Hier is het de laatste 2 weken ontzettend raak: ik kan om het minste of geringste in janken uitbarsten en dan natuurlijk niet meer ophouden. Of het nou om gedoe op m'n werk gaat (waar ik normaal echt heel nuchter onder kan blijven), een stomme reclame, mijn vriend die echt heel lief vraagt of ie iets voor me kan doen, mensen op tv die trouwen of het besluit om ons parkietje wel of niet in te laten slapen (oké, da's wel erg genoeg om van te gaan huilen), het is echt niet normaal!! Terwijl ik over andere zaken (stuitligging dus ws een keizersnede) echt heel rustig en rationeel kan nadenken en kan praten. Het zullen de hormonen wel zijn hoor, maar het is wel vreselijk vermoeiend, zeker als je een paar nachten al wat minder goed geslapen hebt!!!
Haha, ja.. Ik noemde het altijd monstermonen! Ik zou zeggen geef je er lekker aan over, soms is het toch even heerlijk om even goed te huilen... Je kan er eigenlijk ook niks tegen doen. Zolang je je verder maar goed voelt! Sterkte met de laatste loodjes!
aahhh vind je wel een beetje sjieluggg ! geruststelling na de bevalling houd je dit nog wel even. Ik was altijd echt een nuchtere en zelf ik, bijna 1,5 jaar na de bevalling ben nog redelijk emo
oh ja emoties vliegen hier ook rond. Gelukkig hoef ik niet meer zo veel te huilen,maar ik doe zap gewoon weg bij zielige reclames. Huilfilms oid. Dan maar even niet kijken. En als ik eenmaal ga lachen!!!!!!!!!! Nou dan is het helemaal mis. Hou ik nooit meer op... Wel grappig eigenlijk voor mijn omgeving maar ik ben ondertussen alleen maar bang dat ik ook nog in mijn broek ga plassen Misschien is het gewoon een soort voorbereiding op de stortvloed van emoties die ons te wachten staat!. Als je het gevoel hebt dat je moet huilen ga je dat toch lekker doen.. Verders hoef je ook niet zoveel meer toch. De laatste loodjes kun je maar beter gebruiken om kalm te doen en voor te bereiden op de grote prestatie die je gaat leveren... Sterkte nog even!.
Na de bevalling ga je nog even door met huilen, tenminste ik wel, ik was de eerste twee weken echt dagelijks aan het huilen, nu is het gelukkig minder aan het worden, ik begin me meer en meer mijn oude ik te voelen... Maar geef je lekker over aan die huilbuien, je kunt het maar beter kwijt zijn toch? Ikzelf zat er niet zo mee, meestal na zo'n huilbui voelde ik me opgeluchter.
Heel herkenbaar. Ik heb dit ook sinds een week. Huilen en lachen. En als je dan eenmaal begint, kun je ook niet meer ophouden. En als ik dan moet huilen, dan komt ons dochtertje naar me toe en slaat ze d'r armpjes om me heen en dan wordt het alleen maar erger .
Kon ik maar eens even goed janken, zou goed opluchten denk ik Denk ook dat het erbij kan horen hoor. Hier noemen we ze hormonsters Misschien niet te veel tegen proberen te verzetten, al vind je dat moeilijk, je hebt die behoefte nou eenmaal. Knuf *en nou niet janken he!* Elmo
Ik heb het de hele borstvoedingsperiode nog gehad... Later niet meer zo erg als rond de bevalling, maar toch emotioneler.
Hahaha!! Nou, fijn om te weten dat het voorlopig dus nog niet op gaat houde !! Ik zal manlief vast voorbereiden... Bedankt voor alle knuffels en de steun en nee, ik zit nu niet te huilen (heb ik net nl al uitgebreid gedaan, hihihihi)