Hoi meiden, Ons moppie is vorig jaar 23 dec. geboren met 35 +3, achteraf is ze waarschijnlijk jonger geweest verpleging schatte zo'n 33 weken, ze heeft 16 dagen in het ziekenhuis gelegen. Had wel een goed gewicht 2455 gram gelukkig waarschijnlijk o.a. omdat ik al 10 weken plat lag i..v.m. weeenactiviteit. Nou heb ik het vandaag erg moeilijk en ben erg emotioneel, blijf maar terug denken aan vorig jaar hoe verschrikkelijk ik het vond/vind dat shannon in het ziekenhuis lag en ik niet 24/7 bij haar kon zijn en met name vandaag omdat we er s nachts ook niet waren. Nou weet ik wel dat dat niet realistisch was, colin is er ook nog en alle baby's sliepen en dan daar met een peuter rond hobbelen is geen optie maar mijn hemel wat heb ik het er nog steeds moeilijk mee, bij bepaalde dingen begin ik dan ook zomaar te huilen, ziekenhuis zien en dan kijken naar de afd. waar ze lag bijv. moet dit gewoon slijten of ligt dit echt aan mij?? staat natuurlijk niet in contrast met sommige van jullie met nog (veel) eerder geboren kindjes die nog veel harder moesten vechten, daar voel ik me ook best schuldig over jullie hadden het veel zwaarder waarom loop ik dan zo te miepen.
DAt heeft echt tijd nodig, vaak denk je weer terug aan bepaalde periodes. Bij mijn zoontjes hun eerste verjaardag had ik het ook heel moeilijk, allemaal van die datums die dan voorbij vliegen waar vaak een moeilijke herinnering aan zit. Dit slijt echt, ik denk er nu nog steeds wel aan maar de gevoelens die daarbij komen zijn een stuk minder heftig dan in het begin. Het ziekenhuis waar ze geboren zijn en waar ik zelf ook een tijd heb gelegen mijt ik echt het liefst, daar blijf ik echt een heel raar gevoel houden als ik daar ben. Licht in mijn hoofd en duizelig etc. Ik heb wel in het begin hulp gehad om alles te verwerken, misschien dat het voor mij daarom nu wat minder heftig is.
dank je wel voor je antwoord. het "gewoon" terug denken had ik bij colin ook, maar bij shannon is het veel emotioneler. fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die daar moeite mee heeft. mijn man heeft echt zoiets van het gaat nu toch goed waarom terug denken, hij steunt me wel maar snapt het voor geen meter. ik heb geen hulp gehad, misschien dat ik dat nog doe, ik heb nl. ook het eerste jaar , 2 wk na haar thuiskomst begon mijn ug weer opte spelen-tot nov.(7 wk. na operatie) niet helemaal zelf voor haar kunnen zorgen vanwege mijn rug. kon haar soms niet zelf optillen bijv. dat heeft ook wel meegeholpen denk ik in dat ik het lastig vind het te verweken, lijkt wel. ik hoop dat ik over 2 jaar er inderdaad rustiger over denk. wel goed dat je zo snel hulp heb geregeld. kan me zo voorstellen dat je beroerd word bij het ziekenhuis, ik zou ook de afd. nu niet op willen..
Wel herkenbaar hoor! Hier ook met oud en nieuw (altijd wel een beetje, maar nu meer) . Maar ik zie ook op tegen haar eerste verjaardag... terwijl ik er ook wel naar uitzie (om een grote taart te bakken ). Heel dubbel allemaal... Ik heb ook hulp gezocht om het eea te verwerken... Ik werk met veel collega's die zich bezig houden met rouwverwerking en die gaven aan dat je het nooit helemaal kwijtraakt, maar het beter een plekje leert geven en dat het makkelijker gaat als je er hulp voor krijgt. Je kunt je wat je gevoelens betreft ook niet vergelijken met andere moeders. Dat is zo persoonlijk! Onze kleine is ook een "late" prematuur, maar dat maakt de problemen/ zorgen (voor mij) niet minder erg. Het is jouw kleine, het zijn jouw gevoelens en die mogen er zijn (ook al doet dat soms pijn). Sterkte en Liefs!
Mimi het kon mijn verhaal wel ongeveer zijn. Al is S 6 dagen na jouw S geboren, en wij waren nog wel dezelfde dag uitgerekend toen S was dan 36+2 en heeft maar 7 dagen daar gelegen. Maar het was zoooooo zwaar! Na 4,5 jaar kregen we eindelijk ons zoontje en dan kon ik nog niet van hem genieten. De couveuse afdeling hier viel me echt heel erg tegen, voelde me een bezoeker van een kindje en niet de mama van mijn kindje. Ben wel bij hem gaan zitten om 0:00 toen , lag toen nog op het zh. Maar het is zo'n heftige tijd die ik ook niet gemakkelijk naast mij kan leggen. Daarna volgde natuurlijk nog veel ernstige dingen , waaronder dat we hem bij 6 weken weer bijna kwijt waren. Nu was hij Donderdag jarig en ik had het ook heeeeeeeel erg moeilijk, de hele dag huilen enz. Maar ik hoopte dat we een gezellige dag konden hebben met het bezoek wat zou komen ( toegezegd had) Maar dat was ook een zware tegenvaller toen er 10 man niet kwamen die wel gezegd hadden te komen. Nu wilde ik dat dit de zo'n mooie dag was, om de verdrietige tijd van vorig jaar te vergeten maar helaas. Denk dat we ook nog wel een tijd met die herinneringen blijven lopen meid.
Herkenbaar! Ik schreef net nog ergens dat ik bij had gehuild afgelopen 15 dec. ivm afmeldingen 1e verjaardag. Maar ik besef me nu ineens dat ik wel degelijk heb gebruld die ochtend Het was ook niet niets allemaal. Of je kindje nu wel of niet lang in het zkh heeft moeten liggen, of dat het wel of niet heeft moeten knokken.... het is voor iedereen een zware tijd. En waarom ik precies brulde? Ik denk om alles... gewoon het hele gevoel van een jaar eerder dat terug kwam. De spanning van het inleiden.... dan roetsj naar de o.k. voor een ks. Het bij je kindje "op bezoek" komen op de couveuse afdeling. Het aan het kerstdiner zitten zonder kind. Alles komt weer even terug. Maar als ik me dan ook bedenk hoe goed ons ventje het nu doet. Hoe blij en sociaal hij is. We hebben het moeilijk gehad in het begin maar we hebben het ook goed gedaan al zeg ik het zelf. Het gaat zelfs zo goed dat we hebben besloten om te proberen een brusje te maken. Ondanks de angst voor weer ellende.
meiden wat een herkenning .. Wat een pijn. ons wondertje: ik weet nog inderdaad dat we samen in jan. mama's schreven en ook dat jullie mannetje het zo moeilijk heeft gehad. soefdeboef: oke ik had inderdaad ook niet verwacht het helemaal kwijt te raken, maar wel fijn om te weten dat het makkelijker word.. op zich logisch tijd maakt alles iets makkelijker.. stopcontact: ja dat op bezoek komen, oeeff zo moeilijk alsof je je moet gaan zitten verdedigen als je bij je kleintje wil. Ik bleef op woe en don van half 11-18.00 uur en vaak moest ik echt zeggen nee ik ga niet weg en ik zal mijn mond houden. Ik hou mijn meiske vast (na voeding 12.00-tot voeding 18.00 die dan via sonde ging)daar heeft ze ook baad bij en is ook goed voor de band. Ze slaapt rustig en goed. ze sliep in de kinderwagen gisternacht om 00.00. dus ze was er heerlijk bij..en nu loopt ze vasthouden aan spullen en 2 a3 meter loslopend door de kamer..8 jan zal ook wel weer even aar zijn, dan is ze 1 jaar thuis.. ik hoop dat jullie het ook een plekje kunnen geven en we kunnen genieten van kindjes die niet voor bijzondere dingen naar het ziekenhuis moeten. Wij moeten morgen met onze oudste naar de kno arts en zeer waarschijnlijk keel en neus amandelen eruit zeer binnenkort.. ook erg spannend en shannon moet binnen 2 a 3 maanden weer getest (3 buisjes bloed) op haar stollingsfactor, vanwege haar draagsterschap van hemofilie.
stopcontact: kan me voorstellen dat het eng is om voor een brusje te gaan, zeker als er veel kans op herhaling is, weten ze waar het aan lag bij jou?? Bij mij is het een extreem gevoelige baarmoede ik word ook gesteriliseerd volgend jaar aangezien het gewoon zeer onverstandig is ooit nog zwanger te worden. Nu hebben wij 2 gezonde kinderen dus wij zijn compleet maar ik zou de keuze niet willen maken dat als het onverwachts gebeurd ik moet kiezen dat ik me laat aborteren, daar moet ik niet aan denken.
Mimi dat is dan ook weer erg spannend met Colin. Ik hoop dat hij er niet te veel last van zal hebben. Ja we waren samen voor 24 januari ( ik eerst 25 maar verzet naar 24) Gisteren ook heel erg erover nagedacht. Daar zaten we dan vorig jaar op de couveuse afdeling, op bezoek idd bij je kindje. Ik hoop dat het bij een brusje niet zo zal gaan. Hier wel al vanaf juli weer in de mmm maar nog neit gelukt helaas.
Meiden, het is de verwerking waar je doorheen moet... Hier heeft het bijna 2 jaar geduurd. En vorige week bij de ha werd ik teruggezogen in de tijd door alleen de geur van de desinfectiemiddel van de ha.
Mimi wel dubbel van een kant of niet die sterilisatie. Al snap ik met jouw rug, baarmoeder enz dat het echt niet meer aan te te raden is. Maar bedoel meer gevoelsmatig Hoop niet dat je me verkeerd begrijpt. Wij gaan waarschijnlijk eind februari/ maart weer beginnen met het heel circus. Nu verplichte rust voor het lichaam. Oh de bevalling mag wel over op die manier eigenlijk, was erg snel Maar wel idd niet vroeger dan 37 weken en het liefst dan idd 38 of 39 weken
nee hoor dat snap ik, ikzelf heb altijd graag 3 kids gewilt, maar dat gaat dus niet en manlief vind 2 genoeg. prima tel mijn zegeningen, maar ik zou maar wat graag mijn eileiders en cyclus weggeven.. baarmoeder heeft dus geen zin die is de boosdoener. Maar is wel heel dubbel hoor indd zeker omdat je weet dat er een heleboel meiden heel graag mijn zooitje zou willen hebben - baarmoeder, helaas gaat dat niet. En inderdaad met mijn rug, bi ( die niet helemaal weg is blijft zwakke plek)en vooral die gevoelige baarmoeder is het gewoon geen optie meer. Bij colin 8 weken plat gelegen + ziekenhuis opnames van 30 naar 38 weken, bij shannon van 25 - 35 weken plat en ziekenhuis, dreigende vroeggeboorte met 33 weken volledig moeten remmen op maximale med's (weet je dat nog, iedereen dacht dat ze niet meer te houden was vloog in een paar uur naar 3 cm ontsluiting) en dan bij allebei vanaf 6 a 8 weken ernstige bi.. dat is vragen om problemen bij nog een zwangerschap. nou dan hoop ik in april goed nieuws voor jullie! oke bevalling doen we nog een keer zo.. afgesproken..en dan indd 38 weken voor het mooie, das niet te lang maar beter nog niet te kort!
Dat snap ik meid,dat je het zo voelt. Daarom dat ik vroeg. Heb je nog veel last van je rug nu? Je hebt echt een heftige tijd achter de rug. Hoe is het met de burn out van je man? Ik kan het me nog herinneren dat er toen erg de angst was dat ze heel snel die dag zou komen. Heftig allemaal als je terugdenkt. Dank je wel voor het hopen meid xxxx
Dank je wel.. je berichtjes doen me goed. Ik ben echt nog aan het revalideren en dat is zwaar. draai mijn dagelijkse leven "gewoon weer". dus heb soms dagen die super gaan, soms dagen dat ik echt heel veel pijn heb. oefenen en kracht opbouwen is lastig omdat ik de energie niet heb om echt te trainen en daarna ook moet uitrusten.. en aangezien ik moeilijk kan zeggen . colin/shannon zorg even voor jullie zelf.. gaat dat niet. Martin is er zo goed als uit gelukkig, hij heeft een andere baan sinds 1 nov. en dat gaat super, geeft veel minder stress.. heel fijn. Het is inderdaad erg heftig geweest de afgelopen 4 jaar. juni 2008 getrouwd, zware zwangerschap colin, verhuizen,hele zware zwangerschap shannon, weer weeen, dreigende vroeggeboorte, prematuur kindje op de wereld zetten en dus ziekenhuis geklooi, lijf wat ermee ophoud, rug die weer klooit, niet zelf voor shannon kunnen zorgen, operatie, revalidatie, soms shannon niet kunnen tillen, sowieso colin niet kunnen tillen.. dus mijn lijf is lichtelijjk gevloerd en heeft tijd nodig en mijn geest ook kom ik steeds meer achter.. graag gedaan hoor het hopen. Ik hoop het ook echt dat S. snel een broertje of zusje mag krijgen. Alles goed met S? Jullie hadden het ook niet makkelijk de eerste tijd, hoe is de band met schoonfamilie nu? en tussen jouw en je man gat het allemaal weer lekker?? laatste gelezen berichten bij jan mama's ging dat niet heel lekker toen..
Mimi had laatst nog geschreven dat ik je miste bij ons topic Maar het is zowiezo wat rustiger daar nu. Sorry als het evt ook door mij komt. Met S gaat het gelukkig de goede kant op! Hij is echt mijn alles, mijn grote trots Hij is oktober besneden en sindsdien gelukkig geen urineweginfecties meer enz. Hij heeft nu alleen helaas een luchtweginfectie ocharme. Hopelijk gaat de AB snel werken Met mijn schoonfamilie tja, het heeft ook nog bij onze stress onderling geholpen. Ik heb een een pnd gehad waar ik af en toe weer last van krijg. Helaas helpen de mislukte pogingen enz er niet aan mee. Er is eigenlijk veel gebeurd dit jaar. Ook snapt een man blijkbaar niet dat je de hele MMM ook moet verwerken. Het zal hopelijk wel allemaal goedkomen. Dank je voor het vragen Doet mij ook goed
schrijf je nog bij jan mama's? hoe bedoel je sorry als dat door mij komt? ik lees er al een hele tijd niet meer, kon het simpelweg niet bijbenen. Ik zou het nu wel weer wat redden om het bij te houden. denk ik. Super dat het met S. nu beter gaat !! wel sneu van zijn luchtweginfectie.. en mannen en verwerken blijkt hier dus ook een anders verhaal. Pnd he.. heftig zeg.
Misschien dat je je niet meer welkom voelde ( laatst schreef nog iemand dat daarom) en dacht misschien dat het door mij kwam , niet genoeg reageerde. Nu gaat het niet meer zo snel hahaha.