Heel mijn zwangerschap al sta ik er alleen voor. Vaderlief....nohja....laat die maar achterwege want daar heb ik niks aan. Ik heb gelukkig wel de steun van mijn ouders en zusje, maar ik woon weer thuis, uitzicht op n huisje......muaahh wanneer woningbouw eens zin heeft op mijn smeekbedes in te gaan. Flinke schulden door mijn ex, dus schuldsanering in......... Heel die tijd, toch heel positief in het leven gestaan en zo blij geweest met dit kleine wonder. Geloof me, blij ben ik nog steeds, alleen nu het einde nadert.........ik voel me gewoon erg onzeker worden. Ga ik het wel redden, kan ik zometeen mijn kindje de steun geven die het nodig heeft, zoveel vragen. Het groeit op zonder papa, de vragen die later komen gaan. Hoe moet ik hem gaan vertellen dat papa zegt dat zijn zoon niet van hem is..... Ik heb de bevalling steeds uitgesteld, maarja nu het er dus aan zit te komen, ow help.....kan ik het wel allemaal, ik weet het gewoon even niet meer. Ik heb zometeen een klein hummeltje om voor te zorgen, gaat mij dat lukken. Heb een hele zware periode achter de rug met veel tegenslag, en toch........ik moet door, het moet gewoon. Ik ben zo nieuwschierig naar dat kleine ukkie, dit is waar ik al die tijd toch stiekem naar toe geleefd heb, maar toch...... Dan zie ik weer van hele blije ouders rondlopen met hun kindje, zo trots en blij met hun kind. En dan denk ik...... en ik dan. Het klinkt zo egoistisch, dat weet ik, maar voel me echt zo rot omdat ik alles alleen ga doen. Nooit geweten dat een mens zich zo eenzaam kon voelen. Achja het komt uiteindelijk wel weer goed, dat weet ik ook, en alles zal anders zijn als dat ukkie zometeen lekker in mijn armen ligt, maar voor nu......pfff wordt even gek van mezelf en al die onzekerheden.
Meid het gaat je echt lukken! Het voornaamste wat de kleine nodig heeft is in het begin toch echt liefde en uit jouw berichtje op te maken ga je daar een hele hoop van geven! Die vent van jou weet niet wat hij gaat missen straks... Over eenzaam voelen en dat het allemaal niet eerlijk is, meid helaas weet ik (al zit ik in een totaal andere situatie want ik heb een eigen huis en een liefdevolle man) helaas alles... Probeer er voor te zorgen dat deze gevoelens je niet gaan opslokken en de overhand krijgen. Probeer naar alle leuke dingen die gaan komen. Jij hoeft je kindje straks met niemand te delen. En over een paar jaar kijk je hier op terug en zit je lekker in je eigen huisje, misschien wel met een andere, lieve vent die jou en je kindje wel waard zijn en ben je uit de schulden. Je hebt een lange weg te gaan, maar stapje voor stapje ga je er echt wel komen!
Ik herken zoveel en je verhaal. Ik ben nu 30 weken zwanger, en hier is papa ook niet in the picture. Wel genoeg steun van mijn ouders, mijn zusje en mijn vrienden en familie. Praten en vertellen over de kleine kan je allemaal met hun, maar het is niet hetzelfde als het delen met de aanstaande papa. Je voelt je soms zo verdomd alleen. En idd de angst, kan ik dit wel. Gaat me dit wel lukken straks, alle vragen, de blikken van mensen. Hoe ga ik dat in hemels naam doen? Maar ik weet. en jij weet het ongetwijfeld ook. Je kan het! Hoe dan ook gaat het je lukken! Heel veel sterkte meid, en als je is wel kletsen over wat dan ook, of over je situatie. Dan kan je me altijd een PB sturen. Wees trots op jezelf..
Hey meid , Begrijp je verhaal ook wel een beetje , denk dat iedere aanstaande alleenstaande moeder er op een gegeven moment zo over denkt , zijn denk ik ook wel een beetje de hormonen die nu mee gaan spelen maar als jij 100 % voor je kleintje gaat dan komt alles wel op zn pootjes terecht , er komt een tijd dat je denkt zo en nu voel ik me goed zelfs als single mamma ! En dat van de happy families dat zal je altijd wel blijven houden dat heb ik zelfs nu nog , en mijn dochtertje is al bijna 2.5 jaar oud .. zelfs vanmorgen nog toen er op de peuterspeelzaal een knutselochtend was voor de vaders om voor de moeders een moederdag cadeautje te maken , nou ik heb gewoon mijn zusje meegestuurd maar toch doet het pijn in je hart .. maar wij zijn het niet schuld , dat zijn die gewetenloze , onverantwoordelijke puberjongetjes die hun plichten niet nakomen .. toch wens ik je heel veel succes de komende tijd , en maak je niet druk ook aan deze moeilijke tijd komt eens een einde
Hoi meid, Ik zit zelf in de situatie dat mijn relatie heel slecht gaat en ik bijna de hele dag me afvraag of ik niet beter mijn spullen kan gaan pakken. Heb zelf ook die angst en onzekerheid,zal het me wel lukken hoe dan verder etc... Ook omdat mn man en ik al een zoontje hebben van anderhalf maakt het allemaal moeilijk. Ergens ben ik wel "jaloers"op je,ik weet dat dit heel stom klinkt!!! maar jij hebt de stap al genomen,ik moet hem nog nemen en dat durf ik niet! ik wens je heel veel succes en sterkte! dalijk als je hummeltje er is weet ik zeker dat je het goed aankan,want je kind is veel belangrijker dan een man hoor! en inderdaad,misschien kom je ooit een hele lieve man tegen waar je gelukkig mee wordt!
ik wilde even allen zeggene ht gaat jouw zekers lukken! ik doe he took allemaal alleen vade ris ook eni tin beeld hier. het gaat mij allemaal prima af. Heb veel steun vanmij vader, tante en vriendinnen van mij. Ik had in begin ook allemaal vragen of wel ging lukken allemala en hoe ik he tmoest doen. Ik woon nubij mijn vader thuis en het gaat allemaal prima. Mijn vader geeft mijn dochtertje af entoe een schone pamper en een flesje sinds ze flesvoeding krijgt. maar voor de rest doe ik eht allemaal zelf en met groot plezier. En ik straal het op straat of thuis helemaal uit da tik zo trots ben op haar
@ mamamandeleon, wat je zegt is helemaal waar je kind is belangrijker als eenman! Je kindje is afhankelijk en man neit!