Hoi Soms dan lig ik echt de denken.. Als ons ukkie er strax is veranderd er zooo`n hoop. Ben bang dat de relatie met m`n man anders word... We zijn nu bijna 2 jaar getrouwd doen veel dingen samen maar hebben ook wel onze eigen dingen, kunnen gelukkig overal over praten en we zijn dolgelukkig dat we een kleintje krijgen, maar toch ben ik bang als het er strax is dat ik te veel aandact aan ons kleintje ga geven en dat ik m`n mannetje te kort ga doen.. Herkent iemand dit? of maak ik me nu zorgen om niks. Alles veranderd zometeen, en misschien ben ik ook wel zon doos die niet heel goed tegen veranderingen kan. ben zo blij en kan niet wachten tot ons ukkie op de wereld is en volgens m`n man gaat het allemaal wel meevallen.. Maar toch dat stukje onzekerheid blijft.. Ik moest het ff kwijt, als iemand dit herkent of zoiets heeft van ik dacht dat ook maar het valt allemaal mee oid.. graag een reactie. Bedankt.. Liefs Danielle
Ja, heel herkenbaar. Ik maak me daar ook best een beetje zorgen over, en eigenlijk over alles...! Word er gek van. De ene keer kan ik de hele wereld aan, en de andere keer ben ik onzeker over alles! Ga ervan uit dat het goed komt, maar onzeker ben ik ook zeker!
Ik heb precies hetzelfde hoor.. Zit echt elke dag te denken. Volgens mijn man komt het wel goed allemaal en maak ik me zorgen om niets. Wij zijn nu ook 2 jaar getrouwd. En ik wil ook heel graag dat ons kleintje zo spoedig mogelijk komt maar ben ook bang dat ik me alleen met hem ga bezighouden en me man weinig aandacht ga geven.
Heel normaal hoor, dat je daar onzeker over bent. Tuurlijk gaan er dingen veranderen. Je kind gaat straks heel veel aandacht opeisen, maar dat komt helemaal goed! Gewoon met elkaar blijven praten zoals je nu ook doet. Als de beeb er is, dan is het alsof hij/zij er altijd al geweest is.
Ja hoor, dat heeft iedereen denk ik, een beetje angst voor het onbekende. Maar het komt vast allemaal goed hoor!
heel normaal inderdaad, dat komt omdat we bij een 1e kindje niet kunnen inschatten hoeveel er gaat veranderen en ons er daarom niks bij voor kunnen stellen, daar wordt je onzeker van want er valt niks te plannen, je zal het over je heen moeten laten komen, wij allemaal, bij mij breekt het zweet ook al regelmatig uit bij de gedachte wat er allemaal van me verwacht wordt en hoe ik mijn aandacht in vredesnaam nog moet verdelen.
Bedankt dames voor jullie antwoorden. Ben een stuk gerustgesteld. We komen er vast samen uit en proberen er ook heel veel over te praten, maar toch het blijft een onzeker puntje.. Liefss
Ik ben ook vaak bang. Ik ben eigenlijk banger voor de tijd ná de bevalling dan de bevalling zelf. Mijn grootste angst is dat ik spijt zou krijgen van mijn kind. Dat ik mijn oude leven ga missen en dat ik het allemaal niet aan kan. Maar volgens mijn vriendinnen is het zo dat als de baby er eenmaal is, het net lijkt alsof hij er altijd al geweest is. En dat het inderdaad zwaar is, maar dat er een soort kracht in je vrijkomt waardoor je het gewoon allemaal dóet. Ik kan me er nu nog weinig bij voorstellen, en dat maakt het ook zo eng. Het is niet iets dat je van te voren kunt plannen. Het is een enorme grote sprong in het duister, en daar kan ik als controlfreakje helemaal niet zo goed tegen
Had ook allemaal dingen gelezen over mensen die opeens anders met elkaar omgingen... Dat het kindje allemaal spanningen bracht. En was ook wel gehecht aan die dingen die wij echt samen deden... Had verwacht dat dit misschien wel tot spanning zou leiden... Maar dat is helemaal niet wel. Mijn man is nog steeds een geweldige man, een superpapa en ik ben in elk geval een lieve mama voor ons meissie. Had me ook redelijk druk gemaakt maar och al met al was het zo natuurlijk terwijl ik nooit had verwacht dat dat zo zou gaan. Maar goed... je moet het allemaal toch meemaken voor je het gelooft.. Trek je niets aan van negatieve verhalen. Natuurlijk zal je wel eens moei zijn allebei straks maar als het nu lekker gaat, gaat het dat straks ook en heb je alleen maar steun aan elkaar en geen ergernissen hoor meis. iedereen loopt hier nu ook te vragen... was zeker wel wennen he. En als je dan zegt dat het allemaal wel meeviel en tegen verwachting echt goed verliep wordt je aangekeken alsof je twee hoofden hebt ofzo... Kortom... zou zeggen wacht lekker af en heb vertrouwen en jou, je vriend en in jullie tweetjes en drietjes...
Ik ben de afgelopen 2.5 week juist veel meer van mijn man gaan houden. Wat is het genieten om te zien dat hij een geweldige vader is, wat is het heerlijk om hem trots te zien op ons mannetje, en wat bijzonder dat we dit samen delen. Nee hoor, mijn man komt juist niets te kort, hij heeft zoveel tijd aan de baby besteed dat ik juist helemaal verliefderig weer aan ´t worden ben en dus ook meer aandacht voor hem heb. Dus als je relatie goed zit en je man zich echt op de baby verheugt, wees niet bang, dan zie je juist je man ook staan! Mikki die angst had ik ook, dat ik spijt zou krijgen, en soms nog wel een beetje. Maar het helpt als ik op de minder leuke momenten (en ja, die zijn er nu al, hihi... zo geweldig is ´t niet als je wilt slapen en je versgeperste baby op z´n gemak een uur gaat drinken bij je, haha) bedenk dat het ook niet 24/7 leuk en geweldig en `rozewolkerig´ hoeft te zijn. Even de lat weer wat lager leggen voor mezelf zeg maar
Bij mn eerste was ik 100% zeker van alles.. en heel gek bij mn 2e nu ben ik onzeker over alles.. T zal wel aan de hormonen liggen hoor
ik ben daar juist helemaal niet bang voor. wij kletsen juist over de dingen die we straks samen met de kleine gaan doen, lekker wandelen met zijn drietjes. ik denk er juist zo over dat de kleine een hele aanvulling is op onze relatie (we kennen elkaar 9 jaar, hebben 4,5 jaar een relatie en zijn nu getrouwd) , we spelen nu ook veel samen met ons konijn. die zetten we elke avond wel 2 uren op schoot, mag bijna de hele dag vrij rondlopen in de tuin en is bijna helemaal tam. Mijn man vind het geweldig om dat beest te vertroetelen zoals sommige mensen bij een hond doen, en als het straks onze kleine is dan weet ik zeker dat hij juist erg veel met de kleine bezig zal willen zijn. Maar daarbij moeten we wel in de gaten houden dat we ook nog samen dingen gaan doen, en mn ouders en schoonmoeder willen dolgraag oppassen dus ik denk dat dat heus wel goed komt. Zo kun je het ook bekijken, misschien heb je er wat aan.
Het valt me wel op dat mijn vriend zich idd nergens zorgen over maakt, en ik alleen diegene ben die contant aan het denken is over alles. Is dat bij jullie ook?
Dat is hier ook. Hij maakt zich nergens druk om, al merk ik wel dat hij het nu ook wat spannender begint te vinden, nu de uitgerekende datum dichterbij komt. Maar voor mannen is het sowieso een beetje anders denk ik. Ten eerste hebben zij geen last van gierende hormonen, en ten tweede, hoe je het ook went of keert, zijn leven zal minder rigoreus veranderen als dat van jou. Hij hoeft niet te bevallen, geen borstvoeding te geven, zijn werk niet voor 16 weken te onderbreken, niet met een dikke buik rond te lopen... Daardoor kan hij het misschien allemaal iets meer relativeren dan jij.
Oh ik had het ook heel erg! Toen de kleine er eenmaal was weet je dat het zo hoort te zijn en dan zijn al die zorgen over.....echt waar! Ik ben op een begeven moment naar de VK gegaan om te vragen of die gedachtes wel normaal waren...volgens haar heeft iedere aanstaande moeder dat! Het komt dus goed...echt waar! Ennuh...manlief en ik zijn gelukkig als ooit!
Haha jeetje wat een antwoorden Ben dus niet de enige die er mee zit en het schijnt dus zelfs normaal te zijn! Wat een opluchting ja mannen zijn over het algemeen wat nuchterder daaronder denk ik.. Alhoewel die van mij nu ook wel een beetje zenuachtig begint te worden haha we zien het allemaal wel hoe het loopt! Liefss
hier ook een, ook banger voor na de bevalling dan de bevalling zelf. Hoe moet ik het strax allemaal doen, enerzijds kan ik niet wachten tot het zover is maar wat er allemaal bij komt kijken. zal ik het goed doen met de opvoeding enz. hoe zal mijn moederrol zijn en mijn man hoe zal onze relatie zijn. zullen er dingen veranderen? maar gelukkig zijn zoveel mensen ons voor gegaan, dus ons lukt het ook wel.
er gaat ook een hoop veranderen maar ik denk dat een relatie alleen maar dieper en mooier kan worden als je samen gekozen hebt voor de baby. Praat veel met je vriend erover die is vast ook wel eens onzeker.
Ik heb ook echt het idee dat bij mijn man zijn leven nauwelijks iets veranderd en bij mij juist alles. Als hij thuiskomt zitten er alleen 2 mensen te wachten en nu 1. Verder zal zijn dag en week er hetzelfde uitzien als nu. Dat vind ik moeilijk. Kan er toch weinig aan veranderen. Zou willen dat hij er iets meer inzit dan nu. Meer meeleeft en ernaar uitkijkt. Misschien doet hij dat wel, maar merk ik er weinig van. Als ik met een megabuik loop misschien. Maar die twijfels heeft zo te lezen iedereen.
Bij de eerste had ik dit totaal niet.Wel het idee het gaat veranderen,maar dacht dat gaan we samen doen en het leven wordt alleen maar mooier, en dat was waar.Natuurlijk moet je in het begin je kleintje leren kennen en kunnen huiluurtjes op tijden dat je normaal lekker zat te knuffelen met mannetje wel eens vervelend zijn,maar het went gauw genoeg en je zult zien als je kindje eenmaal een "ritme" heeft je ook weer genoeg tijd voor jezelf en elkaar vind. Nu ik zwanger ben van nummer 2 en 3 ken ik je gevoel maar al te goed.Dan kan het me echt af en toe benauwen.Je doet niet even 3 kids uit logeren omdat je met elkaar wat wilt doen en van de oppas verlangen 3 kids naar bed te doen zal me ook wel moeite kostte.Lekker gearmd in de stad bv lopen gaat nu nog wel maar straks met 3 kids, pfff kan me dus echt benauwen,maar waarschijnlijk groeien we ook daar weer in mee en zal het vanzelf wennen.