Hallo iedereen.. Een nieuwe wending in ons leven doet mij ertoe zetten dat ik me hier voor een tweede keer aanmeld en me opnieuw ga voorstellen. Een goeie 3 jaar geleden heb ik het forum gelaten voor wat het is en heb ik het zelfs vermeden. Ik zal het even uitleggen. Ik heb wel het forum als heel fijn beschouwd toen. Meningen en verhalen kunnen je veel informatie en steun geven. In 2007 zijn we gestart met het proberen zwanger te worden. Het lukte niet en daarom heeft onze arts ons snel door gestuurd naar de fertiliteitsarts omdat we immers nog jong waren en zouden heel vruchtbaar moeten zijn. Dit bleek dus niet. Ik zelf wel, alleen het zaad van mijn man was van dermate slechte kwaliteit dat het gelijk ICSI werd. De eerste behandeling viel mij lichamelijk zwaar, maar ja dat hoort erbij en je denk niet zeuren en doorgaan. Deze poging was mislukt. Gelukkig zijn er toen wel enkele crio's ingevroren die we dan ook een poging later hebben laten terug plaatsen. Super spannend natuurlijk! Wat bleek, onze moeite was beloont. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest. Ik was zwanger, in eerste instatie van een tweeling maar 1 embryo heeft met 5/ 6 weken toch niet gehaald. Dubbel maar wat een geluk. Zwanger, er bestaat niks mooiers! De zwangerschap verliep goed. Onze kleine meid groeide heel goed en op een enkele bloeding na was er geen vuiltje aan de lucht. Ik was zwanger toen we trouwden. Er bestaat geen mooiere trouwdag dan eentje waarop je ook nog eens vol trots jullie kindje bij je mag dragen. Wat een geluk.... Tot het in de week vooraf aan 7 juni 2009 allemaal mis ging. Op donderdag zijn er lichte weeen begonnen, ik werd niet serieus genomen en na iedereen wakkerschudden ben ik vrijdag met continu weeen en ontsluiting opgenomen in het ziekenhuis. Normaal goed zou je denken. Het treurige was alleen dat ik nog maar 5 maanden zwanger was. Na een heftige bevalling van 2 dagen is Elize* ons wonder geboren. Wat een wonder, wat een prachtige meid. Onze meid heeft keihard gevochten maar mocht maar 50 minuten in leven blijven, zij is toen in onze armen overleden. Maar wat een prachtige dochter hadden we, en wat een kracht had ze. Elize * heeft een gevecht geleverd om nog 50 minuten bij ons te mogen zijn. Ik kan echt niet uitleggen wat dat als moeder zijnde met je doet. De week erna is heel erg onwerkelijk, je leeft langs elkaar. Je moet een begrafenis regelen. Het begraven van je dochter, dat kan ik niet eens uitleggen hoe dat voelt. Alleen dat een deel van mij , mijn hart en mij als persoon met haar mee begraven is. Dat zal bij haar blijven en ik zal het kwijt zijn. De periode erna is een HEL! Ik kan me niet voorstellen dat er ergens ter wereld iets is wat meer zeer doet dan ouders worden, maar geen kindje hebben, of het moeten afgeven van je kindje in het algemeen op wat voor manier dan ook. Je hebt zoveel begrip en gemis, daarnaast verlies je veel mensen om je heen. Er komt veel onbegrip en mensen willen dat je je er overheen zet. Ik weiger dat. Elize* is en blijft mijn eerste dochter en ik ben trots op haar. Nog elke dag heb ik verdriet omdat ik haar mis. Bij alles wat je doet voel je samen de leegte. Maar ik ben vooral ook dankbaar dat ik haar moeder mag zijn. Elize* zal altijd centraal blijven staan in ons gezin en hier voor altijd een deel van uitmaken. Elize* was een kerngezonde meid, ik was super gezond. Waarom zijn de weeen zo vroeg begonnen? Niemand weet het en alle onderzoeken waren goed. Mijn man had 2 jaar geleden al terug willen gaan voor een nieuwe ICSI behandeling, ik heb het gerekt. Ik wil dolgraag meer dan wat dan ook een tweede kindje samen. Maar ik ben bang, ik ben zo bang voor een nieuwe zwangerschap. Ze gaan elke seconde bijna in de gaten houden. Elke twijfel zullen ze serieus nemen. Toch ben ik bang, ik wil en kan niet nog een kindje verliezen. Toch gaan wij over 2 weken terug naar dezelfde fertiliteitsarts en weer beginnen met het ICSI traject. De wil is te groot. De wens is zo sterk, dus gaan we ervoor en ik zal mijn best doen mezelf zo rustig mogelijk te houden, ik ben wel bang, doodsbang. Ik ben dus Silvana 24 jaar uit Rijsbergen en getrouwd. Wij hebben een prachtige dochter Elize* wie niet bij ons mocht blijven maar wij voor altijd bij ons dragen. En wij willen nu gaan vechten voor een broertje of zusje voor Elize*, vandaar ik me opnieuw voorstel!
Welkom ! Wat een heftig verhaal ! Was je dan maar al 24 weken . Want je was 20 weken zo te lezen ? Wat erg zeg ! Maar je mag zeker toch trots op je dochtertje zijn ! Hoop dat je snel weer zwanger zal zijn en je dochter in de hemel grote zus zal worden . Veel sterkte , en knap hoe je er over praat !!
Welkom terug. Hopelijk mag je spoedig gaan genieten van een nieuwe zwangerschap en een gezond kindje.
Welkom terug Wat treurig dat jullie jullie eerste zo gewenste kindje verloren zijn Snap je angst heel goed! Dapper dat jullie er nu toch weer voor willen gaan. Heel veel succes.
Bedankt voor de lieve reacties... Dat doet me goed... Ja ik was 21 weken.. Hoe vaak dat inderdaad ik wel niet heb gedacht was ik maar 24 / 25 weken, maar ook dan zijn de kansen minimaal... Bedankt voor de lieve reacties!
Wat verdrietig dat jullie je kindje verloren zijn... zeker als ze een paar weekjes ouder was geweest, dan had ze het misschien nog gehaald... soms is het leven zo oneerlijk Maar welkom terug, en hopelijk ben je gauw zwanger en mogen jullie een prachtig broertje of zusje voor Elize* krijgen!
Beste Elvina, Bedankt.. Ja daar ga je af en toe aan kapot dat een paar weekjes het verschil had kunnen maken.. Ondertussen zijn we een nieuwe ICSI behandeling aan het opstarten en is het wachten op de menstratie.. Dus we hopen inderdaad snel op een tweede wonder... Liefs, Silvana