Ook heftig zeg... en wat knap dat je er zo uit bent gekomen. Dat geeft me toch weer hoop.. Heb jij ook angstgedachtes gehad? Gefeliciteerd met je zwangerschap.
Ja als tiener tot jongvolwassene erg veel last van gehad. Het duurde lang voordat ik de juiste hulp had. Inmiddels gaat het best wel goed. Heb toch voor 'het blijft sluimeren' gekozen omdat ik momenteel uit een PND aan het krabbelen ben..
Dank je wel Ik wil je wel mee geven, verlies echt nooit hoop. Ik heb lang geen hoop gehad maar ik wilde zo graag gelukkig zijn, dat ik er echt voor gevochten heb. Ja het duurde best lang voor ik kon zeggen "ik ben gelukkig" maar het is gelukt en als ik dat kan bereiken ben ik er zeker van dat iedereen dat kan. In het begin was het zwaar natuurlijk. Medicijnen raken uitgewerkt en gevoelens die je eerst niet voelde kwamen allemaal hard aan. Woede, pijn, en heel veel verdriet. Maar ik was al blij dát ik dat voelde. Ik ben nu echt een tegenstander van antidepressiva omdat ik zie wat het met mij deed. Het nam echt alles van me af en omdat ik emotioneel echt niks voelde begon ik in mijzelf te snijden met messen en naalden. Alles om maar te voelen dat ik nog leefde en dat ik nog in staat was om te kunnen voelen. Het gaf een gevoel van opluchting en uiteindelijk werd het ook een manier om van alle woede af te komen. Ik wist niet hoe ik het anders moest doen. De periodes wisselde af. Soms was ik zo moe dat ik 20 uur per dag sliep en in de overige 4 uur hoogstens wat at, dronk of naar het toilet ging. Dat duurde een maand. Dat wisselde dan weer af met slapeloosheid, heftige nachtmerries en black-outs overdag waardoor ik vaak niet wist hoe ik van a naar b was gekomen. Ik denk dat dat een manier van verwerken was voor mijn lichaam en geest. Blijf in ieder geval hoop houden. Geef niet op en doe zelf je best om er aan te blijven werken, hoe moeilijk dat ook is!
Bij mijn burnout is vorig jaar ook en depressie geconstateerd, maar die was ook al heel snel weer weg. Desondanks voel ik me af en toe nog wel somber en pessimistischer dan 'normaal'. Hij sluimert dus, denk ik. Een echte depressie is het niet meer (vaak zat die vragenlijst ingevuld om te weten welke symptomen er bij horen)
Ja, ik ben het met periodes. Als kind scheen ik dat al te hebben, toen zat ik ook een periode onder behandeling bij het RIAGG, de jeugdafdeling. Nu wordt ik niet behandeld of iets, durf te stap niet te zetten. Weet in mijn hart dat ik het wel zou moeten doen. Soms lijkt het wel of ik mezelf niet gelukkig durf te voelen.
Hier ook, maar meer door een PTSS. Ging allemaal prima, maar door de helse zwangerschap is ie terug, in 'reactieve depressie'-vorm. Fijn Maar komt wel weer goed! It just takes time