Ook bij ons is het misgegaan. Ik had op 10 weken een echo maar het hartje bleek gestopt te zijn bij 9 weken. Ik zit op een emotionele rollercoaster op dit moment. Het is enorm snel gegaan. Donderdag had ik de echo en de dag erna werd het vruchtje verwijderd. Op de echo was het echt al een gevormd mensje! Met armpjes en beentjes maar het lag doodstil en er was geen hartactiviteit. Tijdens de curretage heb ik niks opvolging gekregen. Ik weet echt van niks. Wanneer het terug groen licht is, hoe het met mijn baarmoeder gesteld is enzv. Ik heb niks infomatie gekregen zelfs niet als ik vragen stelde. Het maakt dit verlies extra zwaar.
hey meid, ik weet helaas maar al te goed wat je meemaakt heb het ook 2x meegemaakt helaas het blijft een grote verlies ik vind het meer als aso dat ze je geen ant. geven!!!!!! wat belachelijk ik heb na beide curretages helemaal niet gebloed dus na een week kreeg ik nacontrole of alles schoon was zou ik ook vragen als ik jou was!!!! want bij de 2de curretage bleek dat niet alles schoon was dus is het restweefsel nogmaals verwijderd heeeeeeel veeeel sterkte en ja er is geen woord die je weer goed zal laten voelen dus kan je alleen maar sterkte en steun toewensen. maar probeer hoe dan ook pos. te blijven want aan neg. zijn heb je al helemaal niets ik ben weer opnieuw zwanger en dit keer zal het gewoon goed gaan(net als bij jou de volgende keer ) bij vragen kan je me altijd pb-en
Mij werd wel vanalles uitgelegd namijn curretage .. Als ik jou was zou ik het ziekenhuis bellen en of een nacontrole aanvragen ( heb ik zelf niet gehad) of gyneacoloog bellen (telefonisch spreekuur) en je vragen op papier zetten en ze dan allemaal stellen ....Want dat ze jo zo naar huis sturen , dat slaat helemaal nergens op .............. Veel sterkte meid !!!
Ik heb hetzelfde meegemaakt, ook een missed abortion bij 10 weken. Het is verschrikkelijk hoe je wereld dan instort als je dat ziet op de echo. Ik kreeg de dag van de curettage een papier met leefregels mee naar huis, en na 3 weken een nacontrole. Vaak zeggen ze dat je pas na je eerste menstruatie weer mag proberen zwanger te worden, maar ook daar wordt door de gyns verschillend op gereageerd. Sommige zeggen dat je het gelijk weer mag proberen. Ik zou in het zieken huis gewoon om een nacontrole vragen en je vragen beantwoord zien te krijgen. Ons ziekenhuis had een speciaal telefonisch spreekuur wat je kon bellen met vragen op gyn.gebied. Sterkte de komende tijd
Bedankt dames voor jullie steun en het woodje uitleg! Ik had niet verwacht dat ik het zelf zou meemaken en op deze manier afscheid zou moeten nemen. Maar het is wat het is en daar kan ik niks aan verandeen. Mijn eigen gyn is voo een paar dagen weg. Daarna zal ik even bellen met mijn vragen. Dikke knuffels!
In november heb ik ook een MA gehad. Moet je eerlijk zeggen dat ik goede uitleg heb gehad van te voren en toen het was gebeurd een aantal folders heb meegekregen met info. Vind het schandalig dat ze je geen verdere informatie over hoe en wat hebben gegeven. Ik zou als ik jou was, zeker even bellen met de gyn, want dit slaat helemaal nergens op. En ook even navragen hoe het zit met de na controle. Ik wil je wel heel veel sterkte toewensen.
Lolieken, heel veel sterkte meid! Had je al een PB gestuurd maar zag nu dit topic... Echt wel vreemd dat ze je nauwelijks / geen uitleg hebben gegeven. Bij mij was het zo dat ik nauwelijks meer bloed verloor, pas na 10 dagen en toen 3 dagen behoorlijk... Daarna gewacht op menstruatie die kwam na 4-5 weken ongeveer daarna mochten we van de gyn. weer voor zwangerschap gaan. Ook na 3 weken controle gehad bij gyn voor overige vragen enzo. Zou zeggen bel je eigen gyn. als ie terug is, is wel het prettigst. Heeel erg veel sterkte meid! Liefs
Hallo ik ben Juul Een paar weken geleden begon ik met wat bruin bloedverlies. Na twee dagen een echo laten maken, ik was bijna 8 weken zwanger. Het hartje klopte mooi en geen verdere aanwijzingen gevonden. Dolblij was ik, dacht twee dagen lang dat het een abortus was i.v.m. bloedverlies zo nu en dan, krampen en stolsels. Taart gehaald! Na de echo ging ik steeds meer bloeden, constant. Tien dagen later: hartje gstopt en men zei dat ik zwanger was 9 weken en een paar dagen. De arts zei:het is in 1 week een dag gegroeid na de laatste echo. Maar dat klopt toch niet? Nu zit ik thuis met een overleden zwangerschapje in mij en kan pas over 6 dagen geholpen worden. Ik ben zo bang om het thuis kwijt te raken, zie zo tegen de pijn op en om het te zien. Ik ben er kapot van. Eerts denk je: het leeft niet meer en dan toch wel en gisteren dacht ik: het leeft, leuk een echo en het leeft niet meer?! Ik snap er helemaal niets van. Ik ben kwaad, verdrietig en weet niet waar ik het zoeken moet. Ik ben wel op leeftijd voor een zwangerschap, ben 43 en de kansen zijn dan ook klein dat het blijft leven, ik dacht dat ik daarop voorbereid zou zijn, Het valt mij enorm tegen deze emoties. Dit was mn laatste kans, ik zal het moeten accepteren. Gelukkig ben ik wel al moeder en is het niet zo dat ik nooit een kind zou hebben, die heb ik wel, al 22 jaar. Maar mijn wens was altijd nog meer kinderen te krijgen. Door omstandigheden ging dat nooit. En ik was zo trots om op mijn leeftijd nog op een natuurlijke manier zwanger te worden. Had enorm veel enrgie deze afgelopen weken, zag er enorm goed uit. Maar nu ben ik een gebroken hoopje vrouw en voel me zeer zwak. Het idee dat die kleine er nog zit, al dan niet levend, vind ik vreselijk.
Veel sterkte met de verwerking hiervan. Dat je nergens over ingelicht bent, vind ik echt zeer slecht. Ik zou dan ook zeker je VK of gyn even bellen voor uitleg, bevestiging of wat je ook nodig hebt, daar zijn ze ook voor. Zelf heb ik hetzelfde meegemaakt en in het zhs werd mij ook niks verteld, gelukkig nam de dag erna mijn vk contact op en heeft mij e.e.a uitgelegd, wat wel prettig was. Wellicht een lichtpuntje: ik was twee maanden daarna weer zwanger en tot nu toe loopt het prima. Sterkte!
Hallo Sascha, Wel apart, ik wilde de kleine ook Sacha noemen, in ieder geval de laatste week dacht ik daarover. Ik ben wel ingelicht wat een spontane miskraam met mij zal doen en een curritage heb ik een ervaring mee. Maar stilletjes hoop ik op een wonder en een curritage is zo definitief, hoewel ze denk ik niet het mis hadden. Het is dat ongeloof, je gelooft het gewoon niet. De dag voor de curritage heb ik nog een afspraak met vragen, ik was afgelopen week te emotioneel toen de arts het hartje niet meer zag/hoorde kloppen en haastte mij naar huis. Vandaag heb ik het gevoel dat het voor de tijd zal gaan, voel me beroerd vandaag. Wat een ellendige toestand he, dacht dat ik mij geestelijk wel had voorbereid op een eventuele miskraam, dit omdat ik al 43 ben. Maar wat valt het tegen zeg,ppppffff. Bedankt voor je bericht. Lief!