Hi! Ook ik lees stiekem al een tijdje mee (zie dat anderen dat ook veel doen voordat ze zelf gaan posten... voelen jullie je al heel erg bekeken?! ) maar ga nu toch ook maar eens gewoon mee kletsen. Vooral omdat ik vaak iets lees en dan denk "ja, zo is het!" of "dat ervaarde ik ook!" maar ja, niemand die dat hoort als die gedachten in mijn hoofd blijven zitten natuurlijk! Ik ben 34, en probeer al enkele jaren mama te worden. Ik heb daarvoor al de perfecte papa gevonden, en we weten hoe we in elkaar passen en zo, maar vooralsnog is het onze celletjes niet gelukt elkaar te vinden en een eigen feestje te bouwen in de party-tent die mijn lijf daar speciaal elke maand voor opzet. Ondankbare kleine krengetjes, hahaha! Dus vorig jaar zijn wij de medische mallemolen in gegooid. Na allerlei onderzoeken en een paar IUI behandelingen, bleek dat het zaad van mijn vriend niet tegen de opwerking in het lab kon - dat zijn 'op het randje' waardes dan kelderden tot beneden het minpunt, zullen we maar zeggen. Dus die behandelingen werden snel stopgezet, en ons werd voorgesteld ICSI te doen. Met gepaste trots, en enig zelfmedelijden, kan ik jullie vertellen dat ik nu welgeteld 4 dagen heb zitten duimendraaien sinds de terugplaatsing van een prachtig embryootje afgelopen week - en dat ik nu al helemaal gek word van dat wachten!!!! Dus om mezelf bezig te houden de komende periode, kom ik jullie maar eens vervelen in mijn vrije tijd! Liefs, Pennetje
Welkom! Wat wordt jullie geduld flink op de proef gesteld zeg. Hopelijk mag jullie wens snel uitkomen.