Even van me afschrijven en gewoon op zoek naar ervaringen van anderen. Het is best een zware zwangerschap geweest. Van vier maanden extreme misselijkheid naar bekkeninstabiliteit. Met 21 weken verplichte rust vanwege harde buiken en menstruatiepijn. Veel gedoe op werk en nu weken niet goed slapen. Week 36 en ik ben er klaar voor en klaar mee. Mijn bloeddruk stijgt (nog niet schrikbarend), het vocht in mijn voeten, kuiten, handen en gezicht neemt toe. De kilo's (vocht) vliegen er aan en ik wil zoooo graag weer eens zonder pijn slapen. Die laatste loodjes zijn me een partij pittig, maar ik wil niet te veel klagen dus probeer ik zo positief en gezellig mogelijk te zijn naar mijn omgeving. Daarbij kijk ik natuurlijk onwijs uit naar onze kleine uk en probeer me daar op te focussen. Maar besef me ook dat het voor uk nog even een stukje veiliger is in mijn buik in plaats van op en zolang dat zo is hou ik het nog wel even vol, denk ik. Alleen met die stijgende bloeddruk, (hij wisselt erg, van 100/60 naar 150/90 en weer terug, binnen een uur) maak ik me ook wel zorgen om die kleine en over de bevalling. Wat als ik al uitgeput ben voor de hele kermis begint, of dat de baby het de komende dagen daar binnen ongemerkt toch moeilijk gaat krijgen... Hiervoor keek ik uit naar de laatste weken en bevalling. Nu ben ik toch een beetje bang, niet voor de pijn maar voor de mogelijke complicaties. Hebben jullie ook last van die onzekerheden en laatste zware weken?
Heel herkenbaar, ondanks dat ik geen complicaties of iets heb gehad tijdens te zwangerschap ben ik nog altijd bang dat er nu toch nog iets gebeurd waardoor ik straks geen gezond klein meisje op mijn buik krijg... Ik denk zelf dat veel vrouwen daar toch wel angst voor hebben zo op het laatst. De ene misschien erger dan de andere. Ik heb het in mijn omgeving 2x mee gemaakt dat het fout liep rond dit termijn ( weet daar niet de precieze reden van. Maar je hebt dat toch wel steeds in je achterhoofd.. Zolang het niet hele dagen door je hoofd speelt denk ik dat het 'normaal' is.
Ik denk dat het heel normaal is om je zorgen te maken, en al helemaal als je dichterbij je uitgerekende datum komt. Ik heb het ook hoor, eerst de angst omdat ze in stuit bleef liggen, toen was ze uiteindelijk zelf gedraaid, bleek ze aan de grote kant dus zei de vk meteen je hebt zwangerschapsdiabetes, dus alsnog kans op keizersnee. Nu blijkt dat ik geen diabetes heb gelukkig maar zit de kans voor een keizersnee er alsnog in omdat ze 'groot' is. Ze zou nu 3400 gram zijn en vorige week zeiden ze nog 2500 gram... Het blijft dan in je hoofd spoken dat je misschien zelf iets niet goed doet, dat je nu al een slechte moeder bent (dat heb ik in ieder geval) daardoor slaap je slechter en door dat je zo moe bent lijkt alles weer erger... Vocht zit er bij mij ook aan alle kanten aan, heeft ook met het weer te maken van de laatste dagen. Maar ik begrijp heel goed dat je er klaar mee en voor bent. Dat heb ik ook, aan de ene kant mag ze nu komen, en aan de andere kant heb ik het idee dat ik erf totaal niet klaar voor ben en dat ze nog even een jaartje moet blijven zitten.. Heel normaal dat je je onzeker voelt, is niet niks waar je aan begonnen bent, het is een heel nieuw hoofdstuk. Probeer wel te praten met mensen hierover, ik heb het geluk dat ik mijn vriend alles kan vertellen, en naast hem mijn zus. Plus het hier van mij af schrijven is ook heel fijn. Sterkte meis, je kan het, de laatste loodjes zijn altijd het zwaarste!
De beste tip die ik je kan geven uit ervaring is maak het bespreekbaar! En vooral ook naar de vk/gyn! Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Ik heb heel lang gebroken vliezen gehad en uiteindelijk de 52 uur voor de geboorte NIET geslapen. Eerste nacht volop in afwachting van weeën (moesten op gang komen maar gebeurde niet), tweede nacht niet geslapen vanwege weeën. Uiteindelijk bevallen (zonder pijnstilling) van een bijna 9 ponder die als sterrenkijker lag. Ja.. Ik was uitgeput en het was zwaar en extreem vermoeiend. Maar somehow haal je ergens de kracht vandaan om zo'n mensje op de wereld te zetten. Sterkte de laatste loodjes. Ik hoop voor je dat de warmte af gaat nemen.
Bedankt voor al jullie lieve reacties en sterkte wensen, dat helpt al enorm, weten dat je niet de enige bent en dat het er ook wel een beetje bij hoort. Woensdag weer naar de verloskundige, daar zal ik het wel aangeven inderdaad. Ondertussen verder aftellen en proberen toch nog te genieten . Mijn man weet er wel van en doet wat hij kan. Hij is lief en stelt me gerust, maar ik wil nu we nog alle tijd voor elkaar hebben ook graag nog de gezellige positieve vrouw uithangen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere . Hij heeft het ook wel vaak door als het niet gaat. Ik denk dat ik pas echt gerust ben als alles achter de rug is en er een gezond kindje mee naar huis mag, hoewel... dan komen er vast weer andere onzekerheden haha. Dat is het ouderschap hè Klinkt ook niet als echt fijne laatste weken Zsagom. Krijg je nog een extra controle ivm de wisselende berichten over haar gewicht? Aman1985 en zsagom, jullie beide ook succes met de laatste loodjes!
Thanks! Je bent zeker niet de enige, ik denk dat iedereen er wel last van heeft Fijn dat je in ieder geval een man hebt die het ook begrijpt! Ook dat je niet altijd even positief kan blijven. Ja het zijn niet de makkelijkste weken geweest inderdaad. Ik heb aanstaande donderdag weer controle en dan gaan we even kijken hoe of wat. Ik probeer het gewoon allemaal maar op me af te laten komen. Denk ook dat je pas gerustgesteld bent als het allemaal achter de rug is, maar dan komen inderdaad de andere onzekerheden Als je iemand nodig hebt mogen jullie me altijd berichten, jullie ook veel sterkte met de laatste loodjes, dit kunnen we!
Oei, heel herkenbaar! Vanaf week 20 te kampen gehad met bekkeninstabiliteit en ik sliep nog maar drie uur per nacht door de pijn. Ik vond het echt vreselijk. Heb helaas maar een week pijnvrij gehad en kunnen genieten van de kleine man in mijn buik. Na die week begon de ellende weer. Zoveel vocht vasthouden dat mijn benen continu strak stonden, oh wat doet dat pijn zeg! Uiteindelijk trok ik het niet meer en sliep ik de laatste weken voor de bevalling een nacht per week in het z'huis waar ik slaapmedicatie kreeg. Gewoon even een nacht doorslapen zonder pijn. Heerlijk! Ik kon thuis geen kant meer op: niet meer fietsen, autorijden ging niet meer en lopen kon ik nog veen 100 meter. Ik was zo blij toen ik werd ingeleid!! Het eerst wat ik de dag na de bevalling zei was: "ik ben zooo blij dat ik niet meer zwanger ben, ik kan weer normaal slapen!!" Ik was gewoon in een feeststemming 😂
Ik had tot 38 weken een heel onzeker gevoel. Maar meer over na de bevalling als er ineens zo'n kleine frummel is die helemaal op jou is aangewezen! Ergens eind week 38 is die knop omgegaan. Ben nu 39 weken en er zo klaar voor... heel bizar ofzo alsof er een knop is omgegaan psychisch. Dat ging eigenlijk vanzelf.
Precies, wat kijk ik uit naar dat moment!! Vandaag met de verloskundige besproken. Al het volgende week niet verbeterd is wordt ik weer doorgestuurd naar de gyn. Ze is bang dat als ze me te lang zo door laten tobben ik geen kracht meer heb voor de bevalling of daarna helemaal ben uitgeput. Ik hoop natuurlijk dat het alsnog vanzelf opstart, over inleiden lees je zoveel verschillende verhalen. Hoe heb jij dat ervaren? Ondertussen zit ik nu aan de bitter lemon en morgen ga ik naar de voetreflextherapeut . Ben benieuwd hoe dat is, voorlopig zit de kleine nog hoog. Ik heb wel veel gerommel in mijn buik, menstruatiekrampen, maar het lijkt nog niet te lukken om in te dalen.
Thanks Josssje, hoe gaat het nu met jou? Voel je je al wat gerustgesteld? Controle ging goed vandaag, ik had nu weer een andere vk (er werken er 5 in de kliniek waar ik zit) en die zei weer dat het geen probleem moet zijn. Ik ben zelf ook best groot (1.80, en manlief is 1.85) dus we hadden er wel al rekening mee gehouden dat ze niet heel klein zou zijn hihi. We gaan het allemaal zien, ze zei hou er maar rekening mee dat ze week 40/41 komt. Pffff, van mij mag ze nu al
Fijn dat de verloskundige geen problemen voorziet, dat is in ieder geval een geruststelling . Ver weg dan nog hè, week 40/41, vooral volgens mij omdat we nu echt in de wachtstand staan. Mijn bloeddruk blijft wisselen... Woensdag opnieuw controle en als ik me er rot onder blijf voelen gaat ze overleggen met de gyn. Alleen voel ik me niet ziek ziek, gewoon niet lekker zeg maar. Het is moeilijk uitleggen. Gisteren werd ik onwel in de auto (rit van 5 min), maar trek dan met een half uurtje weer bij. Vandaag veel harde buiken, ik hoop op indalen . Voetreflex heeft niets gedaan, helaas, maar ik weet wel de drukpunten die volgens haar weeën op zouden kunnen wekken. -De plek tussen je wijsvinger en duim in, aan de bovenkant van je hand. -Als je drie vingers boven de knokkel van je enkel/voet legt, de plek erboven en de plek net onder de knokkel. -Ook op de spier van je schouders, dat is wat moeilijker uitleggen. Als je je schouder hebt en je nek, daar dan tussen aan de bovenkant. Maar of het helpt... ik druk me rot haha.
Hoe is het met jullie? Ik ben gisteren bij de gyn geweest, daar hebben we het over inleiden gehad. Na lichamelijke onderzoek en controle van de kleine uk ziet ze nu nog geen medische noodzaak. Ze zou me wel willen strippen, maar omdat hij nog niet is ingedaald kan dat helaas nog niet. Ik heb nu 1 cm ontsluiting, maar als ik zo eens om me heen lees hoef ik daar nog niet zo heel erg enthousiast van te worden. Was ik eerst wel, soms toch jammer al die info die je op internet kunt vinden . Gisteravond wel wat bruinige afscheiding, maar ook dit valt te verklaren na het inwendig onderzoek. Maar goed, al met al, zorgen om de kleine hoeven we ons nu gelukkig niet te maken. Morgen weer naar de verloskundige, ik hoop zo onwijs op in daling. Als hij met 40 weken nog niet is ingedaald mag ik opnieuw contact opnemen met de gyn over inleiden, alleen weet ik niet of ik dat wel wil. Wil liever dat alles natuurlijk opgang komt. Inleiden lijkt me voor de baby en mezelf gewoon niet fijn, het kan wel 4 dagen duren voor er dan iets gebeurt terwijl hij er dan misschien toch nog niet klaar voor is. Hoe graag ik het ook zou willen... Mijn lijf is zo op! Dreigen heeft ook geen zin. 'Als je nu niet in daalt, krijgt je voor je vierde geen schommel' maakt geen indruk . Ik heb wel mijn zorgen kunnen uiten over de gezondheid van het kleintje en ben daarin voor nu gerust gesteld. Dat is al fijn, we blijven positief .