Devon 21-04-2007: Uitgebreid verhaal

Zaterdagmorgen 21 april, rond een uur of 5 werd ik wakker omdat ik naar de wc moest.
Toen ik terug in bed lag, kreeg ik ineens een lichte kramp in mijn rug, maar ik dacht dat ik gewoon verkeerd gelegen had en probeerde weer te gaan slapen.
Ineens weer een kramp, en toen bleven ze krampen terug komen. Wel heel onregelmatig, dus het was me nog niet echt duidelijk dat het was begonnen. Om 6:20 uur voelde ik ineens iets weglopen, en dat bleek de slijmprop te zijn. Ik heb meteen mijn vriend wakker gemaakt, want die moest ook nog gaan werken.
De krampen werden wat heviger, en kwamen soms al om de anderhalve minuut, en dan weer om de 10 minuten. Het waren echt van die vervelende rugweeen.
Ik heb mijn vriend gewoon naar het werk gestuurd omdat ik dacht dat het nog lang kon duren na het verliezen van de slijmprop, maar ik heb toch mijn moeder en schoonmoeder en oma gebeld om het huis op te komen ruimen voor de zekerheid (we zitten midden in een verbouwing).
Om 7:20 uur heb ik de vk gebeld, en die dacht aan indalingsweeen. Ik moest een warme kruik ertegen houden om te kijken of het minder werd. Dus niet, ik had de kruik nog geen minuut in mijn rug of ik kreeg me toch een kramp! Die kruik heb ik meteen weer weggelegd.
Om 8:27 uur heb ik de vk weer teruggebeld, de weeen waren nu echt heftig aan het worden. Met een uurtje zou ze komen, en ik ben ondertussen in de douche gaan zitten.
Toen ik uit de douche kwam heb ik tijdens sommige 'loeders' op mijn onderrug laten drukken, dan hield ik het tenminste een beetje uit. om 9:35 uur was de vk er nog steeds niet, en heb ik ze terug laten bellen want de weeen kwamen nu echt regelmatig en werden ontzettend heftig. Ik heb mijn uiterste best moeten doen om ze weg te zuchten. Ze was er gelukkig bijna, en toen heb ik mijn vriend ook nog laten bellen omdat ik voelde dat het niet lang meer zou duren.
Om 10:15 uur was de vk er (mijn vriend was er ondertussen ook en die heeft me gemasseerd en tegendruk gegeven in mijn rug) en heeft ze getoucheerd. Ik had toen al 6 cm ontsluiting, dus is ze niet meer weggegaan en heeft ze alle spullen in orde gemaakt.
Ik hing ondertussen aan iedereen en alles wat ik tegenkwam op mijn weg, en heb ook nog op het toilet gezeten.
Een uur weeen wegpuffen later heeft ze weer getoucheerd, en toen had ik al 8 cm ontsluiting. Hoewel het echt gemene weeen waren heb ik ze goed weten weg te werken en schoot het allemaal lekker op. Tijdens het toucheren zijn de vliezen trouwens nog gebroken, ik voelde het ineens allemaal warm en nat worden.
25 minuten later om 11:40 uur kreeg ik ineens poepdrang toen ik op de rand van het bed zat. De vk toucheerde en ik had volledige ontsluiting!
Bij de volgende wee ben ik mee gaan persen, maar ik had ontzettend pijn in mijn onderrug. Dat kwam door de bi. Als ik mijn benen optrok werd deze pijn zo heftig, dat was niet leuk meer. Ik had bijna een uur geperst, en ik voelde de weeenkracht afnemen en moest eigenlijk alles op eigen kracht doen. Dit hield ik niet vol, en heb gezegd dat ik naar het ziekenhuis wilde gaan.
Ze hebben me aangekleed, en toen ben ik bij de vk in de auto naar het ziekenhuis gegaan.
Vervelend was het, die persweeen in de auto. Ik mocht meedrukken dus dat was een beetje een opluchting.
Toen we eindelijk bij het ziekenhuis waren aangekomen, voelde ik de weeen weer heftiger worden en op de verloskamer heb ik aan het bed keihard staan persen. Toen moest ik gaan liggen, en werd de kleine aan de monitor gelegd. Er kwam een co-assistent die eerst zou proberen om de bevalling te begeleiden samen met de vk.
Zodra ik weer lag en moest persen, kwam die ellendige pijn in mijn onderrug weer terug en voelde ik de weeen weer afnemen. Gelukkig deed de kleine het goed tijdens de weeen.
De gyn werd erbij geroepen, en die had het over de vacuumpomp. Ik kreeg een injectie oxytocine en nog geen minuut later had ik persweeen die aanvoelden alsof ik er een olifant zo uit kon drukken.
Ze hebben ook nog mijn blaas gekatheteriseerd, maar daar kwam niet veel meer uit.
Op een gegeven moment hebben ze tijdens een wee verdoofd van onder, ik kan me nog herinneren dat ik die injectienaald zag. En op dat moment wist ik ook dat ze moesten gaan knippen, ook al werd er met geen woord over gesproken.
De wee later (ze kwamen nu echt heel snel op elkaar) hoorde ik de knip, ik perste keihard en kreeg zo'n oergevoel, en toen voelde ik een keiharde knak van onderen en meteen daarna werd het hoofdje geboren. Ik moest even wachten met persen tot werd gezegd dat ik doormocht, en toen ik doormocht voelde ik na een keer flink duwen het lijfje eruit glibberen. Om 14:16 uur is hij geboren, na 147 minuten te hebben geperst.
Meteen werd dat warme, natte lijfje bovenop me gelegd, en ik was de hele wereld op slag vergeten. Ik had alleen nog maar oog voor dat mooie complete manneke, en voor mijn vriend. Pijn voelde ik niet meer.
Devon scoorde goed: eerst een 9 omdat hij wat blauwig was en daarna een 10. Mijn vriend heeft de navelstreng doorgeknipt.
Ik kreeg nog een injectie met oxytocine, en de placenta kwam al 4 minuten na de geboorte.
Tijdens het hechten hebben ze mijn benen vast moeten houden, het inwendig hechten deed echt veel pijn. In totaal heb ik meer dan 20 hechtingen eraan over gehouden.
Daarna werd mijn manneke gewogen en gemeten, 3080 gram en 48 cm, en een schedelomtrek van 33 cm. Toen hij lekker was aangekleed, werd hij bij me aangelegd en dit ging vrijwel meteen goed.
Toen ik me omdraaide op mijn andere zij, werd het me niet goed. Ik had 700 ml bloed verloren en ik voelde mezelf heel akelig wegglijden. Meteen werd het bed met het hoofdeinde naar beneden gezet kreeg ik een infuus wat ze ook nog 2 keer misprikten. Mijn bloeddruk was nog maar 90/50 dus hier kreeg ik ook wat voor.
Nog later bleek dat er te weinig hechtingen inzaten, dus kreeg ik er nog wat bij. Anders bleef het bloeden.
Helaas mocht ik niet naar huis die dag, maar dat was ook onmogelijk. Ik heb nog tot 19:00 uur op de verloskamer gelegen, en toen ik gewassen was en het wat beter ging zijn we naar de kraamafdeling overgebracht.

Ik heb die nacht heerlijk van het manneke kunnen genieten, hij heeft lekker bij me in bed gelegen. Alleen had ik zoveel last van mijn stuitje, en achteraf blijkt (volgens de vk) dat het gebroken is. Dus dat was die knak wat ik voelde tijdens de bevalling.
De dag erna mochten we gelukkig naar huis, en nu zit ik nog op de uitslag van de foto's van het stuitje te wachten.

En hoe zwaar de bevalling ook is geeindigd, ik weet waar ik het voor heb gedaan en ik zou zo nog 20 stuitjes breken en ik weet niet hoeveel knippen doorstaan om zo'n lekker manneke in mijn armen te kunnen houden.

 

Danke allemaal, met mijn bi is het ook niet zo goed. Mijn bekken lijkt wel los te zitten als ik beweeg, en vooral mijn schaambeen doet nog veel pijn. en ik draag ook nog regelmatig het sluitlaken.
Maar de pijn van het stuitje overheerst alles, zelfs de knip en de hechtingen... Ik kan er niet op zitten en dat mag ook niet, dus ik lig de hele dag. Mijn vriend krijgt zelfs zorgverlof.

Maar, ik weet waar ik het allemaal voor heb gedaan he, en dat maakt heel veel goed als ik naar ons mannetje kijk!