Ik vind dat als je bewust sex hebt zonder voorbehoedsmiddel, je weet dat je zwanger kan raken en je ook je verantwoording moet nemen. Jouw vriend reageert erg onvolwassen door je te blokkeren. Ik neem aan dat hij niks meer met je te maken wil hebben? Ik zou dus nu m'n eigen plan trekken en niet meer achter hem/z'n moeder aan gaan lopen. Blijkbaar is hij nog niet volwassen genoeg om de navelstreng met z'n moeder door te knippen. Laten dus. Ik vind het lullig voor jou, maar van deze jongen kun je niet op aan. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik wens je veel geluk met de kleine.
Als hij zo reageert en zo zijn moeder voor hem laat beslissen, heeft hij nog even tijd nodig om volwassen te worden. Ik zou er niet te veel aandacht meer aan geven en hem het initiatief laten nemen. Als dit contact weer goed verloopt, misschien een gesprek met jullie en de ouders erbij? om alles clear te hebben voor elkaar...... dan weten jullie beiden waar jullie aan toe zijn, lijkt me wel zo fijn ook in de toekomst met jullie kindje etc
Ja ik heb het nu maar gelaten voor wat het is, heb veel contact met mij vrienden die mij wel steunen en het contact met hem ook verbroken hebben. Ik ben emotioneel over hem heen gelukkig, wat het ook minder zwaar maakt. Ik ga mij nu gewoon lekker mezelf voorbereiden op mijn verhuizing volgende maand en op een goede zwangerschap en mijn leven opnieuw opbouwen met zijn tweetjes. Dank jullie voor de reacties in ieder geval!
Kom op zeg. Jullie zijn allebei de ouders van dit kindje. Hij is ook pas 19, een beetje begrip vol naar elkaar zijn zal jullie verder brengen dan dit. Het is voor hem ook niet niks. Je wint er niets mee door lekker vaak te herhalen hoe onvolwassen hij wel niet is. Ik denk dat jullie allebei wel bij draaien als er geen olie meer op het vuur wordt gegooid.
Ik heb mij heel lang ingehouden tegenover hem, maar vind toch dat op een of andere manier het contact openhouden wel op zijn plaats is in plaats van mij op iedere manier blokkeren in zijn leven. En ja, ik begrijp dat het voor hem ook niet niks is, maar het is ook zijn verantwoordelijkheid en het doet mij pijn dat hij mij van de een op de andere dag begon te negeren en nooit uitleg heeft gegeven. dit is nu twee maanden aan de gang, hoelang vind jij dan dat ik hem nog moet geven? of moet ik alles maar van hem slikken en het oke vinden?
Ja logisch dat je gekwetst bent maar ik denk dat hij de gevolgen in zijn hoofd ook niet goed in kaart had. Het wordt in ieder geval moeilijk genoeg in je eentje dus als hij ooit wel wil helpen moet je dat met beide handen aangrijpen. Alle dingen die jullie elkaar aan doen kun je nooit meer terug nemen. Ik heb het heus niet slecht met je voor maar ik zie in hem gewoon een puber die te snel tot conclusies komt.
Mijn "kom op zeg" is ook meer bedoeld voor mensen die je voor mijn gevoel aanmoedigen om in je boosheid te blijven hangen.
Ik denk dat het momenteel verstandig is om alles even te laten bedaren. Mijn ex was net zo. Uiteindelijk was ik 6 maanden zwanger en kwam hij er helemaal op terug. (Helaas zijn we 3 jaar later alsnog uit elkaar gegaan, maar dat had een andere reden) Wij waren beide 20 toen ik zwanger werd van ons eerste kindje. dat kindje hebben we uiteindelijk verloren en we hebben beide net zo hard zitten huilen. Toen ik zwanger werd van onze zoon zag hij het ook helemaal niet zitten en zijn we weer uit elkaar gegaan (was wel 2 jaar later). Maar uiteindelijk wou hij het toch graag samen met mij doen. Mannen zijn wat wispelturig op die leeftijd en hebben wat meer tijd nodig om alles te laten bezinken. Voor nu zou ik zeggen, geniet van je kleine in je buik (gefeliciteerd nog). Je gaat gewoon verder en dan zie je vanzelf wel wat de toekomst brengt.
Haha Strijkkraal dat had mijn man ook! Precies hetzelfde... Mannen zijn zich van niks bewust en jij bent er nauwer bij betrokken omdat het allemaal in jou buik plaatsvindt. Ts: als ik jou was zou ik maar niet meer teveel op die gozer rekenen, ik denk dat je dan bedrogen uit komt.... Sommige mensen kan het werkelijk waar allemaal helemaal niks schelen en jou schoonmoeder laat jou en je kindje nu aan jullie lot over. Blijkbaar kan het haar niks schelen. Persoonlijk zou ze van mij mogen oprotten en niet meer terug hoeven te komen, maar ik hoop dat jij de juiste oplossing voor jou vindt.
Hoi! Ja ik zoek ook geen contact meer met hem, als hij weer contact wil mag hij het lekker uitzoeken. Hij moet in ieder geval niet meer denken dat hij zomaar ineens nu een rol kan gaan spelen in ons leven.. Ik zie vanzelf wel hoe alles loopt en hou mij nu meer bezig met de kleine en mezelf. af en toe wel lekker rustig!
Wat een drama en vervelend voor je. Fijn dat je zo positief denkt. Idd gewoon loslaten en lekker van je zwangerschap proberen te genieten!
Ik wil je graag heel veel succes wensen ik heb ook een soortgelijke situatie gehad. Al heb ik veilig gevreeën en hadden artsen me daarnaast een jaar geleden vertelt dat ik hoogstwaarschijnlijk geen kinderen kon krijgen (door 2 ingrepen). Maar.. uiteindelijk dus toch zwanger. En de vader was eerst super blij en lag nog met zijn hoofd op mijn buik of hij het al kon horen, echt hij was zo blij als een klein kind dat vergeet ik nooit meer. En ineens uit het niets trok hij alle verantwoordelijkheid in voor mij en het kindje. Dat heeft hij gezegd en geschreven. Ik heb ook verschillende gevoelens gehad; eerst diepe teleurstelling (heb zelf ook geen fijne jeugd gehad en geen vader) en daarna boos en heb ik hem echt verwenst.. later dacht ik verliefd te zijn weer opnieuw en miste ik hem ineens verschrikkelijk; maar kwam erachter dat dat door de hormonen kwam en door de angst/onzekerheid -> "Ik kan het niet alleen!" Uiteindelijk heeft dat allemaal rust in mij gekregen nu. Ben nu bijna 31 weken. Tuurlijk denk ik nog wel eens aan hem en doet het me pijn of verdriet dat het hem niets lijkt te interesseren. Maar geloof me dat gaat het een dag wel doen, je kunt een geweten niet blijvend stil houden. Hij kan wel laten denken, vanuit zijn buitenkant en de dingen die hij zegt of juist niet, dat hem dat niets doet maar de buitenkant is iets héél anders dan de binnenkant. Ik heb me voorgenomen dat wanneer hij contact opneemt ik wel in gesprek ga en dat hij me mag laten zien en voelen hoe en waarom ik hem zou moeten geloven nadat hij me 9 maanden alleen heeft gelaten en het kind heeft afgewezen voor het uberhaupt van hem geboren mocht worden..? En hoe je tot dat soort keuzes in staat kan zijn t.o.v. je eigen vlees en bloed..? En laat hem het dan maar eens aan mij uitleggen! Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar twijfel niet aan jezelf maar laat ook je emoties (boosheid, onzekerheid, verdriet etc) eruit en krop niets op. Daarnaast is jouw kindje van jouw keuze afhankelijk. Jij bent verantwoordelijkheid voor jullie 2 en als je een keuze maakt doe dat dan vanuit je hart en niet vanuit je ego, daar is je kindje niet mee gebaat. Ik wens je ontzettend veel troost, sterkte en succes. & Ik hoop dat je een fijne zwangerschap mag hebben.
Ach meid, je hebt hem op voorhand 'gewaarschuwd' dat dit kon gebeuren. Dan had hij z'n l*l in zijn broek moeten houden. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt verschillende jaren geleden. Ik moest op aanraden van mijn arts stoppen met de pil, ik heb dit tegen mijn toenmalige vriend gezegd en hij gaf toen aan van ja als het zou gebeuren, houden we het. Ik drong aan om een condoom te gebruiken maar dit wilde hij niet, dan maar geen seks. Maar op een keer gaf ik hier toch aan toe en ik werd zwanger. Hij wilde het houden maar hij was nogal katholiek opgevoed, en waren hier ronduit tegen. Ook was ik niet goed genoeg voor zijn ouders. We hadden toen besloten het weg te laten halen, maar onze relatie liep op te klippen. We maakten constant ruzie. Nu ben ik 23, 3 jaar samen met mijn huidige vriend. Ik heb op m'n 18e een huis geërfd van mijn grootouders en nu zijn we samen een huis aan het bouwen langs het huis van mijn ouders. Ik ben 18 weken zwanger en we zijn ontzettend blij hiermee ookal zijn we nog jong en misschien niet zo lang samen zijn. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je je niet mag laten leiden door anderen maar moet doen wat je zelf wil. Ik heb er nog elke dag spijt van dat ik toen een abortus heb laten plegen en dit kindje zal het verlies van toen niet kunnen verlichten. Wanneer hij jou wil dwingen om het weg te laten halen is hij jou niet waard. Jij en jij alleen kan bepalen waar jij je goed bij voelt. Hij is niet volwassen genoeg volgens mij wanneer hij zich door zijn ouders laat ompraten. Wanneer je erover wil praten kan je me altijd een berichtje sturen.. Veel sterkte ! X
Weten jullie ik snap zulke idioten niet.. Het is potverdrie je eigen vlees en bloed wat rollebolt in de buik van je vrouw/vriendin. En dan worden ze plotsklaps zenuwachtig en nemen de benen en in het ergste geval laten ze hun moeder opdraaien voor alle problemen... NEE daar kan ik echt niet tegen. Ik vind het echt een lafaard. Even rampetampen en doodleuk zeggen we houden het en daarna met de noorderzon vertrekken. Snappen zulke donders dan niet dat ze die kleine baby niet alleen een lichaampje is maar een ziel een leven? Sorry TS ik gun je echt t allerbeste maar ik zou maar goed nadenken en hem maar lekker laten. Je bent een dappere slimme vrouw en het komt goed met je en je kindje! En die moeder is een schande werkelijk waar!