onzeker,

Hoi.

Een brok herkenning (helaas). Ik ben mijn hele leven al onzeker. Dat zit in me, al sinds kind en ik ben altijd "Het onzekere meisje" geweest. Vriendschappen en relaties leden eronder omdat ik mezelf nooit goed genoeg vond voor een ander en daardoor relaties langzaam verwaterden.
Toen ik een relatie kreeg, ging dat zelfvertrouwen ineens omhoog maar dat was een kwestie van tijd...na een aantal jaar kwam dit weer terug en daar schrok ik enorm van. Ik wist weer even hoe t was om met zo weinig eigenwaarde te moeten leven en toen heb ik er een stokje voor gestoken, ik was het helemaal beu.
Ik heb eerst een traject gevolgd bij Ciran. 6 maanden lang, 3 dagen in de week binnen deze organisatie had ik gesprekken, sportoefeningen, meditatie (nooit gedacht dat ik dit zo fijn zou gaan vinden) en uiteindelijk zelfs een weekend op retraite. Ik kwam als een heel ander mens uit deze therapie. In deze therapie heb ik vooral geleerd om mezelf te accepteren. Jezelf leren omarmen, met alle dingen waar je zelf niet tevreden over bent, was voor mij een hele opening. Ik wilde altijd iemand zijn die ik niet kon zijn, die ik simpelweg niet was, dus ik moest echt van mezelf leren houden zoals ik ben. Heel moeilijk.
Relativeringsgesprekken en mindfullness hebben mij hierin het meest geholpen. Dat de dingen zijn zoals ze zijn en deze te omarmen. En in geval dat je jezelf verliest (in mijn geval in grote groepen), bij jezelf leren blijven door middel van een goede bewuste ademhaling.
Voorbeeld:
-Vergaderingen zijn voor mij een ware hel. Mijn mening geven, me voegen in een gesprek met meerdere mensen. Doodeng. Aan het eind van zo'n vergadering had ik mezelf zo naar beneden gehaald dat ik volledig down was.
Nu heb ik geleerd dat er ook luisteraars bij moeten zitten en dat heb ik tot een doel gemaakt. Goed luisteren en dáár mee bezig zijn. Gek genoeg, zorgt dit ervoor dat ik meer bezig ben met "de vergadering", dan met "Owjee straks moet ik wat zeggen en dan klap ik dicht". Wat een verademing! Dan ben ik écht mezelf en praat ik vanuit mezelf en niet van wat ik verwacht dat men van mij wil horen.

Neemt niet weg dat die onzekerheid af en toe de kop op komt steken. Zodra ik dit voel pak ik al mijn geleerde materiaal erbij, ga ik een flinke wandeling maken en ik weet dat het weer wegebt.

Ik heb toen ook mijn werk opgezegd en ben ergens anders begonnen. Ik wilde niet meer "dat onzekere meisje" zijn en met een schone lei beginnen. Beste keuze ooit. Mijn nieuwe collega's weten weinig van dit onzekere verleden en zien mij als een volwaardige collega. Wat een verademing

 

Ook veel last van onzekerheid.. al veel geprobeerd om eraf te komen maar vind het ook heel moeilijk.
Enige wat wel iets werkt is dagelijks opschrijven wat je goed vond gaan. Dat kan vanalles zijn en hoeft niet iets groots te zijn. Zelfs als je vindt dat je haar leuk zit, schrijf je dat op. Na verloop van tijd lees je het terug en zijn er stiekem best wel veel positieve dingen over jezelf te vinden.

En ik moest me bedenken dat mensen veel minder bezig zijn met hoe ik eruit zie of wat ik doe. Ze hebben wel iets beters te doen dan steeds aan mijn tekortkomingen te denken. Dat klinkt bot maar waarschijnlijk ben jij ook niet veel aan het nadenken over de dikke kont van je buurvrouw bijvoorbeeld.

Ik ben pas overgestapt naar een hogere functie waarin ik steviger in mn schoenen moet staan. Wordt wel in het diepe gegooibld en bots nog weleens met mezelf. Maar ad kant verplicht ik mezelf ook wat onzekerheid opzij te zetten, anders kan ik mn werk niet goed doen.

Wat betreft je relatie: ik weet niet hoe je partner is maar mijn partner verteld me vaak dat ik mooi ben of er leuk uitzie. Dan groei ik op dat moment wel... en hij weet heel goed hoe ik over mezelf kan denken.
Praat jij er over met je partner?

 

Dit is echt zooooo waar!! En sterker nog, ik denk dat veel mensen eerder aan eigenschappen van je denken waar ze eerder jaloers op zijn dan over minder goeie eigenschappen!
Ik weet nog dat een vriendin mij ergens een compliment over gaf (weer ff niet meer wat), iets waar ik bij mezelf nooit op zou zijn gekomen. Maar zij zag het! En ik dacht, als zij het ziet, vindt een ander dat waarschijnlijk ook. De 'buitenstaander-filter' noem ik dat, die is over het algemeen een stuk vriendelijker dan hoe je naar jezelf kijkt. Dus die gebruik ik meer

 

Ipv ze weg te wimpelen kun je zeggen: Goh, dankjewel! En er zelf eens over nadenken. Wat heeft hij/zij nou eigenlijk gezegt? Of schrijf het op, bij de rest van alle positieve dingen.
Je hebt bevestiging nodig dat je er wel toe doet en complimenten zijn juist de bevestigingen die je kunt gebruiken.

 

Het rotte ervan is, is dat je je ook gaat gedragen, als een dik, fatsig, persoon. (Jouw eigen woorden he? ) Terwijl je veel mooier en sexier bent als je je mooi voelt. En in zijn ogen ben je dat ook, mooi.
Maargoed... het is heel moeilijk om je mooi te voelen als je jezelf niet mooi vindt. En jezelf verwennen met een sauna? Gezichtsbehandeling? Sexy lingerie? (Meestal voel je je vrouwelijk en sexy als je mooie lingerie aan hebt)

 

Dus, je nieuwe mantra wordt:
Dankjewel! Bij ieder compliment

 

Dat je wat aan je onzekerheid wilt gaan doen vind ik echt al stoer!
Go for it! Je bent sterker en mooier dan je zelf denkt!

 

Als dat werkt, moet je dat doen. Ik zeg gewoon bedankt en onthoud ze.
Vervolgens probeer ik mezelf altijd te zien door de ogen van een ander en niet alleen door mijn eigen ogen en dan ben ik best wel een ok mens (heus niet voor iedereen, maar ik heb er helemaal niks aan me door die mensen te laten leiden)

Ik zal je zeggen wat er gebeurt, namelijk helemaal niks! De één geeft een gemeend compliment en de ander zegt bedankt. Zo simpel is het echt!

 

Dat filter is echt wel waar: als ik ongesteld ben krijg ik altijd een puistje op mn kin. Ik denk dan de hele dag dat iedereen het ziet (heb de hele dag het gevoel alsof ik 1 grote puist ben en het van een kilometer afstand te zien is) maar mn collega die ik bijna dagelijks zie (en oog voor detail heeft) had het nog nooit opgemerkt!

 

Klopt, en waarschijnlijk zegt ie: wat heb je mooie schoenen! (Lees: wat heb jij een mooie smaak in schoenen). En jij bent alleen maar bezig met die puist!

 

[QUOTE="Spikkel19, post: 22362501, member: 56416"Ik ben ontzettend onzeker over mezelf, eigenlijk altijd al geweest. ik twijfel enorm aan mezelf, ben ik wel mooi genoeg? Voor wie? En wat vind je zelf?
ben ik niet te dik? Te dik voor wat en voor wie?
Ben ik goed genoeg? Goed genoeg voor wat en wie?
kan ik dit wel doen? Heb je het al geprobeerd?
[/QUOTE]

Hé @Spikkel19, puur uit interesse, wat zou je antwoord zijn op dikgedrukte vragen?

 

voor wie? mijn man Heeft hij dit tegen je gezegd? Gezien je andere berichten gok ik van niet. Waarom neem je dit niet van hem aan ('goh bedankt')? , en wat ik zelf vind, nee ik ben niet mooi genoeg, En als je jezelf door de buitenstaander-filter zou zien, wat zou je dan zeggen?


te dik nou ja ik vind mezelf te dik en vind mezelf niet aantrekkelijk genoeg, voor wie? voor mezelf en mijn partner Kan je hier iets aan doen (in de zin: geen aandoening waardoor je dik wordt) en zo ja wat doe je eraan?

Goed genoeg voor wat en wie? hha dat is een lastige, voor de mensen om me heen, Heeft iemand ooit tegen je gezegd dat je niet goed genoeg bent en welke situatie was dat dan?

heb je het al geprobeerd ? tja vaak niet dus dan weet ik het eigenlijk ook niet he..spreek met jezelf, de eerstvolgende keer dat je dit denkt, je niet nadenkt en het gewoon doet. Wat is het ergste dat kan gebeuren?[/QUOTE]