Dag dames, Helaas is het niet voor iedereen vanzelfsprekend om een baby te krijgen. Zo ook voor ons. Wij (27 en 28) zijn sinds september 2010 bezig voor ons eerste kindje, maar tot op heden helaas nog niet gelukt. Het eerste jaar niet al te veel mee bezig geweest, maar dan word je gedwongen erover na te denken. Waarom lukt het dan niet? Toen hebben wij ons begin van dit jaar gemeld bij het ziekenhuis. Dan word je ermee geconfronteerd dat het krijgen van een baby misschien niet zo makkelijk zal gaan als je in de eerste plaats had gehoopt. Alle onderzoeken die zijn verricht waren goed, bij zowel mij als mijn man. Uiteindelijk een HSG gehad en ook deze was goed. Als alles goed lijkt te zijn waarom lukt het dan niet? Het advies was dan ook om het nog 6 maanden zelf te proberen. De eerste poging na de HSG is helaas weer uitgelopen op een mislukte poging, want ook nu heeft mijn menstruatie zich weer aangediend Er gaat geen dag om dat ik niet aan alles wat te maken heeft met een baby denk. Vaak ook verdrietig, vooral rond die dagen in de maand. Ik vraag me af hoe jullie hiermee omgaan.
Ik kan je helaas geen gerustellend of hoopgevend antwoord geven. Maar ik vind je verhaal zo 'pakkend' dat ik je alleen even een *knuffel* wilde komen geven....
He toch meid, ja logisch dat je er iedere dag mee bezig bent. Na zo'n lange tijd wil je natuurlijk toch eindelijk ook weer een keer geluk hebben. Als ze nou eens wisten waar het aan lag. Kan het aan de maych van jullie liggen? Soms is er gewoon geen goede match tussen de zaadcel en eicel en wil dat gewoon niet ook al is er niks aan de hand verder. Welk ziekenhuis ben je geweest? Ik weet niet of je in de buurt van Belgie woont? Maar in Belgie zijn alle onderzoeken een stuk verder. Mijn zusje is daar toen ook geweest en met resultaat. Ik hoop dat het snel mag lukken voor jullie!!!
Wij zijn een maandje langer bezig... Tjah, hoe ga je er mee om... Je hebt niks te willen en gaat maar als een gek door... Is bij ons t geval! Vandaag ook nog eens te horen gekregen dat ik zeer waarschijnlijk maar een eileider heb... Wat mij sterk houdt is t besef hoe goed onze relatie is! Kun je niet in t ziekenhuis vragen dat je na 3 ipv 6 mnd start met iui? Bij ons is 3 mnd toegezegd mocht alles goed zijn. 6 mnd is gebruikelijk maar omdat we sinds aug 2010 bezig zijn en gezien onze leeftijd (26/27) ze ons geen 6 mnd willen laten wachten!
@Ibas lief van je @Jonneke83 hoe kunnen ze erachter komen of er geen match is tussen eicel en zaadcel? Wij zijn in een ziekenhuis geweest in Z-O Brabant. Wij wonen wel in de buurt van België. Goed om te horen van je zusje. En bedankt! @Ajlaa Wat vervelend om dat te horen. Je hebt gelijk dat je ook kijkt naar de goede dingen die er in je leven gebeuren. Dat probeer ik ook. Ik heb een lieve man die mij door alles steunt en de positieve van ons twee is. Dat geeft mij ook veel steun. Bij ons had de fertiliteitsarts adhv alle uitslagen een 'berekening' gemaakt van hoeveel procent kans wij hebben op een 'natuurlijke' zwangerschap. Hier kwam 43,3% uit tegenover tussen 30-40% bij inseminatie. Vandaar het advies om 6 maanden zelf te proberen voordat we met inseminatie beginnen. Wij hebben zelf toen ook aangegeven dat wij dat zelf ook het liefst willen. Ik denk omdat wij hoop hebben dat de HSG toch iets goeds voor ons brengt.
Tja hoe ga je er mee om? Uithuilen, ademhalen en doorgaan :x. Ik heb inmiddels 3 kindjes, verspreid over 19 jaar gekregen. De eerste keer was ik 17 en ongepland zwanger, is mk geworden daarna duurde het 3 jaar voor ik zwanger werd (3 mnd na HSG). Toen ik op een gegeven moment weer een kindje wilde, duurde het 5 jaar eer ik zwanger was. Daarna wilden we er gelijk weer 1, maar het duurde weer ruim een jaar voor ik zwanger raakte, is ook een mk geworden. Vervolgens is er een HSG gedaan oa om te kijken of ik schoon was en 3 dagen erna ben ik weer zwanger geraakt. Conclusie van mijn verhaal: De aanhouder wint. Je kan heel vaak teleurgesteld, verdrietig, boos en machteloos zijn Dat mag ook. In mijn geval heb ik toch kinderen gekregen, al had ik liever gehad dat ik het wat beter zelf mocht plannen en ze dus wat eerder op elkaar had mogen krijgen. Ik hoop dat je na mijn verhaal weer verder kunt en er hoop uit kunt putten, heel veel succes meid!
Van die match weet ik ook niet precies. Volgens mij is daar ook nog maar weinig over bekend. Maar dat werd toen bij mijn zusje wel verteld dat dat ook mogelijk is.
Heel herkenbaar! Hier ook al bezig sinds 2009. Wel een schildklierprobleem tussentijds ontdekt, maar die is inmiddels ook al weer een tijdje 'getackled'. Dus ook bij ons verder geen verklaring meer waarom het niet wil lukken. Ook hier het advies gekregen om nog 6 maanden zelf te proberen, terwijl wij al dik 2,5 jaar bezig zijn. Onze kansen liggen dit jaar rond de 30% en bij 6 x IUI is dat volgens de gyn ook 30%. Ook ik zou het liefst op de natuurlijke manier zwanger willen raken, dus we gaan het toch nog even proberen. Ik ben er 2,5 jaar lang erg veel mee bezig geweest en dacht ook na de laparascopie van 2 maanden terug dat we nu wel zouden gaan beginnen met behandelingen. Maar toch, na een goed gesprek met de gyn, proberen we het toch nog even zelf. Gaan nu van het voorjaar en de naderende zomervakantie genieten. Proberen er iets minder druk op te leggen en te genieten van de mooie dingen in het leven. Dat heb ik eigenlijk al een hele tijd te weinig gedaan.... Zo hoop ik de 6 maanden op een fijne manier door te komen en dan zien we daarna wel of we nog behandelingen nodig hebben . Ik hoop voor jou ook dat je de komende tijd het een beetje los kan laten. Die behandelingen zullen ook zwaar zijn, dus probeer nog eventjes van elkaar te genieten. Wie weet wat voor wonder er nog gebeuren kan in de tussentijd! Sterkte meid, dikke knuffel!!
@mamabri dankjewel voor je verhaal. Wat heb jij het zwaar gehad . Gelukkig uiteindelijk wel goed gekomen. Je verhaal geeft mij hoop en kracht om verder te gaan. @pien15 ook jij bedankt voor je verhaal Ik hoop dat de komende maanden ons iets goeds zal brengen. Hoe oud ben jij trouwens dat je ook 6 maanden moet wachten?
Samenlevingstest hebben wij wel gehad ja. Hiervan was de uitslag goed. Betekent dit dan dat wij 'matchen'?
Ok. Bedankt! Nu maar afwachten tot september Wat duurt dat lang!! Hopen dat het dan niet nodig is om terug te moeten voor inseminatie.
Hey meid! Vandaag ben k ook ong geworden. 1e x na hgs foto. Mijn vriend is realistisch en zegt dat alles mogelijk is tegenwoordig, en alles komt goed. Ik ben daarin tegen dramaqueen en zie het soms ff niet meer zitten dit gedoe. Kon het vadaag ook niet droog houden. daarna ben k t ff kwijt. Hoop voor je dat je man je er door heen sleept! Ik kan ook wel eerlik zeggen dat k best jaloers ben en niksgunnense gevoelens heb als er weer iemand zwangers is in omgeving . Schrik daarzelf soms van zo ben k helemaal niet! Gun het ons zo! Maar je moey maar denken als t kindje er eenmaal is heb je t meest gewenste en leukste kindje! Sterkte xoxo
Ik ben inmiddels 30, voel me zelf daarmee al behoorlijk oud, want begon toen ik 27 was, maar de gyn vind het nog jong zat, zit nog aan de goede kant van de streep....
Hey, dat is balen!! Bij ons ook precies hetzelfde. Had het de afgelopen dagen erg moeilijk...en huilen dat ik deed. Dan hoor je om je heen dat mensen hun zwangerschapsverlof verlengen met nog een maand ouderschapsverlof en dat wij dus op het werk nog langer t werk van anderen moeten overnemen. Dan denk ik dat wil ik ook Dan hou ik het helemaal niet meer. Gelukkig steunt mijn man mij heel veel, maar toch doet het elke dag pijn.
Hoi Pien, dat valt toch wel mee. Ik snap wel dat het zo voelt, vooral als het zo lang duurt. Maar als de gyn er vertrouwen in heeft dan zal hij/zij dat niet zomaar zeggen. Ik snap dat het lang duurt, want ik moet zelf ook tot september. Maarja, we moeten proberen positief te blijven al is dat vaak moeilijk.
Het is ook echt zwaar om lang te wachten. Bij mij op werk 2 meiden huppa door de pil heen zwanger en ik maar mn best doen pfff. Vond t ook zwaar om te horen toen ze t vertelde. Maar ons geluld zat toxch wel beloond worden?? Laten we allemaal hopen dat dit ons jaar worde! En positief blijven
Het is ook zwaar Ik heb wel veel aan al jullie verhalen. We moeten positief blijven en dan komt het hopelijk allemaal goed. Als iemand ons nou met zekerheid kon zeggen dat het goed zou komen, dan was het vast niet zo moeilijk.
Wij zijn bezig sinds ik 28 was, wordt over een paar maanden 31. We zijn heel het circus (of noemen jullie het hier medische mallemolen haha) door gegaan. Ik had cystes op m'n eierstokken, dus tsja die moesten weg (allebei de eierstokken zaten vol). Is allemaal goed gegaan en voor de rest was alles helemaal goed, maar het is idd soms moeilijk als je weer de verassing van de maand krijgt. Ik denk dat je dan ook het beste het er gewoon uit kunt laten. Binnen vetten heb je anders alleen jezelf mee. Hopelijk heb je ze over 6 maanden niet nodig, maar mocht het wel zo zijn, vraag ze alles wat je wilt weten. Daar zijn ze voor. Het kan dat ze misschien eerst met hormoonkuren beginnen om je extra kansen te geven. Die heb ik gehad na m'n operatie om alles weer op gang te krijgen. Elke maand stonden er 2 eitjes te wachten om te springen. Dmv een spuit in de buik (doet niet zo zeer hoor) sprongen ze daadwerkelijk en konden ze aangeven wanneer precies (24/48h na de spuit). Dat verhoogt dan als het ware je kans. Heb even een pauze ingelast en ga binnenkort weer even babbelen of we dat misschien weer moeten doen. Wat wij doen verder is lol hebben en alles eruit laten als je een mindere dag hebt. Veel praten samen. En hoe moeilijk ook, zorgen dat je positief blijft. Het is gewoon niet leuk, maar niemand heeft gezegd dat het onmogelijk is. Daar hou ik mezelf altijd aan vast. Veel succes!