Hoi dames. Ik weet niet of ik hier goed ben met mijn topic. Maar dat merk ik dan vanzelf. Ik was zomaar eens nieuwsgierig naar het volgende. Zijn hier dames met een stoornis of beperking die zwanger zijn of al een kindje hebben en hoe gaan jullie en jullie kindjes hier dan mee om. Ik zal aftrappen. Ik ben zwanger van de eerste. ik heb een conversie stoornis. Ik kan me voorstellen dat de meesten niet weten wat dat is dus ik zal proberen het kort uit te leggen: Ik mis of heb een te kort aan het hormoon serotonine. Ook wel bekend als het gelukshormoon. Serotonine speelt een rol in het verwerken van stress en emoties. Omdat ik daar dus te weinig van heb heb ik een 'emotieregulatieprobleem'. Dat houd ik dat ik soms moeite heb met het verwerken/tonen van emoties. Dat betekent niet dat ik een emotieloos mens ben. In tegendeel. Als er iemand een emotioneel persoon is. Dan ben ik het wel. Nee ik moet bewust mijn emoties verwerken. Omdat ik daar dus soms moeite mee heb lost mijn lichaam dit zelf op door die emoties en stress om te zetten in spierspasmen. Nu heb ik de stoornis heel goed onder controle en heb ik geen aanvallen meer. Soms nog wel kleine tics maar dat stelt niets voor. Nu tijdens de zwangerschap zijn de tics en wat meer. Maar jam een kindje krijgen is ook niet zomaar wat. ik heb het inmiddels zo goed onder controle dat ik de tics en eventuele aanvallen kan laten komen wanneer het mij uitkomt. Dus mijn kindje zal ook geen gevaar lopen. Het is ook niet erfelijk. Anders was ik niet aan kinderen begonnen. Nu vroeg ik mij dus af of er dames zijn die ook iets hebben. Bijvoorbeeld. Epilepsie. ADHD. Iets uit het autistisch spectrum. Ms. Cp. Enzovoort. Hoe gaan jullie hier mee om tijdens je zwangerschap en als moeder zijnde? Hoe reageren jullie op vragen van je kinderen of vriendjes van kinderen? Ik ben benieuwd naar de reacties.
Hoi, Ik wil mij ook wel melden Wat een heftige stoornis heb jij mee te dealen zeg, wat knap dat je zo stabiel bent nu! Ik ben ook zwanger van mijn eerste. Ik loop al heel wat jaartjes mee binnen de GGZ en heb verschillende diagnoses voorbij zien komen, ADHD, Borderline, Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Maar ze leken allemaal op de een of andere manier toch niet te passen en werden later net zo hard weer van tafel geveegd. Het afgelopen jaar heb ik mij heel erg goed gevoeld en heb dus bewust met mijn partner ervoor gekozen om voor een kindje te gaan. De eerste tijd voor en de eerste paar weken van de zwangerschap voelde ik me beter dan ooit, voelde me bijna high. Ik kreeg een bak lading aan zelfvertrouwen en begon als een malle grenzen aan te geven. Tegelijkertijd ging ik wel steeds slechter slapen en op een gegeven moment liep ik puur op adrenaline. 3 weken geleden knapte de bubbel waar ik in zat, gelukkig door mijn zeer alerte psychologe. Een aantal heftig confronterende gesprekken en inmiddels zie ik haar weer twee wekelijks en mag ik mij op 3 februari melden bij de psychiater van de pop poli om dat er een zeer stek vermoeden is dat ik een bipolaire stoornis heb. Er volgt een een spannende tijd en ik zit in een diepe low, ernstig dicht tegen het randje van een depressie. Het is ons kindje wat mij draaiende houd en de grootste drijfveer ooit, maar ervaar het als enorm zwaar. Ik word meermaals overvallen door schuldgevoel en angst dat ik geen goede moeder zal zijn. Dit wisselt gelukkig af met een oerkracht/gevoel dat ik voor dit hummeltje door het vuur zal gaan en alles op alles zal gaan zetten om zo stabiel mogelijk te zijn als de kleine komt. Gelukkig ben ik in zéér goede handen! Hoe ervaar jij het zwanger zijn nu?
Mijn stoornis is heftig geweest. Heb er nu bijna geen last meer van. Maar de kans op een aanval ligt altijd op de loer. Dus ik moet altijd bewust omgang met emoties en stress. Gelukkig gt dit inmiddels bijna vanzelf met hulp van mijn geweldige man. Dat van jou is ook niet niks. Het is wel al heel wat dat je het zelf erkent. Dat is een belangrijke stap. Ik ervaar het zwamger zijn als geweldig. Ik voel me goed. Kom voor mezelf op en ben emotioneel stabiel. Ik heb het idee dat de verandering in hormoonhuishouding hier een hoop doet. En wat mijn kindje alert betreft. Als die vragen heeft of zijn vriendjes oid zal ik die ook eerlijk en open beantwoorden. En ik denk door mijn eigen ervaring mijn kind leren over zijn gevoelens te praten en te uiten. Voor jou lijkt het me nu een pittig periode. Fijn dat je in goede handen bent. En wat betreft goede moeder zijn. Fouten maken doet iedereen. Zolang je dat maar doet merk onvoorwaardelijke liefde zal het wel goed zitten. Wat mijn ervaring is is dat de angst voor iets vaak erger is als het ding zelf.