Hier wordt ik volgende week 30 en ik heb er ook zin in! Natuurlijk blijf ik liever 29 maar aan de andere kant heb ik ook wel eens het gevoel dat ik nu pas serieus wordt genomen. Daar komt bij dat wij vroeg ouders zijn geworden, dus over een paar jaar krijg ik mijn leven weer terug en kan ik nog zoveel leuke dingen doen. Alleen mijn werk zou ik graag anders willen, maar daar wil ik mij over een jaar goed op richten. Ik ben bijna 30, zwanger van ons nummertje 3, leuke man en leuk huis en nog mijn hele leven voor mij! Kom maar op!!
Het komt bij ons ook echt wel goed wat dat betreft. Maar ja liever gister dan vandaag natuurlijk Jij ook veel succes met zwanger worden. Je bent al een tijdje bezig zie ik Hopelijk zijn we op ons 30e zwanger
Grappig om te lezen hier ben ik juist nog nooit zo stabiel geweest als sinds de geboorte van mijn oudste nu ruim 2 jr geleden. Maar nu had ik mijn portie ook wel gehad tussen mijn 21e en 25e dus wie weet scheelt dat. Wat bij mij veel verschil heeft gemaakt was het feit dat ik mijn eigen plan ben gaan trekken en me een stuk minder ben gaan aantrekken van de buitenwereld. Heerlijk! Wil niet zeggen dat ik nooit meer een dipdag heb hoor maar goed dat hoort erbij.
Ik moest wel even slikken toen ik 30 werd vorige maand, maar echt 30 zijn valt reuze mee. Ik denk dat het komt omdat ik nu alles heb wat ik wilde hebben uit het leven en enorm content ben met mijn 2 ventjes en ons mooi huisje. Ik had er juist enorm veel moeite mee toen ik 25 werd, want mijn leven was toen 180 graden anders dan van nu en totaal niet wat ik wilde. Diep ongelukkig was ik, maar wist ik veel dat een kleine 2 jaar later alles op zijn pootjes zou vallen Voor mij is 30 echt een mooi en positief volgend hoofdstuk van mijn leeftijd en ik kijk heel erg uit naar de komende 10 jaar want ik weet zeker dat ik veel gelukkiger zal zijn dan toen ik nog een twintiger was!
Wat leuk om te lezen. Ook herkenbaar die onzekerheden. Ik merk dat ik het mezelf gewoon niet gun om gelukkig te zijn. Als mijn moeder bijvoorbeeld haar problemen bij mij neerlegt en ik kan haar er niet mee helpen dan blijf ik daarover piekeren en dat beïnvloed wel mijn geluk. Het is logisch dat je je zorgen maakt om mensen maar ik denk dan dat ik hier zelf dan ook net zoveel last van moet hebben. Misschien ook wel omdat dat gevoel me wordt opgelegd. Maar ook dat laat ik zelf toe. Net als wat ik eerder las. Hopelijk kan ik het volgend jaar ook als een soort symbolische leeftijd zien en een nieuwe start om nu eindelijk eens zeker en zelfbewust door het leven te gaan
Heel herkenbaar,ik was zelf 32 toen ik merkte dat ik niet gelukkig was met mijn leven.Ik werd idd meer bewust van de wereld om me heen. Op mn 35e heb ik de knoop doorgehakt en alles veranderd wat me niet beviel;scheiding aangevraagt,om laten scholen,verhuisd en sindsdien is mn leven een stuk leuker geworden. Ben nu 38 en idd,de onzekerheden laat ik achter me en ik merk dat het leven alleen maar leuker wordt!
Ik ben al een tijd onzeker qua werk. Is dit wel wat ik tot mijn pensioen wil? Als ik nog een paar jaar wacht met eventueel omscholen dan ben ik waarschijnlijk te oud. Dit houd mij wel bezig ja
Oh ja, de 30-bluess... megadip gehad. Ik twijfelde ineens over mijn relatie, over mijn werk, over mezelf. Bijna dertig en nog steeds wist ik eigenlijk niet precies wat ik wilde. Ik hield (houd nog steeds) onwijs veel van mijn vriend/partner/man/. maar hield ik wel genoeg van hem om samen oud te worden? Of wilde ik misschien toch nog even een paar jaar weer vrijgezel zijn (we woonden al samen trouwens). Ik heb nooit een wild uitgaansleven gehad, toen niet voor gekozen, maar ineens trok me dat enorm. Het kon nu toch nog? Beetje 'slettebakken' in de kroeg en zo? Afijn ik was in die periode NIET een fijn persoon om mee samen te zijn. Ik sloot me af van mijn partner en voelde me diep, diep ongelukkig. Op een gegeven moment mijn baan opgezegd en een andere baan aangenomen. Tussentijds zou ik een maand vrij zijn en ik besloot 'alleen' op reis te gaan. Het werd Egypte. Met een groepsreis maar toch, alleen naar Schiphol, alleen naar de gate, alleen in Egypte het reisgezelschap opzoeken, alleen op de boot (nijlcruise) alleen in de diverse hotels... Voordat ik ging was onze relatie eigenlijk al zo goed als over... Maar mijn vakantie veranderde alles. Ik ontdekte dat ik sterker was dan ik dacht, dat ik het alleen ook leuk kon hebben. Had goede contacten met de rest van het, over het algemeen oudere, reisgezelschap. Dit waren veel stellen die met hun 2e liefde op stap waren. Met hun 1e liefde hadden ze ook een fijn leven gehad (vaak ook kinderen gekregen) maar op een gegeven moment was de liefde verdwenen en vonden zij het geluk (en expartners vaak ook) bij een ander. Op de een of andere manier gaf mij dat ook heel veel rust. En ik besefte dat ik NU eigenlijk nog steeds heel veel van mijn vriend hield. En ik mistte hem en ik wilde hem eigenlijk toch dolgraag als vader van mijn kinderen. Ik wilde NU gelukkig met hem zijn en hopelijk zou ik oud met hem worden. Maar waarom zou ik me nu druk maken over hoe we er over 10 jaar voor staan? Niemand kan weten hoe je dan leeft, voelt, denkt... Ja, ik heb vele mooie herinneringen aan die reis. En enorm genoten van alles wat ik heb gezien. En in de laatste paar dagen van mijn vakantie, op het strand in Hurghada hoopte ik met heel mijn hart dat hij ook verder wilde met mij. En toen kwam ik thuis in Nederland, na 2 uur vertraging, geloof dat het 4 uur in de ochtend was en stervenskoud... en wie stond er op mij te wachten? Precies!! . Mijn nieuwe werk bleek trouwens ook niets te zijn maar ook mijn oude werkgever wilde me graag weer terug. En in plaats van wild stappen ging ik wat meer leuke dingen doen met vrienden. Voor mijn 31ste verjaardag had ik mijn relatie weer op de rit, gelukkiger dan ooit, was ik zwanger van de eerste en was ik weer tevreden met mijn baan. Eigenlijk was er uiteindelijk dus niets veranderd wat dat betreft... enige verschil was dat ik nu wel gelukkig en tevreden was met mezelf en mijn leven. Want ik wist nu dat wat ik had genoeg was. En dat ik mezelf heel gelukkig mocht prijzen met een man in mijn leven die zelfs mijn 30-blues heeft doorstaan en nog steeds met mij verder wilde. Ik denk dat dat het bij sommigen onder ons is. Je wordt 30 en vraagt je ineens af of het leven wat je tot dan leidt wel het leven is wat je wilt leiden. 30 jaar is nog jong genoeg om het roer drastisch om te gooien. Dat dat ook op een latere leeftijd nog prima kan...daar denk je op dat moment dan niet over na. Ben blij dat ik geen 30 meer ben...wel al jaren 28 trouwens maar sssssst laten we dat tussen ons houden . xxx
Hier over een paar dagen 30. Manlief snapt niet dat het zo'n big deal is voor mij. Maar toch. Voor mijn gevoel laat ik toch een beetje een periode achter me. Die van m'n jeugd, m'n jonge jaren en ja, voor mij telt die 30 toch echt wel. Aan de andere kant ben ik het afgelopen jaar wel bewuster gaan leven, gaan genieten van alles wat ik heb en voor mezelf bedacht wat ik nog anders wil. Er staan nog wel wat dingen op m'n lijstje en hopelijk kan ik die dit jaar ook echt waarmaken. Ik ben dus geen ongelukkige bijna 30-er maar denk dat ik de ochtend van m'n verjaardag toch wel ff moet slikken...
Ja! Heel herkenbaar allemaal! Ben nu een paar maandjes 30 en heb toch echt wel even afscheid moeten nemen van mijn 20-ger jaren, haha! Idd het gevoel van nu moet ik volwassen zijn... (maar ik heb even wat gemist, want had een heel verhaal getikt over mijn 30 jaar crisis in het vorige topic maar die is weg?)
nou ja, een crisis.... maar wel een puntje om bij stil te staan ja, 30. op een dag keek (kijk) ik gewoon in de spiegel en zag daar iemand staan in een 'makkelijke broek', haar in staart, make-uploos, spuugdoek over 1 schouder, spuugvlek op de andere, kauwend op een gevonden koekje, overvolle wasmand op mn heup, en ondertussen met mn natte vinger een vuiltje van dochter's wang poetsen.... en dan denk je wel even WTF is er gebeurd met mn oude leven? die van 50uren werken, borrelen, uitgaan, dat leven van korte spijkerrokjes en hoge hakken, flirterige smsjes, heerlijke luie vakanties en zondagen, alle weekenden uit eten..... dat was leuk! maar dit heeft ook z'n charmes, zoals de snotterige kusjes van mn onderschrift, de ochtenden dat je -veel te vroeg- wakker wordt van : 'maaaammmmmaaa? luv joe!' zondagmorgen knuffelen in t grote bed en s middags in de plassen stampen en chocomelk drinken. dus, t is goed zo, 30 bevalt me wel
Wat een mooie verhalen komen er los.... @kweenie, knap dat je de touwtjes in handen nam en deed wat nodig was om uit te zoeken hoe jij in het leven wilde staan. Daar kan ik echt respect voor hebben. Zoiets zou ik nooit gedurfd hebben. Zo grappig ook wat Loesje schrijft. Precies hoe het is ook, al denk ik dat ik er over een paar jaar wat relaxter in sta dan nu. Het is momenteel diverse keren per nacht raak, dus ik kan 's morgens even niet genieten van snotkusjes. Ik ben gewoon op. Maar ook dat komt wel weer. Ik denk soms dat ik zelf niet blijf hangen in mijn jeugd, maar dat het meer van mij verwacht wordt. Ik was altijd zo onzeker en angstig, liet me daardoor alles aanpraten en me in iedere bocht wringen die mensen om mij heen maar wilde. Nu ik vaker weerstand bied (en daar zelf dan ook van schrik) merk je toch dat mensen even moeten wennen aan het feit dat ze niet meer te maken hebben met het onzekere jonge meisje. och jaaa
Dertigersdilemma!! Ja, hier bekent hoor! Ook bij veel vriendinnen. De leeftijd waarop veel meiden toch belangrijke keuzes willen maken. Afsluiten van dat deel waarbij je minder verantwoordelijkheden hebt, leven zit vol met activiteiten waar je niet meer allemaal aan toe komt, keuzes. Etc.