Nou.... Schijnbaar heb ik het aan voelen komen ofzo... Vandaag stond mijn andere zusje met haar vriend bij ons voor de deur. Ze is zwanger.... 8 weken... Ik heb ze gefeliciteerd, terwijl ik van binnen zowat doodging van verdriet. Ik zit nu met tranen in mijn ogen achter mijn PC. Ik ben zo blij voor ze. Ben zo blij dat ik weer tante word en mijn vriend weer oom, maar ik had zo graag, zo veel liever mama en papa willen worden. Voor ons wel een positief lichtpuntje: zij waren in augustus 2007 gestopt met de pil en nu dus pas zwanger. Ze waren al naar de huisarts geweest voor een verwijzing naar de gynaecoloog. Hieruit putten wij ook onze hoop. Wij zijn inmiddels ook al een jaar bezig. Wij weten nu dat we de moed niet moeten verliezen! En toch... Toch bekruipt mij een vreselijke angst.... Iedereen in onze omgeving wordt zwanger... Zouden wij dan net dat ene stel zijn bij wie het niet zal lukken? Die nooit kinderen zal krijgen? Die gedachte maakt me vreselijk bang. Maar goed... Zoals gezegd: de moed niet verliezen. Mijn eisprong is weer in aantocht. Vol goede moed gaan we verder klussen met de gedachte dat ook wij ooit, hopelijk gauw, met een positieve zwangerschapstest in handen staan.
Hallo dames, Over 5/6 jaar bezig zijn kan ik niet meepraten. Respect voor jullie dames. Het moet wel vreselijk zwaar zijn. Over langer dan een jaar wel. Wij zijn anderhalf jaar onderweg geweest en sinds juni zwanger van een tweeling. Ik werd er zo onzeker en verdrietig van dat het niet lukte. Vooral omdat ik het idee kreeg dat iedereen om me heen elkaar maar aan hoefde te kijken om zwanger te raken. Pas als je zelf zwanger bent hoor je ook de andere verhalen. Ik vond het erg opvallend om te merken dat een heleboel vrouwen om me heen er langer dan een jaar over hadden gedaan om zwanger te raken. Als ik dat van tevoren had geweten, had ik me misschien minder zorgen gemaakt over mijn eigen vruchtbaarheid.
Jeetje, heel herkenbaar. Ik ben ook nog niet zo lang bezig, maar het voelt ook al vrij lang. Ik kan me het gevoel van iedereen hier die nog veel langer bezig is goed voorstellen. Ik hoop toch dat het iedereen hier gaat lukken. Hou de moed erin dames, of stop juist met proberen (vreemd genoeg zie je dan namelijk vaak dat je ineens zwanger wordt, alsof de natuur je dwarsboomt..) Liefs en succes, Dovaca
Heeej meid, Ik leef met je mee. Hoe moeilijk ook: probeer wel positief te blijven. Bedenk ook dat het boven de 30 altijd langer duurt. Een jaar is dan echt niet heel bijzonder. Ik ga er ook maar vanuit dat het bij mij pas over een half jaar (als we al een jaar bezig zijn) misschien lukt. Bij jouw zus heeft het dus ook langer geduurd, dus er is ECHT hoop, trust me.. Lees anders ook eens het boek van Marielle Croon, Zwanger worden. Er staan wat tips, maar ook geruststellende zaken in. Wie weet helpt dat een beetje. Sterkte...
Be Happy... ik snap je helemaal. Het is soms zo moeilijk! Maar blijf moed houden hoor. Gisteren gehoord dat m'n beste vriendin bezig gaat voor de tweede... Ik had gehoopt dat we de komende tijd even niet geconfronteerd zouden worden met zwangerschappen, want inmiddels is iedereen bevallen of weten we al dat ze zwanger zijn. Ook al gun ik het m'n beste vriendin ontzettend... ik ben gewoon echt bang dat ze straks komt vertellen dat ze zwanger is. Dat is dan de zoveelste het afgelopen jaar. Het klinkt erg egoistisch als ik het zo terug lees, maar je wilt zelf zo ontzettend graag dat het soms gewoon pijn doet als een ander zwanger is. Gelukkig heel herkenbaar voor jullie allemaal...
@ Be happy: ik begrijp je helemaal meid! ik heb een maand geleden gehoord dat mijn schoonzusje en zwager met de pil zijn gestopt...en ik gun het ze wel hoor, maar wij zijn nou al zo lang bezig en ik ben zo bang dat hun eerder zijn..zo een raar en dubbel gevoel! heb er ook echt wel om moeten huilen.. Nu ik het zo lees, het bovenstaande geld ook eigenlijk wel voor Caro31
Dankjulliewel voor jullie lieve woorden. Het is ook zo moeilijk om positief te blijven, vooral als je al wat langer bezig bent. Ik vind het ook erg knap dat sommigen al 5 of 6 jaar vol goede moed bezig zijn. Want waar haal je die positiviteit vandaan als je maand na maand weer ongi wordt, terwijl je ook zo vreselijk graag een kindje wilt? Moeilijk hoor. Soms wou ik dat je in de toekomst kon kijken. Dat je zeker wist of je al dan niet kinderen zult krijgen. Zodat je je erop voor kunt bereiden. En inderdaad. Dat is ook zoiets. Als mensen snel zwanger zijn na het stoppen van de pil, hoor je dat altijd wel. Maar als ze er langer over hebben gedaan, zeggen ze dat er nooit bij. Ik had eigenlijk veel liever dat mensen daar ook opener over zijn. Dat ze bijvoorbeeld zeggen: wij zijn zwanger, maar het duurde wel een jaar, of anderhalf jaar voordat het eindelijk gelukt is. Nu krijg je een beetje het idee dat iedereen zomaar snel zwanger is na het stoppen van de pil, terwijl dat dus helemaal niet zo hoeft te zijn! Afgelopen nacht heb ik er nog wel even van wakker gelegen. Van dat dubbele gevoel: erg blij zijn voor je zusje (ze gaat altijd ontzettend leuk met kinderen om, dus ik gun het haar ook zo), maar aan de andere kant wil jij ook zo graag zwanger zijn. Ik ga deze week even shoppen voor een leuk cadeautje voor haar (het is haar eerste zwangerschap, dus extra speciaal), maar ik had eigenlijk liever babyspulletjes voor mijzelf gekocht. Irritant, dat dubbele gevoel. Maar goed: welgeteld waren zij ook al veel langer bezig dan wij. Zij zijn in augustus 2007 gestopt en had bijna direct een regelmatige cyclus, terwijl wij in oktober 2007 zijn gestopt en ik zowat 4 maanden later pas mijn 1e ongi mocht verwelkomen (gevolgd door onregelmatige cyclussen). Mijn tijd en onze tijd van iedereen hier, komt nog wel. Ik moet geduld hebben, al is dat soms moeilijk op te brengen.
Dovaca, dat boek van Marielle Croon maakte mij alleen maar banger. Het begin is leuk, maar later gaat het over "als het allemaal niet natuurlijk lukt". Volgens mij wil je daarecht niet over nadenken als je je al zorgen maakt over of het bij jullie wel natuurlijk zal lukken.
Wat een herkenbare verhalen, ook al zijn wij nog niet zo lang bezig. Om ons heen een echte babyboom iedereen is zwanger of staat op het punt te bevallen. Voor die meiden kan ik echt heel blij zijn zonder echt jaloers te zijn op dat moment. Maar later als ze weg zijn bekruipt toch het idee: wanneer zijn wij eens aan de beurt. Vorige week was ik toch wel heel depri. maandag: de instructrice op de sportschool Dinsdag: de andere instructrice. Gelukkig heb ik een super lieve man, die mij dan weer weet op te beuren. En zelf ook graag papa wil worden, dus die bak ijs uit de vriezer is verdwenen.
hoi meiden, ik heb weleens gehoord dat er stellen waren die net als jullie na een paar jaar nog niet zwanger waren, ze lieten zich onderzoeken en niks aan de hand zei de dokter... daarna leggen ze zich erbij neer en gaan weer leven als ze voorheen deden, dus gewoon weer roken en af en toe een lekkere borrel... en ineens onverwachts zwanger! ik denk dat het er veel mee te maken heeft... je bent er natuurlijk bewust en onbewust mee bezig.. en dat houd een bevruchting tegen door stresshormonen... toch hoop ik dat jullie het ook mogen ervaren het zwanger zijn... succes meiden! groetjes...
Hai, Jullie verhalen zijn heel herkenbaar voor mij. Ik ben nu gelukkig zwanger maar ik weet nog goed hoe het voelde als iemand weer kwam vertellen dat ze zwanger waren terwijl wij dat ook zo graag wilden. Uiteindelijk heeft het bij ons 28 rondes en 4 IUI's geduurd voordat het eindelijk gelukt is. Ik heb verklevingen in mijn eileiders en mijn vriend heeft verzwakt zaad. Ik weet nog heel goed, de datum was 5 april 2007, dat wij bij de overburen een ooievaar in de tuin aan het zetten waren omdat zij hun tweede zoontje hadden gekregen. Diezelfde avond belde mijn schoonzusje en zwager of wij thuis waren en toen kwamen ze vertellen dat zij zwanger was van hun tweede kindje. Ik heb nog nooit zo vreselijk gehuild als toen. In de tijd dat wij "bezig" waren hebben mijn schoonzusje en beste vriendin allebei twee kinderen gekregen. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie zal verlopen maar ik heb ook heel vaak gedacht 'wat als het nu helemaal niet gaat lukken'. Ik heb zo blij dat ik nu zwanger ben en mijn dikke buik kan showen. Eerder was ik altijd erg jaloers op al die zwangere vrouwen die je dan zag lopen. Net alsof dan de hele wereld zwanger is en jij niet. Ik hoop dat jullie allemaal heeeeeel snel mogen mee maken hoe het voelt om zwanger te zijn. Ik gun het jullie van harte. Veel liefs Nataly
Hallo HJ1977, Daar zou je zomaar eens gelijk in kunnen hebben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die hoofdstukken over onvruchtbaarheidsbehandelingen ook (bewust) niet gelezen heb. Ik lees eigenlijk kris-kras door het boek en focus me nu vooral op het zwanger worden op de natuurlijke manier. Ik heb mezelf voorgenomen die hoofdstukken pas te lezen als ik vermoed dat ik deze ook echt nodig heb. Voor mijn gevoel is dat pas op het moment dat ik na dik een jaar en een bezoek aan een arts echt te horen krijg dat er iets mis is. Met andere woorden: ik hoop dat ik ze nooit hoef te lezen. Net wat jij zegt: ik wil daarover nu nog helemaal niet nadenken...
Hallo iedereen ja duurde ff voordat ik reageerde maar heb het dan ook druk op mijn werk e.d. Maar goed, Allereerst we hebben vijf jaar terug besloten om zonder voorbehoedsmiddelen te gaan vrijen, gewoon ook omdat we elkaar goed kenden en nog niet eens zo om kindjes te maken, het voelde vertrouwd en we hadden beide zoiets van we zien wel wat er van komt, anno nu wachten we deze cyclus nog af en dan gaan we dokteren! En niet uit schaamte, helemaal niet zelfs maar gewoon om te willen weten waar het em nou aan schort, ik heb gewoon een cyclus 28 dagen en heb ook gewoon een ovulatie, misschien vrijen we wel verkeerd!? In ieder geval bedankt voor de lieve berichten!