Nick is geboren!

Op woensdag 9 juli stond ik gepland voor een keizersnee (stuitligging).
Echter op maandag 7 juli (38.3 weken zwanger) kreeg ik last van rugpijn.
Dit bleef terug komen en ook had ik het gevoel dat ik druppels vruchtwater aan het verliezen was. Ik ben toen maar de tijd bij gaan houden hoe snel de pijn kwam. Elke 15 minuten. Ik ben toen de verloskamer gaan bellen en ik moest maar eens langskomen.
Om ongeveer 21 uur waren we in het ziekenhuis. Ik heb een CTG gehad en de gyn kwam me onderzoeken. Het bleek dat ik 2 cm ontsluiting had. Vanaf dat moment ging het razend snel.
De keizersnee zou dezelfde avond nog plaatsvinden.
Eindelijk, onze zoon zou geboren worden.

Ik werd naar de OK gebracht en werd klaar gemaakt voor de operatie.
Ik kreeg de ruggeprik. Ow, wat zag ik hier tegen op.
Bij het zetten van de verdoving, ging het mis. Het deed ontzettend veel pijn. Uiteindelijk toch de prik gezet en ik voelde mijn benen niet meer.
Ik was echter niet goed verdoofd want ik voelde waar ze wilde gaan snijden. Ze gaven mij de keuze; nog een keer de ruggeprik of algehele narcose. Ik koos voor het laatste.
Mijn vriend moest de ok verlaten maar kon door een raam alles volgen.
Zodra de kleine er was, mocht mijn vriend hem zien en werd overal bij betrokken.
Om 23.42 werd onze Nick geboren, 3530 gram en 49 cm.
Om een uur of 2 's nachts werd ik wakker en werd de kleine Nick aan mij getoond. Om 4 uur lag ik op de afdeling met de kleine naast me.

Op dinsdagmiddag zat ik al op en werd de catheter verwijderd en mocht ik zelfstandig naar de wc. Dat was nog echt strompelen. Op woensdag ging het al een stuk beter en stond ik al onder de douche.
Op vrijdag 11-7 zijn we naar huis gegaan.
Al met al viel het me 100 % mee. Ik ben zeer tevreden over het ziekenhuis. Wat een lieve mensen werken daar.

Met Nick gaat het goed. Hij huilt weinig. Hij heeft een geweldige kop met haar en is gewoon de allermooiste. Maar dat zal elke moeder beweren van haar eigen kind .

 

Dank jullie wel allemaal.
Het is alsof hij er altijd al is geweest.