Zoals de titel al zegt...Ik kan soms zo kwaad worden. Neem ik een boek wat gaat over kinderloosheid en hoe ermee om te gaan,heeft de schrijfster nota bene 2 keer abortus ondergaan en heeft ze het over dat we alles willen. Carrière, een eigen huis etc. Ik kan daar zo kwaad om worden! Ik wilde alleen maar mama zijn! Geen carrière oid. Nu word mijn broer ook opnieuw papa,ben blij voor ze maar mij doet het best zeer. Hoe gaan jullie hiermee om lieve mmm dames?
Lieve klaproos, ik heb geen pasklaar antwoord voor je. Daar zit je waarschijnlijk ook niet op te wachten. Ik herken het heel erg! Je gunt het een ander, maar jezelf net wat meer. Dat is oké! Dat is logisch. Wat mij heeft geholpen is eerlijk zijn tegen je omgeving hoe je je voelt. Iemand die het niet heeft meegemaakt kan zich niet voorstellen hoe je je voelt. Ik hoorde later dat mensen het fijn vonden dat ik vertelde hoe k*t ik het vond. In de tijd van mijn mmm zijn mijn beide jongere zusjes zwanger geworden... Heel veel sterkte! Ik vind het lastig om je dit berichtje te sturen, omdat ik inmiddels moeder ben geworden (ook na lange lange weg), maar ik weet nog heel goed hoe het voelde tijdens de mmm
Lieve klaproos Ik begrijp zo goed hoe je je voelt. Elke kinder verjaardag van vriendinnen ben ik die leuke vrouw die zo leuk met de kindjes speelt. Maar eenmaal thuis sta ik huilend onder de douche. Als mensen vragen hoe het gaat zeg ik : ja gaat wel goed, of; ik voel me vandaag een beetje rot.... Maar eigenlijk ga ik kapot van verdriet van binnen. Niemand snapt hoe ik me voel... Mijn man en ik kunnen er wel goed over praten maar toch staat hij er anders is, hij zegt; zonder kinderen hebben we ook een leuk leven, dan gaan we reizen, etc. Ik kan me een leven zonder kinderen niet voorstellen. Onze relatie staat onder druk omdat ik vaak niet te genieten ben en dat afreageer op mijn man. Veel ruzie hebben we tegenwoordig.... Laat staan ons seksleven .... Welk seks leven kun je beter vragen Mindfullniss, acupunctuur, psycholoog, niks helpt.... Ik voel me boos, machteloos, onbegrepen, mijn lichaam en geest voelen uitgeput. Ik kan je helaas geen tips geven.... Je verdriet mag er zijn ! Het is begrijpelijk ! En het doet pijn, heel veel pijn! Probeer je geluk te halen uit de kleine dingen ....
lieverd tja er mee om gaan hoe pff het heeft veel tijd nodig . En het blijft erg..... vul maar in . Wij zoeken anders nu en gaan veel leuke dingen doen fietsen Duitsland. kids van mijn zusje veel van genieten . veel muziek draaien weet ik veel we zoeken veel liefde bij elkaar . En sport ook en ben bezig buik strakker te krijgen , maar het gemis blijft altijd .
Dank jullie wel voor de lieve reacties en de tips. Juudje wat heb je lang geduld moeten hebben! Respect voor je dat je de mmm zo lang volgehouden hebt en ik ben alleen maar blij voor je dat het gelukt is! Ster,we zitten een beetje in hetzelfde schuitje. Jij die rot endo en ik die rot lyme. Mijn man is net zoals de jouwe,als we geen kinderen krijgen wil hij wel reizen etc. Ik spring liever van een brug af bij wijze van! Thankxx voor de tips. Marnat,hoe gaat met je? Dat gemis gaat nooit over denk ik nee. Soms voelt het net alsof er iemand dood is die er nooit is geweest. De dood van mijn kinderwens. Nu ben ik nog niet uitbehandeld maar ben al 39 bijna en de tijd dringt. Xx meid. Ik vind je dapper dat je hier schrijft op zw pagina en blijf dat doen want in je hart ben je mama! Geldt voor iedereen hier overigens. Liefs Klaproos.
Wat jij schrijft; Soms voelt het net alsof er iemand dood is die er nooit is geweest, dood van een kinderwens. Zo voelt dat inderdaad! Afscheid nemen van een kinderwens is naar mijn idee ook een soort van rouwverwerking. Het rouwen om dat kindje wat al zolang in je hart zit. Waar je alles voor over hebt gehad maar wat nooit zo heeft mogen zijn. Probeer alleen niet op te geven....je mag zeker nog hoop hebben!! Je hebt nog 2 ivf pogingen en leeftijd is ook maar een getal Houdt moed meid! Hoe moeilijk ook
Klaproos: Het gaat wel redelijk naar omstandigheden , mijn vader heeft longkanker en gaat goed nu. Lees meer in wat wil je kwijt topic. Verder wandelen we vrolijk door en genieten van het geen wat we wel hebben onze ouders enz.
Ook ik vind het lastig om je te antwoorden, maar ik doe het toch omdat ik je pijn zo goed herken. Wij hebben tijden in een babyboom gezeten terwijl het bij ons stil bleef. Mijn broer en schoonzus kregen onverwacht een vierde kindje terwijl wij al tijden bezig waren en er maar niets gebeurde. Ik kon uiteindelijk voor niemand meer echt blij zijn. Ik voelde me af en toe een buitenstaander in mijn eigen leven. Net alsof ging iedereen verder maar bleef ik steken op een dood punt. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is steeds denken dat ik er niet meer of minder zwanger van werd als het bij een ander wel lukte. Het is zo, hoe pijnlijk dat ook is. Ik hoop van harte dat jullie geduld beloond wordt met een kindje!
Ik wilde je alleen een hele dikke knuffel geven! Ik heb zelf jaren in hetzelfde schuitje gezeten en ik wens dit zelfs mijn ergste vijand niet toe. Ik duim voor je, alsjeblieft geef niet op!! Ook een dikke knuffel voor de andere dames hier.
Hoi Klaproos. Ik kan me zo goed voorstellen dat het je intens verdrietig maakt. Ook wij hebben lange tijd gedacht dat het ouder zijn voor ons niet weggelegd was. We hebben ook van zeer dichtbij meegemaakt dat het uiteindelijk niet gelukt is. Ook de situatie dat een eerste na veel jaren geduld wel lukte maar de ook zo gewenste tweede er nooit gekomen. Er zijn geen woorden om te beschrijven wat voor een gevoel dat geeft. En mensen die niet zo'n soort situatie van heel dichtbij meegemaakt hebben of nu eenmaal niet de moeite nemen om tot zich door te laten dringen wat zulk verdriet met je kan doen hebben werkelijk waar geen idee. Ik maak me geen illusie dat ik precies weet hoe het voelt, bij ons is de afloop immers anders. Ik denk dat het geen mama worden zeker gezien kan/moet worden als een rouw proces. Je neemt afscheid van de grootste wens die je waarschijnlijk je hele leven zal hebben of gehad hebt. En dat doet pijn, heel veel pijn. Neem je tijd, er is geen tijd te noemen wanneer dat verdriet over moet zijn (als het ooit al over gaat). Praat erover. Laat mensen met omme opmerkingen weten dat ze hele domme (pijnlijke) opmerking maken, dit zal wellicht voporkomen dat ze zoiets nog een keer doen. Ongewenst kinderloos is nog steeds een taboe, en dat is heel verdrietig. Ik heb geen gouden tip om hoe er mee om te gaan, maar weet dat er mensen zijn die wel met jullie meeleven. Een dikke knuffel van mij (en ik blijf stiekem duimen dat er voor jullie een wondertje is weggelegd).
Dank jullie wel allemaal. Ster ik ben blij dat ik niet die enigste ben die het zo voelt al gun ik jou dat gevoel echt niet natuurlijk. Ik denk dat als het niet lukt ik idd door een rouwperiode ga. Dat is nu al een beetje maar vooral doordat ik zo weinig positieve verhalen lees in boeken. Misschien moet ik dat maar eens gewoon laten en meer uitgaan wat mensen hier zeggen. Ik heb immers nog twee ivf's tegoed en idd leeftijd is maar een stom getal! Marnat,nee wat erg van je vader! Heel veel sterkte!! Er14,zo voel ik me idd ook! Alsof het leven stilstaat,ik op een dood punt ben. Het enigste wat mij een beetje helpt is dat ik mijn eigen kindje wil van mijn man en mij en hun kindjes zijn dat niet. Dat klinkt idioot hoor maar het helpt me wel relativeren.. Carmen,jouw verhaal ken ik natuurlijk allang en mochten mijn eitjes het begeven gaan we nog naar Spanje. Dat dat tot minstens mijn 44e kan (hoop ik) geeft me wel veel rust. Ik heb natuurlijk het liefste een kindje van mijn man en mij samen maar vind Spanje een goed alternatief voor als ik echt pruteitjes ga krijgen. Hey knuffel hoe is het meis? Lief dat je me nog volgt,was wel gezellig in het 2010 topic. Jij hebt dat gevoel idd ook lange tijd meemoeten maken en ik ben verdrietig voor je dat een 2e wonder niet wil komen. en. Ongewenst kinderloos is een taboe ja! Ik haat mijn lijf ook omdat ik geen kindjes kan krijgen. Het troost me heel erg dat er hier lieve mensen zijn die meeleven,dat had ik niet verwacht schaam schaam. Dank jullie wel allemaal die gereageerd hebben. Het pept me op en ik sta er weer wat positiever in!! Dus op naar juli en dan hoor ik mijn of ons behandelplan!!
Zara: Carmen al weer twee wat gaat de tijd vlug . Verder alles ok met juli ? Klaproos: Dankje lieverd . Had jij het boek open zenuw al eens gelezen ? Dit boek heeft ons /mij wel erg geholpen. De rest knuf .
Klaproos: o meid..wat herken ik mezelf in jouw verhaal en verdriet..We zijn al 4 jaar bezig voor een wenskindje..ben 36 en manlief 44..bij ons geen reden gevonden waarom het niet lukt..5 iui's achter de rug zonder resultaat en zit op de wachtbankje van 6e iui waar ik bijna 99% weet dat het niet gelukt is...Ik zie overal om me heen blije zwangere vrouwen rondlopen...bijna alle stellen om ons heen die gelijktijdig of later dan wij zijn getrouwd hebben al een kindje..natuurlijk ben ik blij voor ze maar ik ben ook heeeeeeeeeeel erg verdrietig waarom wij geen papa en mama mogen zijn...elke keer na elke zwangerschapsaankondiging door een vriendin of familie stort ik compleet in...het voelt alsof ik in de lucht zweef en grijp naar iets die onbereikbaar is...met elke menstruatie breek ik van binnen...ik huil en huil en dat wil maar niet ophouden..ik ben van nature heel erg positief ingesteld en heb dankzij mijn positiviteit een heleboel ellende overleefd maar dit...is buiten mijn uithoudingsvermogen...ik hoop dat we ooit ooit ouders worden..dat wens heb ik voor iedereen die het zo graag wil..dus ook voor jullie...
Lieve klaproos, Ik herken het allemaal zo!! Wij gaan beginnen aan onze 2e icsi en wat ben ik bang! Bang dat dat ik nooit moeder zal worden! Ik ben verdrietig, boos, vol onbegrip en gewoon ongelukkig en zwaar teleurgesteld in me eigen lijf... Iedereen om me heen krijgt kinderen zelfs van die Löw life figuren die feesten veel belangrijker vinden dan der eigen kinderen... En wij hebben er alles voor over en het gebeurt gewoon niet!!! Dikke buiken kan ik niet uitstaan, heb het gevoel dat ik binnen 24/7 aan het huilen ben... Ik probeer positief de 2e ronde in te gaan maar vind het echt moeilijk.... Dus wat jij voelt is echt menselijk en heel herkenbaar!!! Knuffel
Heel herkenbaar, het is erg verdrietig en pijnlijk. Alsof het bij iedereen lukt (om ons heen), behalve bij ons. Geen tips helaas, kan alleen maar hopen dat het bij ons allemaal goed komt!
Klaproos ik herken je verhaal. Het is om wanhopig van te worden. Soms geloof ik er niet meer in dat het nog goedkomt en de fysieke en mentale last van het traject komen ook nog eens bovenop het verdriet van het gemis. Mensen die niet in zo´n traject zitten begrijpen niet half hoe zwaar en belastend dit is. Wat dat betreft doe je dit ook echt alleen, natuurlijk is er wel de partner die het verdriet ook heeft, maar wij als vrouwen moeten ook alle fysieke inspanning leveren en alles opzij zetten voor die ene grote wens. Met liefde dat wel maar het is wel zwaar.. Wens je heel veel succes in dit traject, dat we allemaal snel ons eigen kleintje mogen vasthouden..
Lieve Klaproos, Ik herken je gevoel heel goed, het is zeker een rouwproces, ook al is er nog steeds een kans op een kindje. In je hoofd houd je rekening al met het ergste, maar moet ondertussen ook hoop zien te houden. En hoop houden wordt hoe langer het duurt en hoe meer teleurstellingen je te verwerkeni hebt gehad gewoon steeds moeilijker. Helaas is er geen gouden formule hoe er mee om te gaan. Dat is toch voor iedereen anders. Denk wel dat het belangrijk is dat je energie steekt in je relatie, dat je die, hoe moeilijk soms ook, probeert te koesteren, want liefde in je leven is gewoon heel belangrijk! Ook als je het geluk hebt, zoals ik uiteindelijk, om toch moeder te worden. Samen leuke dingen doen heeft ons er wel doorheen geholpen. Wij hebben een paar leuke stedentrips gedaan, zijn lekker op vakantie geweest etc. Deed mij sltijd wel goed, ook fijn om even buiten je eigen omgeving te zijn waar je je altijd maar groot moet houden tegenover vrinden en familie die allemaal wel kindjes hebben. Sterkte meid, ik hoop van harte dat jullie een kindje mogen krijgen!!
Ooooh dank jullie wel om jullie verhaal te delen! Ik dacht echt dat ik de enigste was die zich zo rot voelde. Marnat,dat is het enigste boek wat ik nog moet lezen. Voor de rest heb ik ze denk ik allemaal gehad..ga het eens opzoeken. Flower och meid dikke knuffel 😪 Ik heb ze ook gehad die IUIs maar ik was liever meteen met ivf begonnen. Ik hoop dat het bij jullie met ivf wel lukt. Maar zooo rot want die IUI's zijn ook al zo zwaar! Cheyenne heel herkenbaar!! Van die feestbeesten en lowlifes krijgen idd effe een kindje en wij zitten ermee hier dat het niet lukt! Buurvrouw en Nijntje dikke knuffel. En buurvrouw,ja wij vrouwen moeten het idd alleen doen. En dan nog die stomme hormonen erbij..ben er nu alweer bang voor. Hoi lieve Pien jouw verhaal is natuurlijk bekend en ik ben mega blij voor je dat het gelukt is! Jij hebt ook echt op die grens gezeten van worden we ooit papa en mama. Ik lees nu ook nog eens in een boek dat ivf word gezien als laatste redmiddel terwijl ik me erop verheug omdat het ons misschien papa en mama maakt! Maar eerst ging onze relatie trouwens heel slecht,nu ineens weer een stuk beter gelukkig. We praten ook weer meer met elkaar en de pauze tussen behandelingen heeft me ook rust gegeven. Knuffel klaproos voor iedereen hier!
Na 4 jaar proberen, 3 jaar MMM en 4 opeenvolgende miskramen zat ik er helemaal doorheen. Ook ik had het gevoel dat ik nog liever van een brug zou springen dan kinderloos blijven. Moeder worden was immers het enige dat ik altijd gewild heb! Nadat geconstateerd werd dat mijn eileiders volledig verkleefd waren gingen we IVF doen. Vol goede moed. En na de eerste TP meteen een posi-test. Wat was ik blij! Helaas was het hCG te laag om goed te zitten. BAM! Wég roze wolk. Moed verzameld voor IVF 2. De verse tp en de cryo tp ook allebei MK's. Van die laatste zelfs een MA bij de echo. En ook IVF 3 leverde ons een MK op. Je begrijpt vast dat ik volledig wanhopig was. Toen zijn we naar Gent gegaan. Binnenstebuiten gekeerd, andere medicatie, ander protocol. En toen werd, maar vooral blééf ik zwanger. En pas nu kan ik de afgelopen jaren gaan verwerken. Omdat we er middenin zaten bleef het een open wond. Nu kan de wond dichtgroeien. Maar het zal altijd een litteken blijven. Heel veel sterkte en houd moed!