(bijna) een jaar terug ben ik bevallen van een gezonde dochter. De kriebels voor een tweede had ik al heel gauw weer , maar mijn man totaal niet. tot een aantal weken geleden, we zaten samen op de bank toen ml ineens zei: wanneer gaan wij eigenlijk voor een 2e ? Toen hij dus vertelde ook te willen, sloegen mijn kriebels om in angst. Wat ? nu ? weer al die spannende echo's ? hopen dat het gauw lukt ? dat het kindje gezond is ? ik krabbelde dus een beetje terug , en zei dat ik dat niet per direct wilde maar volgend jaar, we hebben dus afgesproken in februari te stoppen met de pil. Ik vind het super leuk, maar t andere moment vind ik het zo eng weer , zo bang of alles wel weer goed zal zijn met het kindje ? of het niet mis gaat ? of we überhaupt zwanger raken ? herkent iemand mijn angst ? terwijl je al een keer zwanger bent geweest, een gezond kind op de wereld gezet heb..wat natuurlijk niets zegt , maar om mn angst wat te verminderen denk ik , ach het is al een keer eerder gelukt dus waarom nu niet ?
Hoi, ik heb hetzelfde. Aan de ene kant baal ik ontzettend dat mijn man er nu nog niet voor wil gaan, maar 'pas' over een maand, of twee. Aan de andere kant denk ik: aah, help, wat als ik nu stop met de pil. Weer een hele verandering, hoe zal het gaan, hebben we er wel het geld voor, hoe gaat het met mijn baan (heb nu geen vaste baan) enz.. Vind het dan ook weer zooo spannend!!
aah fijn herkenning haha ! ja echt zoooooooooooooo spannend weer.. eerlijk gezegd wist ik bij mijn eerste zwangerschap weinig over vruchtbaarheid, echo's , over alles wist ik eigenlijk niet zo veel. nu heb ik bijvoorbeeld progammas als babyboom enzo gekeken en denk ik ..ojeetje..pff..ik krijg het er benauwd van
echt angst herken ik niet, maar de spanning of het wel zal lukken en of alles wel goed zal gaan wel.. ik denk dat dat bij elke (gewenste) zwangerschap normaal is, het blijft toch wonderlijk en spannend allemaal..
bij mijn eerste zwangerschap heb ik nooit gedacht aan wat er mis zou kunnen gaan, ik was ook nog zo jong, mijn hele leven stond op zijn kop door de komst van mijn zoon en daar had ik echt mijn handen vol aan. bij de tweede was ik veel bezorgder tijdens de zwangerschap, en dit keer ben ik ook wel echt bezorgd, ook omdat ik nu niet meer de jongste ben en ik bang ben dat er meer risico's aan een zwangerschap verbonden zijn
Ik was ben haha ook nog jong.. Maar ik merk dat ik er nu idd veel bewuster mee bezig ben en over na denk. Misschien is het ook eerder spanning dan angst , maar wel heel veel spanning. Misschien komt het ook wel doordat ik programma's als babyboom en kleine babys grote zorgen heb terug gekeken , waarin van alles fout gaat , mk , heel lang bezig en foute echos. Ik denk dat ik dat gewoon niet meer moet kijken haha
bij de oudste was ik net 19, en woonde nog thuis, zat nog op school, dus dat was een hele ingrijpende gebeurtenis, bij de jongste was ik 26 en was ik er veel bewuster mee bezig. maar nu ik 34 ben merk ik dat ik er nu toch weer op een andere manier mee bezig ben dan als tiener of twintiger...
Ja dat is dan wel logische. Het zowiezo zo spannend weer allemaal... Het komt vast wel goed zeg ik tegen mezelf elke dag hihi
Herkenning hier alom... Alleen was ik niet jong en onervaren met mijn eerste. Na een lange tocht van fertiliteitsbehandelingen werd ik uiteindelijk na de 2e IVF behandeling zwanger met een heerlijke zoon als resultaat. helaas was ik zelf intussen al 33, veel ouder dan ik had willen zijn met mijn eerste. nu zijn we bijna een jaar verder, eind deze maand word mijn zoontje 1 jaar. Bij mij begint het alweer te kriebelen, perslot kan het weer lang duren. Daarbij geef ik nog borstvoeding en ben nog maar 2x ongesteld geweest sinds de bevalling: 4 juli en 30 oktober. Niet echt regelmatig dus. Dus dat boeltje is ook nog niet echt opgestart. Voorheen was ik wel heel regelmatig, dus ik hoop dat dit wel weer terug komt. Ml wil wel voor een 2e, maar weet nog niet wanneer. En ik word al weer ongeduldig merk ik. Maar ook merk ik dat ik het een eng idee vind dat ik misschien niet meer evenveel aandacht aan de 1e zal kunnen geven als ik nu kan doen. En dan loop ik er ook weer tegen aan dat ik het jammer vind niet eerder de 1e te hebben gekregen. in maart word ik al weer 35! Aaaargh!!!!