Hoi allemaal, Ik vraag me af of er op dit forum nog meer moeders (of vaders) zijn die hun partner verloren zijn. Het lijkt me fijn om ervaringen uit te wisselen met elkaar over bijvoorbeeld het gemis en de opvoeding. Liefs Feilo
Er is hier iemand op het forum die een paar jaar geleden haar man is verloren na een ongeluk. Ze was toen zwanger van hun tweede kindje. Ze heeft een nieuwe vriend en is zwanger. Ik ga even opzoeken hoe ze heet, misschien kan je haar een pb sturen. Gevonden, het is kusjes1986.
Bah dat lijkt me heftig zeg.. Ik hoop dat jullie wat voor elkaar kunnen betekenen! Sterkte Hier ook alleenstaand maar vanwege scheiding
Mijn vrouw is twee dagen na de bevalling gestorven door een vruchtwaterembolie, dus ik ben mijn partner verloren. Beetje atypische situatie misschien, maar het gemis blijft hetzelfde.
Bedankt voor de reacties allemaal. @carriebradshaw; wat vreselijk heftig! Net een kleintje geboren, en dan je vrouw verliezen..verschrikkelijk gewoon! Hoe gaat het nu met je?
Best goed eigenlijk. Binnenkort vieren we zijn verjaardag en natuurlijk twee dagen later is er haar sterfdatum, dus dat zal even zwaar zijn, maar verder mag ik niet klagen. Ik ben wel direct in therapie gegaan omdat ik er zeker van wou zijn dat ik niks uit praktische overweging ging wegdrukken maar wel echt de tijd nam om te rouwen. Daar ben ik sinds kort mee gestopt omdat zowel psycholoog als ik vonden dat ik voor mezelf een goede manier heb gevonden om met het verlies om te gaan en de therapie haar doel wel had bereikt. Mijn zoontje is wel erg makkelijk, dat geluk heb ik. Een goeie slaper, goeie eter, altijd opgewekt, sociaal... Als hij een huilbaby had geweest, dan had het andere koek geweest. Hoe gaat het met jou?
Bij Babii, een van de moderators hier, is haar man tijdens de zwangerschap van de eerste plotseling overleden. Ze heeft later nog een tweede kindje gekregen van hjn beide omdat ze nog cryo's had na hun ivf. Heel verdrietig en bijzonder.
Hoi Carriebradshaw, Wat goed om te lezen dat alles naar omstandigheden redelijk gaat. Heb je het idee dat de therapie jou geholpen heeft om te kunnen rouwen? Ik had daar nog niet over nagedacht. Heerlijk dat je een makkelijk zoontje hebt, koester dat We zijn nu bijna 6 weken verder en ik begin het gevoel te krijgen dat ik en de meiden iets van balans aan het krijgen zijn, dat scheelt al wat. Wij hebben helaas 2 slechte slapers, maar de laatste paar weken gaat het redelijk dankzij een stickersysteem. Mijn oudste dochter voelt zich erg verantwoordelijk met haar 4,5 jaar en probeert me op haar manier echt te helpen. Heel aandoenlijk. Verder mis ik mijn man verschrikkelijk. Nog elke dag heb ik het gevoel 'hoe heeft dit in Godsnaam kunnen gebeuren, dit kan toch niet?' Dat zal voorlopig ook wel zo blijven ben ik bang..
Hey Feilo De therapie heeft mij wel geholpen ja. Zeker omdat ik na het overlijden in een modus van 'gewoon doorgaan' zat, wat logisch is met een pasgeboren baby. Ik ging om de twee weken op gesprek en ik voelde ook altijd dat het weer tijd werd om te gaan. Naar het einde toe voelde ik die behoefte niet meer, dus was het duidelijk dat het wel klaar was. Natuurlijk heb ik nog zware dagen, maar die zullen er altijd blijven. Ik kan er gewoon nu zelf mee omgaan, heb er geen therapie meer voor nodig. Dat verdriet mag en moet er ook zijn. Dat mag je ook gewoon toelaten. Gaat het een dag niet? Dan is dat jouw volste recht en laat het dan ook gewoon een dag niet gaan. Ik heb ergens het 'geluk' dat mijn zoontje niet beter weet. Hij gaat zijn echte mama kennen van de verhalen en de foto's, maar hij heeft het verlies niet bewust meegemaakt. Hij heeft zich aan mij gehecht. Ik weet ook niet wat het is om op te voeden en de zorg te doen met twee personen, dus die omschakeling heb ik ook niet. Dat lijkt me heel zwaar: het verlies, maar ook de nieuwe balans terugvinden, je kinderen (meervoud dan bij jou zelfs) die het verlies ook voelen en het gemis hebben... Allemaal niet eenvoudig. 6 weken is ook nog heel vers he. Ik zit eind deze week al op 11 maanden. 6 weken na haar overlijden begon ik ook nog maar net een echt ritme te krijgen thuis. Beetje bij beetje komt er wel weer wat meer rust hoor. Maar je kent het wel, tijd enzo.
Hoi carriebradshaw, Nee makkelijk is het zeker niet. Inmiddels gaat het met de meisjes eigenlijk best goed. Ze hebben het wel dagelijks over hun vader, maar daar ben ik alleen maar blij mee. Zo blijven de herinneringen levend. Ik heb een afspraak met de huisarts gemaakt voor aankomende dinsdag. Even praten over onze situatie en hoe het gaat en kijken of hij het nodig vindt om me door te verwijzen. Ik hoop eigenlijk van wel. Ik vraag mezelf steeds af of ik er wel op een goede manier mee om ga. Een klein voorbeeld is dat ik niet snel huil. Ik voel de pijn elke seconde, maar ik kan met droge ogen vertellen wat er is gebeurd. En als ik huil, blokkeer ik lijk wel. Alsof ik niet toesta om het eruit te laten zeg maar. En het lijkt me niet de bedoeling dat ik me nu druk maak of ik wel goed aan het rouwen ben. Ben ook vreselijk moe en lusteloos, maar dwing mezelf om het elke dag toch gezellig te maken voor de meiden(dat vreet natuurlijk al energie) en om erop uit te gaan. Ik vind dat je heel sterk over komt. Ook het feit dat je direct hulp hebt gezocht vind ik heel knap. Je hebt je uiterste best gedaan om er samen het beste van te maken, en ben dan ook blij om te lezen dat dat best goed gaat, naar omstandigheden. Petje af!
Misschien moet je die doorverwijzing gewoon vragen dan? Dat op zich geeft je misschien al meer rust in je hoofd. Ik ben ook geen huiler. Ik heb zelfs niet gehuild toen de dokters kwamen zeggen dat ze hersendood was. Iedereen in de kamer stortte in, en ik vroeg alleen of ik ze dan nu mocht zien en wat de volgende stappen waren. Ik kon en kan het hele verhaal ook met droge ogen vertellen, maar ook omdat ik er vanaf het begin rust over heb gehad. Daarom dat ik ook zoveel schrik had dat ik niet 'juist' aan het rouwen was. Die fase van boosheid heb ik niet gehad. Ik ben helemaal niet boos geweest op dokters, op haar, op de wereld of wat dan ook. Tijdens mijn eerste gesprek bij de psycholoog heb ik wel gehuild. Uiteraard huilde ik daarvoor ook, de eerste maanden huilde ik elke avond als ik alleen was, maar dat was een soort van 'verlossend' huilen zeg maar. Tot dat op termijn ook minder en minder wordt. Voor mij was het ook belangrijk dat de psycholoog mij erop kon wijzen als ik te hard ging en het rouwen wegdrukte, maar dat is eigenlijk nooit gebeurd. Zij vertelde mij ook dat die fases niet allemaal hoeven. Iedereen rouwt op zijn of haar manier. Het is de kunst om een manier te vinden die voor jou zelf werkt. Ik heb een manier gevonden om met moeilijke momenten om te gaan, om haar te herinneren, om mijn leven structuur te geven etc. En dat is goed zo. Dat dat niet overeen komt met de boeken of wat andere mensen vinden, dat maakt helemaal niks uit. Maar het was wel een geruststelling om die bevestiging van een dokter te krijgen. Ik heb nu weer een dipje, maar dat is omdat er over drie weken de sterfdag zit aan te komen. Ik merk dat ik weer op de tippen van mijn tenen begin te lopen. Maar dat is niet erg. Dat mag. Dat moet zelfs. Misschien dat je voor jezelf op zoek moet gaan naar in welke situaties/context je je veilig genoeg voelt om die pijn en die tranen wel toe te laten? Want komen doen ze toch, en dan beter nu dan wanneer je over een paar jaar tegen jezelf aanloopt met weggedrongen onverwerkt verdriet. Succes bij de dokter morgen!