Hallo Allemaal, Mijn naam is Truus en heb mij na lang wikken en wegen besloten aan te melden voor deze site. De reden is natuurlijk zoals zovelen hier: Wij gaan proberen zwanger te worden! Ik zal even proberen in het kort uit te leggen wie ik ben. Mijn echte naam is niet Truus, maar vanwege het feit dat onze omgeving nog niet weet dat wij proberen zwanger te worden en het voor ons een lange weg gaat worden, heb ik besloten mij aan te melden onder deze Nickname. Ik ben 26 jaar en heb een dochter van nu 5 jaar oud. Mijn partner is niet haar vader, hijzelf heeft ook een dochter van 3 die geregeld bij ons is, wij zijn dus een samengesteld gezin. Ondertussen zijn wij a 2,5 jaar gelukkig samen waarvan wij al meer dan 1,5 jaar samenwonen. Wij hebben allebei nog een kinderwens al vanaf dat we elkaar leerden kennen. Alles was onbezorgd, we hadden het leuk, hadden het veel over een kindje in de toekomst, niet wetende wat er komen zou.. Waarom wordt het voor ons een lange weg om zwanger te worden... ik heb sinds 1,5 jaar epilepsie en slik daarvoor medicijnen... Helaas... Als baby heb ik een aantal keer een aanval gehad en heb toen medicijnen geslikt tot ik een jaar of 4 was. Nooit geen aanvallen meer gehad tot 1,5 jaar geleden. Ik werd ontzettend moe wakker, mijn tong was kapot had overal spierpijn en voelde me niet lekker. Heb mijn partner gebeld, die dacht dat ik ziek was. Toen ik me die middag nog steeds beroerd voelde en mijn partner weer sprak en hem vertelde dat ik die nacht ook in bed had geplast werd hij behoorlijk boos, ik moest meteen de arts bellen en een afspraak maken want hij had een groot vermoeden van een aanval. Het hele "circus" is toen gestart, binnen een paar dagen had ik meerdere onderzoeken achter de rug en is er opnieuw epilepsie vastgesteld en zat ik aan de medicijnen, Keppra. Ik ben voor verdere onderzoeken in het AMC geweest, waar de diagnose van de epilepsie uiteindelijk is vastgesteld. Ik heb op mijn hersenen een litteken zitten wat komt van een herseninfarct die ik op mijn babyleeftijd heb gehad. Dit verklaarde ook de aanvallen die ik als baby heb gehad, waarvan toen nooit een diagnose is gesteld. Waarom ik al die jaren geen aanvallen heb gehad is voor de artsen ook een raadsel, puur geluk. Net zoals dat ik mijn 1e zwangerschap ook nergens last van heb gehad. Na de start van de medicijnen heb ik nog 2 keer een grote aanval gehad, beide keren waar mijn partner naast lag (Heb gelukkig alleen 's nachts aanvallen in mijn slaap). Hij is hier behoorlijk van geschrokken en beschrijft het als een soort horrorfilm waarin ik wordt bezeten door de duivel. De laatste aanval is in mei 2012 geweest maar heeft er wel voor gezorgd dat mijn medicijnen verhoogd zijn naar 2x per dag 750 mg Keppra ipv 2x per dag 500mg Keppra Wij hebben al langere tijd een kinderwens maar omdat dit vanwege de medicijnen niet zomaar kan moet het dus gepland worden. Tot vorig jaar Februari zat ik aan de pil, de microgynon 50. Ik was eigenlijk altijd op tijd ongesteld, soms 1 of 2 dagen te laat alleen toen bleef het uit, ik kreeg zere tepels was veel moe dus gingen bij mij de alarmbellen af. Ik ben gelijk naar de drogist gegaan en een test gehaald (2 in 1 doosje) thuis even een uurtje gewacht om urine te "kweken"en ben toen gaan testen... Positief, dwars door de pil heen dus. Eigenlijk was er vrijwel gelijk paniek in de tent, mijn arts heeft mij na de diagnose epilepsie verteld met de Keppra liever niet zwanger te worden, dat ik eerst medicijnen moet wisselen voor het beginnen aan een zwangerschap en dat het medisch moet. Mijn partner gebeld en veel tijd aan de telefoon doorgebracht, aangezien hij vrachtwagenchauffeur is is dat doordeweeks ons enige contactmiddel. We waren aan de ene kant blij maar ook enorm bezorgd. Heb de dag erna gelijk de neuroloog gebeld wat de opties waren en wat er moest gebeuren. Omdat ik niet wist hoever ik was werd er gelijk een afspraak geregeld bij de neuroloog. Zowel mijn partner was erg bezorgd om de medicijnen en het effect daarvan op de baby. De neuroloog raadde aan gelijk andere medicijnen te nemen maar dat daar wel risico's aan vastzaten op aanvallen en effecten op de baby. Toen hebben mijn partner en ik besloten om de zwangerschap af te laten breken. Dat was een hele moeilijke keuze en heb het daar tot de dag van vandaag nog moeilijk mee. Wij wouden heel graag een kind maar hadden ons ingesteld op een bewuste zwangerschap waarin alles geregeld zou worden en van te voren besproken zou worden met de arts om het zo veilig mogelijk te laten verlopen. Ook was het op dat moment voor ons financieel niet al te makkelijk, en waren er van mijn schoonfamilie meerdere negatieve reacties. Een paar dagen later zaten wij in Amsterdam, daar is een echo gemaakt, ik was 3 weken zwanger en moest via een abortuspil alles op gang zetten... dit was heel zwaar en emotioneel. Mijn partner heeft mij enorm gesteund en is extreem lief voor mij geweest. Wat het voor mij nog extra zwaar maakte was het feit dat 3 maanden daarvoor, in December, mijn vader overleed aan kanker. Mijn vader was jarig in oktober en ik zou uitgerekend zijn rond zijn verjaardag. Ik kreeg dus veel klappen tegelijk te verwerken. Na de abortus heb ik niet weer gekozen voor de pil, maar heb ik een spiraal laten zetten omdat ik niet opnieuw het risico wou lopen op een "ongeplande" zwangerschap. Nu bijna een jaar later, een periode van overspannen zijn, veel verdriet, emoties en begeleiding van een therapeut gaat het een stuk beter. Vaak genoeg heb ik geroepen dat het voor ons niet was weggelegd en dat het goed was zo, mijn partner gaf nooit op hij hield mij op de been en gaf mij goeie moed. Het krijgen van een kindje bleef in mijn hoofd zitten en ging maar niet weg. Ondertussen is het voor ons enorm duidelijk en hebben wij besloten om er nu voor te gaan en alles te gaan regelen voor een zwangerschap. 16 Januari mag ik naar de Neuroloog om alles te bespreken, welke medicijnen ik het beste kan gaan gebruiken en daar gelijk mee te beginnen. Wat er allemaal moet gebeuren en hoe het verder allemaal gaat. Op de site heb ik al het een en ander gelezen over meiden die zwanger zijn geworden met epilepsie en die het traject al gehad hebben. Ik hoop nog meer informatie te kunnen vinden en misschien met andere meiden erover te kunnen praten. Hopelijk gaat de medicijnwissel zonder problemen en duurt het niet al te lang voordat wij bewust kunnen gaan voor een kindje! Ik ga jullie op de hoogte houden! Groetjes "Truus"
Welkom Truus! Ik kwam net je andere topic tegen, en nav daarvan heb ik deze opgezocht. Heb ook gereageerd in dat topic, maar dat zul je vast zien. Een lotgenoot, en jouw verhaal lijkt aardig veel op die van mij.. Ook in je slaap, wat bizar! Schijnt niet vaak voor te komen, dat je ze alleen op die momenten hebt. Veel succes met alles, zeker na deze emotionele en lichamelijke rollercoaster!