Hadden jullie ook, dat het ondanks medicatie, soms ineens weer een stuk minder gaat? Zit nu weer in een dip terwijl het 6 weken lang beter leek te gaan! Baal er dan weer zooooo vreselijk van.
Niet echt een officieel vastgestelde depressie, maar wel burnout-achtige klachten die gepaard gingen met angst, paniek en depressieve stemming. Bij mij blijkt het door onverwerkte emoties te komen. Het is absoluut niet fijn, maar ik denk nu veel meer aan mezelf. Ik ben er nog niet, maar ik kom d'r wel
Ja, 2 zware depressies gehad, die beiden meer dan een jaar geduurd hebben. Hele zwarte bladzijden in m'n leven. Maar ik ben nu een ander mens, bij veel tegenslag ben ik soms wel eens bang dat ik een terugval zal krijgen, maar het is nooit meer gebeurd. Ik heb diep gezeten, maar heb daardoor wel geleerd wie ik ben en wat ik wil en niet wil. En, hoe cliche ook, mezelf leren waarderen om wie ik ben. En zelfwaardering enzo. Daar draait het uiteindelijk toch allemaal om. M'n laatste depressie is intussen alweer zo'n 13jaar geleden, ik heb er alle vertrouwen in dat ik er volledig vanaf ben. Tegenslagen blijven en dips horen bij het leven. Maar depressies hoop ik nooit meer mee te maken en gun ik niemand.
Helaas ook mee te maken gehad en ben nog wel erg gevoelig om 'af te glijden' in een negatieve spiraal. Medicijnen wel ooit mee begonnen, maar dat afgevlakte vond ik vreselijk. Voelde mij liever ellendig als dat ik vrijwel niets voelde. Maar mijn gezinnetje zorgt er wel heel erg voor dat ik niet te ver af kan glijden nu. Ze brengen zoveel vrolijkheid, energie en blijheid.. Kan ik mij heel erg ellendig en down voelen, maar zo erg afglijden als toen: ik hoop dat het mij nooit meer overkomt.
Ik heb niet het idee dat ik er iets uit ga leren moet ik zeggen... Maar daar is het misschien nog te vroeg voor in het proces.
Ik heb op mijn 15de een zware depressie gehad. Hiervoor ben ik uiteindelijk bij de psychiater terecht gekomen. Ik heb toen medicijnen voorgeschreven gekregen en deze slik ik inmiddels alweer 11 jaar. Mijn depressie is toen overgegaan in een angst en paniekstoornis en ik ben toen veranderd van medicatie. Deze slik ik nu 1,5 jaar en ik voel me goed! Hier zit depressies in de familie en ben ik dus echt erfelijk belast. Ik zal er nooit vanaf komen en altijd medicijnen moeten blijven slikken.
Hier hoop ik echt op!! Slik(te) je ook medicijnen? En welke klachten had je tijdens de depressies? Zat er lang tussen? Sorry voor de vele vragen, maar het geeft steun!
Nou, ik durf het niet meer te melden. De huisarts is hier zo makkelijk met het opschroeven! Het is echt om de paar weken weer een week helemaal mis. Vind dat zo vreemd. Het gaat toch de goede kant op, of niet?
even ter info: bij mij helpt ruval extra forte van bloem..( let op sint jAns kruid,dus pil werkt slecht/ niet) heel erg goed beter als antidepressiva.
Maar je huisarts is heeft toch geen kennis genoeg om dit te bepalen. Bij mij deed dat een arts van het ggz in samenwerking met de psychiater. Raar dat het bij jou anders gaat . Bij mij had ik door hormonen e.d ook wel eens schommelingen. Moet je bijna ongesteld worden toevallig?
Hier helaas ook last gehad van depressie. Ik heb dit al ontwikkeld toen ik 11 jaar was. toen was ik al niet blij met het leven en wilde ik niet meer leven. Ik had ook angsten en anorixia / boulimia ontwikkeld. toen ik 16 jaar was, begon ik echt met automotulatie en kreeg ik het plaatje bordeline. Toen ik 21 was ben ik opgenomen geweest in de psychiatrie en bleek ik naast de bordeline ook depresief en psychotisch. Toen een maand thuis geweest en toen terug in de opname na een zelfmoordpoging in een psychose. een hele heftige tijd volgde, maar ik wilde leven en heb geknokt. Na de opname en medicatie ging ik 3 x in de week in therapie en had daarnaast ook afspraken met een psych. Toen ik zwanger werd vd eerste draaide alles in mij om en heb ik nog heel erg weinig last vd klachten die ik destijds had. Als ik me nu eens rot voel, dan accepteer ik het en blijf ik er niet in hanen. als ik onzeker word over mensen dan praat ik met ze. eerder liet ik mijn gedachten de gang gaan en sloot ik de mensen buiten, vaak ten onrechte, wat me helaas vaak vrienden gekost hebben. nu ben ik spontaan en praat ik en ben ik een heel ander persoon als in die tijd. Wat dat betrefd ben ik mijn overleden zoon zielsdankbaar, want door zijn zwangerschap ben ik als een blad aan een boom omgedraaid. en toen hij overleed heeft de hele omgeving zich zorgen om me gemaakt. iedereen was bang dat ik terug in de opname zou komen, dat ik niet met dit verdriet om kon gaan, maar ik heb laten zien dat ik dat wel kan. en ook nu na 9 jaar mis ik mijn zoon, en ben ik boos op de medici, maar het beheerst niet mijn leven en geniet ik van mijn leven samen met mijn man en andere kinderen. en echt waar , iedereen die er nu in zit er is een weg om er uit te komen. het zal gaan met veel diepe dalen en hogen bergen, maar het kan echt!
Och meid, je wilt niet weten wat er allemaal gebeurd is in die tijd, wat voor klachten ik had en wat voor medicijnen etc. Ik was echt nog maar een zielig hoopje mens zeg maar Ik kan het me zelf bijna niet meer voorstellen. Maarja, zoals ik zei, zwarte bladzijden. Ik heb heel diep gezeten. Als je meer wilt weten, pb me dan maar even ok?
Ik heb gestemd op "niet heftig meer" omdat ik medicijnen gebruik (10mg) wat precies genoeg is voor mij om door te kunnen met leven, zeg maar. Van mijn 13e tot mijn 23e rondgelopen met ellendige buien en gedachtes en uiteindelijk gelukkig de stap durven nemen om toch medicijnen te gaan proberen. Had ik het maar eerder gedaan! Voor het medicijngebruik wel hulp gezocht trouwens, maar geen tot weinig baat bij gehad helaas. Reden: Ontbrekend stofje in mijn hersenen in combinatie met een redelijk vervelende jeugd. Nu gaat het prima, op sommige dagen na. Maar ja, wie heeft dat nou niet, eens in de zoveel tijd
Trouwens absurd wat het met je lichaam kan doen, zo'n depressie Ik zat bij de reumatoloog, de internist en bij de cardioloog tegelijk. Ik dacht echt dat ik mijn beste tijd had gehad... Toen ik eenmaal gewend was aan de medicijnen, mankeerde ik niets meer Echt niets!