Mijn kleine meid van 4 jaar is een prachtige meid om te zien. Ze kan super dansen, met 3,5 jaar is ze al toegelaten op de dansschool. (de jongste tot nu toe) Maar ze haalt zichzelf heel veel naar beneden. Ze zegt bijv: Ik ben niet mooi, of niet slim of ik heb geen talent. Mijn hart breekt dan gewoon. Laatst zei ze een keer: Ik ben slecht. Waarop ik met tranen in mijn ogen vroeg hoe ze daar bij kwam,dat het niet waar was en dat ze dat nooit meer mocht zeggen. Waarop ze heel koeltjes zei: Jij bent mijn mama, jij hoort dat te zeggen. Alle mama's zeggen dat tegen hun kindjes. Zit zit vanaf maart op de basisschool en ze word niet geplaagd. Als ik de juf ook hoor vind iedereen haar lief. Ze is ook een heel zacht meisje. Ik vind dit zo erg! En ook mijn vriend houdt het niet droog als hij haar zo hoort praten. Ik weet niet goed hoe ik dit op moet vangen. Herkent iemand dit? Natuurlijk hebben we over proffesionele hulp nagedacht. Maar in overleg met de school willen we nog even wachten of het misschien nog bijtrekt als ze iets langer op school zit en haar draai wat meer heeft gevonden.
Maar hoe komt zij aan die gedachten? Een kind van 4 bedenkt dat toch niet zelf? Bijv 'ik heb geen talent'. Op deze leeftijd moet iemand echt uitgebreid met haar daarover praten wil zij snappen wat 'talent' inhoudt. En naar mijn mening hoeft een 4-jarige zich nog niet bezig te houden met haar talent, of uiterlijk oid.
Mja wij hebben dat thuis ook... En eigenlijk is er maar 1 optie... Alle steentjes zelfvertrouwen bij elkaar vegen en ze met veel geduld en moeite weer aan elkaar zetten. Je ego van Lego. Deels door door te vragen hoe ze daar aan komt. (Dat zal ze zelf ook niet weten... En soms is 1 enkele opmerking genoeg om het broze zelfvertrouwen te breken.) En deels door actief haar haar eigen succesverhaal te laten maken. Met jouw ondersteuning maar wel zelf gedaan. Bijv een moeilijke puzzel, werkje of dans... Wel evt helpen met oefenen maar ook zorgen dat ze zelf het resultaat laten zien en dat dat komt doordat ze er zelf hard voor gewerkt heeft. (Succes dat komt zonder dat je er wat voor doet is geen echt succes en dat voelen kleuters prima aan ondanks dat ze nog zo klein zijn.) Onze dochter dacht bijv heel dom te zijn... Want met 3 kon ze nog niet lezen. En toen de juf zei dat school zo leuk is... Heeft het ons weken gekost om er achter te komen wat er aan de hand was. Ze vond school helemaal niet leuk maar de juf had gezegd dat het wel leuk is en de juf weet dat toch zeker? Andere kinderen leken het ook leuk te vinden en dus lag het vast aan haarzelf. En juf was zich natuurlijk geen kwaad bewust Soms is het heel lastig... Als ze zelf al niet weten wat het probleem is... Kunnen ze dat ook niet uitleggen en moeten de papa's en mama's zelf alles bij elkaar puzzelen.
@ adi Ik begrijp wat jij bedoelt en ik ben het volledig met je eens. Mijn meisje hoort zich hier niet mee bezig te houden. Maar ze doet het wel. En ook al op de psz. Het concept talent hebben begrijpt ze echt wel. Alleen hebben wij er nooit met haar over gepraat. Voor dat ze naar de basisschool ging was ze op de paar keer psz na altijd bij mij thuis. Ik heb destijds een observatie laten doen omdat ik haar "anders" vond dan andere kinderen. Dat zagen de juffen dus ook wel. Daar kwam uit dat me met dingen bezig was wat eigenlijk bij een ander niveau/ leeftijd hoorde. Vooral verstandelijk juist omdat ze nog zo jong is krijgt ze haar koppie er niet omheen om maar zo te zeggen. Dat leverd dus weer problemen op. Ze legt heel snel verbanden. Maar in andere dingen is ze weer een typische jonge kleuter. Tekent gewoon nog koppoters, probeert haar naam te schrijven maar lukt nog niet en ze kan geen puzzels maken. Vorige week hebben we een huisbezoek van school gehad en daar kwamen deze dingen ook weer naar voren. Alleen past ze zich nu aan, aan haar leeftijdsgenootjes. Als ze bijv een verband wel ziet, en ze krijgt door dat anderen die niet zien. Gaat ze op dezelfde manier te werk als de anderen. Dit gaan ze heel goed in de gaten houden. De enige reden die ik kan bedenken dat ze zo'n laagzelfbeeld heeft, heeft te maken met een burenruzie. Onze onderburen hadden een gruwelijke hekel aan mijn dochter. Want ze maakte te veel lawaai als ze liep,kroop of speelde. Ze maakten haar voor alles uit.En praatten haar helemaal de grond in. Wij hebben haar daar zoveel mogelijk van afgeschermd gehouden. Maar ik denk dat ze meer heeft meegekregen dan wij denken. Ook al was ze nog geen 2. Vind het zo moeilijk, want ze is echt een mooi meisje en heel slim en lief. Wou alleen dat ze dat zelf ook een beetje inzag...
hoi ik zat wat dingen door te lezen van berichten die jij geplaatst hebt. Omdat jou naam mij bekend voorkomt. Jij hebt volgens mij ook wat met het alternatieve en paranormale ed. Is het geen idee om ergens daarin wat te gaan zoeken voor je dochter? Nei therapie? Zou het misschien niet komen doordat zij zich ergens in verloren voelde en onzeker heeft gevoelt. Juist die emotie terug speelt op alles? jou misschien een spiegel voorhoud omdat jij altijd onzeker was en denkt dit te verwerkt te hebben? Ik geef maar eens een zwaai. Google eens op het fluisterkind
ja je hebt gelijk. maar dat kan gebeuren wanneer het kindje van de ouders en andere volwassenen vaak hoort dat ze dat allemaal is. ze kan wel af en toe zelf deze woorden in negatief terug zeggen denk ik, als ze denkt dat iets niet echt helemaal lukt zoals zij wil. we proberen niet teveel complimenten te geven omdat die op een gegeven moment zoontje strees r van kreeg.
Adi: dat het naar jouw mening niet hoeft.. Betekent niet dat een kind dat niet doet Onze dochter vond zichzelf enorm dom toen ze met net 3 nog niet zelf kon lezen. Dat is denk ik toch niet iets wat iemand haar had aangepraat Maar soms als je zelden ergens moeite voor moet doen... En ineens moet je wel ergens moeite voor doen.. Dan snappen kinderen niet dat dat heel normaal is. Want normaal gaat het altijd vanzelf tenslotte. En dan voelen ze zich heel dom terwijl ze eigenlijk juist heel slim/vlot zijn met alles. En zo'n ingewikkeld woord is talent nou ook weer niet.
Het is erg afhankelijk van woordenkeuzes die de omgeving van het kind gebruikt. Zolang een kind niet kan lezen, leert ze haar woordenschat toch echt uit de omgeving. Dus als de omgeving van een peuter van 2-3-4 jaar geen woorden als dom-slim-talent-geen talent-mooi-lelijk gebruikt in de context van het kind, zal het kind deze woorden zelf ook niet gebruiken. Dat lijkt me ook vrij simpel. Of zoekt een slimme peuter de betekenis van deze begrippen zelf op wikipedia? Ik kan me werkelijk niet herinneren dat ik in afgelopen 3,5 jaar woord 'dom' heb gezegd waar mijn kinderen bij zijn. En ik betwijfel of zij überhaupt weten wat 'dom zijn' betekent. Hebben ze nooit gehoord namelijk.
Mijn dochter gebruikt talent ook wel, geleerd van tinkerbell Wat is jouw talent? Dat roept ze ook al lang. Lastig, sommige kinderen zijn daar wel vatbaar voor. Ik denk ook dat ze het van iemand geleerd heeft, niet van zichzelf. Maar lijkt me ver gezocht dat het puur van buren komt.. Hoe zijn jullie daar mee omgegaan? Ik denk overigens niet dat het puur aan de omgeving ligt hoor, een groot deel is natuurlijk de aard van het beestje. Mijn dochter is met sommige dingen ook sneller/verder dan klasgenoten en daar is ze super trots op. Ik heb dr 'gewoon' altijd gecomplimenteerd.
Ik weet niet wat voor dansschool het is, maar als ze daar de jongste is en ze uberhaubt toegelaten moest worden, kan het zijn dat ze daar teveel op prestatie richten? Ik kan me zo voorstellen dat ze als jongste kind niet helemaal mee kan komen met de rest en daar onzeker van wordt.
Meestal is de eis voor dansles vooral dat je de hele les je aandacht erbij kunt houden en ook luistert naar de dansjuf. Bij ons zit ook zo'n uk en dat ging dus echt niet. Uk had het naar d'r zin hoor... Maar voor 3 kwartier geconcentreerd dansles was ze gewoon nog te jong. Heeft meestal weini te doen met goed of minder goed dansen zegmaar En van te veel complimenten kun je net zo onzeker worden als van te weinig. De theorie is zelfs dat als je alleen maar roept hoe mooi en geweldig het is geworden... Dat voor zo'n kindje de lat qua prestaties hoger gelegd word. Terwijl het oefenen (waarbij het eindresultaat dus minder is) juist ontmoedigt wordt. En dat door te complimenteren op het proces ipv op het eindresultaat je uiteindelijk een beter eindresultaat krijgt. Niet mijn theorie trouwens... Maar ik merk dat het bij dochter wel werkt als ik wat vaker zeg van "zo, jij bent leuk aan het tekenen zeg" En ik geloof niet in helemaal geen complimenten op he eindresultaat trouwens. Als iets heel mooi is geworden mag dat best gezegd worden lijkt me. Kan me nie voorstellen dat het leuk of goed is als je nooit te horen krijgt dat je iets moois of knaps gedaan hebt.
Ah, ok, dat klinkt al wat minder heftig dan ik dacht Mee eens, ik probeer ook allebei te doen, het proces en het resultaat complimenteren. Ook heel belangrijk is om gericht complimenten te geven, niet de hele dag roepen 'goed gedaan', maar uitleggen wat er dan precies goed aan is. Veel kleuren gebruikt, goed binnen de lijntjes gekleurd, dat de toren heel hoog is.
Jammer hoor, dat er toch mensen zijn die denken dat het door onze manier van opvoeden komt. Of door begrippen die wij gebruiken. Het is dat je mij niet persoonlijk kent want dan zou je wel anders praten. En Ja, mijn dochter begrijpt, de begrippen: dom zijn, slim zijn mooi zijn lelijk zijn. Ze begrijpt ook wat in de steek laten is, Terwijl dat nooit word gebruikt of van toepassing is geweest. Ze vraagt mij dikwijls of papa en mama haar nooit in de steek zullen laten of wij haar altijd zullen beschermen enz. Als ik doorvraag kom ik er achter dat ze dondersgoed doorheeft wat de dingen betekenen. Zoals ik al eerder meldde zit ze verstandelijk op een hoger niveau dan bij haar leeftijd hoort. Ze heeft een extreem grote woordenschat voor haar leeftijd. Maar bijv lezen of schrijven of goed knippen kan ze nog niet en is ze gewoon een echte kleuter die net 4 is. Ik kan normaal best tegen kritiek en sta open voor allerlei meningen. Maar dit doet gewoon pijn. Als je kind onzeker is veroorzaak je dat zelf komt het haast op neer. Ik vroeg om herkenning of oplossingen, niet naar een wijzend vingertje die mij de schuld in de schoenen schuift.