verdrietig of onredelijk bent. Toch blijf ik het moeilijk vinden om het 'ik kan het allemaal aan, het gaat goed met mij' masker af te zetten buitenshuis. Vanacht dan ook niet geslapen en alleen maar liggen piekeren. Afgemeld van werk, vandaag is er ruimte voor mijn verdriet. Thuis... X Lieve Verox, lieve BeetjeMama, dikke knuffel van mij!
Lieve Vlinder, Je hebt al veel reacties gehad dus geen idee of wat ik je vertel nieuw voor je is. Ik ben na 23 weken zwangerschap bevallen van een dochtertje Tessa op 6 december en vond dit nummer van Blof zo mooi dat we het gebruikt hebben op het kaartje: Blof: Zo mooi zo mooi songtekst Alle deuren stonden open, je kwam er aan En alles was er klaar voor We maakten de gebaren die je maakt, Als iemand welkom is Zo welkom dat het bijna pijn doet Pijn van het er bijna zijn Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi Je had nog mooier mogen worden Maar je kon het niet En wij blijven altijd op je wachten Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan We konden je niet kennen maar we weten wie je bent En je blijft iemand die welkom was, Zo welkom dat het altijd pijn doet Pijn van het er bijna zijn Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi Je had nog mooier mogen worden Maar je kon het niet En wij blijven altijd op je wachten Je mooie grote ogen die de wereld zouden zien Je hield ze stevig dicht Misschien is het maar beter zo, misschien.. Je was zo mooi, zo mooi, Je was zo mooi, zo mooi je had nog mooier mogen worden maar je kon het niet en wij blijven altijd op je wachten Je was zo mooi Alle deuren staan nog open Jij komt eraan Je kan het nummer op youtube ook horen al vind ik dat op het moment erg lastig. Sterkte met alles!
Dank jullie wel, ik vind het best eng mijn gevoelens hier neer te zetten. Maar ik vind het fijn begrip van jullie te krijgen en over jullie ervaringen te horen, dus blijf ik langskomen. Regelmatig voel ik me best een aansteller, en ben bang dat anderen dat dan ook vinden. Ik ben me zelf namelijk erg bewust van mijn gevoelens en hoe ik daarmee omga. En dat maakt dat ik het gevoel heb dat ik eigenlijk strenger tegen mezelf moet zijn. Ik voel een huilbui bijvoorbeeld aankomen, en ik weet wat ik dan moet doen om die minder heftig te maken (manier van denken en ademhaling veranderen), dat lukt me dan ook, maar neem mezelf vervolgens kwalijk dat ik het niet "gewoon" kan stoppen. Want als ik weet waar ik aan moet denken om een huilbui minder heftig te maken dan kan ik toch ook "gewoon" aan iets vrolijks denken en vrolijk worden? Het liedje van Blof van hierboven vind ik echt geweldig mooi. Ik luister het best vaak. Al heb ik moeite met ernaar luisteren want dan word ik weer erg met mijn neus op de feiten gedrukt.