Alsof ik wacht op de blijvende schade, zo voelt het soms. Na het onzekere, angstige eerste jaar kwam D. in een stroomversnelling. Rollen, kruipen, staan, lopen, groeien...alsof hij nooit te vroeg geboren was geweest. Toch zijn de woorden blijven hangen "we weten niet of er schade is", "misschien gaat hij nooit lopen", "riskilaps (estisch:risicokind)", "doorverwijzing naar de fysio op vermoeden van CP" Alle direct grote problemen zijn nu wel uitgesloten maar mijn hoofd lijkt niet te kunnen geloven dat het gewoon goed kan gaan. Alsof alle woorden en statistieken voor ons hebben bepaald dat het niet kan, dat als hij straks naar school gaat er nog iets aan het licht moet komen. Ik vraag me wel eens af hoe hij zou zijn als hij gewoon op tijd en zonder problemen geboren was. Zou hij dan beter slapen, zou hij zich dan niet zo verloren voelen in geluid en drukte en hoe zou hij er nu uitzien als hij geen waterhoofd had gehad? Ik zou het gewoon zo verdraaid jammer vinden als hij er iets aan over zou houden. En dat zullen we nooit weten, er is geen aterm en gezond geboren D.avid als referentiepunt Ik weet alleen dat ik een kind heb waar ik zielsveel van hou en dat ik het zo gegund had onbezorgd geboren te kunnen worden. Aan de andere kant, dit alles heeft me zoveel gebracht; ik sta bewuster in het leven, geniet van de kleine dingen en sta dagelijks versteld door dit kleine wonder. Ik weet ook niet of ik op dezelfde manier in de opvoeding zou staan, minder bewust of met minder verwondering? En misschien zou D. ook wel minder bedachtzaam, aanhankelijk, puur en lief zijn? Ik hoop dat er een dag komt waarop ik de vragen los kan laten en me niet meer druk maak over waar het schip zal stranden maar enkel kan kijken naar de koers die het vaart.
Garanties heb je nooit, ook niet bij een à terme geboren baby. Een vriendin van mij heeft 2 'prematuurtjes' van 27 en 33 weken en beide kinderen; nu 3 en 5 zijn helemaal gezond. Het kan dus wel!
En ik snap je gevoel wel dat hij langer in je buik had moeten kunnen groeien dat gevoel heb ik nu ook veel. Elke keer denk ik; je had nu zoveel weken moeten zijn en dat zijn al maanden. Maar daar hadden wij geen invloed op en het is ons gebeurd.
Lara, ik dacht toevallig vanavond aan je en hoe het met jullie zou zijn, en nu zie ik hier je topic. Wat herken ik je gevoelens goed, denk precies hetzelfde. En idd, tegelijkertijd, zielsveel van hem houden en blij zijn met wat hij al bereikt heeft
Wat leuk om nog eens wat van je te horen! Ik stuur je vanavond een pb, ook erg benieuwd hoe het met jullie gaat