Wel of geen tweede kind??

Voordat ik aan mijn verhaal begin,wil ik 2 punten vooropstellen:
- Ik kon niet goed bepalen op welk forum deze vraag geplaatst moest worden, dus vandaar hier.
- Ik weet dat niemand deze beslissing voor mij kan nemen en dat elke situatie anders is. Ik ben gewoon benieuwd naar ervaring van andere mensen.

Ik heb een zoontje van 2 (november). Voordat ik aan kinderen begon, zag ik mezelf als een echte moeder met minstens drie kinderen. Na de geboorte van de eerste was dit snel over. Het heeft het eerste jaar niet lekker gelopen met hem en ik moest zelf ook erg wennen aan het moederschap. Inmiddels gaat het beter, maar sta ik nog versteld van de invloed van kinderen op alles. Op dit moment ben ik erg aan het twijfelen over een tweede. Verstandelijk heb ik besloten dat ik nog wel een tweede wil, maar eerst nog wil wachten. Ik heb het idee dat ik er vanzelf weer een keer aan toe ben, maar nu nog te erg twijfel. Toch wacht ik maar op dat moment dat ik er klaar voor ben. Ik vond 2 jaar leeftijdsverschil altijd groot genoeg, nu zie ik het het eerste jaar nog niet gebeuren. Ik vind dit een nadeel, maar ik ben er zelf gewoon nog niet aan toe. Voornamelijk het opnieuw inleveren van mijn vrijheid (goede nachtrust, me-time) en het geregel op werkdagen houdt me tegen. Wel heb ik heel erg zin om weer zwanger te zijn, en ben ik benieuwd naar een tweede kind en hoe dit zal gaan (met alle wetenschap na de eerste). Een andere gedachte is dat een tweede kindje meteen het laatste kindje zal zijn. Dan heb ik voor mijn dertigste de leuke ervaring van zwanger zijn en kleine kinderen gehad. Ik geniet nu nog zo van het hebben van een peuter, dat ik het haast zonde vind om dit tegelijk 'af te werken'. Ik vind het ook een aantrekkelijk idee dat wanneer de oudste bijvoorbeeld naar school gaat, ik nog een keer opnieuw mag. Anders is die echte 'leuke tijd' van kleine kinderen binnen een paar jaar voorbij. Ook zijn mijn vriendinnen allemaal nog bezig met de levensfase voor het krijgen van kinderen. Wanneer mijn kinderen dan 5 zullen zijn, beginnen zij nog. Ik denk dat ik er dan naar terug verlang. Toch vind ik dit tegenover mijn zoontje egoïstische gedachten, want voor hem zou het leuk zijn om rond deze tijd een broertje/ zusje te krijgen. Ik zou het voor zijn ontwikkeling ook beter vinden. Ik weet dat over dit standpunt de meningen verdeeld zijn, maar daar gaat het nu niet om. Ik ervaar het zo. Nou ja, zoals jullie merken een lekker tegenstrijdig verhaal. En zo zijn mijn gedachten ook; tegenstrijdig. Dus iemand ervaring met deze situatie??