Hoi allemaal, Ik wil graag even mijn hart luchten, omdat zoveel mensen mijn gevoel niet begrijpen en alleen maar zeggen geniet er nu maar van..... het is goed..... Vorige week donderdag heb ik mijn 20 weken echo gehad, dit is natuurlijk al zo'n zenuwachtige gebeurtenis dus je gaat er ook met knikkende knieën naartoe en hoopt op het beste. Ik kreeg een mw. die best heel erg stil was, waardoor al onzeker werd, maar ze benoemde alles en alles zat er eigenlijk op en aan. Alleen kon ze het hartje niet goed beoordelen, de kleine lag steeds verkeerd, dus daar moest ik nog een keer voor terug komen. Toen de echo klaar was en ze ging de metingen invoeren, zegt ze in een keer: Nou alles zag er goed uit, maar ik wil jullie toch even naar het ziekenhuis doorsturen, buikomtrek van de baby is aan de grote kant en daar kunnen ze dan gelijk het hartje beoordelen. Dus ik schiet gelijk in de stress en zeg tegen haar, wat wil dat dan zeggen met het buikje, tja zegt ze waarschijnlijk een hele goede eter. En ze staat op geeft ons een hand, wens jullie nog een fijne zwangerschap en tot ziens. Dus wij lopen enigszins verbouwereerd naar de auto en in de auto schiet ik helemaal vol en ben lichtelijk in paniek. De volgende dag belt het ziekenhuis voor een afspraak en kon pas 4 dagen later terecht, erg vervelend nog langer stress. Dus gisteren moest ik naar het ziekenhuis voor de echo, deze mw. begon met de hersenen. Ze vraagt aan mij hebben jullie een combinatietest laten doen ?, ja hadden we en kans was 1:5000 op alles. Dus ik vraag gelijk waarom dan ? Nou, de kleine hersenen waren iets te klein voor dit termijn van de zwangerschap. WTF !! Er is mij daar nooit iets over gezegd, weer helemaal in de stress en ik krijg het met de minuut warmer. Maar mw. liep alles weer na en benoemde alles weer. Ze was klaar en ik mocht me eigen weer aankleden. We gingen bij haar zitten en de metingen werden ingevuld. Nou mw. Alles ziet er goed uit en u hoeft niet meer terug te komen wat mij betreft. Nu ben ik.natuurlijk heel erg opgelucht....... en nu moet ik natuurlijk weer gaan genieten. Maar de hele toestand heeft me zo onzeker en bang gemaakt dat ik de knop nog even niet kan omzetten en echt blij te zijn. Ik ben zo angstig dat er toch iets niet goed is met die kleine. En wanneer ik dit dan uit snappen mensen het wel, maar zeggen het was toch goed, nu gewoon verder gaan genieten. Tja was het allemaal maar zo makkelijk 😢 Nou, een heel verhaal maar moest het ff kwijt......
Ik snap best dat je onzeker kunt zijn, al ben ik heel nuchter en herken ik me niet in je verhaal. Maar mag ik daarom de advocaat van de duivel spelen? En alvast sorry, als je hierdoor misschien gekwetst voelt, dat is niet de bedoeling...maar wil je even met je beide benen weer op aarde zetten. Wat heb je er aan om jezelf zo gek te maken, terwijl het medisch personeel dat niet doet? Het zijn metingen...en die zijn echt niet 100% betrouwbaar. En wat als blijkt dat er 'iets' is...wat kun je er dan aan doen? Het enige wat je dan kunt doen is afbreken of doorgaan met de zwangerschap. Jij (en die kleine helemaal) schiet er echt niks mee op om je zo in de stress te duwen. Ze hebben extra controle gedaan en die was goed, dus laat het dan ook los. Als ze het echt niet vertrouwen, dan had je echt niet thuis gezeten. Ga vertrouwen hebben in je eigen lichaam en laat het los, want je kunt er niks aan veranderen.