Ik weet niet of ik het allemaal goed schrijf maar probeer het wel Mijn moeder is vorige week zaterdag 21-08 plotseling overleden aan een hartstilstand 48 jaar was ze! Mijn broer heeft haar gevonden ze is vredig ingeslapen en nooit meer ontwaakt. Eerste 2 dagen veel gehuilt en geroepen ik kan niet zonder me moeder enzo enzo. Daarna heb ik een knop omgezet en moest dingen regelen me broer en me pa waren allebij de weg kwijt me pa zelfs zo erg dat die opgenomen moest worden! Dus de begravenis/dienst moesten uit mijn handen komen we wist allemaal niet wat me moeder wilde dus je gaat vanuit je gevoel verder. Wel redelijk hulp gekregen van familie maar tis toch anders dan hulp van je broer of vader. Maar nu na bijna 2 weken nog steeds niet gehuild??? Ik ben zo bang dat ik zometeen ook opgeveegt kan worden of is dit normaal omdat het allemaal zo snel ging? Ik heb 3 kinderen en kan het er niet goed bij hebben als ik zo in de knoop zit. Kan iemand me enige raad geven?
Gecondoleerd met het verlies van je moeder.. Raad heb ik helaas niet voor je, maar wil je wel ontzettend veel sterke toewensen!
Jeetje wat ontzettend moeilijk. Ik heb geen goede raad maar ik wil je heel erg veel sterkte toewensen in deze moeilijk tijd. Hele dikke knuffel voor jou.
Gecondoleerd meid! Ik denk dat bij jou het kwartje gewoon nog een beetje moet vallen, dat het allemaal nog wel komt. Probeer er veel over te praten en dingen in ieder geval niet op te kroppen. Wees open en eerlijk, ook tegenover je vader en broer en leg de dingen die je dwars zitten op tafel. Heel veel sterkte!
Gecondoleerd met het verlies! Het is denk ik "normaal" (voor zover je het normaal kan noemen) dat je de eerste dagen geleefd wordt, je moet een hoop dingen regelen in korte tijd.Deze tijd kom je niet aan je verdriet toe. Ik neem aan dat de begrafenis nu achter de rug is en de meeste dingetjes nu geregeld zijn, dus nu moet jij de tijd aan jezelf gunnen! Gun jezelf even wat rust, rust van je kinderen, rust van huis e.d. Geef toe aan je verdriet.Je moet dit natuurlijk wel gaan verwerken, al kan dat nog heel lang duren, maar anders kan je inderdaad later opgeveegd worden. Geef aan bij je vader, broer en evt. man dat het nu even tijd is voor jou, trek je even terug in hun verdriet en laat je eigen verdriet zien! Dat mag best!! Ik wens je heel erg veel sterkte toe. Liefs, Savannah
Ten eerste gecondoleerd met het verlies van je moeder. En ja advies......10 jaar geleden is mijn moeder overleden, en ook ik draaide voor alles op, en dat vond ik helemaal niet erg, mijn vader en broer konden het toen ook gewoon niet opbrengen. Daarna heb ik mezelf ook helemaal weggecijferd en hun en m'n kids alleen maar lopen opvangen, maar nu 10 jaar verder ben ik nog elke dag met haar bezig, tijd om te rouwen had ik ook niet, daarom zal ik haar ook waarschijnlijk nooit een plekje kunnen geven, ook dat vind ik niet erg. Maar wat ik wel erg vond dat er niemand was waar ik ff bij kon uithuilen of steun van kreeg. Zorg dat er ook iemand is voor jou, waar je je verhaal bij kwijt kan, waar je gewoon ff mag janken! Heb je misschien een goeie vriendin waar je dit alles bij kan? Dat lucht echt enorm op en kan je er ook zijn voor je kids en je familie. Doe dat, echt waar geloof me, anders ga jij er straks aan onderdoor, en heeft niemand meer wat aan je! Meer advies kan ik je niet geven, ik spreek (helaas) uit eigen ervaring! Heel veel sterkte toegewenst! Liefs, Lotte PS en mensen die zeggen dat het slijt..............nou nee! Je moeder verliezen.......slijt niet! Kan niet voor iedereen spreken, maar ik had een hele goeie band met mijn moeder, en ik mis haar nog steeds elke dag! en ja zo af en toe huil ik nog om haar gemis!
gecondoleerd! en heel veel sterkte in deze moelijke tijd! je moeder is plotseling overleden en voor jou staat de tijd nu even stil. de enige raad die ik je kan geven is...geef het tijd en praat er zoveel mogelijk over. iedereen mens is anders en iedereen verwerkt het anders.
gecondoleerd met je moeder en helaas heb ik ongeveer het zelfde mee gemaakt 2 jaar geleden is plotseling mijn broertje overleden. ook de eerste dagen veel gehuild en daarna moest er veel geregeld worden. want mijn ouders zaten er helemaal doorheen logisch natuurlijk, maar zelf was ik 6 weken vantevoren bevallen en had een zoontje van 1,5 jaar. en heb me groot gehouden voor mijn ouders man en kinderen. maar ik heb toen ook alles geregeld en ook niet meer gehuild. vaak heb ik gedacht mensen moeten me ook ongevoelig vinden iedereen zat tehuilen behalven ik, maar het kwam gewoon niet. nu 2 jaar later heb ik wel dat als ik alleen ben (zijn) muziek opzet en dan komen de tranen. ik begin nu ook pas echt te beseffen dat hij gewoon niet meer terug komt. in het eerst jaar is het nog zo onwerkelijk je word echt geleeft net of je meedoet met een slecht toneel stuk en mee moet doen. zo heb ik het ervaren. en nu het dus iets rustiger is mijn ouders weer een beetje hun leven op pakken de kinderen iets groter zijn merk ik dat het bij mij langzaam begint te komen. ik hoop dat je hier iets aan hebt iedereen rouwd op zijn eigen manier probeer ook van elkaar te accepteren dat iedereen dit anders doet. groetjes mamma2 en veel sterkte
Gecondoleerd en jij heb nu de tijd nog niet om te rouwen dit komt na de begravenis als jezelf rust hebt en klaar bent met alles regelen, maar meid heel veel sterkte
Gecondoleerd met je verlies. Wat lijkt me dat moeilijk, zeg, zeker als je moeder nog zó jong was! Sterkte! En verder kan ik me alleen maar aansluiten bij Lotte: zorg dat je iemand vindt die naar jou luistert! Jij moet ook je verhaal en verdriet kwijt. Die tranen komen vanzelf als je jezelf tijd geeft om je verdriet te uiten. Echt! Ik heb dan geen ervaring met het verlies van een ouder, maar wel een grootouder die me heel dierbaar was (meer dan 'normaal', zeg maar). Ik heb ook alles opgekropt en me grootgehouden, maar nu, ruim 6 jaar later, kan ik soms nog steeds overvallen worden door verdriet over mijn opa en dan kan ik echt dagen depri zijn. Niet echt zoals het hoort, dus achteraf zou ik best iets meer tijd voor mezelf hebben gehad om te beginnen met verwerken... Nogmaals: sterkte! En denk ook aan jezelf! *knuf*
Eerst.. Gecondoleerd met het verlies van je moeder... Ik herken je verhaal.. vorig jaar overleed mijn moeder plotseling aan een hersenbloeding..63 jaar.. ik was 29 en had geen moeder meer.. ook 2 dagen vreselijk gehuild en daarna ging het eigenlijk heel goed met me.. iets dat ik nooit had verwacht.. ik had verwacht dat bij het overlijden van mijn moeder ik helemaal zou instorten.. niets was minder waar... ik voelde me heel sterk.. had er snel vrede mee (mijn moeder was al heel lang zwaar diabeet patient en had t nodige al meegemaakt.. ) Voor haar was het goed zo en veel zorgen om haar gezondheid vielen weg..Toch was ik heel erg bang dat de klap nog zou komen en ik daar niet op voorbereid zou zijn.. ik was bij haar overlijden 20 weken zwanger en bij de geboorte van Anna kwam natuurlijk het gemis behoorlijk naar boven, maar nog steeds geen klap...pas op mijn verjaardag.. 9 mnd na haar overlijden voelde ik me een zielig hoopje ellende.. ik miste haar vreselijk en mijn verjaardag heb ik dan ook niet gevierd.. ik wilde het gewoon niet vieren zonder haar..maar echt een klap is het niet geweeest... Die verwachte klap heb ik nooit gehad.. wel zijn er periodes dat ik haar echt vreselijk mis en die gevoelens laat ik ook toe.. ik geef mezelf er aan over, jank mijn ogen uit mijn hoofd en voel me daarna opgelucht.. Ik vond het nr MAMA van IL DIVO.. (youtube) en de tekst is zo mooi en echt een ode aan haar.. ik luister het vaak en dan ben ik dankbaar dat ik haar dochter mag zijn.. ik weet dat ze nooit echt verdwijnt.. ik zie haar terug in mezelf als ik in de spiegel kijk en in mijn kinderen... Het leven gaat door en met alles wat ze me heeft meegegeven zal ik het leven omarmen.. eens zien we elkaar terug.... Je moeder zal altijd bij je zijn.. Kijk in de spiegel.. dan zie je haar.. in je hart is ze altijd bij je.. nu is dat misschien nog niet zo voelbaar en een cliche, maar eens zal dit echt voor je gaan leven... HEEL VEEL STERKTE!!!
Pfff wat afschuwelijk. En veel te jong. Gecondoleerd en sterkte met dit verlies! Ik googelde even op het woord: "Rouwverwerking" omdat ik wel wist dat dit in bepaalde fases gaat. Ik kwam hier op uit: Voor rouwverwerking staat een jaar - Het discussiepunt - Gezondheidsplein.nl Misschien komt het verdriet later nog, en zit je nu in de onkenningsfase. Sterkte!
Probeer er over te praten en druk het niet weg. Desnoods met de huisarts of een psycholoog. Als je het niet kwijt kunt en maar doorgaat breekt het je je op den duur echt op (hier kunnen jaren over heen gaan) en dan duurt het heel lang om er weer bovenop te komen. Door te praten merk je dat de gevoelens los komen en dat is goed, wees daar niet bang voor. Het is verschrikkelijk om op zo'n plotselinge manier je moeder te moeten verliezen. Zekers zo jong nog, meid heel veel sterkte toegewenst. Liefs Puck.
je reactie herken ik wel een beetje. ik ben tijdens mn zwangerschap mn opa en oma verloren en heb het ziekbed van mn oma van dichtbij meegemaakt. nu is daymian er en ben ik daar druk mee en heb dus nog niet de rust om het te verwerken. mn opa is in december overleden en mn oma in juni, dus das al even geleden. wat mij helpt om het een beetje te verwerken is veel met mn vader over mn opa en oma praten (het waren zijn ouders). aangezien mn vader een binnenvetter is is dit voor ons allebei goed en zo komt het beetje bij beetje er toch uit. misschien dat het voor jou ook helpt om met iemand die je moeder goed gekent heeft (naast je vader en broer) te praten. heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. liefs doris