Kan zeker wel iets met elkaar te maken hebben. Je hormonen schommelen aardig als je ongesteld bent. Weet het klinkt zo makkelijk. Wat mij helpt is te accepteren dat ik nooit helemaal de persoon zou kunnen zijn die ik zou willen zijn. Dat is onmogelijk elke dag is een nieuwe kans. Elke dag bewust bezig zijn met wat je wel kunt en doet. Hier is het gewoon zo dat ik mijn grenzen dag in dag uit moet bewaken. Pas te veel hooi op mijn vork genomen. Neefje van 17, Is prima dat ik dat doet er hangen te veel problemen aan vast. En dat maakt dat ik mijn grenzen te buiten ben gegaan. Vorige maand had ik voor het eerst na een paar jaar het gevoel ik ben er bijna. Voelde mij lekker in mijn vel. Was actiever. En nu moet ik knokken om weer het hoofd boven water te houden en dingen afstoten omdat ik er anders weer onder door gaat. En dat wil en kan ik niet laten gebeuren. Dat betekend dat ik pas op de plaats moet maken en weer aan mijn zelf moet denken. Hoe graag ik andere ook wil helpen. Een ander doet het niet. Alleen ik kan dat doen. En accepteren dat je op je zelf moet passen je begrip hebt voor je eigen problemen de midden weg blijven opzoeken. Dit zijn mijn tips aan jou en andere mensen die kampen met depressies en andere problemen.
ik ben ook erfelijk belast met depressies mijn moeder is manisch depresief en mijn oma is ook depresief... ( denk ik ) verder heb ik medicijnen er nu voor alleen nu ik zwanger ben wil ik ze eigenlijk niet slikken aangezien er in de gebruiksaanwijzing staat dat het niet goed is .. maar.. ik ben bij de ha geweest en die zegt dat ikze door moet blijven slikken omdat de risicos beter te overzien zijn met pillen dan zonder.. vaag verhaal allemaal
Ja, jaren zwaar depressief geweest met 2x een zelfmoordpoging. Uiteindelijk is er borderline vastgesteld. Ben inmiddels al wel 2 jaar medicatievrij maar moet wel oppassen dat ik niet heel hard terugval.
Na de geboorte van alyssa een pnd gehad en daar met medicijnen vanaf gekomen. Na de geboorte van daymian een terugval gehad en toen weer kort aan de medicijnen geweest. ik ben nooit meer helemaal de oude geworden helaas, maar ik heb geaccepteerd dat het zo is en mn man heeft er gelukkig ook geen problemen (meer) mee. Het sluimerd wel altijd op de achtergrond en ik moet echt om mezelf denken. binnenkort stoppen met de pil en hopelijk gaat het dan nog beter.
Is het nu trouwens zo dat je met antidepressiva op een gegeven moment geen terugvallen meer hoort te krijgen? Ik blijf ze houden, ook al zijn ze niet zo erg meer als in het begin. Heb toch nog steeds angsten. Heb al gelezen dat het geen wonderpilletje is, maar was even benieuwd of jullie wel direct opknapten!
Yup sinds mijn 15e.. Door bepaalde gebeurtenissen wakkert het weer aan.. Duzzzzz. Genoeg therapie gehad hoor en in de loop der jaren etiketje borderline gekregen . Het is bij mij ook erfelijk. Het gaat niet over, ik heb er mee leren omgaan.
Ik ben depressief geweest vanaf mijn twaalfde, op mijn 18e er achter gekomen en begonnen met therapie, uiteindelijk in dagbehandeling gekomen, hier mijn dieptepunt bereikt en met therapie gestopt om verder te gaan met medicijnen. Uiteindelijk deze kunnen afbouwen. Aantal jaar me goed gevoeld tot ik zwanger raakte van mijn zoontje, het ging toen in een klap heel snel bergafwaarts. Op de crisisdienst terecht gekomen en meteen begonnen met medicijnen. Geen therapie, want daar sta ik niet voor open, ben er van overtuigd dat dat niet werkt bij mij. Met veel steun van mijn man, familie en schoonfamilie begon ik me stukje bij beetje beter te voelen. Na de bevalling de medicijnen afgebouwd tot 50 Mg (zat op 200mg) en daar zit ik nu nog steeds op. Ik heb de afspraak met mijn ha dat als ik voel dat het slechter gaat ik zelf de medicijnen mag ophogen tijdens de zwangerschap. En heb mijn vk beloofd om meteen aan de bel te trekken als ik ook maar enigszins het gevoel heb dat het mis gaat. Ik zal denk ik de rest van mijn leven aan de ad blijven, ik ben helaas te gevoelig voor depressies. Maar ik weet dit en heb het geaccepteerd.
Ik zit er midden in er is PND vastgesteld morgen voor het eerst naar therapie. Nooit gedacht dat mij dit zou overkomen. Morgen gaan we eventuele medicatie bespreken....
erg neerslachtig, Kan niet genieten van mijn meisjes, futloos, gevoelloos of juist over gevoelig.. en vooral erg moe.
Ik heb er eerder last van gehad, als tiener. Ongeveer vanaf 18 tot 20 jaar. Ook hulp gehad toen. Als ik muziek hoor wat ik toen veel luisterde kan me nog dat hele neerslachtige gevoel overvallen. Of een luchtje wat ik toen altijd op had. Heel raar. Gelukkig daarna geen last meer van gehad. Ook echt heel positief en optimistisch geworden daarna. Na de doodgeboorte van L* merk ik wel dat dat optimisme wat is bekoeld maar ik was heel bang voor opnieuw depressief te worden maar dat is niet gebeurd. Ik merk wel dat ik heel serieus ben geworden. Snap grapjes soms niet en kan gewoon niet meer zo vaak en hard lachen om onderbroekenlol. Maar verder; niks aan het handje.
Oeii die poll zeg. Wist niet dat er nog zoveel waren. Schrik me een hoedje. Zit er vanaf mijn 15e in. Op mijn 18e werd het erger en denk ook door de pil die het verergerd heeft toen en rond mijn 22e ging het beter! Nu af en toe wat terugval helaas. Zit nu ook niet zo lekker in m'n vel. Hoop me gauw beter te gaan voelen.
Sterkte meis. Hoop dat je omgeving je kan opvangen en er geen of weinig mensen in je omgeving zijn die je gaan veroordelen. Dat ze voor je klaar staan met luistert oor. En bedenk hoe rot je je nu ook voel. De kracht om toe te geven dat het niet goed gaat is de kracht om verder te pakken. Heel veel sterkte.
Wat zijn jouw klachten? Ben er ook van geschrokken. Echt heftig hoeveel vrouwen hier last van hebben (gehad)
Ik ben als kind als gevolg door een zeer moeilijke jeugd zwaar depressief geweest. Dat begon al zéér vroeg bij mij wegens enkele ernstige gebeurtenissen zoals seksueel misbruik als kind. Ben uiteindelijk op mijn 14e het huis uit gegaan wegens problemen met familie. Dat nam ernstige vormen aan en uitte zich in eetziektes, automutilatie, zelfmoordneigingen en zelfs enkele pogingen e.d. Heb dan ook heel wat maatschappelijk werkers en psychiaters gezien en ben jaren aan de antidepressiva geweest. Ze constateerde B.E.D., PTSS en borderline. Met het laatste konden ze me op dat moment officieel niet 'bestempelen' omdat ik nog geen 21 was. Ze noemde het dus 'borderline neigingen'. Ik heb er zelf hard voor geknokt om er uit te komen. Ik kon de mensen die me wilde helpen niet vertrouwen en de medicijnen vlakte me enorm af. Daar kwam allemaal verandering in toen de dokter me per ongeluk een overdosis medicatie gaf omdat ik in een zeer korte tijd zwaar afgevallen was. 2 weken sneiterstoned over straat gelopen daardoor en uiteraard moest ik acuut stoppen met alle medicatie. Dat was voor mij het moment dat ik besloot dat ik helemaal nooit meer medicatie wilde. Het vlakt zo enorm af! Oké je bent niet verdrietig maar voelt echt niks meer. Ik was echt een leeg omhulsel en vond dat dat het alleen maar erger maakte. Ik wilde gelukkig zijn en geluk en blijdschap kunnen voelen dus vanaf dat moment ben ik zonder verdere psychische hulp of medicatie verder gegaan. Ik was toen 15 jaar ongeveer. Nog steeds ben ik gevoelig voor depressies maar ik herken de tekenen snel en sta mijzelf niet meer toe zo diep te zinken. In tegenstelling tot vroeger weet ik nu hoe ik met mijn emoties om moet gaan en ja, hoewel ik nog steeds geen makkelijk leven heb kan ik wel zeggen dat ik gelukkig ben. Als ik nu terug kijk op de persoon die ik was kan ik me bijna niet voorstellen dat ik dat was. Zo anders!
Jouw verhaal heb ik gelezen. Het is natuurlijk ook niet niks wat je hebt meegemaakt. Sterkte. Welke klachten heb je?
Zodra ik de deur uit stap hartslag van op z'n laagst 110 per minuut in rusttoestand, trillen, hyperventileren, duizelig tot het punt dat ik mezelf moet vasthouden, wat de dokter samenvat tot een paniekaanval. Verder, mja, heel veel huilen natuurlijk.. Dankjewel