Mijn zoon van (bijna) 6, is erg onzeker over zichzelf. Hij zegt wel eens dat hij een stom kind is en slaat zichzelf soms (niet super hard ofzo). Soms vraagt hij aan mij of hij een "stom kind" is. Begrijp me goed als ik zeg dat hij zulke woorden nooit uit mijn (of mijn partners) mond heeft gehoord! Vorig jaar is zijn beste maatje verhuisd. Dit jaar verhuisde wèèr zijn beste vriendinnetje... Sindsdien lukt het hem niet zo goed meer om contact te maken met anderen ofwel om zich te mengen in sociale activiteiten. Hij zegt dat niemand hem ziet staan en dat hij niet uitgekozen wordt door anderen. Mijn moederhart breekt dan echt... Op school heb ik het aangehaald. De juf zegt dat er in de klas niemand is die niet met hem zou willen spelen en dat hij ook uitgenodigd wordt door anderen. Het lukt hem echter niet om zich echt te mengen in het spel (vooral van jongens). Hij is vooral bezig met fantasiespel of vadertje moedertje spelen, maar is niet sterk in bijvoorbeeld voetballen en dat soort activiteiten. Hij is heel rustig en niet zo uitgelaten als jongetjes vaak zijn als ze de speelplaats oprennen. Hij is altijd al wat faalangstig geweest, wat met name ook tot uiting kwam in zijn spraakontwikkeling (zei pas woorden als hij zeker wist dat hij het kon) en ik zie het ook bijvoorbeeld terug als hij moet knutselen ofzo (zijn fijne motoriek loopt iets achter), dat haat hij dus en wordt erg boos als hik gedwongen wordt. Nu weet ik niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik leg hem vaak uit dat ik ook niet alles kan en sommige dingen moet leren of moeilijk vind. Ik noem ook vaal de dingen die hij wel kan en goed in is. Ik zeg ook dat je sommige dingen moet leren door te oefenen. Ik zeg dat hij geen stom kind is en dat ik heel veel van hem hou. Ik weet het anders ook niet... Op school zal een rots en water training plaatsvinden waae ik hem voor opgegeven heb. Zou dat wat zijn? Misschien herkent iemand dit of heeft iemand een advies... (Ik had dit onderwerp ook al bij "schoolkinderen en pubers" gezet, maar achteraf denk ik dat het hier beter op z'n plek staat?)
Mijn dochter is 5,5 en noemt zichzelf ook regelmatig dom of stom. Ze is ook wat onzeker. Ze is erg perfectionistisch. Ik probeer haar meer zelfvertrouwen te geven door haar meer zelf te laten doen. Merk dat dat wel helpt. Als jij denkt dat zo'n cursus kan helpen moet je dat gewoon doen.
Mijn zoontje is ook zo. Hij benoemd niet dat hij zichzelf stom vind of zo. Maar is wel erg faalangstig en perfectionistisch. Moet gedwongen worden voor werkjes te maken. Is erg ongeconcentreerd. En is op het schoolplein ook absoluut niet weerbaar. Zijn taalontwikkeling kwam ook langzaam op gang. Wil het ook pas zeggen als hij zeker weet dat hij het goed doet. Thuis is hij heel impulsief waardoor hij ook wel vaak gecorrigeerd moet worden. Hier wordt hij erg verdrietig van en vraagt of ik hem nog wel lief vind. Ik antwoord daarop dat hij heel lief is maar dat ik stoute dingen die hij doet niet goed kan vinden. Ik vind het ook lastig om hier mee om te gaan. Nieuwe dingen doen vond het ook moeilijk. Hij zegt vaak, kan ik niet, wil ik niet, doe ik niet. En hij is vaak geneigd de weg van de minste weerstand te kiezen. Nu moest hij naar de tandarts vanwege gaatjes e.d. (het complete verhaal daarvan zal ik je besparen) maar hij is niet goed behandeld bij onze eigen tandatts en zodoende angst opgelopen en bij n speciale kindertandarts terecht gekomen. Vanwege zijn leeftijd en ongeconcentreerdheid en de hoeveelheid die moest gebeuren (4 behandelingen) zag ze de behandeling het liefst onder narcose gebeuren. Op mijn verzoek heeft ze het eerst gewoon geprobeerd. En dat is gelukt!!!! Vandaag de laatste van de 4 behandelingen gehad!! En het is helemaal goed gegaan zonder narcose. Hij is nu super trots op zichzelf en wij op hem!! Ben blij dat ik heb doorgezet. En op die manier leert hij ook wat doorzetten is. En dat heeft een onzeker kind juist nodig: succes ervaringen... Probeer daar met je kind naar te zoeken. Op welke manier maakt niet uit. En als er van school n cursus aangeboden wordt zou ik daar zeker gebruik van maken
Dochter hier heeft van diezelfde trekjes van onzekerheid en perfectionisme. spreekt ook alleen wat ze zeker weten goed kan, wordt onwijs boos als dr puzzelstukje niet past (wat goed ligt alleen iets scheef). Alles moet bij haar maar in 1x goed, terwijl werkelijk NIEMAND dat verwacht. Durf alsjeblieft fouten te maken. Mama laat nu dus geregeld dingen mislukken om het vervolgens te herstellen en bij voorkeur met haar hulp. Want tja, met proberen kan er wat mislukken maar t geeft niks als het misgaat want dan doe ik t toch opnieuw? Met +-4 en als ze emotioneel stabiel genoeg is gaat ze naar een vechtsport (defensief karakter). Wij hebben zelf ook een vechtsport achtergrond overigens.