Hallo allemaal, ik wilde even mijn verhaal kwijt over onze zoon Kyano* die 02-03-2012 om 18:12 tijdens de geboorte overleden is. Tijdens de 20 weken echo goed nieuws: een jongen! En slecht nieuws: zn buikje en bovenbeetjes waren te klein in verhouding. week daarna terug, weer slecht nieuws: ze willen een vruchtwaterpunctie om chromosoomafwijkingen uit te sluiten. maar de arts wilde eerst dat ik een week absolute bedrust zou houden om te kijken of hij in die week goed groeide. de week daarop tog de punctie gedaan, wat slopend! de kans op n miskraam was 1 op 300 door die punctie, maar we wilden wel graag weten of ons kindje wel gezond was. De eerste uitslag was goed! nu nog 2 weken wachten op de kweekjes. Sinds de punctie elke avond voor t slapengaan, gewacht tot ik onze kleine kruimel voelde schoppen, zodat ik zeker wist dat hij nog leefde. Gelukkig was de punctie helemaal goed gegaan. had die avond nog wel gebraakt. Maar bij nog een uitgebreide echo bleek dat niet alleen zn buikje en beentjes te klein waren, maar dat ons zoontje helemaal te klein was! weeer slecht nieuws dus. Hij liep 3 weken achter in groei, doordat de placenta zeer slecht doorbloed was. Mijn zwangerschap verliep verder vlekkeloos tot die 20 weken. had echt helemaal nergens last van, kon de wereld aan voor mn gevoel. in die rustweek is hij wel goed gegroeit, maar mocht wel weer halve dagen werken, en verder rustig aan doen. in die week merkte ik wel dat ik heel benauwd was, maar de arts zei dat dat waarschijnlijk van de spanning was. dat heb ik een weekje kunnen doen tot ik in de nacht van 27/28 jan. huilend wakker werd van de pijn onder mn borst, en heb ook verschillende keren moeten braken. verder de nacht afgewacht. volgende morgen de verloskundige gebeld, die me meteen doorverwees naar de verloskamers. hier moest ik me binnen een uur melden, en na verschillende bloed en urine onderzoeken bleek ik pre-eclampsie te hebben, moest dus blijven die nacht. komende 24u elk kwartier bloeddruk gemeten, via n katether mn urine gespaard, bijgehouden wat ik dronk. en ze hebben in die week dat ik daar lag wel gemiddeld 4x per dag bloed geprikt. werd ook aan de magnesium gelegd, waar ik nog zieker van werd, braken, buikpijn, hoofdpijn. die dag mocht ik weinig bezoek, moest in het donker liggen en mocht geen tv aan. de 29e kregen we smorgens te horen dat mijn ziekte te ernstig was, en dat we moesten denken aan zwangerschapsafbreking. ik wilde hier niks van weten! ik wilde ALLES geven voor onze kleine man, voor mij was hij het belangrijkste! toen werd ik met de ambulance naar met WKZ gebracht voor n second opinion. Hier kregen we eind van die dag geen beter nieuws: u heeft het Hellp-syndroom, dit is levensbedreigend voor u, en als wij moeten kiezen, gaan wij voor uw leven! uw kindje is echt heel erg klein en is nog lang niet klevensvatbaar, hij moet 2x zijn gewicht aankomen wil hij het redden, en dat zou minimaal 10 weken gaan duren. zolang kunnen wij het niet rekken, u bent te ziek! BAM! daar stort je wereld in! al die tijd gedacht dat alles goed zou komen, een te kleine baby kan altijd! dat komt wel goed! niet dus! die avond terug naar Tilburg, en de dag erop alles geregeld, meubels afgezegt, kistje uitgezocht en zn crematie geregeld. die vrijdag ochternd zou nl mijn bevalling ingeleid worden. die ochtend was ons mannetje nog super bewegelijk, dit kan wel is zn laatste schop zijn dacht ik telkens. om half 8 naar de verloskamers gebracht, om 2u zijn mn vliezen gebroken en om 12 over 6 is hij geboren, onze prachtige zoon Kyano. Super klein was hij, hij woog 340gram. maar hij was perfect! hij was zelf helemaal gezond verder, en alles zat erop en eraan! die avond afscheid van hem genomen, toen hij mee werd genomen in zn kistje stortte mn wereld in. afgelopen donderdag is hij gecremeerd in besloten kring, onze grootste nachtmerrie werd werkelijkheid! je hoort je kind niet te overleven! we hadden hem zoo graag leren kennen, en n fijn leven willen geven! moet zo erg wennen dat ik niet meer zwanger ben, ik vind t vreselijk, voel me zo leeg van binnen. word zelf verdrietig als ik mn platte buik in de spiegel zie. Ik zou dolgraag snel al n tweede kindje willen, in mijn omgeveing is IEDEREEN zwanger, dus zal nog moeilijk voor me worden. Ik kan niet wachten om weer ergens naar uit te kunnen kijken. maar komende 3 maanden mag dat niet, moet eerst herstellen en ontzwangeren. Ben zo bang dat hij n volgende zwangerschap het weer zo mis gaat, de kans is nl wel groot dat ik het weer krijg. maar komende weken volgen vele onderzoeken, en bij een volgende zwangerschap gaan ze meteen actie ondernemen om dit te voorkomen, of uit te stellen. want normaal krijgen mensen dit pas na 30 weken, en dan is het kindje al levensvatbaar, het was zeeer zeldzaam dat het zo vroeg in de zwangerschap al voorkomt. vind ook alleen mar verhalen over Hellp met n positieve afloop. helaas moest dit net ons weer overkomen. ik vind het zoo oneerlijk! maar de woede en verdriet word ooit minder, hoop ik! maar vergeten doen we ons engeltje NOOIT! Sorry, het is een lang verhaal.. maar ik ben blij dat ik het ff kwijt ben.. en hoop op reacties en verhalen van mensen die ook zoiets soortgelijks mee hebben gemaakt.. Groetjes Kim, Koen en Kyano*
Hoi meis.. Wat een groot verlies, gecondoleerd. Dit verhaal raakt me diep, als je mijn onderschrift ziet begrijp je waarschijnlijk wel waarom... Ik heb met 32 wk pre-eclampsie gekregen, maar ben dus opgeknapt, wij waren er net op tijd bij, mijn lever en nieren functioneerden al niet meer optimaal. Ik neem aan dat ze je ook gaan testen op stollingsafwijkingen, zelf heb ik factor v leiden. Het hoeft een tweede keer niet voor te komen en als ze het van tevoren weten kunnen ze al medicijnen geven. Maar niets zal het verdriet van het verlies van jullie ventje doen vergeten, een volgende zwangerschap zal absoluut niet zorgeloos zijn.. Misschien is het wel fijn om er met een ( klinisch) psycholoog over te praten. Heb ik wel gedaan toen ik zo ziek was. Heel veel sterkte de komende tijd. X mo
Lieve Xkimm, Allereerst wil ik je condoleren met het verlies van je prachtige zoontje Kyano. Het blijft steeds zo triest te lezen dat er alweer een engeltje is bijgekomen. Al dat verdriet bij jouw en je partner, alweer een koppel wiens hele wereld is ingestort. Het is zo verschrikkelijk. Want ik begrijp goed wat je nu doormaakt. Mijn verhaal is niet helemaal hetzelfde als het jouwe, maar er zijn wel enkele draagvlakken Mijn man en ik hadden al twee dochtertje toen we beslisten een derde kindje te krijgen. Bij onze twee dochters had ik twee perfecte zwangerschappen, met twee perfecte baby's. (4kg10gr en 3kg 700 Gr.) Nooit gedacht dus dat onze zwangerschap van dochtertje Femke* zo afschuwelijk mis zou lopen. Alles ging thans heel goed. Tot op 26 weken. Ik voelde haar wat minder bewegen, of om beter te zeggen niet bewegen. Maar dat kun je gewoon niet geloven hoor. Trouwens enkele dagen ervoor was ze uitgebreid onderzocht op echo. En alles was perfect. Dat was op woensdag. De dinsdag erna geraakte ik in paniek, ben ik naar de gyneacoloog gegaan. En daar werd onze ergste nachtmerrie waarheid: onze kleine meid leefde niet meer. Het vervolg ken je een beetje: inleiding, bevalling, uitvaart regelen. Wij kozen voor een begrafenis. Op 19 augustus kwam onze meid na een korte bevalling gedag zeggen. Op 26 augustus werd ze begraven. Het is nu bijna zeven maanden geleden. Nog steeds is het zo verdomd moeilijk. Ik heb wel veel gehad aan de mailinglijst van lieve engeltjes. Ook bij Femke* was er een falen van de placenta. Ook ik heb een bloedstollings ziekte. Factor vijfLeiden genaamd. Bij mij zijn er bloedklonters gevormd die de placenta hebben dichtgesnoerd. Ik heb dit altijd gehad. Mijn twee eerste kindjes zijn perfect gezond geboren. Alleen deze keer liep het mis. Ik mis mijn baby- dochter iedere dag. Femke* zelf omdat ik haar zo graag het leven had gegeven, zo graag gezien had welke vrouw ze geworden zou zijn. Maar ik en mijn man misten ook een baby in huis. Dus ondertussen ben ik ongeveer 16 weken zwanger. Tussen de geboortedag van Femke * en de nieuwe zwangerschap zitten ook maar drie maanden. Ik zet nu spuiten met bloedverdunners en neem nog extra bloedverdunners in. Het zijn geen 100% garanties. Ik weet alleen dat tot nu toe alles goed loopt. Ik wens je nog heel veel sterkte. Neem je tijd voor je verdriet. Saskia
Wat verschrikkelijk. Gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje en heel veel sterkte. Ons dochtertje is vorig jaar januari overleden in mijn buik, we zijn toen ook echt door een hel gegaan. En wat je zegt, iedereen om je heen is zwanger, dat was bij ons ook zo. We hebben heel wat babytjes om ons heen geboren 'zien' worden, en dan sta je zelf met lege handen, zo vreselijk oneerlijk. Ik kon daar ook niet goed mee omgaan maar de laatste tijd merk ik dat het allemaal iets beter gaat. Ik hoop dat jullie het gauw weer mee mogen maken. @ Sassyt, jouw verhaal lijkt heel erg op dat van mij. Mijn dochter is ook van het één op het andere moment overleden, nadat ik haar een dagdeel niet had gevoeld. In het ziekenhuis leefde ze bij de echo nog, maar tijdens de CTG is ze overleden. Achteraf, na onderzoeken, is gebleken dat ze is overleden aan een placenta-infarct. Dus ik moet bij een volgende zwangerschap ook aan de aspirientjes, dat verdund het bloed. Hoe herkenbaar dus... Gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap. Hopelijk mogen jullie over 5 maanden een gezond levend kindje ontvangen.
Lieve Kim, Wat een heftig verhaal. Toch wil ik je feliciteren met de geboorte van Kyano* hij heeft jullie papa en mama gemaakt en dat gevoel zal altijd blijven. Daarnaast heel veel sterkte met het verlies. Zo oneerlijk, zo zwaar.... Op 20 december zijn wij ons dochtertje Sareya* kwijt geraakt. Zomaar, zonder reden (tot nu toe) heeft mijn lichaam besloten mijn bevalling in gang te zetten. Het gemis is ontzettend groot maar toch probeer ik mijn gevoel van trots de overhand te laten nemen. Trots op mijn dochter, mijn engeltje! Liefs Lynn
Gefeliciteerd en gecondoleerd. Kyano* heeft jullie papa en mama gemaakt maar helaas mocht hij niet bij jullie blijven. Wat een heftig verhaal. Zoveel herkenning wat ik lees. Zelf ben ik 16 oktober bevallen van een dochter* bij 23wkn. Zij had het syndroom van Down met ernstige beperkingen erbij. Ik mis haar iedere dag. Een maand geleden had ze geboren moeten worden en nu heb ik niks. De leegte, het verdriet, het gemis en om je heen zie je iedereen zwanger zijn of kindjes hebben. Dat maakt de confrontatie iedere dag nog moeilijker. Doe rustig aan meid. Doe het in je eigen tempo. Zelf heb ik het allemaal heel erg onderschat. Het is nu bijna 5 maanden geleden maar ik werk nog steeds niet full time. Iemand anders noemde ook de maillijst van lieve engeltjes. Ik mail daar zelf ook mee. Ik heb daar erg veel aan.
Dat vond ik van de jouwe ook! Wilde m graag in t groot zien.. Mar dat ging niet, tenminste ik ben nieuw op de site, dus moet nog van alles uitvolgelen haha
Ik heb je toegevoegd als vriend dan kun je mijn fotos zien. Daar staat ie ook tussen en is die groter
lieve kim wat een vreselijk verhaal!! en wat ongelooflijk sterk van je dat je nu al je verhaal hier kan neer zetten! Ik wil je ongelooflijk veel sterkte wensen in de komende tijd! Het leven is echt oneerlijk. Ben zelf bijna 2 maanden geleden ons zoontje verloren na een zw van 21 weken. Geheel onverwachts voelde ik opeens zijn voetjes in mijn vagina. Met spoed na het ziekenhuis daar tijdens de echo kregen wij het vreselijke nieuws dat het er slecht uit zag. Op de echo zag je hem nog lekker bewegen, dat is de laatste echo van ons mannetje geweest nog geen 4 uur later had ik heftige weeen en is ons mannetje geboren. Het idee dat je gaat bevallen van een kindje dat het niet gaat halen is gewoon vreselijk! Ik vecht nog steeds iedere dag tegen de pijn, ik mis hem zo verschrikkelijk! Ik heb waarschijnlijk een zwakke baarmoedermond en deze word een volgende keer wekelijk gemeten en hopen dat het dan wel goed gaat. Meid heel veel sterkte!! xx en wat een prachtige fotos in je album de tranen lopen over me wangen wat een prachtig ventje